Παιδί του Μουντομπάσκετ ’86 και όχι του Ευρωμπάσκετ ’87 – στο οποίο, ’87, ήταν βέβαια παρών στο Ειρήνης και Φιλίας, βλέποντας Γκάλη και Γιαννάκη. Όχι στα παιχνίδια της Εθνικής, αλλά στον τελικό του Κυπέλλου. Για χάρη του Πανελληνίου, που έφαγε 40 στο κεφάλι και καθόλου δεν τον χάλασε. Δημοσιογραφικά, παιδί του 2005. Είπαμε, όχι του Ευρωμπάσκετ. Της (εφημερίδας) SportDay, που τον έκανε ποδοσφαιρικό διεθνατζή. Επεσε σε ωραίους τύπους, κόλλησε. Ξεκόλλησε, για να δοκιμάσει και να γράψει για μπάσκετ. Το υπηρετεί μάλλον καλύτερα τις Δευτέρες (πολύ αργά) τα βράδια. Παίζοντας, αν και γέρος άνθρωπος πια και όχι παιδί, στο πρωτάθλημα Τύπου.