Συνέντευξη Γιώργος Καλαϊτζής: «Το έπος της Μπολόνια; Εδώ και είκοσι χρόνια δεν έχω δει ξανά τον τελικό»

Σαν σήμερα, πριν από 20 χρόνια, ο Παναθηναϊκός έζησε τη μεγαλύτερη Ανάσταση της μπασκετικής του ιστορίας. Ηταν 5 Μαϊου του 2002, όταν η αρμάδα του Ζέλικο Ομπράντοβιτς έριχνε… άκυρο στην πανάκριβη Κίντερ Μπολόνια (89-83) και κατέκτησε το τρίτο της αστέρι. Ο Γιώργος Καλαϊτζής ή αλλιώς ο εκ των στυλοβατών, μιλάει στο sportday.gr και τον Μαρίνο Πρίντεζη, θυμάται τα παρασκήνια του έπους και εξηγεί γιατί δεν έχει δει ξανά ολόκληρο τον ιστορικό τελικό εδώ και μια εικοσαετία!

«Η Ευρωλίγκα στην Μπολόνια δεν είχε καν στοχευθεί. Δεν ήταν καν στόχος ο τίτλος ή η παρουσία στο φάιναλ φορ»

Πέρασαν 20 χρόνια από το έπος στη Μπολόνια. Στο δικό σου το μυαλό, το θεωρείς «έπος»;

«Τη στιγμή που γίνεται, δεν το συνειδητοποιείς και μάλιστα πολλά πράγματα δεν συνειδητοποιείς όσο παίζεις ή όσο έπαιζες. Οπότε μετά κοιτώντας προς τα πίσω, η λέξη «έπος» είναι λίγο «μεγάλη». Είναι όμως μια μεγάλη κατάκτηση τίτλου από την ομάδα του Παναθηναϊκού σε ένα περιβάλλον που ήταν ως αουτσάιντερ και δεν το περίμενε κανείς και κοιτώντας τις ομάδες που συμμετείχαν (σ.σ. Κίντερ, Μπενετόν, Μακάμπι), αν το βάλουμε στην υπερβολή τους, στα αθλητικά πλαίσια, μπορούμε να το ονομάσουμε σε μέσα σε εισαγωγικά το έπος της Μπολόνια».

Ο Παναθηναϊκός έχει κατακτήσει τόσα ευρωπαϊκά τρόπαια. Όπως στο Παρίσι, στο Βερολίνο και στην Βαρκελώνη. Όμως, θεωρείς πως αυτή η κατάκτηση ήταν ξεχωριστή διότι απέδειξε πως η ομάδα «χτίζει» τη δική της αυτοκρατορία; Ακόμα και σήμερα ο κόσμος της ομάδας την μνημονεύει.

«Τα προηγούμενα χρόνια και τα επόμενα, έπαιξαν πεντάδες και ομάδες στον Παναθηναϊκό που αν έβαζες σαν αντιπάλους είτε κάποιες ομάδες από τις τελευταίες του ΝΒΑ ή κάποιες ομάδες της μικτής Ευρώπης, θα μπορούσε να ήταν ένα ανταγωνιστικό παιχνίδι. Οπότε πηγαίνοντας εκεί οι ομάδες μπορεί να έπαιξαν το απόλυτο μπάσκετ, μπορεί να ήταν το φουλ ρόστερ. Η Μπολόνια μπορεί να μνημονεύεται διότι ήταν μια ομάδα η οποία πήρε ένα ευρωπαϊκό το οποίο ήταν δύσκολο και κάτι που δεν το περίμενε κανείς. Πόσο μάλλον εμείς. Δεν υπήρχε κανένα άγχος και παρ’ όλα αυτά η ομάδα – σαν απόδοση – απέκτησε μέσα από το παιχνίδι της, αρκετή αυτοπεποίθηση. Για αυτό είναι μια ευχάριστη ανάμνηση για όλους τους Παναθηναϊκούς. Να θυμούνται αυτό τον τίτλο. Κάνει μια ιδιαίτερη αναφορά σε αυτό τον τίτλο διότι εκείνη την χρονιά δεν είχε σημαδέψει τίποτα και όμως μπήκε άλλο ένα αστέρι».

Μνημονεύεται και για το γεγονός πως μέχρι τώρα στο πλαίσιο της Ευρωλίγκας είναι η μοναδική γηπεδούχος ομάδα που έχασε σε τελικό…

«Όλα αυτά που συζητάμε συνηγορούν σε αυτό. Είναι ένα σημείο αναφοράς γιατί από εκεί και πέρα ο Παναθηναϊκός – ουσιαστικά – κατακτά ένα αστέρι. Δηλαδή το να κατακτάς το αστέρι με τον Ντομινίκ Γουίλκινς (σ.σ το 1996) είναι κάτι πάρα πολύ μεγάλο, αλλά είχες τον Ντομινίκ Γουίλκινς στην ομάδα ή αργότερα όταν κατέκτησαν τα παιδιά και άλλα αστέρια με μια πλήρη ομάδα, είχαν πάει ως φαβορί (σ.σ. το 2007 στην Αθήνα και κυρίως το 2009 στο Βερολίνο). Η κάθε κατάκτηση έχει δικά της συν και πλην. Η συγκεκριμένη κατάκτηση δεν είχε καν στοχευθεί. Δεν ήταν καν στόχος ο τίτλος ή η παρουσία στο φάιναλ φορ. Όλα ήρθαν παίζοντας. Οσο έπαιζες και κέρδιζες και αποκτούσες θάρρος, αυτοπεποίθηση και αυτογνωσία και πίστη, έτσι ήρθε και το αποτέλεσμα».

«Η βόλτα που κάναμε το Μεγάλο Σάββατο στο κέντρο της Μπολόνια μαζί με τις οικογένειές μας»

Στον ημιτελικό που είχε γίνει την Μεγάλη Παρασκευή στις 3/5/2002 είχατε κερδίσει την Μακάμπι η οποία ένα χρόνο νωρίτερα σας είχε κερδίσει στον τελικό της Σουπρολίγκας. Ηταν σαν μια μίνι εκδίκηση;

«Ο προηγούμενος τελικός μας είχε αφήσει μια αδικία μέσα μας. Η Μακάμπι ήταν δυνατή ομάδα. Αγωνιστικά μετά το τέλος εκείνου του αγώνα στην Γαλλία είχαμε μια διαιτητική αδικία. Αλλιώς θα το είχαμε κατακτήσει. Μετά από ένα χρόνο δεν μιλάμε για εκδίκηση, αλλά μια ήττα πάντα σου δίνει κίνητρο».

Πώς ήταν οι μέρες στην Μπολόνια μια και το φάιναλ φορ είχε διεξαχθεί από Μεγάλη Παρασκευή μέχρι Κυριακή του Πάσχα;

«Όλα αυτά λειτούργησαν στο να αποβάλλουμε το άγχος. Ακόμα και οι Σέρβοι που ήταν μαζί μας έχουν αυτά τα έθιμα. Υπό νορμάλ συνθήκες δεν μπορεί να σου πει κάπως ότι θα πας στην Ανάσταση όταν την άλλη μέρα έχεις τελικό. Δεν μπορεί στις 12 το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου να είσαι έξω και πόσο μάλλον στην ομάδα του Ομπράντοβιτς. Ηταν κάτι που ούτε το σκέφτηκε κάποιος. Ακολουθήσαμε το ίδιο πρόγραμμα, απλά παίζοντας και ένα ευρωπαϊκό. Θυμάμαι που όλοι μαζί κάναμε μια μεγάλη βόλτα στο κέντρο της Μπολόνια το Μεγάλο Σάββατο. Ηταν οι παίκτες και οι οικογένειές μας. Ηταν κάτι το χαλαρωτικό. Η προπόνηση που κάναμε ήταν ένα κομμάτι τακτικής. Ουσιαστικά δεν ιδρώσαμε. Δεν υπήρχε το στεγανό. Δηλαδή η ομάδα να είναι κλεισμένη στο ξενοδοχείο. Επειδή οι μέρες τότε ήταν οικογενειακές, ο κόουτς Ομπράντοβιτς θεώρησε πως το να δώσει την ευκαιρία να έχουμε δίπλα μας τους δικούς μας ανθρώπους, θα μας βοηθήσει συναισθηματικά και αυτό έγινε».

Είχατε κάνει και Ανάσταση στην εκκλησία του Αγίου Δημητρίου στην Μπολόνια. Τι θυμάσαι από εκείνες τις στιγμές;

«Ηταν ωραία. Ξέρεις, επειδή το Πάσχα το έχουμε συνδυάσει με οικογενειακές στιγμές και επειδή δεν μπορούσαμε να έχουμε όλα τα πρόσωπα που θα θέλαμε, τα είχαμε αντικαταστήσει με πρόσωπα της ομάδας που ήταν η δεύτερη οικογένειά μας». Αυτό λειτούργησε πολύ και στο παιχνίδι. Άλλο που ο Ιμπο (σ.σ Κουτλουάι) πίστευε άλλη θρησκεία, όπως και ο Μουλαομέροβιτς ή που ο Ντέγιαν ήταν παλαιοημερολογίτης. Τελικά αυτό που πήραμε ήταν ένα κλίμα οικογένειας με αφορμή το ελληνικό ορθόδοξο Πάσχα. Οι τότε φιλίες έχουν κρατήσει μέχρι τώρα γιατί ήταν σημαντικοί οι δεσμοί έξω από το γήπεδο».

Φτάνουμε στην ημέρα του τελικού, στις 5 Μαϊου του 2002. Υπήρχε κάποιο τελετουργικό από τον κόουτς Ομπράντοβιτς;

«Όχι κάτι διαφορετικό. Αυτό είναι και το μαγικό ελιξήριο του κόουτς. Αντιμετωπίζει όλα τα παιχνίδια με την ίδια σοβαρότητα. Είτε παίζεις με τον Ιωνικό είτε παίζεις στον τελικό της Ευρωλίγκας με την Μπολόνια, έχει από εσένα την απαίτηση να αντιμετωπίζεις το ίδιο. Ηταν ένα παιχνίδι, την τακτική μας, βγήκαν πολλά πράγματα. Είχε ετοιμάσει τους πάντες για να μπορέσουν να προσφέρουν. Στα παιχνίδια άλλος ήταν πρωταγωνιστής και έγινε και κομπάρσος και άλλος από κομπάρσος έγινε πρωταγωνιστής. Ετσι κατακτούνται και οι τίτλοι».

Ο Γιώργος Καλαϊτζής εξιστορεί τον θρίαμβο στον συντάκτη του sportday.gr Μαρίνο Πρίντεζη

“Μόνο το τρίποντο του Ιμπο έχω δει ξανά, όχι ολόκληρο τον τελικό”

Μετά την ανάπαυλα του τελικού με την Μπολόνια, βγήκατε πιο δυνατοί στο παρκέ με τον Λάζαρο Παπαδόπουλο να επιβάλλεται του Γκρίφιθ. Σας είχε πει κάτι ο κόουτς στα αποδυτήρια;

«Για αυτό έχει χάρισμα αυτός ο προπονητής. Οποια τακτική και αν φτιάξεις για ένα παιχνίδι, όταν δεις τα πρώτα 20 λεπτά, κάτι σίγουρα δεν θα σου έχει πάει καλά και κάτι σίγουρα θα έχει κάνει ο αντίπαλος που δεν θα το περιμένεις. Οι ομάδες που έχει ο κόουτς είναι τόσο καλά προπονημένες που μπορεί με 1-2 αλλαγές, να αλλάξει όλη την εικόνα. Παίζοντας το πρώτο ημίχρονο, εσύ πιστεύεις ότι από αυτό το παιχνίδι, μπορείς να βγεις νικητής. Αυτό είναι το ζητούμενο. Το ψάχνει, δεν παρατάει κάτι».

Υπήρχε κάποια στιγμή στο παιχνίδι η σιγουριά πως αυτή η κούπα δεν χάνεται; Μήπως στην τρίποντη «βόμβα» του Κουτλουάι (σ.σ είχε σημειώσει το 85-80 στα 49’’ πριν το φινάλε);

«Από εκείνο το παιχνίδι, έχω δει ουσιαστικά μόνο αυτή τη φάση ξανά, επειδή την προβάλλουν τα σάιτ. Δεν έχω δει ξανά όλο το παιχνίδι. Είναι μια ωραία ανάμνηση που έχω στο μυαλό μου. Πέρα από το κύπελλο που έχω στο σπίτι μου, έχω τις πιο ωραίες αναμνήσεις γιατί με έκανε να δεθώ με ανθρώπους που δεν θα τους ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου».

Ο τότε φροντιστής της ομάδας, ο Αντώνης Γεροντίτης είχε πει πριν τον τελικό πως «Ποιος Τζινόμπιλι και ποιος Οτομόμπιλι; Ποιος Γιάριτς και Γιάρνι; Θα τους πατήσουμε κάτω!». Εσύ θυμάσαι κάποια ατάκα που σου είχε μείνει;

«Ο Αντώνης ήταν από τους ανθρώπους που έβλεπε τον Ντέγιαν να κάνει μια μαγική πάσα και ο Αλβέρτης έβαζε ένα τρίποντο πάνω από τέσσερις και πεταγόταν και έλεγε «έλα μωρέ, αφού είναι εύκολο το μπάσκετ». Ο Αντώνης το είχε πάει σε άλλο επίπεδο (σ.σ γέλια). Η ομάδα της Μπολόνια ήταν μια ωραία παρέα, μια οικογένεια και ανθρώπους όπως ο Αντώνης τους έχεις στην καρδιά σου επειδή ακριβώς συμμετείχαν σε όλο αυτό το γεγονός».

«Το cd του Νότη Σφακιανάκη που ακούγαμε και ο οδηγός του πούλμαν που μας τραγούδησε όπερα εν μέσω αποθέωσης»

Θυμάσαι μετά την λήξη του τελικού την αντίδραση του Παύλου και του Θανάση Γιαννακόπουλου; Δύο ανθρώπων που είχαν δώσει τα πάντα για την ομάδα;

«Ως είθισται και ως σαν κάτι τελετουργικό και από μεγάλο σεβασμό από τα όσα είχαν προσφέρει, μετά τον αρχηγό θα σήκωναν την κούπα ο κύριος Παύλος και ο κύριος Θανάσης και μετά θα ερχόταν η σειρά μας. Η οποία κούπα ήταν μίνιμαλ. Μια μαύρη πλακέτα με μια μεταλλική μπάλα. Οπότε ταιριάζει στα πιο μοντέρνα σπίτια. Μάλιστα είναι το μόνο κύπελλο στην ιστορία της Ευρωλίγκας που είχε αυτή τη μορφή και θυμάμαι μετά το σχολιάζαμε. Δεν άρεσε σε όλους (σ.σ γέλια)».

Σου είχε μείνει κάποια εικόνα από τα μεθεόρτια στην Μπολόνια;

«Θυμάμαι έναν Ιταλό οδηγό του πούλμαν να τραγουδάει όπερα στο μικρόφωνο, γιατί εμείς ακούγαμε συνέχεια ένα συγκεκριμένο cd του Νότη Σφακιανάκη στο οποίο οργανωτής ήταν ο Ακης Παναγιωταράς. Ένα cd από τα… παλιά που ακούγαμε και στα αποδυτήρια και το είχαν αποδεχθεί και οι ξένοι. Στην επιστροφή από το γήπεδο στο ξενοδοχείο, ο οδηγός ήθελε να μας κάνει χαρούμενους, να μας διασκεδάσει και έτσι μας τραγούδησε όπερα με μια τρομερή φωνή και εν μέσω αποθέωσης. Σαν να είμασταν στην Σκάλα του Μιλάνου. Φυσικά στο ξενοδοχείο υπήρχε και το πανηγύρι από τον κόσμο του Παναθηναϊκού που είχε αισθανθεί δικαιωμένος και επειδή δεν είχε πάει στο φάιναλ φορ ο Ολυμπιακός, αλλά εμείς».

Η ιστορία αναφέρει πως οι διοργανωτές είχαν ετοιμάσει κόκκινα μπλουζάκια για να τα φορέσουν οι πρωταθλητές και εσείς ούτε που τα αγγίξατε. Ισχύει;

«Υπήρχαν κάτι κόκκινα μπλουζάκια με την στάμπα της Ευρωλίγκας. Εμείς είχαμε πάει κάπου, εκπροσωπούμε τον Παναθηναϊκό με άσπρο και πράσινο, παίζει η Μπολόνια, η Μακάμπι και η Μπενετόν. Το κόκκινο μπλουζάκι ίσως ήταν το χρώμα της Ευρωλίγκας. Σε θέμα μάρκετινγκ ήταν κάτι το αποτυχημένο. Λόγω της αντιπαλότητας που υπήρχε, θα ήταν οξύμωρο να βγάλουμε φωτογραφία ως πρωταθλητές Ευρώπης με κόκκινα μπλουζάκια, αν και το κόκκινο είναι μια χαρά χρώμα, αλλά το μυαλό πήγε στον Ολυμπιακό και για αυτό δεν τα βάλαμε».

«Μέσα στο πούλμαν ανακοίνωσα στη… γυναίκα μου και στους συμπαίκτες μου πως παντρεύομαι το καλοκαίρι και είναι όλοι καλεσμένοι»

Θυμάσαι να είχες λάβει κάποιο μήνυμα μετά την κατάκτηση της κούπας;

«Δεν θυμάμαι να είχα λάβει κάποιο μήνυμα, αλλά αυτό που μπορώ να σου πω ως προσωπική ιστορία ήταν το εξής. Οντας πρωταθλητής Ευρώπης και μέσα στο λεωφορείο της επιστροφής προς το ξενοδοχείο, ανακοινώνω στην ομάδα ότι είναι όλοι καλεσμένοι στον γάμο μου το καλοκαίρι (σ.σ του 2002). Φαντάσου δεν το είχα πει σε κανέναν τότε, ούτε στη σύζυγό μου. Τότε δηλαδή μαθαίνει η γυναίκα μου και οι συμπαίκτες μου ότι το καλοκαίρι θα παντρευτώ. Ηταν τόση η χαρά και έτσι το ανακοίνωσα σε όλους».

Εν κατακλείδι ήταν η καλύτερη Ανάσταση της ζωής σου; Που έχεις ζήσει;

«Σαν ημέρα, η απάντηση είναι ναι! Δεν έχει τύχει ξανά να έχει γίνει αυτό. Αυτές οι μέρες ήταν μαγικές. Δεν περίμενε κανείς να έρθουν και δεν το περίμενε πριν προκριθούμε. Διότι η πρόκριση είχε έρθει μετά τον αποκλεισμό του Ολυμπιακού από την Ολίμπια».

Με ποιον τίτλο θα χαρακτήριζες αυτό το τρόπαιο;

«Παίζοντας με την ομάδα εννιά χρόνια ήταν ακριβώς στη μέση και στο πικ της δικής μου πορείας στον Παναθηναϊκό. Αυτά τα χρόνια ήταν μπασκετικά τα πιο καλά, τα πιο ώριμα. Ηταν κάτι το απροσδόκητο. Από εκείνο και μετά όλοι πιστεύουμε πως και το απροσδόκητο, το οποίο θεωρητικά δεν μπορεί να γίνει, τελικά γίνεται».