Έντουϊν Μόουζες - Από ποιον έχασε ύστερα από 9 χρόνια, 9 μήνες και 9 μέρες;

Ο Έντουϊν Μόουζες ήταν πρώτος σε 122 διαδοχικές κούρσες στα 400μ. με εμπόδια, ένα σερί που κράτησε εννιά χρόνια, εννιά μήνες και εννιά μέρες και το οποίο περιείχε ένα χρυσό μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες και ένα σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Αυτό τελείωσε στις 4 Ιουνίου 1987, στη Μαδρίτη.

Η σπουδή ενός αθλητή και η σημασία μίας ομάδας μπορεί να γίνει κατανοητή μέσα από την ίδια τη γλώσσα και ειδικά στις ήττες. Σε τέτοιες περιπτώσεις είναι εφικτό να αλιευθεί και η υποστήριξη κάποιου. Η ειδοποιός διαφορά έγκειται, βεβαίως, στο ρήμα. Η φωνή με την οποία χρησιμοποιείται αποκαλύπτει πολλά, τόσο για την αξία του ηττημένου όσο και για το στοιχείο της έκπληξης που δημιούργησε ο νικητής με την επικράτησή του. Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι το υποκείμενο στην πρόταση πρέπει να είναι το πλέον αναγνωρίσιμο. Είναι, δηλαδή, πολύ συχνότερο να διαβάσει ο αναγνώστης ή να ακούσει ο ακροατής πως ο Ολυμπιακός έχασε από τον ΠΑΣ Γιάννινα παρά ότι ο ΠΑΣ Γιάννινα νίκησε τον Ολυμπιακό. Εκτός κι αν μεταδίδουν την είδηση τα γιαννιώτικα media, αν είναι δόκιμη αυτή η πρόταση.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ: ΠΑΣ Γιάννινα: Χριστοβασίλη «Πούλα, φύγε!» ή «Πούλα μείνε!»;

Αλλά και για εκείνον που έχει απορία για το αποτέλεσμα του παιχνιδιού μεταξύ του ΠΑΣ Γιάννινα και του Ολυμπιακού, η ερώτηση που πρόκειται να κάνει στο φίλο του, ο οποίος έχει δει το ματς, είναι «πόσο ήρθε ο Ολυμπιακός;» «τι έκανε ο Ολυμπιακός;» «τι κάναμε;» «τι έκαναν;» Με αυτόν τον τρόπο προσδιορίζονται όλες οι σπουδαίες ομάδες, στην Ελλάδα το ίδιο ισχύει με τον Παναθηναϊκό, την ΑΕΚ και τον ΠΑΟΚ, αλλά και τον Γιάννη Αντετοκούνμπο. Το αυτό συμβαίνει με τους θρύλους του αθλητισμού παγκοσμίως. Ο Μάικ Τάισον έχασε από τον Μπάστερ Ντάγκλας, ο Ράφα Ναδάλ έχασε από τον Νικ Κύργιο, ο Μάικλ Φελπς ηττήθηκε από τον Ράιαν Λόχτε. Με αυτόν τον τρόπο προσδιορίζεται το alpha male στον αθλητισμό και κάποιες φορές, μάλιστα, η πρόταση στοιχειοθετείται μόνο με τον υποκείμενο και το ρήμα. Στο Σίδνεϊ, το 2000, ο Αλεξάντερ Καρέλιν έχασε στον τελικό της ελληνορωμαϊκής πάλης. Και στις 4 Ιουνίου του 1987, στη Μαδρίτη, ο Έντουϊν Μόουζες έχασε στα 400μ. με εμπόδια ύστερα από 9 χρόνια, 9 μήνες, 9 μέρες και 122 κερδισμένες κούρσες.

Το όνομα αυτού, Ντάνι Χάρις

Ο αναγνώστης που είχε μια κάποια σχέση με το στίβο τη δεκαετία του ’80, αλλά δεν έγινε ποτέ φανατικός του, ενδεχομένως να σκέφτηκε για κάποια δευτερόλεπτα ποιος ήταν εκείνος που νίκησε τον Μόουζες. Αν ο μεσότιτλος του κειμένου δεν προέδιδε το όνομα, πιθανότατα ακόμη να προσπαθούσε να θυμηθεί πώς λέγεται αυτός ο τύπος. Η κατάσταση θα ήταν ακόμα πιο δύσκολη αν το κουίζ αναφερόταν και σε εκείνον που είχε νικήσει το σπουδαίο Αμερικανό, τον αναμφισβήτητα κορυφαίο τετρακοσάρη εμποδιστή, ο οποίος μόλις τώρα, στο πρόσωπο του Νορβηγού Κάρστεν Γουόρχολμ -που διέλυσε τα ρολόγια στο Τόκιο, κάνοντας ένα εξωφρενικό 45.94 στις 3 Αυγούστου του 2021 και σπάζοντας το δικό του παγκόσμιο ρεκόρ, 46.70, από την 1η Ιουλίου, που πέρασε στο χρονοντούλαπο το 46.78 του Κέβιν Γιανγκ από τους Ολυμπιακούς της Βαρκελώνης- αχνοβλέπει έναν ανταγωνιστή, πριν ξεκινήσει το σερί του.

Ο Έντουϊν Μόουζες, εν ολίγοις, ήταν επιβλητικός στο σημείο που οι ήττες του είχαν σημειολογικό υπόβαθρο και οι νίκες του τα συστατικά της συνήθειας. Ουδείς αμφιβάλει ότι ο Χάραλντ Σμιντ, ο οποίος νίκησε τον Μόουζες στις 26 Αυγούστου του 1977 στο Βερολίνο, και ο Ντάνι Χάρις, που επικράτησε του τότε 31χρονου Αμερικανού εκείνο τον Ιούνιο των θαυμάτων (για το ελληνικό μπάσκετ), ήταν θαυμάσιοι αθλητές. Αλλά ο γεννημένος στο Ντέιτον του Οχάιο, στις 31 Αυγούστου του 1955, Αμερικανός, ήταν απλώς άφθαρτος και ακαταμάχητος. Όχι απλώς δεν είχε ταίρι, αλλά διεπόταν από ρεβανσισμό, μέσω του οποίου πήρε εκδίκηση και από τους δύο αντιπάλους του -και μάλιστα άμεσα και στο υψηλότερο επίπεδο.

Τα 15 μέτρα και το Παγκόσμιο της Ρώμης

Το 1976, μόλις στα 21 του, ο Έντουϊν Μόουζες παρουσίασε τους 13 διασκελισμούς στη διεθνή σκηνή, ένα υπερόπλο που ουσιαστικά ουδέποτε αναχαιτίστηκε. Ήταν λιγότερο από 21 στις 25 Ιουλίου 1976, όταν, στον πρώτο διεθνή αγώνα της καριέρας του, πήρε το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο στο Μόντρεαλ, κάνοντας παγκόσμιο ρεκόρ με 47.63. Την επόμενη χρονιά έχασε από τον Σμιντ αλλά πριν αλέκτωρ λαλήσαι τρις, στο Ντίσελντορφ για το Παγκόσμιο Κύπελλο της IAAF, νίκησε τον Δυτικογερμανό με… 15 μέτρα διαφορά. Από εκείνη τη στιγμή άρχισε ένα σερί το οποίο δεν θα ήταν ακριβώς δίκαιο να αναφερθεί ως κραταιό, υπό την έννοια ότι ο Ψυχρός Πόλεμος είχε φτάσει στη… χαμηλότερη θερμοκρασία του και ο Αμερικανός δεν είχε την ευκαιρία να αντιμετωπίσει τους Ανατολικούς, πάντως στερήθηκε την ευκαιρία για ένα δεύτερο χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο, λόγω του μποϊκοτάζ των ΗΠΑ στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μόσχας, το 1980, ενώ το 1984 κλήθηκε να απαγγείλει τον ολυμπιακό όρκο, ξέχασε τα λόγια του και αναγκάστηκε να τον διαβάσει, αλλά το χρυσό μετάλλιο στο Λος Άντζελες αποζημίωσε εκείνον και τους Αμερικανούς που τον υποστήριξαν.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Nτινάμο Κιέβου: Η κόντρα της με τη Μόσχα – Πήρε τον πρώτο της τίτλο όταν πέθανε ο Στάλιν

Κάθε κούρσα έμοιαζε και μια σίγουρη νίκη. Η απλή διαίρεση βγάζει 12: τόσοι ήταν οι αγώνες που έκανε ο Μόουζες κάθε χρόνο, ένας ανά μήνα δηλαδή (όσο κι αν η προσέγγιση είναι λανθασμένη). Δεν έχανε από οποιονδήποτε, σε ό,τι κατάσταση κι αν βρισκόταν. Όταν ήρθε η ώρα της ήττας από τον Χάρις, ο οποίος πήρε το ασημένιο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς του Λος Άντζελες, ο Μόουζες τόνισε ότι «ο Χάρις έκανε το τρέξιμο της ζωής του και εγώ δεν ήμουν σε καλή κατάσταση».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Γελένα Ισινμπάγεβα: Τα 40ά βασιλικά γενέθλια της θεάς με το κοντάρι

Το τέλος εποχής (του) έμοιαζε προ των πυλών, αλλά δεν είχε έρθει ακόμη. Την 1η Σεπτεμβρίου του 1991, στον τελικό των 400μ. με εμπόδια στο Παγκόσμιο της Ρώμης, έγινε μια τρομερή σημειολογικά κούρσα. Ο Μόουζες, που είχε πάρει το χρυσό μετάλλιο και στο πρώτο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, στο Ελσίνκι το 1983, αντιμετώπιζε τόσο τον Χάρις όσο και τον Σμιντ, ο οποίος ήταν δεύτερος στη Φινλανδία και για τον οποίο ο Αμερικανός είχε πει ότι «στην Καλιφόρνια έχουμε εννιά ώρες διαφορά από τη Γερμανία, οπότε σηκωνόμουν το πρωί και σκεφτόμουν ότι ‘‘ο Χάραλντ πρέπει να έχει τελειώσει την προπόνησή του μέχρι τώρα’’. Αθλητές όπως αυτός ήταν το κίνητρό μου».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Στίβος: Ο Σεμπάστιαν Κόε ανησυχεί για τη συμμετοχή των τρανς στον γυναικείο αθλητισμό

Ο τελικός της Ρώμης ήταν συγκλονιστικός, αφού Χάρις και Σμιντ ήθελαν να νικήσουν τον αντίπαλό τους σε μια μεγάλη διοργάνωση. Αλλά ο Μόουζες δεν τους έκανε τη χάρη και τερμάτισε πρώτος, με 47.46, ρεκόρ για Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Οι δύο ανταγωνιστές τους έκαναν τον ίδιο χρόνο, 47.48, και έχασαν το χρυσό μετάλλιο για… δύο εκατοστά, 47.48. Η απόσταση της απορίας για το ποιος ήταν εκείνος που έσπασε το σερί του Μόουζες είναι πραγματικά πολύ μικρή, έξι φορές πιο γρήγορη από ένα μπλινκ (ξαφνικό κλείσιμο και άνοιγμα) των ματιών.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ: Σαν σήμερα: Το πιο περίεργο 400άρι Ολυμπιακών Αγώνων – Ο υπολοχαγός που έτρεξε μόνος

Ο ήλιος του Μόουζες, όμως, έδυε. Στη Σεούλ ήταν επίσης ανταγωνιστικός, αλλά πια είχε νεότερους και δυνατότερους αντιπάλους να ανταγωνιστεί. Ενώ ο Χάρις έμεινε εκτός Ολυμπιακών από τα τράιαλ, ο Σμιντ δεν ήταν στην καλύτερη δυνατή κατάσταση. Μετά την ήττα του στη Μαδρίτη, ο Μόουζες είχε ακόμα 10 διαδοχικές νικητήριες κούρσες, κάτι που τον έφερε στις 132 νίκες σε 133 συμμετοχές! Αλλά στη Σεούλ είχε φτάσει η ώρα της αποκαθήλωσης. Ο Άντρε Φίλιπς πήρε το χρυσό με 47.19 και ολυμπιακό ρεκόρ, ο Αμαντού Ντιά Μπα έκανε 47.23 και ο Μόουζες έμεινε τρίτος, με 47.56. Αν εξαιρεθεί ο νεαρός Γιανγκ, που δεν είχε έρθει ακόμη η σειρά του, ουδείς άλλος δρομέας ανέβηκε τα 48 δευτερόλεπτα. Το χάλκινο, βεβαίως, ήταν ένα φινάλε ουδόλως σπαραξικάρδιο για τον 47ο κορυφαίο αθλητή του 20ού αιώνα, σύμφωνα με την ψηφοφορία του ESPN το 1999. Ο Μόουζες κυριάρχησε απολύτως στο αγώνισμά του, στο βαθμό που θα χρειαζόταν ο έμπειρος κάποια δευτερόλεπτα για να θυμηθεί ποιοι ήταν αυτοί που τον είχαν νικήσει -κι αν το θυμόταν…  

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News