Άμπερ Χερντ-Τζόνι Ντεπ: Το ξεκατίνιασμα και η προβοκάτσια του Σιμεόνε στον Μπέκαμ

Με ποια ιδιαίτερη στιγμή στην ιστορία του παγκοσμίου ποδοσφαίρου μπορεί να συγκριθεί η πολύκροτη δίκη Άμερ Χερντ – Τζόνι Ντεπ που συγκλονίζει το Χόλιγουντ; 

Η Άμπερ Χερντ καταφέρθηκε εναντίον του Τζόνι Ντεπ. Ο 58χρονος σταρ του Χόλιγουντ αυτήν τη στιγμή εκθέτει το κάλλος της, ακριβώς όπως έκανε ο Ντιέγκο Σιμεόνε με τον Ντέιβιντ Μπέκαμ στο Αγγλία-Αργεντινή, για τη φάση των «16» του Παγκόσμιου Κυπέλλου του 1998.

Ο λόγος που η δίκη μεταξύ Άμπερ Χερντ και Τζόνι Ντεπ είναι το απόλυτο ριάλιτι σόου στις ΗΠΑ, δεν είναι μόνο επειδή πρόκειται για ένα ζευγάρι που η καταφανής διαφορά ηλικίας του γέρνει τη ζυγαριά πότε υπέρ του ενός και πότε υπέρ του άλλου απότομα, και χωρίς οποιαδήποτε ένδειξη ότι αυτό θα συμβεί, αλλά επειδή είναι ηθοποιοί του Χόλιγουντ: σε έναν κόσμο που ψάχνουμε να βρούμε για ποιο λόγο οι θάνατοι του Τζέιμς Ντιν και της Μέριλιν Μονρόε «παίζουν» 60 χρόνια μετά, ποιο μυστήριο τους περιβάλλει και ποια είναι η αλήθεια, ενώ ο συναισθηματικός κόσμος μας απλώς είναι άτρωτος με τις μαζικές δολοφονίες, είτε από αμέλεια είτε εκ προμελέτης, αγνώστων, δύο σταρ έρχονται να υποδείξουν ότι είναι απλώς διαφορετικό να ασχολείσαι με την περίπτωσή τους.

Πρόκειται για μια κακιά αλήθεια, που μάλλον έγκειται στην προγονική μνήμη και κάτι εθιστικό που υπάρχει στην προσωποποίηση. Το ποδόσφαιρο, άλλωστε, «φτύνει» ονόματα στην Ιστορία του και το επαναλαμβανόμενο μοτίβο περί «ομαδικού σπορ» δεν αρκεί ώστε να μην αποδίδονται οι νίκες σε ένα πρόσωπο. Όταν, παραδείγματος χάρη, αναφέρεται ότι ο Κριστιάνο Ρονάλντο πήγε «μόνος του» τη Ρεάλ Μαδρίτης στον τελικό του Champions League του 2017, όταν οι φανέλες του Ντούσαν Βλάχοβιτς καίγονται στη Φλωρεντία, όταν μιλάμε για τον Θεό του ποδοσφαίρου, το χέρι του Θεού, την κατάκτηση του Παγκόσμιου Κυπέλλου από έναν παίκτη, τότε ρέπουμε προς ό,τι ο σύγχρονος κόσμος, με την εξέλιξη και την πρόοδο του ανθρώπινου είδους, προσπαθεί να αποφεύγει και διαρρηγνύει τα ιμάτιά του ότι το κάνει: την ειδωλολατρία.

Στην περίπτωση των Χερντ και Ντεπ, αυτό που αρκεί είναι να μπεις στον κόσμο τους. Ένα δικαστήριο με τους δύο απέναντι, φωτογραφίες που το περίγραμμα της πλάτης του ενός συνοδεύεται από φόντο το πρόσωπο του άλλου, ένας από τους λελογισμένους ως πιο κουλ τύπους του πλανήτη που κάποτε πλήρωσε για να πάρει ένα κανόνι ώστε να εξοβελίσει τη στάχτη του Χάντερ Τόμπσον, το σενάριο του οποίου, για το «Μεθυσμένο Ημερολόγιο» προσωπικά έφτιαξε, ώστε να γίνει η ταινία στην οποία γνώρισε μια ανοίκεια όμορφη κοπέλα, την ερωτεύτηκε και άφησε τη Γαλλίδα σύζυγό του, είναι συστατικά που αρκούν ώστε να γίνεται διαρκής αναβάθμιση στο εγκεφαλικό λογισμικό.

 

Η αμαρτία της ομορφιάς

Η μήνυση για συκοφαντική δυσφήμηση που υπέβαλε ο 58χρονος, πια, Τζόνι, επί της 36χρονης Άμπερ είναι η δεύτερη πράξη μιας άνισης μάχης. Ο Ντεπ απολαυεί τη στήριξη των πρώην συζύγων του και ερωμένων του: η Γουινόνα Ράιντερ και η Βανέσα Παραντί τίθενται αναφανδόν με το μέρος του. Απολαυεί, επιπλέον, τη στήριξη ισχυρών φίλων του: για τον Χαβιέρ Μπαρδέμ και την Πενέλοπε Κρουζ δεν υπάρχει οποιαδήποτε αμφιβολία ότι είναι αθώος. Η Χερντ, από την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκε με μώλωπες στο πρόσωπο, διαπίστωσε, προς μεγάλη της έκπληξη, αφ’ ης στιγμής θεωρείται δεδομένο ότι είχε αναλογιστεί το zeitgeist, δηλαδή το πνεύμα της εποχής, ότι οι αμφιβολίες για το αν επρόκειτο για κάποιο κινηματογραφικό τρικ, κάτι που έφτιαξε μια πολύ πειστική μακιγιέρ, συνέρρεαν. Είχε βγει ήδη στους κινηματογράφους το «Gone Girl», με τη Ρόζαμαουντ Πάικ και τον Μπεν Άφλεκ, οπότε τα «δίχτυα της γυναίκας-αράχνη» δεν ήταν ένα σενάριο απομακρυσμένο της πραγματικότητας.

Παρ’ όλα αυτά, ο Ντεπ τιμωρήθηκε, χάνοντας διάφορα έσοδα, μόνο και μόνο για την υποψία ότι κακοποιούσε τη σύζυγό του. Στο δικαστήριο παρουσίασε ένα ηχητικό που η Χερντ τού λέει ότι «δεν σε γρονθοκόπησα, σε χτύπησα» και εκείνος απαντά «ξέρω τι είναι μια μπουνιά». Από τη μεριά της, η 36χρονη δεδηλωμένη μπαϊσέξουαλ ηθοποιός παρουσίασε μία φωτογραφία που έβγαλε τον Ντεπ λιπόθυμο, μίλησε για σεξουαλικές παρενοχλήσεις και είπε ότι ήταν μόνη της με το σύζυγό της και τους ανθρώπους της ασφάλειάς του, ο μόνος τρόπος ήταν να κρατά ντοκουμέντα.

Ένα χάος. Προσφάτως, μάλιστα, όταν ο Ντεπ -ο οποίος σε όλη τη διαδικασία συμπεριφέρεται με αβρότητα, ακόμα και στις περιπτώσεις που κατηγορεί την τέως σύζυγό του για παντελή έλλειψη υποκριτικού ταλέντου- την πλησίασε, η Χερντ φοβήθηκε. Αυτό τουλάχιστον ανέφεραν τίτλοι σε ΜΜΕ, αν και δεν αποκλείεται η ίδια να είχε προετοιμαστεί. Το ίδιο θα μπορούσε να συμβαίνει με τον τζέντλεμαν ηθοποιό, με τους φανατικούς θαυμαστές.

Αυτήν τη στιγμή, και με δεδομένο ότι ισχύει το ηχητικό του Ντεπ, με δεδομένο ότι η Χερντ έκανε τη… χοντρή βιολογική ανάγκη της στο κρεβάτι του και ότι έκοψε το δάχτυλό του με τον αντίχειρα, το συμπέρασμα που εξάγεται είναι ότι δεν μπορεί να έχει απολύτως δίκιο. Η σύγκριση με τη φωτογραφία της λιποθυμίας φέρνει τη ζυγαριά της Θέμιδας αισθητά προς το μέρος του μεσήλικου, πολλώ δε μάλλον όταν το ψυχολογικό προφίλ της Χερντ χωλαίνει. Κάποιος κακοπροαίρετος θα μπορούσε, μάλιστα, να παρατηρήσει ότι από τη στιγμή που σήμανε η αντεπίθεσή της, δηλαδή να κατηγορήσει εκείνη τον πρώην σύζυγό της, περιποιείται κατατί περισσότερο τον εαυτό της. Αν το συνειδητοποιεί δεν είναι εύκολο να πει κάποιος, αλλά λόγω του έκπαγλου κάλλους της δυσκολεύεται περισσότερο ώστε να πείσει για του λόγου της το ασφαλές.

 

Η προβοκάτσια του «Τσόλο» και το χαζό παιδί

Η ομορφιά είναι εχέγγυο καριέρας. Δεν υπάρχει οδηγία σε εγχειρίδιο επαγγελματικού προσανατολισμου που να μην υπερθεματίζει πόσο σημαντικό είναι να πηγαίνεις περιποιημένος σε συνέντευξη για δουλειά. Δεν υπάρχει σύμβουλος συμπεριφοράς που να μη δηλοί τη σημασία του αέρα στη συμπεριφορά σου, όταν συναγελάζεσαι με αγνώστους. Η συμμετρία σε πρόσωπο και κορμί παραπέμπει σε ό,τι αποκαλείται αρχαιοελληνικό κάλλος. Αλλά η πολλή ομορφιά είναι απερίγραπτη… κυριολεκτικά: ο πιο παλιός καταγεγραμμένος συμβολισμός της ανθρωπότητας την αφορά. Ο επικός ποιητής Όμηρος «έντυσε» ένα έπος, την ποιητική περιγραφή του πολέμου των Αχαιών με τους Τρώες, που είχε ως κίνητρο την επέκταση του πρώτου, βρίσκοντας στην ωραία Ελένη το λόγο του πολέμου. Επιπλέον, σε ολόκληρη Ιλιάδα, ο Όμηρος δεν την περιέγραψε. Ποτέ. Την άφησε να εννοείται, να αιωρείται, ήταν ο προπομπός του ρομαντισμού, χιλιάδες χρόνια πριν αυτός γίνει ρεύμα.

Ακριβώς επειδή η ομορφιά είναι ευλογία, είναι και κατάρα. Γίνεται εξοργιστική. Μπορεί να θυμώσει, όχι ένα ον ή ένα σύνολο αλλά, μια ολόκληρη χώρα.

Τα βρετανικά ΜΜΕ έχουν ζήσει πολλές νύχτες ασυδοσίας. Οι αποκλεισμοί της εθνικής Αγγλίας εδώ και 72 χρόνια έχουν υπάρξει κωμικοί, τραγικοί και έχουν δημιουργήσει στενοχώρια. Οι δημοσιογράφοι στις ταμπλόιντ βρίσκουν το δικαίωμα ελευθερίας της έκφρασης σε κάθε αποκλεισμό στα πέναλτι, σε κάθε αποβολή, σε οποιονδήποτε αβδηρητισμό παίκτη των «τριών λιονταριών». Έχουν σαρκάσει τρυφερά, έχουν ειρωνευτεί, έχουν μοιραστεί τη στενοχώρια τους. Εδώ και 72 χρόνια, όμως, μόνο μία φορά έχουν θυμώσει.

Η ιστορία είναι γνωστή: Αγγλία-Αργεντινή, φάση των «16» του Παγκόσμιου Κυπέλλου του 1998. Ο Ντιέγκο Σιμεόνε, που δεν νοιάζεται για συμμετρίες και άλλα τέτοια γλυκανάλατα, χτυπά, παρ’ ότι ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιο ή το φως των προβολέων, τον Ντέιβιντ Μπέκαμ. Ο τελευταίος ανταποδίδει και ο Κιμ Μίλτον Νίλσεν στο 47’ του δείχνει την κόκκινη κάρτα. Παίρνοντας την άγουσα για τα αποδυτήρια του «Ζοφρουά Γκισάρ» του Σεντ Ετιέν, ο «Μπεκς» μοιάζει ο πιο ανόητος άνθρωπος σε όλο το γήπεδο. Είναι ο Ηλίθιος παγκοσμίως για την 30ή Ιουνίου του 1998. Μοιάζει να δικαιώνει τον Γκλεν Χοντλ, ο οποίος είχε τις ενστάσεις του να τον χρησιμοποιήσει στα πρώτα ματς του ομίλου, παρά την πίεση των ΜΜΕ, και… εκτέθηκε μετά την απευθείας εκτέλεση φάουλ στο 2-0 επί της Κολομβίας, που χάρισε την πρόκριση στους Άγγλους.

Τα «τρία λιοντάρια», πάντως, το πάλεψαν και αποκλείστηκαν στα πέναλτι. Ο αποκλεισμός είχε, φυσικά, το ηρωικό στοιχείο, εκείνο που, σε ό,τι αφορά την περίπτωση της εθνικής Αγγλίας, συνδέεται με την αφέλεια της παράδοσης. Αλλά τα ΜΜΕ, την επόμενη μέρα, ήταν απολύτως εξοργισμένα με τον ποδοσφαιριστή της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, η σχέση του οποίο με την «Posh Spice», την παγοκολόνα των Spice Girls Βικτόρια, είχε γίνει γνωστή. «Δέκα ηρωικά λιοντάρια και ένα ηλίθιο αγόρι» ήταν ο τίτλος της «Mirror» την επόμενη μέρα. Με τη φράση «Στιγμή παράνοιας που κόστισε τις ελπίδες για το κύπελλο», τιτλοφορήθηκε η «Daily Mail». Ο Μπέκαμ απειλήθηκε, του είπαν να μην επιστρέψει στη χώρα και εκείνος πήγε στις ΗΠΑ, που οι Spice Girls είχαν περιοδεία. H «Mirror» έκανε δώρο στους αναγνώστες της έναν κύκλο που πετάς βελάκια, με το πρόσωπό του στη μέση.

Δεν θα συνέβαινε οτιδήποτε τέτοιο αν δεν έμοιαζε με άγγελο. Οκτώ χρόνια αργότερα, όταν ο Γουέιν Ρούνεϊ έπεσε θύμα της πανουργίας των Πορτογάλων και ο Κριστιάνο Ρονάλντο τον «έδωσε» στην ψύχρα στον Οράσιο Ελιζόντο, οι δημοσιογράφοι ασχολήθηκαν με το μέλλον του δεύτερου στο «Ολντ Τράφορντ». Ο Μάρκους Ράσφορντ και ο Μπουγιακό Σακά, που έχασαν τα πέναλτι στο φετινό τελικό του Euro, αντιμετώπισαν ρατσιστικές επιθέσεις. Ο Μπέκαμ έγινε αντικείμενο οργής, επειδή απλώς είναι τόσο όμορφος.

Η Άμπερ Χερντ αντιμετωπίζει το ίδιο πρόβλημα. Διαπιστώνει ότι η συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων είναι εναντίον της. Αυτό συμβαίνει όταν ένας άνθρωπος πολύ όμορφος ξεκινά να δείχνει ότι τα θέλει όλα δικά του, ενώ μπορεί να τα έχει απλώς περιμένοντας. Οι απαιτήσεις του προκαθορίζονται ως παράλογες, διότι δεν προσβάλλουν απλώς τη νοημοσύνη του τρίτου, αλλά χτυπάνε, βγάζοντας κοροϊδευτικά τη γλώσσα, το κομμάτι που είναι ευάλωτος απέναντι στο υπερθέαμα.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News