Συνέντευξη Παναγιώτης Σοφιανόπουλος: «Στον Ολυμπιακό ήμασταν οι βόρειοι, οι νότιοι και στη μέση οι Ρώσοι»

Παναγιώτης Σοφιανόπουλος: Κατά πολλούς το μεγαλύτερο χαμένο ταλέντο του ελληνικού ποδοσφαίρου! Ένας αέρινος μπαλαδόρος που ζάλιζε τους αντίπαλους αμυντικούς με τις κούρσες και τις ντρίμπλες του, που διέθετε ένα άλμα και μια κεφαλιά – φόβητρο και που όπως ξαφνικά εισέβαλλε σαν… τυφώνας στα ελληνικά γήπεδα, έτσι ξαφνικά… εξαφανίστηκε από προσώπου γης.

Έχουν περάσει 27 ολόκληρα χρόνια από τη μέρα που ο Παναγιώτης Σοφιανόπουλος αναγκάστηκε να κόψει πρόωρα το νήμα της ποδοσφαιρικής του καριέρας, μόλις στα 27 του χρόνια, εξαιτίας ενός σοβαρού τραυματισμού. Και 27 χρόνια μετά, ο χαρισματικός άσος – που ζει πλέον μόνιμα στο Παρίσι – συζητά με τον Γιώργο Μπιτσικώκο σε μια συνέντευξη – χείμαρρο. Ποιον θεωρεί υπεύθυνο για το πρόωρο τέλος της καριέρας του; Τι συνέβαινε στα αποδυτήρια του Ολυμπιακού στα «πέτρινα» χρόνια που οι Πειραιώτες έμειναν χωρίς πρωτάθλημα; Το «κόκκινο ελάφι» μιλά από τη σκιά του Πύργου του Άιφελ για όλους και για όλα!

Ο Παναγιώτης Σοφιανόπουλος, με τη σύντροφό του, Άρια Τερζάκη, στο Παρίσι

«Πήγα να δοκιμαστώ στον Πανσερραϊκό κρυφά από τους γονείς μου. Ο πατέρας μου χάρηκε, η μητέρα μου… δεν το πήρε τόσο καλά»

–Παναγιώτη γεννήθηκες στις Σέρρες και εκεί ξεκίνησες το ποδόσφαιρο.

–Σε ηλικία 8 ετών ξεκίνησα να αγωνίζομαι στις ακαδημίες του Πανσερραϊκού ουσιαστικά επειδή οι φίλοι μου με προέτρεψαν να πάω να δοκιμαστώ στην ακαδημία.

–Εσύ δεν ήθελες;

–Κοίτα στη γειτονιά έπαιζα πάντα με τους μεγαλύτερους, γιατί είχα το ταλέντο για να το κάνω. Αυτοί λοιπόν ήταν που με προέτρεψαν να πάω να δοκιμαστώ στις ακαδημίες του Πανσερραϊκού. Πράγματι πήγα, κρυφά μάλιστα από τους γονείς μου και είδα ότι ήμασταν περίπου 40-50 παιδιά για να μας αξιολογήσει ο προπονητής. Όταν τελείωσε η προπόνηση και μας μάζεψε να μας μιλήσει, με ξεχώρισε αμέσως. Φαντάζεσαι τη χαρά μου; Μέσα από τόσα παιδιά να διαλέξει εμένα.

–Μου είπες όμως ότι οι γονείς σου δεν ήξεραν. Πώς το πήραν στη συνέχεια; Φαντάζομαι τους το είπες αμέσως.

–Φυσικά. Ο μπαμπάς μου χάρηκε πολύ, όμως η μαμά μου δεν το πήρε τόσο καλά στη συνέχεια. Πάντως με άφησαν να πάω στις ακαδημίες και μετά από 2-3 χρόνια “ανέβηκα” στην ερασιτεχνική ομάδα. Μπορεί να ήμουν μόνο 11-12 ετών, όμως όλοι οι προπονητές που είχα έβλεπαν το ταλέντο μου και δεν είχαν πρόβλημα να με βάζουν να παίζω με μεγαλύτερους.

–Στην πρώτη ομάδα πότε έφτασες;

–Στον Πανσερραϊκό τότε προπονητής ήταν ο Βούλγαρος Μανόλοφ, ο οποίος όταν τελείωνε η προπόνηση της δεύτερης ομάδας, πάντοτε κρατούσε μερικά παιδιά για να συμπληρώσουν την προπόνηση της πρώτης ομάδας. Εγώ ήμουν 13 στα 14 και πάντοτε με έπαιρνε γιατί ήμουν ψηλός και γρήγορος και μπορούσα να κάνω ότι ζητούσε.

–Τότε ο Πανσερραϊκός είχε μερικούς σπουδαίους παίκτες.

–Πράγματι ήταν παίκτες όπως ο Αϊβαζίδης, ο Δημητρίου, ο Γεωργιάδης. Μάλιστα μετά όταν ανέβηκα στην πρώτη ομάδα μου είπαν και κάτι που δεν γνώριζα. Μου είπαν ότι ερχόντουσαν πιο νωρίς στο γήπεδο για να με παρακολουθήσουν στην προπόνηση της δεύτερης ομάδας. Φυσικά αυτό ήταν κάτι που επίσης με έκανε να νιώσω ακόμα μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση.

–Επαγγελματίας πότε έγινες;

–Σε ηλικία 17 ετών, όταν προπονητής ήταν ο Μιχάλης Μπέλης, που είχε αγωνιστεί και στον ΠΑΟΚ.

–Ουσιαστικά στον Πανσερραϊκό ως επαγγελματίας αγωνίστηκες μόλις δύο χρόνια.

–Τον Δεκέμβριο του 1988 είχαν έρθει στις Σέρρες ο Γιάννης Γούναρης και ο Σταύρος Κοσκωτάς, προκειμένου να δουν τον Ηλία Σαββίδη. Όμως τελικά τους κέρδισα εγώ και με προσέγγισαν αμέσως. Φυσικά όταν με ρώτησαν εάν θέλω να αγωνιστώ στον Ολυμπιακό είπα αμέσως “ναι”, γιατί ήμουν οπαδός της ομάδας και είμαι μέχρι σήμερα.

Μαζί με τον Ηλία Σαββίδη, τον Θοδωρή Παχατουρίδη, τον Σάκη Μουστακίδη και άλλους συμπαίκτες του, στο αεροδρόμιο του Ελληνικού πριν την αναχώρηση του Ολυμπιακού για το Οσέρ, τον Δεκέμβριο του 1989

«Είχε δίκιο ο Λίμπρεχτς όταν με έβαλε στη μαύρη λίστα των παικτών του Ολυμπιακού. Αν ήξερα τι του είχε μεταφερθεί θα του ζήταγα συγνώμη»

–Από τις Σέρρες και Ολυμπιακός;

–Ο μπαμπάς μου ήταν Ολυμπιακός και μάλιστα ήταν και φίλος με τον Παναγιώτη Κελεσίδη. Τότε πρόεδρος στον Πανσερραϊκό ήταν ο Περτσινίδης, ο οποίος έβαζε και λεφτά στον Ηρακλή και ήθελε να με στείλει στον Ηρακλή. Όμως όταν ήρθε το ενδιαφέρον του Ολυμπιακού, εγώ δεν σκεφτόμουν τίποτε άλλο. Ότι προτάσεις και να είχα, εγώ ήθελα να πάω στον Ολυμπιακό και εκεί πήγα.

–Ήταν και η εποχή του Κοσκωτά με τους μεγάλους παίκτες να έρχονται ο ένας μετά τον άλλον.

–Παικταράδες. Δεν χρειάζεται να τους πω έναν έναν, γιατί σίγουρα κάποιον θα ξεχάσω. Εμένα με είχε πιάσει δέος όταν μπήκα στα αποδυτήρια και τους είδα όλους αυτούς.

–Εσύ στον Ολυμπιακό πήγες ως επιλογή του Τάις Λίμπρεχτς, που τότε έφυγε από τον ΠΑΟΚ για τον Ολυμπιακό.

–Ναι με είχε δει σε ένα παιχνίδι που παίξαμε στις Σέρρες και του άρεσα, οπότε όταν τον ρώτησαν, είπε αμέσως να με πάρουν.

–Στην πορεία όμως και ειδικά στη δεύτερη θητεία του, δεν τα πήγατε καλά.

–Εγώ φταίω σε αυτή την περίπτωση.

–Τι εννοείς;

–Κοίτα, ο Λίμπρεχτς ήταν ο άνθρωπος που με πίστεψε και αυτός που ήθελε να έρθω στον Ολυμπιακό. Όταν τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά, είχαμε μαζευτεί οι παίκτες και μιλάγαμε μεταξύ μας για το τι φταίει. Τότε εγώ ήμουν μικρός και άπειρος. Με έπιασε λοιπόν ένας από τους μεγάλους παίκτες, ο οποίος ήταν στους “νότιους” και μου είπε: “Μικρέ εσύ τι λες; Για την πορεία μας και για το ότι δεν μπορούμε να κερδίσουμε, δεν φταίει ο προπονητής;”. Εγώ τότε δεν απάντησα όπως έπρεπε και ουσιαστικά συμφώνησα. Αυτό το μετέφεραν στον Λίμπρεχτς κι εγώ δεν το ήξερα. Αν το ήξερα θα είχα φροντίσει να του ζητήσω συγγνώμη. Ο Λίμπρεχτς είχε δίκιο και σωστά με είχε βάλει στην “μαύρη λίστα”.

Παναγιώτης Σοφιανόπουλος και Λάγιος Ντέταρι διαμαρτύρονται στον διαιτητή Ζακεστίδη σε ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ, τον Φεβρουάριο του 1990

«Παίζαμε μπαλάρα στον Ολυμπιακό, αλλά παλεύαμε με «θεούς και δαίμονες». Μας τιμωρούσαν και μας έστελναν να παίζουμε στην επαρχία, τίποτα δεν ήταν τυχαίο»

–Περίμενε γιατί έχεις ρίξει “βόμβες”. Τι ήταν αυτό που είπες περί “παίκτη από τους Νότιους”;

–Στον Ολυμπιακό, μπορεί να μην μας άφηναν να πάρουμε πρωταθλήματα και να παλεύαμε με “θεούς και δαίμονες”, όμως σε κάποιο σημείο και εμείς δεν ήμασταν καλά. Είχαμε χωριστεί σε “Βόρειους” και “Νότιους” και στη μέση ήταν οι Ρώσοι. Όπως καταλαβαίνεις αυτό δεν ήταν μια σωστή λειτουργία για την ομάδα.

–Το άλλο με τους “θεούς και δαίμονες”;

–Τα πρώτα χρόνια με τον Κοσκωτά και τους παικταράδες που ήρθαν στην ομάδα, αλλά και μετά, παίζαμε μπαλάρα. Κερδίζαμε όλα τα ντέρμπι και πραγματικά ήμασταν ομαδάρα. Όμως κάτι γινόταν πάντα. Έπεφταν καπνογόνα στο γήπεδο ή έκλειναν τα φώτα και τα ματς δεν τελείωναν. Ενώ προηγούμασταν στο σκορ, τελικά παίζαμε ξανά και τα χάναμε, όπως φυσικά χάναμε και τους τίτλους. Παίζαμε τα περισσότερα παιχνίδια εκτός έδρας. Μας τιμωρούσαν και ήμασταν αναγκασμένοι να παίξουμε στην επαρχία, σε γήπεδα που δεν γνωρίζαμε ως γηπεδούχοι. Τίποτα δεν ήταν τυχαίο από όλα αυτά.

–Αυτό έγινε λόγω και της αλλαγής στη διοίκηση;

–Ναι μετά τον Κοσκωτά, όταν ήρθε ο Σαλιαρέλης, δεν υπήρχε ηρεμία στην ομάδα και φυσικά δεν υπήρχε και σταθερότητα. Με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να ήμαστε και αυτοί που έπρεπε.

–Στον Λίμπρεχτς κατάφερες να πεις ποτέ τι είχε γίνει;

–Όχι κι αυτό ήταν το λάθος μου. Δεν του εξήγησα ποτέ. Μάλιστα θέλω να πω τώρα, πως ο Λίμπρεχτς ήταν ένας μεγάλος προπονητής και φυσικά του χρωστάω το γεγονός ότι με ήθελε από την πρώτη στιγμή. Εγώ δεν ήμουν όμως αυτός που έπρεπε. Τη δεύτερη φορά που ήρθε στην ομάδα επί Κόκκαλη, με άφηνε εκτός δεκαεξάδας και τότε κι εγώ δεν ήξερα το λόγο για τον οποίο το κάνει αυτό.

«Ο Πέτροβιτς βρισκόταν με τον γενικό αρχηγό του Ολυμπιακού κάθε Πέμπτη και έβγαζαν την ενδεκάδα. Ο μόνος άνθρωπος που καταλάβαινε τι γινόταν και αντιδρούσε που δεν έπαιζα ήταν η… γυναίκα του γενικού αρχηγού»

–Εσύ όμως ήσουν άτυχος και με τους τραυματισμούς σου.

–Αυτό είναι μια μεγάλη ιστορία. Εγώ ήμουν από τους παίκτες που τους “έπαιρνε εύκολα από κάτω” όπως λέμε. Τότε δεν υπήρχαν και μάνατζερ για να μας καθοδηγούν, αλλά και να φυλάνε τα συμφέροντά μας. Οπότε καταλαβαίνεις ότι με κάθε τραυματισμό, πήγαινα πίσω. Βέβαια δεν έφταιγε μόνο αυτό.

–Δηλαδή;

–Διαχρονικά στο ποδόσφαιρο επέμβαιναν και επεμβαίνουν άσχετοι με το ποδόσφαιρο.

–Πες μου ένα παράδειγμα για να το καταλάβω.

–Θα σου πω ένα με τον Πέτροβιτς. Όταν ανέλαβε την ομάδα ο Κόκκαλης πίστεψα ότι θα αλλάξουν και τα πράγματα. Όμως δεν έγινε έτσι. Ο Πέτροβιτς είχε τη συνήθεια να βρίσκεται κάθε Πέμπτη με τον γενικό αρχηγό της ομάδας και να βγάζουν την ενδεκάδα. Λοιπόν ο μόνος άνθρωπος που αντιδρούσε όταν καταλάβαινε ότι δεν θα παίξω ήταν η γυναίκα του γενικού αρχηγού. Όταν άκουγε τα ονόματα τους έλεγε: “Πάλι τον Σοφιανόπουλο θα τον αφήσετε έξω”;. Μετά με έπαιρνε τηλέφωνο και μου το έλεγε και της απαντούσα: “Εσύ να μη λες τίποτα, γιατί στο τέλος θα μας παρεξηγήσουν”. Έτσι έμενα εκτός ομάδας και δεν έπαιζα. Όταν όμως τα πάντα είχαν κριθεί και με έβαζαν εγώ ήμουν ο καλύτερος παίκτης και όλοι με “έψαχναν” να με βρουν. Τα έβλεπα όλα αυτά και ήταν λογικό να απελπίζομαι.

«Όταν έκλεισα πενταετία συναντήθηκα μου έκανε πρόταση και ο Παναθηναϊκός. Όταν συναντήθηκα με τους ανθρώπους τους γνώριζαν με κάθε λεπτομέρεια την πρόταση που μου είχε καταθέσει ο Ολυμπιακός. Αδιανόητο!»

–Παρόλα αυτά όμως, εσύ όταν είχες “πενταετία” ανανέωσες το συμβόλαιό σου με τον Ολυμπιακό.

–Αρκεί να σου πω ότι είχα πρόταση από τον Παναθηναϊκό και θα σου πω και τι ακριβώς έγινε.

–Σε ακούω.

–Τότε στον Παναθηναϊκό ήταν ο Μάικ Γαλάκος και ο Βαγγέλης Βλάχος. Και οι δύο με ήθελαν στον Παναθηναϊκό και εγώ πήγα απλά και μόνο για να ακούσω τι ήθελαν να μου πουν. Δεν σου κρύβω ότι με κολάκευε και το γεγονός ότι με ήθελε ο Παναθηναϊκός. Πήγα λοιπόν στο ραντεβού, αφού όμως πρώτα είχα συναντηθεί με τον Ολυμπιακό και είχα ακούσει την πρότασή τους. Ε λοιπόν εκεί έγινε κάτι που ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω.

–Τι έγινε;

–Ο Παναθηναϊκός γνώριζε με κάθε λεπτομέρεια την πρόταση που μου είχε κάνει ο Ολυμπιακός. Και στη συνάντηση με τον Ολυμπιακό ήμασταν μόνο τρία άτομα στο δωμάτιο. Δεν θέλω να πω τα ονόματα. Αυτό όμως ήταν αδιανόητο. Να ξέρει δηλαδή ο Παναθηναϊκός την πρόταση που μου είχε κάνει ο Ολυμπιακός. Μπορείς να το καταλάβεις;

–Τελικά όμως έμεινες, αλλά μετά ήρθε και ο τραυματισμός σου με αποτέλεσμα να βάλεις ουσιαστικά τέλος στην καριέρα σου.

–Ευτυχώς το ξεπέρασα και έχω την υγεία μου, γιατί όπως εξελίχθηκαν τότε τα πράγματα δεν ξέρω αν τώρα θα μιλάγαμε.

O Ολυμπιακός των «ρωσικών μινγκ» της σεζόν 1991-92. Πάνω σειρά: Ράντος, Χαντζίδης, Λιτόφτσενκο, Σοφιανόπουλος, Μίχος, Μητρόπουλος. Κάτω σειρά: Σάβιτσεφ, Παχατουρίδης, Βλάχος, Προτάσοφ, Καραπιάλης

«Ο Δάρας μου έκοψε το ποδόσφαιρο. Ήθελα να του κάνω μήνυση με δικηγόρο τον Κούγια, με αποδείξεις και χαρτιά που μου είχε δώσει ο Νικολάου, αλλά με παρέμβαση του Ολυμπιακού δεν προχώρησα»

–Θέλεις να αναφερθούμε σε αυτό;

–Ναι θα στα πω. Εγώ λοιπόν είχα χτυπήσει στο γόνατο και ο τότε γιατρός της ομάδας, ο Χρήστος Δάρας, αφού με εξέτασε, μου είπε ότι θα είμαι έτοιμος σε σύντομο διάστημα. Όμως εγώ όχι μόνο δεν γινόμουν καλά, αλλά έβλεπα και την κατάσταση να χειροτερεύει. Μάλιστα ψηνόμουν στον πυρετό και ο άνθρωπος αυτός έφτασε στο σημείο να μου πει: “Παναγιώτη δεν μπορώ να καταλάβω τι έχεις. Επειδή η γυναίκα σου είναι γαλλίδα, καλό θα ήταν να πας σε γιατρό στη Γαλλία, γιατί εγώ δεν μπορώ να βρω τι έχεις”.

–Έτσι πήρες την απόφαση να πας στον Λάκη Νικολάου;

–Ήταν Μεγάλη Παρασκευή και επειδή δεν άντεχα άλλο πήρα την απόφαση να πάω. Μάλιστα ο Νικολάου απόρησε όταν τον πήρα τηλέφωνο και μου είπε: “Εγώ διαβάζω ότι πας καλά και θα είσαι έτοιμος σε λίγο καιρό”. Όμως όταν με εξέτασε, έπαθε σοκ και αυτό ήταν κάτι που μου το είπε μετά από καιρό. Ευτυχώς τότε ο κ. Νικολάου με τον κ. Πισκοπάκη με κοίταξαν και με φρόντισαν, με αποτέλεσμα να έχω σήμερα την υγεία μου.

–Από τον Ολυμπιακό δεν σου είπαν τίποτα;

–Φυσικά και μου είπαν. Όμως εγώ τους απάντησα πως μπορεί ο Ολυμπιακός να έχει γιατρό, όμως η υγεία είναι δική μου και εγώ θα αποφασίσω που θα πάω. Έτσι ουσιαστικά τελείωσε η καριέρα μου και δεν σου κρύβω ότι ήθελα να κάνω μήνυση στον Δάρα, με αποδείξεις και χαρτιά που μου είχε δώσει ο Νικολάου, όμως τότε από τον Ολυμπιακό υπήρξε παρέμβαση και δεν προχώρησα με τον Κούγια για δικηγόρο. Αυτός όμως ο άνθρωπος μου έκοψε το ποδόσφαιρο από τη μια μέρα στην άλλη.

Με Αλεξίου και Γκάμπριτς στον τελικό κυπέλλου Ολυμπιακού – ΠΑΟΚ το 1992

«Ο Μπάγεβιτς με ήθελε και μου είχε στείλει μήνυμα μέσω του Ίβιτς. Όμως εγώ ήθελα να παίξω και βιάστηκα»

–Από κει και πέρα τι έγινε και δεν επανήλθες;

–Έκανα ένα ακόμα λάθος στην καριέρα μου. Εγώ είχα ξεκινήσει να κάνω την αποθεραπεία μου με την ΑΕΚ. Μάλιστα ο Μπάγεβιτς με ήθελε και μου είχε στείλει και μήνυμα μέσω του Ίβιτς. Όμως εγώ ήθελα να παίξω και βιάστηκα. Οπότε όταν ήρθε η πρόταση από τον ΠΑΟΚ δεν το σκέφτηκα και πολύ.

–Έτσι πήγες στον ΠΑΟΚ;

–Ναι και εκεί βρήκα μπροστά μου τον Μπέγκστον. Ο άνθρωπος ήθελε να παίξω και πράγματι με έβαζε σε κάποια φιλικά παιχνίδια. Εγώ πονούσα, όμως δεν έλεγα και τίποτα και έπαιζα. Ήξερα όμως ότι δεν έκανα σωστά και από τη στιγμή που ήμουν ένα χρόνο έξω, έπρεπε να προσέξω τον εαυτό μου. Η συμφωνία μου με τον ΠΑΟΚ ήταν ότι θα πληρωθώ μόνο αν παίξω. Επειδή όμως ο προπονητής με πίεζε κι εγώ δεν ήθελα να κοροϊδέψω κανέναν, αποφάσισα να λύσω το συμβόλαιο και ουσιαστικά να σταματήσω.

–Δεν ήταν όμως αυτό το τέλος σου.

–Όχι, αποφάσισα και πήγα στην Κορσική, στην Αζαξιό, γιατί ήθελα να πάω κάπου κοντά στη θάλασσα, αλλά και σε υψόμετρο για να προσπαθήσω να επανέλθω. Τότε με έπαιρναν ομάδες από την Ελλάδα για να γυρίσω, όμως δεν αισθανόμουν καλά και δεν γύρισα ποτέ. Δεν ήθελα να γυρίσω μόνο για τα λεφτά, αλλά να μην μπορώ να παίξω. Δεν ήμουν αυτός που ήθελα να είμαι. Η αγκύλωση που είχα στο πόδι μου δεν ήταν και το καλύτερο. Δεν μπόρεσα ποτέ να επιστρέψω. Στην Αζαξιό έμεινα ουσιαστικά ένα χρόνο, χωρίς να παίρνω χρήματα και έκανα τρεις προπονήσεις την μέρα. Όμως τελικά δεν τα κατάφερα.

Ο Παναγιώτης Σοφιανόπουλος σε συνάντησή του με τον Κριστιάν Καρεμπέ και τον Πιερ Ισά

«Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον διαιτητή Κεφαλά να έρχεται μετά το τέλος ενός αγώνα με τον Πανιώνιο στη Νέα Σμύρνη να μου δίνει συγχαρητήρια για την εμφάνισή μου»

–Από όσα μου λες, δεν είναι και πολλά αυτά που απόλαυσες στο ποδόσφαιρο.

–Όχι δεν είναι. Αλλά από την άλλη πλευρά στον Ολυμπιακό απόλαυσα τις καλές στιγμές. Η πίκρα όμως ότι δεν με άφησαν να φτάσω εκεί που μπορούσα, παραμένει. Και να ξέρεις ότι ακόμα και σήμερα, υπάρχουν άνθρωποι γύρω από τον πρόεδρο που δεν σου επιτρέπουν να φτάσεις σε αυτόν.

–Όταν λες “σήμερα” το εννοείς;

–Φυσικά. Πιστεύω ότι δεν φτάνουν πολλά στα αυτιά του κ. Μαρινάκη και άνθρωποι που είναι γύρω του δεν σου επιτρέπουν να πεις αυτά που θέλεις και να προσφέρεις στην ομάδα.

–Πριν φτάσουμε στον επίλογο, θέλω να μου πεις και για την εμπειρία σου με τη μεσογειακή ομάδα.

–Ήταν κάτι το φανταστικό. Εγώ ήμουν διακοπές τότε στη Χαλκιδική και με πήραν τηλέφωνο από τον Ολυμπιακό να μου πουν να πάω κατευθείαν στη Θεσσαλονίκη, γιατί τελικά θα έπαιζαν στους Μεσογειακούς οι παίκτες που είχαν γεννηθεί το 1968. Πήγα και ήμουν μαζί με Μαρινάκη, Αλεξούδη, Δώνη, Ουζουνίδη και άλλους μεγάλους παίκτες. Κατακτήσαμε το “χρυσό” μετάλλιο σε ένα τουρνουά που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Ήταν τεράστια η επιτυχία μας.

–Τι άλλο θυμάσαι από το ποδόσφαιρο;

–Πολλά πράγματα, αλλά θα σου πω και ένα που μου έκανε εντύπωση. Ήταν ένα ματς στη Νέα Σμύρνη με αντίπαλο τον Πανιώνιο. Εγώ εκείνο το απόγευμα, παρά το γεγονός ότι το γήπεδο ήταν “χωράφι” είχα κάνει ματσάρα. Κερδίσαμε 4-1 και λίγο πριν το τέλος έγινα αλλαγή. Τότε διαιτητής ήταν ο Κεφαλάς, ο οποίος όταν με είδε να βγαίνω, ήρθε και μου έδωσε συγχαρητήρια για την εμφάνισή μου. Θεωρώ ότι ήταν ένα από τα καλύτερα παιχνίδια μου.

–Στο ποδόσφαιρο δεν έμεινες τελικά.

–Όχι γιατί παρά το γεγονός ότι ξεκίνησα την προπονητική με τον Προτάσοφ στην Κύπρο και την ΑΕΛ, δεν έμεινα ως προπονητής. Τότε που πήγαμε στην Κύπρο, εγώ ήμουν υπεύθυνος για τη δεύτερη ομάδα, να βρω παίκτες από εκεί. Πραγματικά ανεβάσαμε 4 παίκτες στην πρώτη ομάδα, που δεν υπήρχαν στο ρόστερ της και αυτό το αναγνώρισε και ο πρόεδρος της ομάδας. Μάλιστα όταν έγιναν κάποια πράγματα και ο Ολεγκ αποφάσισε να παραιτηθεί, μου έγινε η πρόταση να συνεχίσω εγώ. Όμως παρά το γεγονός ότι ο Όλεγκ μου είπε να μείνω, εγώ δεν ήθελα και έφυγα.

–Τώρα σε βρίσκω στο Παρίσι.

–Εδώ είμαι τα τελευταία χρόνια και δουλεύω όπως όλος ο κόσμος. Είμαι με τη σύντροφό μου, Άρια Τερζάκη και είναι και τα παιδιά μου εδώ. Ζούμε μεταξύ Ελλάδας και Γαλλίας. Πλέον όμως έχω ξεκινήσει και μια συνεργασία με τον Ανδρέα Παπούλια που είναι μάνατζερ με έδρα την Κύπρο και συνεργαζόμαστε με αρκετούς παίκτες. Δουλεύω κανονικά.

–Θα δούμε κάποιον από αυτούς τους παίκτες στην Ελλάδα;

–Στην Ελλάδα μόνο 4 ομάδες μπορούν να πληρώσουν γι’ αυτούς τους παίκτες. Είναι μεγάλα τα οικονομικά μεγέθη, αλλά ποτέ δεν ξέρεις.