Συνέντευξη Χρήστος Κωνσταντινίδης: «Αν ο ΠΑΟΚ έπαιρνε το κύπελλο του 1982, θα ήταν η μεγαλύτερη δύναμη στην Ελλάδα»

Υπάρχουν αθλητές που δεν ξύνουν τις πληγές του παρελθόν. Υπάρχουν εκείνοι που θέλουν να ξεχάσουν. Ο Χρήστος Κωνσταντινίδης δεν ανήκει σε αυτούς. Η τελευταία φάση του τελικού του κυπέλλου στο μπάσκετ, το 1982, παίζει στο μυαλό του συνέχεια. Η βοήθεια στον Στεργάκο που έδωσε χώρο στον Βίδα να βάλει καλάθι και φάουλ.

Ο Χρήστος Κωνσταντίδης ξεκίνησε το μπάσκετ στο γυμνάσιο και από τότε, δεν το άφησε ποτέ. Ο γιος του, ο Θοδωρής Κωνσταντινίδης δεν είναι ακριβώς τομήλο που έπεσε κάτω από τη μηλιά. Η αθλητική του καριέρα ξεκίνησε από το ποδόσφαιρο και τις ακαδημίες του ΠΑΟΚ με συμπαίκτη τον Γιώργο Κούτσια. Τώρα, ο καθένας παίζει στην εθνική ομάδα, ο Θοδωρής Κωνσταντινίδης στο μπάσκετ και ο Κούτσιας συνεχίζει στο ποδόσφαιρο. Μιλώντας στο Sportday.gr και τον Αντώνη Τσακαλέα, ο Χρήστος Κωνσταντινίδης γυρίζει πίσω στη μπασκέτα που τον ερέθισε για να ακολουθήσει τη «σπυριάρα» και μιλά για το μέλλον του Ελληνικού μπάσκετ και του γιου του.

Ξεκινάω με τα βασικά, τα τετριμμένα. Πως ήρθε στη ζωή σου το μπάσκετ; Είσαι στην προ Γκάλη γενιά

«Είμαι στη γενιά της αλάνα. Ήταν η ζωή μας. Όταν πήγα γυμνάσιο, στην αυλή είχε μια μπασκέτα. Έτσι άρχισαν όλα. Με ερέθισε η μπασκέτα. Ένα άθλημα με τα χέρια, ήταν κάτι πολύ διαφορετικό. Όλα τα παιδιά έπαιζαν ποδόσφαιρο. Ασχολήθηκα με το μπάσκετ, μου άρεσε και πήγα, σε ηλικία 13-14 ετών, και έκανα δελτίο στη ΜΕΝΤ. Τότε κάναμε προπονήσεις στο στούντιο του Παπάζογλου. Εκεί, ήρθε και με είδε ο Ανέστης Μελετιάδης, προπονητής της εφηβικής ομάδας του ΠΑΟΚ, και μετά ο Θόδωρος Ροδόπουλος. Αποφάσισαν να με πάρουν στον ΠΑΟΚ και πήγαν να μιλήσουν στο πατέρα μου».

«Όλα τα παιδιά έπαιζαν ποδόσφαιρο. Ασχολήθηκα με το μπάσκετ, μου άρεσε και πήγα, σε ηλικία 13-14 ετών, και έκανα δελτίο στη ΜΕΝΤ. Τότε κάναμε προπονήσεις στο στούντιο του Παπάζογλου»

Ποια ήταν η αντίδρασή του και πόσο διαφορετικοί ήταν τότε οι γονείς σε σχέση με τώρα;

«Τότε οι γονείς δε ασχολούνταν όσο ασχολούνται τώρα».

Μήπως τότε οι γονείς ήταν στο ένα άκρο και τώρα έχουν πάει στο άλλο;

«Ίσως να είναι κάπως έτσι. Τότε οι γονείς δεν ασχολούνταν τόσο πολύ και τώρα δεν ξεκολλάν από τα παιδιά… Για να καταλάβεις τι εννοώ. Ήμουν 8 χρόνια στον ΠΑΟΚ και ο πατέρας μου ήρθε να με δει σε παιχνίδι μια φορά. Ψέματα, δυο φορές. Στους δυο τελικούς. Τον έναν με τον Παναθηναϊκό που χάσαμε και τον άλλο με τον Άρη που κερδίσαμε. Και τώρα οι γονείς είναι πίσω από τα παιδιά, όμως είμαι και εγώ πίσω από το παιδί μου, που παίζει μπάσκετ και τώρα υπέγραψε επαγγελματικό συμβόλαιο. Ξέρεις, οι Αμερικανοί λένε πως για να πάει καλά ένα παιδί, χρειάζεται έναν καλό ταξιτζή και μια καλή μαγείρισσα. Ο ταξιτζής είμαι εγώ και η μαγείρισσα είναι η μάνα…»

Τι αντίκτυπο έχει ο Γιάννης Αντετοκούμπο στα παιδιά;

«Μεγάλο για έναν κύριο λόγο. Διότι δούλεψε. Πολύ».

Μήπως αυτό παίζει πολύ μεγάλο ρόλο; Αυτή τη αίσθηση πως ο Γιάννης δεν ήταν το ταλέντο αλλά το παιδί που δούλεψε και έχτισε όσα πέτυχε;

«Θα σου δώσω ένα παράδειγμα. Όλοι μιλάμε για τον Σαμοντούροβ, που είναι ένα μεγάλο ταλέντο. Στην ηλικία του Σαμοντούροβ, ο Γιάννης δεν ήταν τόσο καλός παίκτης. Αγωνιστικά μιλάω. Δεν είχε τόσο ταλέντο όσο ο Σαμοντούροβ. Οι Αμερικανοί είδαν τον Γιάννη, διέκριναν στοιχεία και δούλεψαν πάνω σε αυτά, και τώρα βλέπουμε τα αποτελέσματα. Μιλάμε για ένα παιδί που δουλεύει από το πρωί μέχρι το βράδυ. Το «ταλέντο» του Γιάννη ήταν το κορμί του. Δεν ήταν ο παίκτης που τα έβαζε από παντού. Έχει κορμί, έχει διασκελισμό και δούλεψε αυτά τα στοιχεία»

Ο Χρήστος Κωνσταντινίδης μέλος της ομάδας του ΠΑΟΚ στις αρχές της δεκαετίας του ’80 με Φασούλα, Κατσούλη, Αλεξανδρή… 

«Στην ηλικία του Σαμοντούροβ, ο Γιάννης δεν ήταν τόσο καλός παίκτης. Αγωνιστικά μιλάω. Δεν είχε τόσο ταλέντο όσο ο Σαμοντούροβ. Οι Αμερικανοί είδαν τον Γιάννη, διέκριναν στοιχεία και δούλεψαν πάνω σε αυτά, και τώρα βλέπουμε τα αποτελέσματα»

Το πρώτο σου ματς σε επίπεδο ανδρών, είναι με τον Άρη;

«Ναι, και το δικό μου και του γιου μου, αυτή είναι η σύμπτωση. Το πρώτο δικό μου παιχνίδι, όταν με ανέβασαν στους άνδρες, ήταν ένα Άρης – ΠΑΟΚ στα 16 μου. Και τον περασμένο Απρίλιο, το πρώτο παιχνίδι του γιου μου στην 12άδα του ΠΑΟΚ ήταν ματς με τον Άρη… Πως τα φέρνει η ζωή καμιά φορά».

Τι κρατάς από την τρέλα αυτών των αγώνων; Τι θα ήθελες να ξαναζήσεις; Τι σου λείπει;

«Κοίταξε. Τότε, δεν περιμέναμε να έχει το μπάσκετ την άνθηση που ακολούθησε. Για μας, αυτά τα ματς δεν ήταν ο χαβαλές μας αλλά η διασκέδασή μας. Το μπάσκετ για μας ήταν μια διασκέδαση. Μετά, έγινε επάγγελμα, αλλά εμείς το βλέπαμε ως διασκέδαση. Τώρα, επειδή έχω ακαδημίες, καταλαβαίνω πως τα παιδιά, από μικρά, βλέπουν το μπάσκετ επαγγελματικά, έχει φύγει η διασκέδαση. Ξεκινάνε τα παιδιά στην ακαδημία και από τον πρώτο καιρό έρχονται οι γονείς και μας ρωτάνε «πως πάει το παιδί; έχει προοπτική; να συνεχίσει;». Και εγώ τους λέω ο,τι έλεγαν και σε μένα. «Αφήστε τα παιδιά. Αν είναι να παίξουν, θα παίξουν». Το κακό είναι πως σε αυτά τα παιδιά δεν δίνουν χώρο και χρόνο να παίξουν».

Στη γενιά σου, έβλεπες στην τηλεόραση ελάχιστους αγώνες…

«Ελάχιστους; Τι ελάχιστους. Καθόλου…»

Σωστά. Τα παιδιά του σήμερα μπορούν να δουν 150 παιχνίδια ΝΒΑ τη χρονιά, που λέει ο λόγος. Πόσο τους επηρεάζει αυτό;

«Πολύ. Το θέμα είναι να βλέπεις και να κάνεις τα σωστά πράγματα. Να βλέπεις και να μαθαίνεις όσα κάποιος κάνει σωστά. Ποιος παίζει σωστή άμυνα, ποιος σουτάρει σωστά».

Εγώ είμαι στη γενιά που πάλευα να μάθω να σουτάρω με το ένα χέρι, όπως ο Κόρφας…

«Μιας και τον ανέφερες, ο Κόρφας ήταν το καλύτερο πλέι μέικερ που πέρασε ποτέ από την Ελλάδα».

Όχι απλά από τον ΠΑΟΚ, από την Ελλάδα;

«Ναι. Γιατί ήταν κομπιούτερ»

Τι εννοείς; Ο κόσμος γύρω του καιγόταν και αυτός ήταν ανεπηρέαστος;

«Όχι αυτό. Θα σου εξηγήσω. Το μπάσκετ είναι, πρώτα από όλα, θέμα μυαλού. Διαβάζεις τον αντίπαλο και παίζεις. Ο προπονητής σε κατευθύνει από τον πάγκο και ο πλέι μέικερ σε κατευθύνει από το παρκέ. Η κατεύθυνση που μπορούσε να δώσει ο Κόρφας σε μια ομάδα, ελάχιστοι παίκτες το έχουν καταφέρει. Και ο Κόρφας το κατάφερε χωρίς προσόντα. Για να μη παρεξηγηθώ, εννοώ σωματικά προσόντα λόγω ύψους. Όμως το μυαλό του ήτανε πολύ μπροστά από τους άλλους. Διάβαζε τις φάσεις και στην άμυνα και στην επίθεση. Ήταν καλός και στους δυο τομείς».

«Η κατεύθυνση που μπορούσε να δώσει ο Κόρφας σε μια ομάδα, ελάχιστοι παίκτες το έχουν καταφέρει. Και ο Κόρφας το κατάφερε χωρίς προσόντα. Για να μη παρεξηγηθώ, εννοώ σωματικά προσόντα λόγω ύψους. Όμως το μυαλό του ήτανε πολύ μπροστά από τους άλλους».

Ήρθε η ώρα για την κλασική ερώτηση. Τελικά, το κούρεμα έπαιξε ρόλο;

«Ο τρόπος με τον οποίο ο Ματθαίου το πέρασε όλο αυτό σε εμάς, βοήθησε σε ένα βαθμό. Περισσότερο σε αυτό τον τελικό μίλησε ο εγωισμός όλων. Είχαμε χάσει τον προηγούμενο τελικό με τον Παναθηναϊκό. Είχαμε μεγάλο εγωισμό και τον βγάλαμε. Σε έναν τελικό, σε ένα ματς που πας για όλα, βοηθάνε πολλά. Και το κούρεμα βοήθησε…»

Ο γιος σου έπαιξε μπάσκετ επειδή το ήθελες εσύ; Το ξεκίνησε μόνος του;

«Ο γιος μου ήταν ένα από τα ταλέντα του ΠΑΟΚ στο ποδόσφαιρο. Ήταν στη φουρνιά του Κούτσια».

Και πως πέρασε στο μπάσκετ;

«Του την έδωσε ο προπονητής και σταμάτησε. Εγώ τότε ήμουν προπονητής στη Σαντορίνη, Μιλάμε για το 2016. Με παίρνει τηλέφωνο και μου λέει «μπαμπά, σταματάω, θέλω να πάω μπάσκετ».

Δεν τον πήγες εσύ στο μπάσκετ;

«Όχι, Εγώ το μόνο που «επέβαλα» στα παιδιά είναι να πάνε στον αθλητισμό. Σε οτιδήποτε. Με παίρνει, λοιπόν και μου λέει «σταματάω, θα μας πας στο μπάσκετ. Ήταν καλός στο ποδόσφαιρο. Αριστεροπόδαρος. Ενώ είναι δεξιόχειρας, είναι αριστεροπόδαρος. Σε βλέπω, απορείς, αλλά μη με ρωτάς πως, δε ξέρω. Κι’ εγώ απορούσα….Και είχε καταπληκτικό αριστερό πόδι. Ήρθε στις ακαδημίες μου».

«Ο γιος μου ήταν ένα από τα ταλέντα του ΠΑΟΚ στο ποδόσφαιρο. Ήταν στη φουρνιά του Κούτσια. Του την έδωσε ο προπονητής και σταμάτησε. Εγώ τότε ήμουν προπονητής στη Σαντορίνη, Μιλάμε για το 2016. Με παίρνει τηλέφωνο και μου λέει «μπαμπά, σταματάω, θέλω να πάω μπάσκετ»

Περίμενε. Εδώ είναι το δύσκολο. Και μπαμπάς και προπονητής;

«Πρέπει να μην έχεις στο μυαλό σου ότι είναι γιος σου. Να τον βλέπεις ως ένα παιδί όπως τα υπόλοιπα. Έπαιξε, δούλεψε, και μετά από δυο χρόνια τον πήρανε στη μεικτή. Μετά ήρθαν αρκετές ομάδες να μας κάνουν πρόταση. Και ο Άρης και ο Ηρακλής και ο ΠΑΟΚ. Το παιδί διάλεξε ΠΑΟΚ και έχει την πορεία που έχει, ως τώρα…»

Δεν είσαι από τους μπαμπάδες που σκέφτονται «να φύγει το παιδί εξωτερικό, να σωθεί;»

«Ναι, ναι, ήμουν, αλλά όχι για να σωθεί…»

Καταλαβαίνεις πως το λέω το «να σωθεί»

«Ναι, καταλαβαίνω, υπάρχουν αρκετοί που σκέφτονται έτσι. Θα σου πω. Ήρθε η στιγμή να υπογράψει το παιδί επαγγελματικό συμβόλαιο. Και είχαμε προτάσεις και από ομάδες και από κολέγια. Και λέω εγώ: «Θες να υπογράψεις στον ΠΑΟΚ; Σαν εσένα, από τον ΠΑΟΚ έχουν περάσει χιλιάδες παιδιά. Ξέρεις όμως και πόσα παιδιά θα ήθελαν να είναι στη θέση σου; Κάτσε στον ΠΑΟΚ, δούλεψε και παίξε. Όσον δύσκολο και αν είναι να παίξεις στον ΠΑΟΚ που δεν βάζει νέα παιδιά. Κάποια στιγμή θα έρθει και η ώρα που θα προωθήσουν και τα δικά τους τα παιδιά…Στο χέρι του είναι αν θα παίξει η όχι. Το θέμα είναι να έρθουν οι ευκαιρίες. Και θα παίξουν αν αξίζουν».

Υπάρχει ταλέντο στο μπάσκετ;

«Ναι, το βλέπω και στις μικρές εθνικές. Ο Σαμοντούροβ είναι ένα από τα καλύτερα. Τώρα έχουν έρθει στο προσκήνιο τα παιδιά γεννημένα το 2004, είναι μια πολύ καλή γενιά».

«Εγώ, όταν έφυγα από τον ΠΑΟΚ και πήγα στη Λάρισα, είχαμε εκεί δυο ξένους. Το Πικουλίν Ορτίθ, από ΝΒΑ και Ισπανία, και τον Μέλβιν Τσίτουμ, ένα από τα καλύτερα 4άρια στην Ευρώπη. Και όλοι οι υπόλοιποι ήταν Έλληνες. Και σε μια Λάρισα που ήταν στο όριο να πέσει ή να βγει Ευρώπη

Θα τα δούμε στη Basket League;

«Αυτό είναι θέμα των ομάδων, της λίγκας και της ομοσπονδίας,. Να πάρουν τις αποφάσεις που πρέπει για να αναδειχθούν αυτά τα παιδιά. Θα σου δώσω ένα παράδειγμα. Ο ΠΑΟΚ φέτος, έμεινε εκτός πλέι οφ. Γιατί δεν έδωσε την ευκαιρία σε μερικά παιδιά να παίξουν; Τι θα γινόταν αν δεν έμπαιναν στα πλέι οφ; Τελικά, δεν μπήκανε. Υπάρχει εκεί ο Χατζόπουλος. Ένας άνθρωπος από τα σπλάχνα του ΠΑΟΚ που βοηθάει και αυτή τη στιγμή πρέπει να τον βοηθήσουν όλοι. Ίσως είναι η ευκαιρία του ΠΑΟΚ να μειώσει τα χρέη και να βγάλει ταλέντα. Δεν γίνει να παίρνουμε και να παίρνουμε ξένους παίκτες. Εγώ, όταν έφυγα από τον ΠΑΟΚ και πήγα στη Λάρισα, είχαμε εκεί δυο ξένους. Το Πικουλίνο Ορτίθ, από ΝΒΑ και Ισπανία, και τον Μέλβιν Τσίτουμ, ένα από τα καλύτερα 4άρια στην Ευρώπη. Και όλοι οι υπόλοιποι ήταν Έλληνες. Και σε μια Λάρισα που ήταν στο όριο να πέσει ή να βγει Ευρώπη».

Και τώρα είμαστε στο άλλο άκρο…

«’Έχει κάνει κακό και η Ευρωλίγκα με τα κλειστά συμβόλαια. Το είχε πει και ο Ιβάν Σαββίδης, όταν του έλεγαν να μπει στο μπάσκετ. «Άντε και έδωσα λεφτά, και βγήκα πρώτος. Θα παίξω Ευρωλίγκα; Είναι τρομερό που το δέχονται αυτό οι άλλες οι ομάδες. Στο ποδόσφαιρο βλέπεις τι γίνεται. Είσαι ψηλά στο πρωτάθλημα; Θα παίξεις…»

Τελευταία ερώτηση, και αυτή κλασική. Υπάρχει παιχνίδι που θα ήθελες να ξαναπαίξεις;

«Ναι, υπάρχει…»

Δεν περίμενα να απαντήσεις τόσο γρήγορα, με τόση σιγουριά…

«Το ΠΑΟΚ – Παναθηναϊκός, τον τελικό κυπέλλου του 1982. Μάρκαρα τον Βίδα. Πήγα να βοηθήσω στο μαρκάρισμα τον Στεργάκο και άφησα τον Βίδα. Το θυμάμαι σα να ήταν χθες. Πήγα στη βοήθεια για τον Στεργάκο, έδωσε την πάσα στον Βίδα, έβαλε καλάθι ο Βίδας και χάνουμε… Αν είχαμε κερδίσει εκείνον τον τελικό, πιστεύω οτι ο ΠΑΟΚ θα ήταν η μεγαλύτερη δύναμη στο μπάσκετ».

Έτσι όπως το περιέγραψες είναι σα να το είδες ξανά στο μυαλό σου.

«Παίζει συνέχεια στο μυαλό μου αυτή η φάση, αυτό το παιχνίδι ήταν καθοριστικό για τον ΠΑΟΚ. Έπρεπε να κερδίσουμε. Είχε 6000 ΠΑΟΚτσήδες μέσα στο γήπεδο και άλλους 6000 απ’ έξω. Έπρεπε να το κερδίσουμε εκείνο το ματς. Έπρεπε. Κρίμα. Αυτό το παιχνίδι θα ήθελα να το ξαναπαίξω…»

 

 

 

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News