Πάολο Μαλντίνι: Η μεγαλύτερη ιεροσυλία στην ιστορία του ποδοσφαίρου

Ήταν Μίλαν, πριν ακόμα γεννηθεί. Έγινε η ψυχή της, ο αιώνιος αρχηγός της και αποτελεί για πολλούς το επιδεξιότερο αριστερό μπακ όλων των εποχών. Φόρεσε επί 25 χρόνια τη φανέλα των «ροσονέρι», όταν τα κορυφαία ευρωπαϊκά κλαμπ έστρωναν χρυσάφι στα πόδια του για να τον αποκτήσουν. Ο Πάολο Μαλντίνι γεννήθηκε σαν σήμερα 26 Ιουνίου, το 1968.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Φράνκο Μπαρέζι: Το δάκρυ του Διαβόλου στης μοίρας το γραμμένο

«Αν χρειαστεί να κάνω τάκλιν, τότε έχω ήδη κάνει λάθος», έλεγε ο ίδιος και αυτή η ατάκα αντικατοπτρίζει πλήρως τον τρόπο που προσέγγιζε τα αμυντικά του καθήκοντα είτε ως μπακ, είτε ως στόπερ. Το 1989 κατέκτησε το πρώτο του Champions League με τη φανέλα της Μίλαν και 18 χρόνια αργότερα το τελευταίο της πλούσιας καριέρας του στο ποδόσφαιρο. Το 2003 ήταν η πρώτη φορά που ύψωσε το τρόπαιο ως αρχηγός των Μιλανέζων στον ιταλικό «εμφύλιο» με τη Γιουβέντους στο «Ολντ Τράφορντ». Πριν από 40 χρόνια, ήταν ο πατέρας του Τσέζαρε, που σήκωσε το πρώτο Κύπελλο Πρωταθλητριών του συλλόγου. Πάλι επί αγγλικού εδάφους, εκείνη τη φορά στο «Γουέμπλεϊ». «Είχε τεράστια επιρροή σε όλες τις ομάδες της Μίλαν κατά τη διάρκεια της εξαιρετικά επιτυχημένης εποχής του», έχει πει ο σπουδαίος Σερ Άλεξ Φέργκιουσον.

Η διάρκεια που είχε είναι ίσως το πιο αξιοσημείωτο στοιχείο της εντυπωσιακής πορείας του στα γήπεδα. Συνολικά πανηγύρισε 7 Scudetto, 1 Κύπελλο και 5 Super Cup Iταλίας, 4 ευρωπαϊκά Super Cup, 2 διηπειρωτικά και φυσικά 5 Champions League (2 Πρωταθλητριών). Αγωνίστηκε κόντρα σε όλους τους θρύλους του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Από τον Ντιέγκο Μαραντόνα, τον Ρονάλντο το «Φαινόμενο», μέχρι τον Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς και τον Κριστιάνο Ρονάλντο. Συμπαίκτης και αντίπαλος με την αφρόκρεμα, τότε που το καμπιονάτο ήταν στις δόξες του και κάθε παίκτης που… σεβόταν τον εαυτό του όφειλε να κάνει ένα πέρασμα από τη μεγάλη κατηγορία της Ιταλίας.

«Οι πιο σκληροί αντίπαλοι που έχω αντιμετωπίσει ήταν ο Ντιέγκο Μαραντόνα, ο Ρονάλντο, ο οποίος ήταν εκπληκτικός στα δύο του χρόνια στην Ίντερ και ο Ζινεντίν Ζιντάν», έχει πει ο ίδιος στη Gazzetta dello Sport.

Με τη φανέλα της Μίλαν αγωνίστηκε 902 φορές, με απολογισμό 33 γκολ, ενώ με το εθνόσημο μετράει 126 συμμετοχές και 7 τέρματα. Το μελανό σημείο της καριέρας του είναι ότι δεν σήκωσε ποτέ το Παγκόσμιο Κύπελλο ή το EURO.

Άξιος διάδοχος του σπουδαίου Τσέζαρε Μαλντίνι

Την 1/2/2020 ο Ντάνιελ Μαλντίνι πραγματοποίησε το ντεμπούτο του με τη φανέλα της Μίλαν, 67 χρόνια μετά τον παππού του και 35 μετά τον πατέρα του. Ο 18χρονος τότε, μεσοεπιθετικός, μπήκε ως αλλαγή στον αγώνα κόντρα στην Βερόνα για το πρωτάθλημα της serie A, συνεχίζοντας τη δυναστεία της οικογένειάς του στον ιταλικό σύλλογο… προδίδοντας την αγαπημένη τους αμυντική γραμμή. Την αρχή έκανε, ο αείμνηστος Τσέζαρε Μαλντίνι που τίμησε τη φανέλα των «ροσονέρι» από το 1954 έως τo 1966. O Ιταλός αμυντικός και εν συνεχεία προπονητής που απεβίωσε το 2016 σε ηλικία 84 ετών, κατά τη διάρκεια της καριέρας του στο Μιλάνο -αποτέλεσε και τον αρχηγό της ομάδας του- κατέκτησε 4 πρωταθλήματα, 1 Κύπελλο πρωταθλητριών, ενώ κάθισε και στον πάγκο των «ροσονέρι» ως προπονητής. Ακολούθησε ο γιος του Πάολο, που παραμένει διαχρονικά «σημαία» της Μίλαν. Ο Ντάνιελ Μαλντίνι, πανηγύρισε ήδη το πρώτο του Scudetto με τους ροσονέρι» σε ηλικία 20 ετών, υπό το συγκινημένο βλέμμα του πατέρα του, που υπηρετεί πια το σύλλογο από το πόστο του τεχνικού διευθυντή.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη @simonetavano96 (@dnarosson3ro)

Ο «πόλεμος» με την Curva Sud και το πικρό «αντίο»

Ήταν 24 Μαΐου του 2009 όταν έπαιξε τον τελευταίο του αγώνα στο σπίτι του. Στο κατάμεστο «Σαν Σίρο», όπου είχε αφιερώσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του. Aκριβώς 20 χρόνια μετά την κατάκτηση του πρώτου του Κυπέλλου Πρωταθλητριών μέσα στο «Καμπ Νόου» και τη νίκη με 4-0 κόντρα στην Στεάουα Βουκουρεστίου του Γκεόργκι Χάτζι.

Παρόντες ανάμεσα στους 80.000 θεατές, ήταν ο πατέρας του Τσέζαρε, η σύζυγός του Αντριάνα και οι δύο γιοι του, ο Κρίστιαν και ο νυν παίκτης των «ροσονέρι», Ντάνιελ, πιτσιρίκια τότε. Σε ηλικία 41 ετών αποφάσισε να «κρεμάσει» τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια. Μετά από 90 λεπτά κόντρα στη Ρόμα, με τη Μίλαν να έχει ηττηθεί με 3-2, βγαίνει από τον αγωνιστικό χώρο. Οι περισσότεροι οπαδοί φορούσαν συλλεκτικά λευκά κασκόλ με το όνομά του και μπλουζάκια με τη φωτογραφία του που έγραφαν «Ευχαριστούμε αρχηγέ». Και οι παίκτες της Ρόμα πριν την έναρξη του αγώνα είχαν βγει στον αγωνιστικό χώρο με μπλουζάκια με το σύνθημα «Grazie Paolo, Grande Capitano». Άλλωστε, ο Πάολο Μαλντίνι δεν ήταν απλώς ένας κορυφαίος αντίπαλος, αλλά ο επί σειρά ετών αρχηγός της Σκουάντρα Ατζούρα.

Αυτή η ημέρα στιγματίστηκε από τα πανό της Curva Sud και κάποια σφυρίγματα αποδοκιμασίας που ακούστηκαν από την πλευρά τους, σε αντίθεση με την πλειοψηφία των φιλάθλων που χειροκρότησαν συγκινημένοι τον εμβληματικό αρχηγό των «ροσονέρι». Ένα τεράστιο πανί με τη φανέλα με το νούμερο 6 του Φράνκο Μπαρέζι ξεπρόβαλε στο πέταλο, «Υπάρχει μόνο ένας αρχηγός», ενώ ένα άλλο που έγραφε:

«Για τα 25 χρόνια ένδοξης υπηρεσίας σου έχεις τις ευχαριστίες εκείνων που αποκαλούσες μισθοφόρους και τσιγκούνηδες. Ευχαριστούμε αρχηγέ. Στο γήπεδο ήσουν ένας αθάνατος πρωταθλητής, αλλά δεν σεβόσουν αυτούς που σε έκαναν πλούσιο». Σοκ και παγωμάρα. Η κόντρα ανάμεσά τους γνωστή και διαχρονική. Αλλά στο «αντίο» του;

Είναι αλήθεια ότι οι οπαδοί των ομάδων έχουν πολλές φορές δίκιο. Αυτό όμως ήταν ένα τεράστιο ατόπημα. Ιεροσυλία. Για έναν άνθρωπο που αφιέρωσε τη ζωή του σε έναν και μόνο σύλλογο. Που είχε το σεβασμό συμπαικτών και αντιπάλων παγκοσμίως. Τους εξόργιζε γιατί πάντα υπερασπιζόταν κάθε κύτταρο του οργανισμού της Μίλαν, είτε επρόκειτο για τους συμπαίκτες του, είτε για τον προπονητή, είτε για τη διοίκηση. Ειδικά μετά από αρνητικά αποτελέσματα και κρίσεις. Η ατάκα του «Αυτό είναι το ποδόσφαιρο», μετά τον χαμένο τελικό της Πόλης το 2005, έμελλε να αποτελέσει τη χαριστική βολή στη σχέση του με τους φανατικούς οπαδούς των «ροσονέρι». Άσχετα εάν ο ίδιος έκανε τρεις μέρες να κοιμηθεί. Εκείνο το απόγευμα στο κύκνειο άσμα του στο «Σαν Σίρο», τους κοίταξε αηδιασμένος και έκανε μία χειρονομία αποδοκιμασίας. Ποτέ άλλωστε δεν έκανε… δημόσιες σχέσεις μαζί τους. Ούτε έδινε το «παρών» σε συναντήσεις της ομάδας μαζί τους, ενώ κατά καιρούς τους κατέκρινε για βία και διακοπή αγώνων. «Είμαι περήφανος που δεν είμαι σαν αυτούς», δήλωσε αμέσως μετά στις κάμερες.

Το ακροτελεύτιο παιχνίδι της καριέρας του, ήταν κόντρα στην Φιορεντίνα στο «Αρτέμιο Φράνκι» στις 31 Μαΐου, όπου γνώρισε την αποθέωση. Όπως είχε γίνει και στο τελευταίο «Derby della Madonnina» από τους οπαδούς της… μισητής Ίντερ.

«Για 20 χρόνια μεγάλος αντίπαλος, αλλά στη ζωή πάντα τίμιος», έγραφε το πανό των οπαδών των «νερατζούρι».

saat itu Interisti membentangkan banner yang berbunyi “Per 20 anni nostro rivale, ma nella vita sempre leale’ pic.twitter.com/DrbnCK9RBr

— 7R Clothing (@JerseyMilan) April 16, 2013

Η σύγκρουση μετά τον τελικό της Πόλης

Μετά το χαμένο τελικό της Κωνσταντινούπολης από τη Λίβερπουλ, οι οπαδοί της Μίλαν περίμεναν την ομάδα στο αεροδρόμιο Malpensa και αποδοκίμασαν τους παίκτες, κυρίως τον Μαλντίνι, που «ως αρχηγός όφειλε να διαχειριστεί καλύτερα τον αγώνα και το προβάδισμα με 3-0 στο ημίχρονο». Σε έναν εφιαλτικό αγώνα, που μάλιστα ο εμβληματικός αρχηγός είχε σημείωσε ρεκόρ, ανοίγοντας το σκορ στο «Ατατούρκ», μόλις 52 δευτερόλεπτα από τη σέντρα της αναμέτρησης.

Εκείνος, για μία ακόμα φορά δεν μάσησε τα λόγια του και τους απάντησε: «Σίγουρα πάντως οι οπαδοί της Λίβερπουλ κέρδισαν και στην εξέδρα». Όπως ανέφερε πριν λίγους μήνες σε μία επική συνέντευξη που παραχώρησε στον τότε αντίπαλό του στην Πόλη, Τζέιμι Κάραχερ: «Αυτό που έγινε στο δεύτερο ημίχρονο έχει να κάνει κυρίως με τους οπαδούς της Λίβερπουλ που τραγουδούσαν συνέχεια. Το γήπεδο είχε κυρίως οπαδούς της. Συνήθως στην εξέδρα είναι 50-50 αλλά εκείνο το βράδυ ήταν 75% Άγγλοι και 25% Ιταλοί. Οι οπαδοί μας είχαν πουλήσει πολλά από τα δικά τους εισιτήρια σε Άγγλους».

Και ναι. Αυτό είναι το ποδόσφαιρο και αποδείχτηκε στην Αθήνα, όπου ο Πάολο Μαλντίνι ύψωσε το πολυπόθητο τρόπαιο στον ουρανό του ΟΑΚΑ, στη… ρεβάνς με τη Λίβερπουλ, δύο χρόνια μετά. Σε ηλικία 38 ετών, έγινε ο γηραιότερος ποδοσφαιριστής που σήκωνε το τρόπαιο ως αρχηγός.

Η μεγάλη… καψούρα του Φέργκιουσον και η βαθιά υπόκλιση όλων των εμβληματικών αρχηγών

Ο Πάολο Μαλντίνι ήταν πάντα ο διακαής πόθος του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον για την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και κατά καιρούς, είχε βάλει και τα… μεγάλα μέσα για να τον πείσει. «Πάντα ήθελα να πάρω τον Πάολο εδώ, αλλά ήταν αδύνατο. Συνάντησα τον πατέρα του σε ένα παιχνίδι και του είπα πόσο πολύ θα ήθελα να είχα τον γιο του στη Γιουνάιτεντ. Ο Τσέζαρε μου χαμογέλασε και είπε «Ο παππούς μου ήταν Μίλαν, ο πατέρας μου Μίλαν, έπαιζα για τη Μίλαν και τώρα ο γιος μου είναι Μίλαν». Και αυτό ήταν, η ιστορία τελείωσε!», έχει πει ο Σκωτσέζος τεχνικός.

«Είχα μια πρόταση από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, αλλά δεν μίλησα απευθείας μαζί τους. Ο Τζιανολούκα Βιάλι, όταν ήταν προπονητής της Τσέλσι, με πήρε τηλέφωνο. Ήταν το 1996. Είχαμε μια πολύ κακή σεζόν. Υπήρχε και κάτι από την Άρσεναλ, αλλά ούτε με εκείνους μίλησα. Θα έλεγα όχι πάντως. Ο Βιάλι ήταν φίλος μου και ήταν ο μόνος που με έκανε να το σκεφτώ. Είχα κάποια προβλήματα με την ομάδα μου και τους οπαδούς εκείνη τη στιγμή. Σκέφτηκα, μόνο για μια μέρα, «Κι αν;» Αλλά μετά, όχι», εξομολογήθηκε ο Ιταλός πρόσφατα στον Τζέιμι Κάραχερ.

Ένα θηρίο που δεν καταδεχόταν να κάνει τάκλιν και αν ήθελε γινόταν σέντερ φορ

Η μεγαλύτερη καταξίωση του Πάολο Μαλντίνι δεν είναι ούτε οι τίτλοι, ούτε αυτό το σπουδαίο… αξεσουάρ, το περιβραχιόνιο του αρχηγού, που τίμησε σε Μίλαν και Σκουάντρα Ατζούρα. Είναι τα λόγια «φίλων» και «εχθρών» που αποτυπώνουν πλήρως το μέγεθός του και την καριέρα του στα γήπεδα.

Είπαν για αυτόν:

Φράνκο Μπαρέζι: «Ήταν πολύ μικρός όταν ξεκίνησε να παίζει στη Μίλαν, οπότε προσπάθησα να του δώσω κάποιες συμβουλές. Αλλά χρειαζόταν πολύ λίγες. Ήταν ήδη μεγάλος παίκτης. Ήμασταν συμπαίκτες για 15 χρόνια. Διαβάζαμε ο ένας το μυαλό του άλλου. Κινούμασταν σαν να ήμασταν ένα άτομο. Μπορούσε να παίξει σε κάθε ρόλο στην άμυνα εξαιρετικά. Το να παίξω μαζί του ήταν χαρά και τιμή».

Ρονάλντο: «Είναι ο καλύτερος αντίπαλος κόντρα στον οποίο έχω παίξει».

Τσέζαρε Μαλντίνι: «Είναι ένας αληθινός «ροσονέρο». Η ψυχή του ανήκει στη Μίλαν».

Ρουντ Γκούλιτ: «Ένας από τους καλύτερους παίκτες όλων των εποχών. Αλλά σε αντίθεση με ορισμένους άλλους μεγάλους φουλ μπακ, δεν ήταν παγκόσμιας κλάσης όταν απλώς αμυνόταν ή έβγαινε στην επίθεση, μπορούσε να κάνει και τα δύο καλύτερα από τους περισσότερους και ήταν επίσης εξαιρετικός σέντερ μπακ».

Ρέι Γουίλκινς: «Απλώς ένας απίστευτος αθλητής. Αν ήθελε να παίξει σέντερ φορ, θα μπορούσε. Τα είχε κυριολεκτικά όλα».

Μπράιαν Λάουντρουπ: «Δεν έκανε ποτέ κακό αγώνα. Πολύ δύσκολο να παίξεις εναντίον του, ένας υπέροχος πασαδόρος και έχει σκοράρει επίσης πολλά γκολ. Έχει απίστευτη σωματική διάπλαση και είναι το απόλυτο πρότυπο. Θα μείνει στα βιβλία της ιστορίας ως ίσως ο καλύτερος αριστερός μπακ όλων των εποχών».

Εμανουέλ Πετί: «Το ρεκόρ του μιλάει από μόνο του, τόσο από άποψη ποιότητας όσο και από άποψη διάρκειας. Ένας τόσο αριστοκρατικός αμυντικός – τόσο δύσκολος να ξεπεραστεί – και κάποιος που είναι δύσκολο να μην θαυμάσεις».

Μαρσέλ Ντεσαγί:«Πραγματικό θηρίο… Το βρίσκω απίστευτο που δεν αναδείχτηκε ο κορυφαίος παίκτης της χρονιάς στην Ευρώπη ή και στον Κόσμο. Μαζί με τον Φράνκο Μπαρέζι ήταν ο καλύτερος αμυντικός που έχω δει ποτέ στην καριέρα μου. Αν και όλοι τείνουν να τον σκέφτονται σαν μπακ, έπαιζε εξαιρετικά και ως στόπερ. Οι περισσότεροι θυμούνται εκείνη τη μεγάλη ομάδα της Μίλαν στα τέλη της δεκαετίας του ’80 για το επιθετικό της παιχνίδι και για το επιθετικό ζευγάρι των Ρουντ Γκούλιτ και Μάρκο φαν Μπάστεν, αλλά ήταν μια ομάδα που χτίστηκε σε μια πολύ στιβαρή άμυνα και ο Μαλντίνι ήταν ο ακρογωνιαίος λίθος».

Ρομπέρτο Μπάτζιο: «Ήταν σπουδαίος, δυνατός στον αέρα, στο δεξί, στο αριστερό του πόδι. Θα έπρεπε να βάλεις 15 παίκτες μαζί για να κάνεις έναν σαν αυτόν».

Ρόναλντ Κούμαν: «Δεν υπήρξε ποτέ καλύτερος αριστερός μπακ στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Έπαιζε και με τα δύο πόδια, και στο απόγειό του, εξαιρετικός όταν προωθούταν στην επίθεση. Το βράδυ που η Μίλαν εξολόθρευσε την Μπαρτσελόνα στον τελικό του Champions League το 1994, έπαιξε ως κεντρικός, καθώς ο Φράνκο Μπαρέζι και ο Αλεσάντρο Κοστακούρτα είχαν τιμωρηθεί και έμoιαζε σαν να έπαιζε εκεί όλη του τη ζωή».

Σερ Άλεξ Φέργκιουσον: «Ο Μαλντίνι έπαιξε 90 λεπτά χωρίς να κάνει τάκλιν. Αυτή είναι μια τέχνη και ήταν μάστερ σε αυτό. Είναι σπουδαίος παίκτης. Όταν σκέφτομαι τη σημερινή γενιά, ο Λιονέλ Μέσι είναι κορυφαίος. Ο Κάκα έχει εντυπωσιάσει, ο Ζινεντίν Ζιντάν ήταν εξαιρετικός, αλλά χωρίς αμφιβολία, ο Πάολο Μαλντίνι ήταν ο αγαπημένος μου».

Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο: «Υπάρχουν σπουδαίοι παίκτες και παίκτες παγκόσμιας κλάσης. Έπειτα, υπάρχουν εκείνοι που καταφέρνουν να ξεπεράσουν αυτόν τον όρο. Ο Πάολο είναι το τέλειο παράδειγμα. Είναι το σύμβολο της Μίλαν».

Ροναλντίνιο: «Ήταν ένας από τους καλύτερους αμυντικούς στην ιστορία του Champions League, αλλά αυτό που ήταν τόσο εντυπωσιακό γι ‘αυτόν είναι ότι όταν ήταν στην μπάλα δεν έμοιαζε με αμυντικό, αλλά με κομψό χαφ».

Στίβεν Τζέραρντ: «Ο ορισμός του αρχηγού».

Κάρλες Πουγιόλ: «Μόνο στη Μπαρσελόνα θα μπορούσε να παίξει ο Πάολο Μαλντίνι αν επέλεγε να φύγει από τη Μίλαν. Κι εγώ θα μπορούσα να παίξω μόνο στη Μίλαν του Μαλντίνι αν δεν έπαιζα στη Μπαρσελόνα».

Κακά: «Όταν έφτασα στη Μίλαν συνειδητοποίησα πολύ γρήγορα ότι ήταν ακριβώς ο παίκτης που είχα παρακολουθήσει στην τηλεόραση, οπότε ήθελα να μάθω τα μυστικά του. Διαπίστωσα ότι το ισχυρό του κίνητρο οφείλεται απλώς στον χαρακτήρα του. Μπορείς μόνο να γεννηθείς έτσι. Είναι σπουδαίος άνθρωπος».

Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς: «Ο Μαλντίνι ήταν ο καλύτερος και πιο σκληρός αμυντικός που αντιμετώπισα ποτέ. Είχε τα πάντα: ήταν ένας ολοκληρωμένος αμυντικός, ο οποίος ήταν δυνατός, έξυπνος και εξαιρετικός παίκτης».

Αντρέι Σεφτσένκο: «Ο πιο προικισμένος και εργατικός παίκτης που έχω δει ποτέ. Ήταν ένας εξαιρετικός πλήρης ποδοσφαιριστής με αληθινές ηγετικές αρετές και τη σπάνια ικανότητα να είναι αξιόπιστος στην άμυνα και δημιουργικός στην επίθεση».

Φραντσέσκο Τότι: «Δεν έχω δει πιο αποφασιστικό, πιο πιστό παίκτη από αυτόν. Ο καλύτερος αρχηγός που είχαν ποτέ οι Ατζούρι».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Ρικάρντο Κακά: Μια διάνοια εξολόθρευσε Μέσι και Ρονάλντο στην Αθήνα

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Κάρλες Πουγιόλ: Όταν ήταν ο… Ρομάριο στο χωριό του, ένας τραγικός θάνατος και ο Σαμψών

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Αντρές Ινιέστα: Δεν έτρωγε, ποτάμι τα δάκρυα και η Μπαρτσελόνα ένας εφιάλτης