Κώστας Δαβουρλής: Το διαμάντι της Παναχαϊκής, το αστέρι του Ολυμπιακού, ο Πελέ της Ελλάδας

Μια ζωή στα γήπεδα, από μικρό παιδάκι, 14 χρονών. Τον ανακάλυψε να παίζει ξυπόλυτος, ο Σπύρος Βουλγαράκης και έκανε τα πρώτα του βήματα στον Πανιώνιο Πατρών. Το ποδόσφαιρο ήταν μια διέξοδος να ξεφύγει από τις φτωχογειτονιές της Αγυιάς όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε μαζί με τα εφτά αδέρφια του. Στην πραγματικότητα, όμως, ο Κώστας Δαβουρλής δεν θέλησε και δεν έφυγε ποτέ από την Πάτρα.

Μοναδική εξαίρεση η τριετία 194-77, όταν σε ηλικία 26 ετών, ενέδωσε στην πρόταση των 9.200.000 δραχμών του Ολυμπιακού για να μετακομίσει στον Πειραιά. Ποσό-ρεκόρ για την εποχή, αλλά αν ένας παίκτης άξιζε αυτά τα λεφτά τότε, αυτός ήταν το «μαύρο διαμάντι», όπως τον αποκαλούσαν, λόγω του σκούρου χρώματος του δέρματός του, ο «Κώστας Δαβουρλής: ο Πελέ της Ευρώπης», όπως τιτλοφορείται το βιβλίο του Γιώργου Π. Παπαδάκη που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΔΡΟΜΩΝ το 2015.

Αντιδράσεις για τη μεταγραφή-ρεκόρ στον Ολυμπιακό

Ο ίδιος πήρε 750.000 γι’ αυτή τη μεταγραφή, τα μοναδικά «καλά λεφτά» που έβγαλε από το ποδόσφαιρο. Η μετακίνηση προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων στην Πάτρα. «Έγκλημα» τη χαρακτήρισε ο τοπικός Τύπος. Κι αυτό γιατί, μαζί με τους άλλους παικταράδες της εποχής, είχαν οδηγήσει την Παναχαϊκή στην 4^η θέση ένα χρόνο πριν και στην έξοδο στο Κύπελλο UEFA, η πρώτη για ελληνική επαρχιακή ομάδα. Ωστόσο και η ομάδα είχε ανάγκη αυτά τα χρήματα και ο ίδιος.

Στον Ολυμπιακό πήγε σχετικά μεγάλος, άλλα πρόλαβε να ζήσει τη μεγάλη πρόκριση επί της Σέλτικ του Κένι Νταλγκλίς και τη θρυλική προσπάθεια του Ολυμπιακού να ανατρέψει το 1-5 των Βρυξελλών κερδίζοντας στην ουδέτερη, Πάτρα, στο παλιό του γήπεδο, την πανίσχυρη Άντερλεχτ με 3-0. Βλέπετε, ο Ολυμπιακός είχε τιμωρηθεί από την UEFA για τα καπνογόνα και τις φωτοβολίδες που χρησιμοποόησαν οι φίλοι του στο ιστορικό 2-0 επί των Σκωτσέζων στο Καραϊσκάκη.

Κατέκτησε το νταμπλ το 1975, πετυχαίνοντας μάλιστα το γκολ που έκρινε τον τελικό του Κυπέλλου με αντίπαλό τον Παναθηναϊκό.

Ποτέ, όμως, αυτήν την τριετία δεν αισθάνθηκε άνετα. Δεν δυσανασχετούσε επειδή έπαιζε στον Ολυμπιακό, αλλά επειδή του έλειπε η Πάτρα. Θεωρούσε τον εαυτό του επαρχιώτη, που δεν «κόλλαγε» στη βοή και τη λάμψη της πρωτεύουσας.

Τα τεχνικά του χαρακτηριστικά 

Ο Κώστας Δαβουρλής ήταν αυτό που αποκαλούμε «αυθεντικό» ταλέντο. Η παρουσία του με τη φανέλα με το «11» στον αγωνιστικό χώρο είχε όλα τα χαρακτηριστικά που συγκέντρωναν οι κορυφαίοι παίκτες της εποχής στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο.

Χρησιμοποιούσε εξίσου καλά και τα δύο πόδια (στα στημένα με το δεξί), έπαιζε με το κεφάλι ψηλά, είχε εξαιρετική κάθετη πάσα, φαρμακερό φαλτσαριστό σουτ, οι εκτελέσεις φάουλ ήταν γι’ αυτόν σαν πέναλτι (κατείχε το ρεκόρ στην Α’ Εθνική με 22 γκολ, μέχρι που το κατέρριψε ο Κώστας Φραντζέσκος), η απίστευτη προσποίησή του έσπαγε τη μέση των αντιπάλων και είχε φοβερή ταχυδύναμη με την μπάλα στα πόδια του, τρομοκρατούσε τον παίκτη που τον μάρκαρε.

Μειονεκτήματά του, το ψηλό παιχνίδι, αν και ήταν 1.77 μ., η ελλιπής άσκηση των αμυντικών καθηκόντων του και οι αντοχές του, καθώς ποτέ δεν ήταν λάτρης της φυσικής κατάστασης και… βαριόταν στην προπόνηση όταν η άσκηση δεν περιλάμβανε την μπάλα. 

Οι προπονητές του, όπως ο λάτρης της σκληρής προετοιμασίας, Ρουμανοαναθρεμένος Νταν Γεωργιάδης, έκαναν τα στραβά μάτια σε αυτή την μικρή παρασπονδία του, όπως και στο τσιγάρο που άναβε συχνά-πυκνά. Πώς να τιθασεύσεις άραγε τέτοιο ταλέντο;

Επίσης προσπαθούσε, όσο μπορούσε να προστατεύει τον εαυτό του, αποφεύγοντας τους σκληροτράχηλους αμυντικούς, τα περίφημα «δρεπάνια». Σημειώστε και τους πολλούς κακούς αγωνιστικούς χώρους με τα ξερά γήπεδα, που ήταν πολλά τη δεκαετία του ’70, για να αντιληφθείτε για ποιο λόγο το έκανε.

Ο Δαβουρλής ήταν ο ηγέτης της μεγαλύτερης γενιάς που ανέδειξε το πατρινό ποδόσφαιρο. Έπαιξε εκεί τη χρυσή εποχή 1964-1975, αργότερα όταν επέστρεψε από τον Ολυμπιακό (1977-80) και για μία σεζόν ακόμα, το 1985-86, ένα χρόνο πριν κλείσει την καριέρα του με τον Παναιγιάλειο.

Το μαγικό καλοκαίρι του ’69

Το παιχνίδι που τον έμαθε όλη η Ελλάδα ήταν ο προημιτελικός του Κυπέλλου με την ΑΕΚ το 1969 στην Αγυιά. Ήταν Τετάρτη μεσημέρι, μέσα Ιουνίου και με 15.000 κόσμο να κρέμονται σαν τα τσαμπιά στο χωρητικότητας 2.500 καθήμενων γήπεδο. Παρών και ο περίφημος γ.γ.Α. της χούντας Κωνσταντίνος Ασλανίδης. Η Παναχαϊκή είχε εξασφαλίσει την άνοδό της στην Α’ Εθνική για πρώτη φορά πριν από λίγες μέρες, ενώ η ΑΕΚ ήταν η πρωταθλήτρια της προηγούμενης σεζόν. Ο Δαβουρλής κάνει πράματα και θάματα, πετυχαίνει τρία γκολ και η Παναχαϊκή ταπεινώνει την Ένωση με σκορ 4-2.

Έναν μήνα μετά γράφει ιστορία καθώς γίνεται ο πρώτος ποδοσφαιριστής που δεν έχει παίξει ακόμα στην Α’ Εθνική και αγωνίζεται με την Εθνική ομάδα, για 15 λεπτά συν τις καθυστερήσεις σε ένα φιλικό με την Αυστραλία (2-2). Συνολικά φόρεσε το εθνόσημο 11 φορές και σκόραρε δις, ενώ στη μεγάλη κατηγορία κατέγραψε 325 συμμετοχές με την Παναχαϊκή, τον Ολυμπιακό και την Κόρινθο και 98 γκολ (210 και 125 τα αντίστοιχα νούμερα στη Β’ Εθνική).

Είναι η χρονιά που παντρεύεται την Ελένη, ενώ υπηρετεί τη στρατιωτική του θητεία.

Το τέλος

Όλοι τον θυμούνται ως Πατρινό, αλλά ο πάτερας του είχε καταγωγή από την Καράκουλα της Ηλείας. Ως χαρακτήρας ήταν μάλλον κλειστός, αν και οι φίλοι του λένε ότι είχε έντονη την αίσθηση του χιούμορ, δεν επεδίωκε τη δημοσιότητα, του άρεσε η ταχύτητα και ο Δημήτρης Μητροπάνος. Στη γυναίκα του Ελένη, που την άφησε στην Πάτρα μαζί με την κόρη τους Τζίνα, στα χρόνια της παρουσίας του στον Ολυμπιακό, δεν επέτρεπε να πάει στο γήπεδο για να τον δει, παρά ελάχιστες φορές.

Έκλεισε την καριέρα του τη σεζόν 1986-1987 στον Παναιγιάλειο. Η καρδιά του άντεξε μόνο πέντε χρόνια μακριά από το ποδόσφαιρο. Πέθανε από ανακοπή, εντελώς ξαφνικά σαν σήμερα, στις 23 Μαΐου στην Πάτρα, γυρνώντας στο σπίτι, ύστερα από μια πρωινή βόλτα σε γειτονικό καφενείο του Διονύση Μπαλωμένου. Δυστυχώς, δεν άκουσε τη συμβουλή του φίλου Διονύση να επισκεφτεί άμεσα καρδιολόγο για τα τσιμπήματα που ένωσε στην καρδιά. Ήταν μόλις 44 ετών.

Προς τιμήν του ιδρύθηκε ο ποδοσφαιρικός σύλλογος Κώστας Δαβουρλής 92, ενώ η θύρα 3 του γηπέδου της Παναχαϊκής φέρει το όνομά του. Στην Πάτρα δεν τον έχει ξεχάσει κανείς. Ήταν, είναι και θα είναι ο παίκτης-σύμβολο του πατρινού ποδοσφαίρου. Ο δικός τους Πελέ…

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News