Συνέντευξη Γιώργος Κολτσίδας: «Δεν ήθελα να είμαι... ευχάριστος στους αντιπάλους μου. Όλοι έπαιζαν δυνατά. Εμείς θα ήμασταν κυρίες;»

Είναι ο τελευταίος της γενιάς με τις περισσότερες συμμετοχές στον Άρη, καθώς δύσκολα στο μέλλον θα βγουν παίκτες που μπορεί να παίξουν για 15 χρόνια σε μια ομάδα, όπως ο Γιώργος Κολτσίδας. Με έντονους και στενούς δεσμούς με τον κόσμο του Άρη, με 255 συμμετοχές σε επίπεδο Α΄Εθνικής, που φόρεσε το περιβραχιόνιο του αρχηγού αλλά πέρασε και από το πόστο του γενικού αρχηγού, ο Γιώργος Κολτσίδας σε μια εκ βαθέων εξομολόγηση στο sportday.gr γυρίζει τον χρόνο πίσω.

Σήμερα είναι προπονητής στο Πανόραμα στην Α’ κατηγορία ΕΠΣΜ και προσπαθεί χωρίς μεταγραφές να προωθεί παιδιά από τις ακαδημίες της ομάδας και γενικότερα από τον Δήμο Πυλαίας – Χορτιάτη. Ωστόσο δεν παύει να είναι πάντα δίπλα στον Άρη. Κυριολεκτικά, καθώς μένει μια ανάσα από το γήπεδο.

– Πως ξεκίνησες το ποδόσφαιρο; 

Από το χωριό μου τη Φήκη Τρικάλων στα 16 μου χρόνια και δύο χρόνια μετά η τοπική ομάδα των Τρικάλων, ο ΑΟΤ, έκανε μία μάζωξη από την περιοχή και ήμουν μέσα σ’ αυτούς. Μία ερασιτεχνική ομάδα με την προοπτική τα επόμενα χρόνια να ανέβουν στην πρώτη ομάδα. Τα Τρίκαλα ήταν στη Εθνική και ήθελαν να κάνουν πρωταθλητισμό, αλλά όχι μόνο δεν τα κατάφεραν, αλλά έπεσαν κιόλας. Η ομάδα σώθηκε με αναδιάρθρωση που έκανε η Μελίνα Μερκούρη και μετά έβαλαν όλα τα νέα παιδιά στην ομάδα. Δύο χρόνια ομάδα μετά η ομάδα ανέβηκε κατηγορία, έπαιξε Β΄Εθνική με τους ίδιους παίκτες κι εγώ έκανα ένα από τα μεγαλύτερα λάθη που μπορεί να κάνει ποδοσφαιριστής!

Με τη φανέλα των Τρικάλων

Τιμωρήθηκα με 15 αγωνιστικές επειδή χτύπησα έναν διαιτητή (τον Φασόλη), στα πρώτα παιχνίδια. Εκείνο το καλοκαίρι ήρθαν για λογαριασμό του Άρη ο Γιώργος Φοιρός με τον Ντίνο Κούη και ζήτησαν να με αποκτήσουν, καθώς και ο Άρης έκανε ανανέωση με παιδιά από τους γύρω νομούς, όπως τους Στρατηλάτη, Σαπουντζή, Μητσόπουλο.

Μου τηλεφώνησε ο Ντίνος Κούης και μου είπε σε θέλουμε στον Άρη, αλλά υπήρχε θέμα επειδή είχα συμβόλαιο. Με είχαν δει και με ξεχώρισαν.

– Είχε ξανά στο παρελθόν κάποια σχέση με τον Άρη;

Καμία απολύτως. Παράλληλα υπήρχαν φήμες ότι με θέλουν κι άλλες ομάδες. Ο πρόεδρος έλεγε ότι έχει προτάσεις από την Αθήνα, αλλά εμένε δεν με είχε πλησιάσει κανείς πλην του Άρη. Μου μίλησαν Κούης και Φοιρός και ξεκαθάρισα ότι θέλω να πάω στον Άρη. Και τελικά το πέτυχα υπογράφοντας τετραετές συμβόλαιο.

Εκείνη τη χρονιά δεν πήγαμε καλά, βγήκαμε όγδοοι, αλλά την επόμενη χρονιά η ομάδα με λίγες μεταγραφές πήγε τρένο και κάποια στιγμή διεκδίκησε το πρωτάθλημα. Ακολούθησαν δύο μέτριες χρονιές και στο τέλος της τετραετίας ζήτησα μια μικρή αύξηση για να ανανεώσω, αλλά δεν μου τα έδωσαν και πήγα στη Λάρισα, που είχε πέσει, με προπονητή τον Φοιρό στη Β΄Εθνική. Μου λέει “έλα να παίξεις εδώ να βγούμε κατηγορία”. Το Δεκέμβριο έφυγε ο Φοιρός, έφυγαν οι παίκτες και τελείωσαν τα πάντα. Αλλά πολλές φορές μιλάω στο ποδόσφαιρο για τον ρόλο που παίζει η τύχη. Και το εξηγώ.

Στη Λάρισα μαζί με τον Νεμπεγλέρα, με τον οποίο ξαναβρέθηκαν στον Άρη

Η Λάρισα δεν πήγαινε καλά, η καριέρα μου πήρε την κατιούσα, αλλά ο Άρης στη μαύρη χρονιά με τα δελτία στον Βύρωνα έπεσε στη Β΄Εθνική. Δεν είχε καν παίκτες στο ρόστερ του. Επανήλθε στην ομάδα ο Φοιρός και με πήρε για τρίτη φορά. Γι’ αυτό λέω τι παιχνίδια κάνει η τύχη. Μου έλεγαν “τρελός είσαι; Θα πας στον Άρη στη Β΄Εθνική;”. Κι εγώ γελούσα γιατί ήξερα τι σημαίνει ο Άρης. Δεν μπορούσε να μείνει στην κατηγορία. Ακολούθησαν δύσκολα χρόνια, ήμασταν πέντε παίκτες στο Ρύσιο, αλλά εγώ ήξερα που πήγαινα και δεν ανησυχούσα. Όποιος δεν έχει παίξει Β΄Εθνική με τον Άρη δεν μπορεί να καταλάβει πόσο δύσκολο είναι.

– Και γιατί είναι τόσο δύσκολο ειδικά για τον Άρη;

Επειδή ο Άρης υποχρεούνταν να έχει ομάδα Α΄Εθνικής. Οι παίκτες του έπρεπε να αντέξουν. Όλοι ήθελαν να μας νικήσουν. Να πάρουν βαθμό. Να κάνουν το καλύτερο τους παιχνίδι. Και οι παίκτες έπρεπε να είναι πρώτης γραμμής τότε. Είχαμε καλή ομάδα, αλλά σε κάθε ματς σκοτωνόμασταν. Τα καταφέραμε, επιστρέψαμε και αμέσως μετά ήρθε ο Κοντομηνάς. Από τότε έπαιξα σερί στον Άρη μέχρι το 2008 που σταμάτησα. Έπαιξα μόλις σε τρεις ομάδες στη ζωή μου, σε Τρίκαλα, Λάρισα και Άρη.

– Αυτό κι αν είναι σπάνιο…

Ειδικά για τις μέρες μας εννοείται. Αλλά και για εκείνα τα χρόνια δεν ήταν συνηθισμένο. Και ήταν και πολύ δύσκολο. Δεν ήταν ένας πρόεδρος να πεις εντάξει τρώγεται.

«Φουσκώνω από περηφάνια για τον Άρη»

– Εσύ πως αισθάνεσαι μια ζωή στον Άρη; Είναι περηφάνια; Μήπως είναι και βάρος; Τα έχεις δει όλα 15 χρόνια στον Άρη.  

Περηφάνια νιώθω σίγουρα. Είμαι γεμάτος από Άρη. Όπου πάω και σταθώ υπάρχει αναγνώριση. Γεια σου Γιώργο! Όλοι με χαιρετούν. Κι εμένα αυτό με ευχαριστεί.

– Έμεινες και δίπλα στο γήπεδο, μια ζωή στον Άρη.

Ναι φυσικά είμαι κοντά, δίπλα στο γήπεδο. Αυτό με γεμίζει. Πρέπει να το ζήσεις για να το καταλάβεις.  Είναι λίγο το γεμίζει που λέω. Φουσκώνεις ρε παιδί μου. Είναι ικανοποίηση, έπαιξα τόσα χρόνια.

Με αντίπαλο τον Αλεξανδρή

– Μα είσαι ο τελευταίος μιας γενιάς με τόσες συμμετοχές… 

Είναι αλήθεια αυτό. Τώρα δεν γίνεται αυτό. Πέντε χρόνια είναι επιτυχία, συνήθως μέχρι τρία. Για μένα είναι τιμή που ήμουν στον Άρη και έτσι όπως εξελίχθηκε η κατάσταση είμναι ευτυχισμένος. Όλα όσα συνέβησα, καλά και κακά, ποτέ δεν με απογοήτευσαν. Πίστευα ότι η ομάδα με τον κόσμο αυτό δεν μπορεί να σβήσει. Παρ’ όλο που υπήρχαν δύσκολες στιγμές, αστοχίες, ατυχίες. Ο κόσμος κρατάει πάντα μια ομάδα και της δίνει συνέχεια. Πάντα θα υπάρχει όσο υπάρχει κόσμος.

– Με τον κόσμο πάντα υπήρχε δέσιμο.

Αλίμονο, δεν το συζητάω.

– Είναι μόνο η πορεία σου σε βάθος χρόνου; Είναι το στυλ σου; Το δυνατό παιχνίδι;

Το παιχνίδι πάντα έπαιζε έναν ρόλο. Αρέσει στον κόσμο το πάθος. Αλλά κι ο χαρακτήρας παίζει ρόλο. Πως συμπεριφέρεσαι, πως μιλάς. Καταρχήν πρέπει να πω πως δεν είχα ποτέ στο μυαλό μου ότι θα φύγω. Δεν έλεγα να παιξω εδώ και να σηκωθώ να φύγω.

– Έλεγες δηλαδή θέλω πάντα να είμαι στον Άρη. 

Δεν έλεγα αυτό, αλλά δεν σκεφτόμουν να πάρω μεταγραφή. Να πω σε κάποιον βρες μου μια ομάδα. Ένιωθα όμορφα κι αυτό είναι σημαντικό. Πρέπει να πω ότι επί Κοντομηνά έγιναν πράγματα που προχωρούσαν τον σύλλογο προς το καλύτερο, παρά το γεγονός που η δυναμική αυτού του ανθρώπου δεν έφερε τίτλους όπως θα μπορούσε να είχε γίνει. Μετά ήρθε ο Ζαχουδάνης με τα πέτρινα χρόνια. Μια μέρα στη Ρόγκλα στη Σλοβενία, εμφανίστηκε και παγώσαμε όλοι. Ήμουν μαζί με τον Μπατίστα και παγώσαμε. “Ολα θα πάνε καλά” μας είπε, αλλά δεν τον ήξερες κανείς. Μαύρη χρονιά. Γίνονταν τρελά πράγματα. Να κάνουμε μεταγραφές, να φέρουμε παίκτες, θυμάμαι εμένα ήθελαν να με διώξουν. Τα συμβόλαια του Κοντομηνά ήταν δυνατά, δεν μπορούσαν να σπάσουν. Αλλά χωρίς χρήματα η ομάδα ήταν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.

– Με Ταρντί προπονητή και Γκατιέ βοηθό!

Απίστευτο. Με πήρε ένας δημοσιογράφος μαι με ρώτησε αν τον θυμάμαι. Τι να θυμάμαι, ένας γυμναστής ήταν. Και τώρα είναι προπονητής στην Παρί Σεν Ζερμέν. Τότε υπήρχε χάος με πληρωμές. Είχε γίνει σλόγκαν: Τρίτη, Πέμπτη και βαλέρ. Ανέκδοτο.

– Ποια χρονιά απόλαυσες ποδόσφαιρο στον Άρη;

Τη δευτερη χρονιά όταν ήρθα, αλλά και στο ξεκίνημα του Κοντομηνά. Στο ποδόσφαιρο εμένα με ευχαριστούσε η αμφισβήτηση και μετά η επιβεβαίωση, Αυτό το έζησα πάρα πολλές φορές. Ερχόταν ένας προπονητής, μου έλεγε άκουσα αυτά για σένα, θα δούμε και στο τέλος έπαιζα εγώ. Αυτό με εξίταρε σαν άνθρωπο. Το έκανα τρόπο ζωής. Δεν θα παίζω στην αρχή και θα τελειώνω βασικός. Ελεγαν μέσα τους αυτός είναι τσεκούρι, αλλά μετά έπαιζα. Κι αυτό με έφτιαχνε.

– Το σκεφτόσουν κάθε καλοκαίρι; Κάτσε και θα σου δείξω εγώ;

Ακριβώς. καταρχήν δεν είναι τυχαίο ότι όσοι προπονητές ήταν εδώ δεν έμειναν για μεγάλο χρονικό διάστημα. Στην αρχή δεν έπαιζα, στην πορεία ήμουν μέσα.

«Δεν ήθελα να είμαι ευχάριστος στους αντιπάλους μου. Δηλαδή είμαι δίπλα και δεν απλώνω το πόδι μου, δεν σκουντάω, δεν μιλάω;»

– Αυτό με το “τσεκούρι” σε ενοχλούσε; 

Μπορούσαν να χτυπήσουν έτσι την ομάδα πιστεύω εγώ. Φώναζαν για το τσεκούρι, επειδή έπαιζα δυνατά και επηρέαζαν τους διαιτητές. Εγώ γενικά δεν ήθελα να είμαι ευχάριστος στους αντιπάλους μου. Δηλαδή είμαι δίπλα και δεν απλώνω το πόδι μου, δεν σκουντάω, δεν μιλάω; Δεν είναι αυτός ο ρόλος του αμυντικού. Αν ήταν να είμαστε ευχάριστοι με τους επιθετικούς θα παίζαμε κάτι άλλο. Σήμερα δεν είναι έτσι τα πράγματα. Είναι καλύτερα. Αλλά τότε έπρεπε να είσαι δυναμικός. Πηγαίναμε κι εμείς εκτός έδρας και υπήρχαν αντίστοιχοι παίκτες και στις άλλες ομάδες που έπαιζαν δυνατά. Εμείς θα ήμασταν κυρίες; Τουλάχιστον στο γήπεδο μας έπρεπε να παίζουμε με δυναμισμό.

– Ίσως αυτό που γινόταν σε υποχρέωνε κι εσένα να παίξεις πιο σκληρά;

Θεωρώ ότι ήταν λάθος αυτό που έκανα. Έπρεπε να είμαι πιο προσεκτικός με τα μαρκαρίσματά μου και πιο προσεκτικός σ΄αυτά που έκαναν στο γήπεδο. Ήταν βλακεία μου αυτό. Βέβαια οι προπονητές δεν ήθελαν να είμαι σοφτ. Και το έλεγαν κιόλας: “Δεν θα τον αφήσεις. Θα τον παίξεις δυνατά”.

– Πάντως εγώ δεν θυμάμαι κάποιο αντιαθλητικό χτύπημα…

Δεν έχω τραυματίσει σοβαρά αντίπαλο. Ποτέ. Δυνατά πάντα έπαιζα. Και θεωρούσα ότι αυτό έπρεπε να κάνω.

«Ο “φονιάς” και το κοπάνημα στον Ίβιτς»

– Μιλούσες με τον αντίπαλο;

Πάρα πολύ…

– Και βρίσιμο;

Ναι, πολύ. Κι αυτό ήταν κακό. Σκεφτόμουν ότι ήταν τοίχος ο αντίπαλος και έπρεπε να περάσω μέσα από τον τοίχο. Οι μεγάλες ομάδες της Αθήνας είχαν το επικοινωνιακό και σε παρουσίαζαν σαν ταύρο έτοιμο να σκοτώσεις κόσμο.

-Άνοιγες το πρωί εφημερίδα στο ξενοδοχείο και τρελαινόσουν;

Το έχω ζήσει συγκεκριμένα με τον Ολυμπιακό. Με αντίπαλο τον Ίβιτς στο Χαριλάου και τον Ολυμπιακό να πηγαίνει για πρωτάθλημα. Τελείωσε το ματς και την άλλη μέρα πήρα εφημερίδα και νόμιζα είχα… εκτελέσει κόσμο. Ο τίτλος “φονιάς”. Τα ίδια έκαναν σε όλες τις ομάδες, αλλά είχαν προστασία.

Όταν έγινε πια συμπαίκτης με τον Ίβιτς. Αριστερά ο Αγαθοκλέους

– Τον είχες κοπανήσει τον Ίβιτς;

Α, πολύ πράμα… Και όταν ήρθε μετά στον Άρη συμπαίκτης μου, το έλεγε συνέχεια. “Τουλάχιστον γλίτωσα”. Πολύ καλός ποδοσφαιριστής. Καλό παιδί. Αλλά στο γήπεδο ήταν αλλιώς τα πράγματα.

– Είχες κάποιον μανία;

Όχι ποτέ. Αλλά στο γήπεδο ειδικά όταν δεν πήγαινε καλά το παιχνίδι ψαχνόσουν. Σήμερα βέβαια δεν είμαι ίδιος. Όπως δεν ήμουν ίδιος 20, 25, 35. Αλλος άνθρωπος.

Κόντρα στον Ρονάλντο στον τελικό της Πάτρας. Πίσω τους ο Νάιντος

-Ποιον παίκτη δεν μπορούσες να σταματήσεις;

Τα σέντερ φορ είναι παικταράδες και ειδικά από τις τρεις της Αθήνας ήταν πάντα παίκτες που έκαναν καριέρα. Πολύ δύσκολο να τους παίξεις. Τότε ήταν μαν του μαν και η αποστολή σου ήταν να μην βάλει γκολ. Αν έβαζε, ήταν αποτυχία τι να κάνουμε. Αυτό ήταν τότε το ποδόσφαιρο. Πολλές φορές με τον Βαζέχα, με τον Ίβιτς. Μεγάλοι παίκτες. Στην ΑΕΚ με Αλεξανδρή, Δημητριάδη, με Κετσπάγια. Πολύ μεγάλος παίκτης ο Κετσπάγια.

– Ποιο ματς ξεχωρίζεις;

Όλα τα ντέρμπι, αυτά ήθελα να παίζω. Με πιο μικρές ομάδες δεν με ευχαριστούσε. Έχω ματς που έχω βάλει δύο γκολ στον Πανιώνιο! Και σε ένα ματς με τον Παναθηναϊκό στο 90′ ήταν 1-0 και με κεφαλιά έκανα το 2-0. Ήταν το τελευταίο γκολ που έφαγε ο Βάντσικ! Γιώργος Κολτσίδας. Εντάξει οι τελικοί σε Τούμπα και Πάτρα που τους έπαιξα. Στο Καυτανζόγλειο τελευταία χρόνια στον τελικό ήμουν και δεν ήμουν. Και στο ΟΑΚΑ με Παναθηναϊκό ήμουν γενικός αρχηγός.

– Το απίστευτο γκολ με τον ΠΑΟΚ;

Μερικές φορές είναι συγκυρίες. Είναι μία στιγμή του ποδοσφαίρου. Έτυχε να είμαι εκεί και να κάνω αυτό που πρέπει. Ήμουν ήρεμος. Ήταν το σκορ μαζί μου και έκανα αυτό το πράγμα.

Η αποκάλυψη για την Ατλέτικο και το ρόλεξ του Κούπερ

– Τα ευρωπαϊκά ματς;

Να σου πως ένα ωραίο παρασκήνιο επί Κούπερ; Πάμε για προπόνηση και μαθαίνουμε την κλήρωση στην Ευρώπη με Ατλέτικο, Λεβερκούζεν και Ρόζενμποργκ. Λέει ο γυμναστής, ο Πουέμπλα στον Κούπερ: Δεν πιστεύω να περιμένεις να κάνουμε νίκη. Του απαντάω πως στο Χαριλάου δεν θα περάσουν καλά και γελούσαν. Στο ματς με την Ατλέτικο Μαδρίτης στη Θεσσαλονίκη, ίσως να μην το ξέρει κανείς. Ήταν διαθέσιμοι οι έντεκα ποδοσφαιριστές που έπαιξαν και ο Κασναφέρης που μπήκε στο 92′ και νομίζω ήταν και τραυματίας. Κανείς άλλος! Κι όμως ο Άρης νίκησε 1-0 την Ατλέτικο! Όταν πήγαμε στην Ατλέτικο, ο Πουέμπλα λέει ξανά στον Κούπερ: “Μίστερ σήμερα θα κερδίσουμε”. “Τι λες…”, του απαντάει. Επιμένει ο Πουέμπλα: “Αν κερδίσουμε θέλω να μου κάνεις ένα δώρο”. Ο Κούπερ φορούσε ένα ρόλεξ, που του το είχε κάνει δώρο ο Μοράτι στην Ίντερ. Και πραγματικά μόλις κερδίσαμε την Ατλέτικο, ο Κούπερ έβγαλε το ρολόι και του το έδωσε!

«Τα χρωστά όλα στον Φοιρό και στον Κούη»

Με τον Γιώργο Φοιρό πριν από προπόνηση

– Αν δεν κάνω λάθος, έπαιξε σε τρεις ομάδες, αλλά είχες 21 προπονητές!

Ναι, πάρα πολλοί. Εγώ δεν μπορώ να μην μνημονεύσω τον Γιώργο Φοιρό. Τον ευχαριστώ για όλα. Είναι ο άνθρωπος που με έφερε στον Άρη, με ανακάλυψε, με πίστεψε, με έβαλε ότι έγινε με μένα του το οφείλω, όπως και στον Ντίνο Κούη. Να σου πω κάτι ακόμα. Υπήρχε μία μεταβατική περίοδος στο ποδόσφαιρο από το μαν του μαν στη ζώνη.

Εκείνες τις χρονιές για μας που παίζαμε στόπερ ήταν ότι χειρότερο. Έπρεπε να μάθουμε να παίζουμε χώρο και να παίζουμε και ποδόσφαιρο. Τότε είχε έρθει ο Παράχος και το είχε σε πολύ καλό επίπεδο. Αντιμετώπισα πρόβλημα, δεν μπορούσα να προσαρμοστώ, αλλά βοήθησε τότε να το μάθω. Στην πορεία υπήρχαν κι άλλοι που έκαναν κάποια διαφορετικά.

Να θυμηθώ τον Όγιος πόσο δυνατά κάναμε προπόνηση. Εγώ ήμουν και 35 χρόνων. Εξωφρενικά πράγματα για μας σε ποσόστητα. Πολλές ώρες και επίπονη προπόνηση. Τρέξιμο στην άμμο, ιστορίες. Η ομάδα μπορούσε να παίζει καλά και να πιέζει, αλλά εντός είχε θέμα γιατί δεν είχε χώρο. Δεν με έβαζε, είχα φτάσει σημείο να σκέφτομαι να σταματήσω. Ξαφνικά πάλι η τύχη μέσα.

Έμεινε η ομάδα χωρίς στόπερ, εγώ πρώτη φορά στον πάγκο σε έναν ολόκληρο γύρο με τον Εργοτέλη σε ματς χωρίς αύριο. Με βάζει να παίξω και κερδίζουμε. Και αμέσως μετά κερδίζουμε και τον Παναθηναϊκό. Κάναμε έξι μήνες προπόνηση για λοκατζήδες με τον Ογιος.

Και ήρθε ο Κίκε Ερνάντεθ και χαλάρωσε την ομάδα. Ειδικά εντός έδρας, τρία και τέσσερα γκολ σε κάθε αντίπαλο και επιτυχία στο τέλος. Να σου πω κάτι ακόμα; Μια φορά έσωσα και τον συγχωρεμένο τον Πέτκοβιτς. Μέσα στην Πάτρα ήταν έτοιμος να φύγει. Χάνουμε 1-0 και ισοφαρίζει ο Λουμπούτης. Πριν το τέλος με πλασέ μέσα από την περιοχή έκανα το 1-2 και ο προπονητής δεν έχασε τη δουλειά του.

– Εχεις κάνει τον απολογισμό σου για την καριέρα σου στον Άρη;

Ούτε παράπονο έχω ούτε πίκρα από κανέναν. Όλοι έκαναν τη δουλειά τους, ότι νόμιζαν πιο σωστό. Θέλω απλά να ευχαριστήσω όλους τους προπονητές και τους συμπαίκτες μου κι αν έγινε και κάτι ποτέ δεν κράτησα κακία. Μπορώ να πω ότι έγινα και καλύτερος από τη διαδικασία αυτή. Σήμερα έχω μια διαφορετική οπτική γωνία πως να αντιμετωπίζω τις καταστάσεις και σαν ποδοσφαιριστής, αλλά και σαν άνθρωπος. Το κέρδισα μέσα από αυτή την πορεία. Η παρουσία μου δεν ήταν πρωταθλήματα και κύπελλα, ήταν σκαμπανεβάσματα. Κρατάω τις ευχάριστες στιγμές, μπορεί να μην ήταν ένας τίτλος, αλλά εγώ πάντα εκεί γύρω θα είμαι από το γήπεδο που είναι το σπίτι μου. Η σχέση μου με τον Άρη δεν θα σβήσει ποτέ. Ο Άρης θα υπάρχει πάντα και ελπίζω να δώσει ένα τέλος με έναν τίτλο…

Με τον συντάκτη του sportday.gr Παναγιώτη Γκαμπράνη

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News