Συνέντευξη Σπύρος Παντελιάδης: Τα «λιοντάρια» της ΑΕΚ και το μετάλλιο που δόθηκε για να σωθεί μια ζωή!

Συμπληρώθηκαν 20 χρόνια από το «έπος» της ΑΕΚ. Ακόμα και σήμερα καμία ομάδα στα χρονικά του ελληνικού πρωταθλήματος δεν έχει καταφέρει να ανατρέψει το εις βάρος της 0-2 και να κατακτήσει τον τίτλο. Το κατάφερε η «Ενωση» κόντρα σε όλα τα προγνωστικά.

Ηταν 5 Ιούνη του 2002. Μια ημερομηνία που δεν θα ξεχαστεί από τους φίλους της «Ενωσης». Η ομάδα του Ντράγκαν Σάκοτα επιβλήθηκε 79-70 του Ολυμπιακού και κατέκτησε το πρωτάθλημα Ελλάδας μετά από την μοναδική ανατροπή στην ιστορία των τελικών της Basket League. Ο Σπύρος Παντελιάδης ήταν ένας εκ των στυλοβατών της τρομερής πορείας της ομάδας και μίλησε στο sportday.gr για τον θρίαμβο.

«Είμασταν σπουδαία ομάδα και αυτό που συζητούσαμε ήταν πως αν κερδίζαμε στο ΣΕΦ (εντέλει νίκησαν με 61-60), θα κατακτούσαμε το πρωτάθλημα»

Σπύρο, πέρασαν ήδη 20 χρόνια από την μεγαλύτερη ανατροπή που έγινε στο ελληνικό μπάσκετ. Όταν έρχεται αυτή η μέρα, τι σου έρχεται πρώτα στο μυαλό;

«Η ΑΕΚ ήταν μια ομάδα που είχε πληρότητα σε όλες τις θέσεις. Με τους κατάλληλους παίκτες. Το σύνολο ήταν αγαπημένο και οι ξένοι με τους Ελληνες είχαν «δέσει» μεταξύ τους. Αυτό το 0-2 που μετατράπηκε σε 3-2 κόντρα στον Ολυμπιακό, έχει μείνει στην ιστορία, αλλά για πολλούς από εμάς που το ζήσαμε, δεν θεωρήσαμε μετά τον πέμπτο τελικό πως κάναμε κάτι σπουδαίο. Ειλικρινά μετά το 0-2, πιστεύαμε στις δυνατότητές μας. Είμασταν σπουδαία ομάδα και αυτό που συζητούσαμε ήταν πως αν κερδίζαμε στο ΣΕΦ (εντέλει νίκησαν με 61-60), θα κατακτούσαμε το πρωτάθλημα. Δεν υπήρχε περίπτωση ο Ολυμπιακός να μας κερδίσει ξανά στο ΟΑΚΑ. Ταυτόχρονα μας είχε φύγει το βάρος του φαβορί από πάνω μας. Θεωρούσαμε ότι ο Ολυμπιακός στο τρίτο ματς στην έδρα μας δεν θα δώσει ιδιαίτερη σημασία διότι θα ήθελε να πανηγυρίσει τον τίτλο στο ΣΕΦ. Κάπως έχει ξεμπλοκάραμε. Το τρίτο ματς ήταν τυπική διαδικασία. Μειώσαμε σε 2-1 καθότι ποτέ δεν πιστέψαμε ότι ο Ολυμπιακός θα μπορούσε να μας σκουπίσει. Νικήσαμε στο ΣΕΦ, κάναμε το 2-2 και έτσι το πρωτάθλημα δεν χανόταν. Είχαμε την ψυχολογία με το μέρος μας ενώ θεωρούσαμε πως ο Ολυμπιακός μετά το 2-2 θα είχε καταρρεύσει και δεν θα πίστευε ότι θα μπορούσε να απαντήσει».

 

«Το μεσημέρι, ανήμερα του τελικού δεν μπορούσαμε να κοιμηθούμε. Ηταν τόση η ανυπομονησία να περάσουν οι ώρες μέχρι το τζάμπολ του τελικού»

Το 2-2 ήταν μια πραγματικότητα. Τι θυμάσαι όμως πριν τον πέμπτο μεγάλο τελικό στο ΟΑΚΑ;

«Ηταν όλα τόσο έντονα. Τα συναισθήματα! Δεν μπορείς να συγκρατήσεις πολλά! Θυμάμαι πάντως ότι μέναμε σε ένα ξενοδοχείο στη Μιχαλακοπούλου και το μεσημέρι, ανήμερα του τελικού δεν μπορούσαμε να κοιμηθούμε. Ηταν τόση η ανυπομονησία να περάσουν οι ώρες μέχρι το τζάμπολ του τελικού. Ούτως ώστε να πάμε και να φύγει η πίεση της χρονιάς. Είμασταν δυνατή ομάδα με εμπειρία και θέλαμε να περάσουν οι ώρες να το ζήσουμε. Το άλλο που θυμάμαι έντονα είναι ότι δεν έχω δει ξανά στη ζωή μου τόση αστυνομική δύναμη. Μπροστά και πίσω από το πούλμαν που μας μετέφερε προς το γήπεδο είχαμε αμέτρητο αριθμό αστυνομικών. Εκείνη την μέρα καταλάβαινες πόση μεγάλη βαρύτητα είχε αυτό το ματς. Η τρίτη εικόνα που θυμάμαι ήταν η εξής. Λίγο πριν βγούμε από την φισούνα, είπαμε 2-3 πράγματα. Βασικά μας είχε μιλήσει ο Χατζής και ο Κακιούζης που ήταν οι αρχηγοί της ομάδας. Εκείνη τη στιγμή, βλέπαμε στο βάθος έναν κιτρινόμαυρο λαό στις κερκίδες. Ο ένας ήταν πάνω στον άλλον. Ηταν κάτι φοβερό. Προσωπικά, το λέω και το θυμάμαι ακόμα. Μέχρι να φτάσω στο κέντρο για να κάνουμε το ζντο, μου είχε κοπεί η αναπνοή. Δεν ένιωθα τα πόδια μου. Αυτά τα 30 μέτρα δεν θα τα ξεχάσω ποτέ. Σαν να ζούσα την πίεση όλων των μηνών. Όταν άρχισε το ματς, ήταν πιο εύκολο, γιατί δεν υπήρχε πλέον η ανυπομονησία».

«Στα αποδυτήρια υπήρχαν “λιοντάρια” όπως ο Κακιούζης και ο Κικίλιας που δεν άφηναν τίποτα να συμβεί. Τίποτα που να μας χαλάσει την απόδοση»

Εχοντας την αύρα από τον κόσμο, φορτσάρατε και πραγματοποιήσατε ένα τρομερό ημίχρονο (43-31 στο 20’). Όμως στην συνέχεια ο Ολυμπιακός ανέτρεψε την κατάσταση και πέρασε μπροστά (65-62 στο 35’). Νιώσατε ότι κάτι θα πάει στραβά;

«Όχι, αυτό δεν το σκεφτόμασταν. Ολοι οι παίκτες που ήταν στην ομάδα από τον πρώτο μέχρι τον 12^ο είχαν την δική τους εμπειρία. Ο καθένας έπαιζε με βάση τις παραστάσεις που είχε. Στο ημίχρονο είχαμε πει πως θα ήταν παράλογο να πήγαινε έτσι το ματς μέχρι το τέλος. Με μεγάλη διαφορά. Περιμέναμε από τον Ολυμπιακό να αντιδράσει. Όμως ξέραμε ότι είμασταν καλύτεροι ως σύνολο. Θεωρώ πως σε αυτό το 65-62, ο Ολυμπιακός είχε φτάσει στα όριά του και έτσι βρήκαμε απαντήσεις και νικήσαμε».

«Αν δεν υπήρχαν οι αποχωρήσεις, θα είχαμε και συνέχεια στους τίτλους. Η ΑΕΚ δεν είχε αντίπαλο εκείνη την εποχή στην Ελλάδα»

Μετά από 32 χρόνια η ΑΕΚ αναδείχθηκε πρωταθλήτρια Ελλάδας. Τι θυμάσαι στα μετά του τελικού;

«Οι έντονοι πανηγυρισμοί, αλλά και αυτή η ανακούφιση που υπήρχε γιατί τελείωσε μια ατελείωτη σεζόν. Είχαμε κατακτήσει το Σαπόρτα ενώ τα δύο προηγούμενα χρόνια είχαν προηγηθεί και τα κύπελλα Ελλάδας. Σαν back2back τίτλους. Σκεφτόμουν ότι όλα όσα κάναμε άξιζαν. Καλές και κακές στιγμές. Σωματική και πνευματική κούραση. Μετά πήγαμε και στα μπουζούκια. Αν θυμάμαι καλά στο «Ρομέο». Το μαγαζί ήταν γεμάτο οπαδούς της ΑΕΚ και χωρίς υπερβολή κάναμε 1 (!) ώρα για να πάμε από το τραπέζι στην τουαλέτα, διότι μας σταματούσαν. Δεν μας άφηναν. Ασε τα λουλούδια. Το έλα να δεις! Λες και είχε στρώσει χιόνι. Έφταναν μέχρι το γόνατο. Περπατούσες και δεν ήξερες τι πατάς. Ηταν κάτι το ανεπανάληπτο».

Μετά το πρωτάθλημα, άρχισαν και οι αποχωρήσεις. Η ομάδα έδειχνε εικόνα διάλυσης. Αν η ΑΕΚ διατηρούσε αυτό τον κορμό, θεωρούσες πως θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα;

«Πιστεύω πως εκείνη την εποχή η ΑΕΚ δεν είχε αντίπαλο στην Ελλάδα. Αν δεν υπήρχαν οι αποχωρήσεις, θα είχαμε και συνέχεια στους τίτλους. Είχαμε τέτοιον αέρα. Ο κύκλος της ΑΕΚ δεν είχε τελειώσει. Δεν έπρεπε να γίνει αυτή η αλλαγή προσώπων. Αντεχε το μίνιμουμ 2-3 χρόνια αυτός ο κορμός. Δύσκολα θα μπορούσαν να μας είχαν «χτυπήσει» στην Ελλάδα ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός και θα μπορούσαμε να πάμε ξανά σε φάιναλ φορ Ευρωλίγκας. Το πιθανότερο ήταν να καθυστερούσαμε την κυριαρχία που έκανε ο Παναθηναϊκός στην Ελλάδα. Οι ξένοι με τους Ελληνες ήταν κοντά. Μονάδες όπως ο Μπετς, ο Μπιλμπά και ο Χόλντεν είχαν αποδεχθεί τους ρόλους τους. Σαν να είχαν «ελληνοποιηθεί». Υπήρχε συνοχή. Στα αποδυτήρια υπήρχαν «λοντάρια» όπως ο Κακιούζης και ο Κικίλιας που δεν άφηναν τίποτα να συμβεί. Τίποτα που να μας χαλάσει την απόδοση».

Ο Σπύρος Παντελιάδης έχει κρατήσει τις αναμνήσεις του από εκείνο το βράδυ, αλλά όχι και το μετάλλιο του πρωταθλητή Ελλάδας. Ο λόγος ήταν πολύ σημαντικός. «Πριν από μερικά χρόνια είχε διεξαχθεί ένας ραδιομαραθώνιος για να μπορέσει μια κοπέλα να πάει στην Αμερική και να υποβληθεί σε μια σημαντική επέμβαση. Εδωσα το μετάλλιο μου σε δημοπρασία και κάποιος το είχε αγοράσει 5000 ευρώ. Ευτυχώς η κοπέλα ξεπέρασε τον κίνδυνο και χαίρομαι που έβαλα ένα μικρό λιθαράκι».

Τα δεκάλεπτα: 16-14, 43-31, 56-51, 79-70.

ΑΕΚ (Ντράγκαν Σάκοτα): Ζήσης 2, Κακιούζης 13 (2), Χόλντεν 14, Ντικούδης 23 (1), Χατζής 20 (3), Μπετς 3, Κικίλιας, Μπιλμπά 4, Παντελιάδης, Ταπούτος.

ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ (Λευτέρης Σούμποτιτς): Τόμιτς 15 (4), Ζεβροσένκο 10, Ντε Μιγκέλ 10, Παπανικολάου 7, Μπουντούρης 3 (1), Ρισασέ 17 (4), Φέμερλινγκ 2, Νικαγκμπάτζε 5 (1), Παπαλουκάς 1.

Νίκος Χατζής, Μιχάλης Κακιούζης, Δήμος Ντικούδης και Σπύρος Παντελιάδης. Ενα… reunion που έγινε με σκοπό έναν φιλανθρωπικό αγώνα κόντρα στον Ολυμπιακό.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News