LONGFORM: Οι θρύλοι του παγκόσμιου αθλητισμού που ολοκληρώνουν την καριέρα τους στο Τόκιο

Δεν έχει καταγραφεί ως μία από τις σπουδαιότερες στιγμές στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού, ειδικά στη διοργάνωση κατά την οποία διημείφθη, όμως ήταν: στις 2 Αυγούστου του 1996, στα αποδυτήρια του «Georgia Dome» στην Ατλάντα, ο Παναγιώτης Γιαννάκης αποθεώθηκε από τους συμπαίκτες του. Ο Γιώργος Σιγάλας τού είχε δωρίσει 35 πόντους στο 91-72 της Εθνικής επί της Βραζιλίας του Οσκάρ Σμιντ, που στα 38 του δεν είχε διάθεση να αποχωρήσει, αφού έπαιξε μπάσκετ ως τα 45 του! Αλλά για τον «δράκο» αυτό ήταν το τελευταίο ματς.

Η Εθνική, τότε, είχε κατηγορηθεί πως, για να αποφύγει την Κροατία, η οποία την είχε νικήσει σε τρεις διαδοχικούς μικρούς τελικούς, σε Μόναχο και Αθήνα για τα Ευρωμπάσκετ του 1993 και του 1995 και στο Παγκόσμιο του Τορόντο το 1994, στα προημιτελικά, έχασε από την Αυστραλία. Το σκορ ήταν κόλαφος: 103-62. Στον προημιτελικό, τα πράγματα έγιναν ακόμα χειρότερα: η λιθουανική παλάμη έπεσε βαριά πάνω στο σβέρκο της «γαλανόλευκης», 99-66, και ο Μάκης Δενδρινός και οι παίκτες του έφτιαξαν τις εντυπώσεις στα ματς κατάταξης: πρώτα, με το 115-75 επί της Κίνας και έπειτα, με το 91-72 επί της Βραζιλίας, στον αποχαιρετισμό του εμβληματικού αρχηγού, επί εικοσαετία υπηρέτη ψυχή τε και σώματι (σε σημείο υπερβολής) του εθνόσημου, που συνδέθηκε με το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα όσο ουδείς άλλος.

Η μέθεξη του φινάλε

Αποχαιρετισμός στα όπλα στη διοργάνωση-όνειρο

Τύχη αγαθή έφερε αυτό το γκραν φινάλε του Γιαννάκη. Δεν έχουν όλοι οι αθλητές την ίδια μοίρα. Μάνι μάνι, μπορεί κάποιος να θυμηθεί ότι ο Γιώργος Αφρουδάκης ανακοίνωσε την αποχώρησή του την ημέρα της τελετής έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του 2016. Με πέντε Ολυμπιακούς στο τσεπάκι με την εθνική πόλο Ανδρών, ήθελε να κάνει ό,τι ο Γιώργος Μαυρωτάς, που έφυγε μετά τη διοργάνωση του Σίδνεϊ το 2000 ή ο Κώστας Λούδης, στην αντιστοιχία του 2004.

Στα ατομικά αγωνίσματα, αυτή η εξέλιξη είναι πιο βατή, αλλά όχι… εύκολη. Ο Σπύρος Γιαννιώτης, που βίωσε τη μέθεξη στο δικό του κρέμασμα σκουφακιού, δεν πέρασε εύκολα στον ολυμπιακό αγώνα πρόκρισης. Η εθνική πόλο Γυναικών έχει αποκλειστεί παντί τρόπω στα παιχνίδια πρόκρισης. Ένας τραυματισμός μπορεί να φέρει το απροσδόκητο τέλος. Για εκείνους που τα καταφέρνουν, όμως, είναι στιγμές ζωής εκείνες που οι εγκέφαλοί τους καταγράφουν.

Θεωρείται δεδομένο ότι ο Λευτέρης Πετρούνιας, φερ’ ειπείν, διάγει τις τελευταίες ώρες του ως αθλητής, αλλά πόσο λαχτάρησε για να βρίσκεται στο Τόκιο, εκείνος, ο Δημήτρης Ράφτης και η… Βασιλική Μιλλούση ξέρουν. Σε ό,τι αφορά το διεθνές στερέωμα, πάντως, υπάρχουν περιπτώσεις αθλητών που φορούν τον αθλητικό μανδύα τους για τελευταία φορά στην Ιαπωνία. Είναι εκεί, στη μεγαλύτερη φαντασίωση ενός αθλητή, για πολλοστή φορά, προκειμένου να αποχωρήσουν μετά δόξης και τιμής. Εξ αυτών, κάποιοι θα πετύχουν τη διάκριση, άλλοι θα χαρούν τη συμμετοχή, μερικοί θα απογοητευθούν με το αποτέλεσμα. Είναι, όμως, βέβαιο, ότι την προηγούμενη Παρασκευή, όταν έγινε η τελετή έναρξης, δεν ήθελαν να βρίσκονται οπουδήποτε αλλού.

Πάου Γκασόλ

Ο θρύλος και το μεγάλο απωθημένο

Μετά τον τραγικό θάνατο του Κόμπε Μπράιαντ, οι ιστορίες για και από τους φίλους του εκπέμφθηκαν ξανά, για να αποκτήσουν μια επικολυρική υπόσταση. Μία εξ αυτών, όταν άφησε το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο του 2008 στη θυρίδα του στο «Staples Center». Ο Γκασόλ έγινε έξαλλος και ο Κόμπε αφηγούνταν την ιστορία ως εξής: «Ο Πάου αγαπάει πάρα πολύ την Ισπανία, πάρα πολύ. Όταν το είδε, εκνευρίστηκε. Και του είπα: “Χάσαμε τους τελικούς από τους Σέλτικς, χάσατε από εμάς στους Ολυμπιακούς, δεν πρέπει να χάσεις τρίτους συνεχόμενους τελικούς”».

Κάποιος πρέπει να σταθεί στην πρώτη πρόταση. Όταν ο Γκασόλ επέστρεψε στην Μπαρτσελόνα, η άποψη ότι βρέθηκε εκεί για να προετοιμαστεί για τους Ολυμπιακούς με την Ισπανία διανεμόταν ελεύθερα και χωρίς διάψευση. Το όνειρό του, να πάρει την Ευρωλίγκα, κατακρημνίστηκε στον τελικό με την Εφές, αλλά ο τεράστιος Ισπανός βρίσκεται στο Τόκιο, για να βάλει στο τελευταίο ράφι τα αθλητικά παπούτσια του με την αγαπημένη του ομάδα.

Ο Γκασόλ δεν θεωρείται απλώς ο σπουδαιότερος Ισπανός παίκτης μπάσκετ όλων των εποχών: Είναι, μαζί με τον Ράφα Ναδάλ, τα σύμβολα της σπουδαίας ισπανικής σχολής, τα νάματα της οποίας βρίσκονται στο 1999, όταν η «Ρόχα» στην εφηβική έκδοσή της και με ηγέτη ένα άλλο ιερό τέρας, τον Χουάν Κάρλος Ναβάρο, κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο Εφήβων. Από το 2005, που ο Ναδάλ πήρε το Ρολάν Γκαρός, η ισπανική σχολή στέκει ως έννοια: Πλην της σπουδαίας ομάδας μπάσκετ, με τα δύο χρυσά σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα (2006, 2019), τα τρία Ευρωμπάσκετ (2009, 2011, 2015) και τα τρία διαδοχικά ολυμπιακά μετάλλια, μέσα από τα οποία ως Αφροδίτες αναδύουν τα δύο σπουδαιότερα διεθνή ματς στην ιστορία, το 118-107 στο «Wukesong» του Πεκίνου, στις 24 Αυγούστου 2008, και το 107-100 στη «North Greenwich» του Λονδίνου, στις 12 Αυγούστου 2012, οι επιτυχίες σχεδόν σε όλα τα σπορ ήταν άφθονες.

Από το τριπλέτε της εθνικής ποδοσφαίρου σε δύο Euro και ένα Παγκόσμιο Κύπελλο (2008-12), στον Φερνάντο Αλόνσο, τον Μαρκ Μάρκεθ, την εθνική Ισπανίας μπάσκετ και κυρίως πόλο Γυναικών, αλλά και το αντίστοιχο συγκρότημα των Ανδρών, τους ομόσταβλους του Ναδάλ στο τένις, ακόμα και την εθνική βόλεϊ Ανδρών, που, την ημέρα που η Ρωσία έκανε… κηδεία στη Μαδρίτη με το καλάθι του Τζέι Αρ Χόλντεν, το 2007, για τον τελικό του Ευρωμπάσκετ, νικούσε την «αρκούδα» στο αντίστοιχο ματς του Ευρωβόλεϊ στη Μόσχα.

Οι Ισπανοί είχαν χαρακτηριστικά γνωρίσματα ως αθλητές και επιτυχίες στο παρελθόν, όμως η «χρυσή» εποχή γράφτηκε με τον, 41χρονο πια, Γκασόλ για σύμβολο. Γι’ αυτό και τα τελευταία λεπτά στο παρκέ συμβολίζουν το τέλος της, που θα βρει το γεννημένο στο Σαν Πάου της Βαρκελώνης Καταλανό, έμπλεο δακρύων. Και μόνο οι αφηγήσεις στη νεογέννητη κόρη του, Τζιάνα, την οποία ονόμασε έτσι προς τιμή του αδικοχαμένου παιδιού του Κόμπε, θα της δώσουν την πληροφόρηση για το τι σήμαινε ο πατέρας της για τον παγκόσμιο αθλητισμό.

Άλισον Φίλιξ

Μια μαμά στη μάχη

Η Κάμριν Φέργκιουσον είναι τριών ετών. Οριακά πάνω στο σημείο που ξεκινά να συλλέγει αναμνήσεις. Δεν θα πρέπει να απορεί η Άλισον Φίλιξ αν η πρώτη της είναι να δει τη μαμά να τρέχει στον τελικό των 400μ., στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο. Η σπουδαία δρομέας έχει πει ότι στόχος της είναι να αποσυρθεί πριν τους Ολυμπιακούς του 2024, στο Παρίσι, γι’ αυτό και είναι ρίσκο η προτίμησή της εδώ, τουλάχιστον τέτοιο που δεν λήφθηκε για τη Σιμόν Μπάιλς. Μάλλον, θα κριθεί από το αποτέλεσμα σε αυτήν εδώ τη διοργάνωση. Πάντως, στα τράιαλ η Φίλιξ προκρίθηκε με χρόνο 50.02, που είναι παγκόσμιο ρεκόρ στο 400άρι για δρομείς από 35 έως 40 έτη!

Μιλάμε για μία αθλήτρια-θρύλος, με εννιά ολυμπιακά μετάλλια, τα 6 χρυσά. Όμως, σε ατομικό αγώνισμα η Φίλιξ έχει κερδίσει μόλις μία φορά, στα 200μ. των Ολυμπιακών του Λονδίνου. Έχει πάρει, επίσης, τρία διαδοχικά χρυσά με την 4Χ400μ. και δύο, το 2012 και το 2016, με την 4Χ100μ. Το πρώτο της μετάλλιο ήρθε στα 18 της, στα 200μ. των Ολυμπιακών της Αθήνας, ως εκ τούτου αυτή είναι η πέμπτη διοργάνωσή της. Εκεί που η 35χρονη, πλέον, αθλήτρια δεν έχανε… ποτέ, ήταν στα παγκόσμια πρωταθλήματα. Έχει πάρει χρυσό μετάλλιο σε… εφτά διοργανώσεις, από το 2005 και το 200άρι στο Ελσίνκι ως το 2019 και τα 4Χ400μ. και τη μεικτή σκυτάλη στην Ντόχα. Έχει 18 μετάλλια, 13 χρυσά, 3 ασημένια και 2 χάλκινα. Και συνεχίζει απτόητη, πιθανότατα ως τις 6 Αυγούστου, που είναι ο τελικός των 400μ., αν και δεν πρέπει να αποκλείεται η συμμετοχή της στα 4Χ400μ. την επομένη.

Ντένες Βάργκα

Ο αρτίστας μιας ολόκληρης γενιάς κρεμάει το σκουφάκι του

Για έναν από τους πιο δημιουργικούς καλλιτέχνες με την μπάλα μέσα στο νερό, για τον πιο αρμονικό πολίστα των τελευταίων 13 ετών, η απόφαση να σταματήσει το πόλο στους Ολυμπιακούς ήταν σχεδόν ειλημμένη από το φθινόπωρο του 2019. Ο αληθινός στόχος του μεγάλου Ντένες Βάργκα, που ως τότε ήταν «χρυσός» ολυμπιονίκης στο Πεκίνο και παγκόσμιος πρωταθλητής το 2013 στη Βαρκελώνη με την εθνική Ουγγαρίας, αλλά και δις πρωταθλητής Ευρώπης σε επίπεδο συλλόγων, με τη Ζόλνοκ το 2017 και τη Φερεντσβάρος το 2019, ήταν το Ευρωπαϊκό στη Βουδαπέστη.

Στον Ντένες είχαν στοιχίσει οι δύο χαμένοι τελικοί, το 2014 με τη Σερβία για το Ευρωπαϊκό και το 2017 με την Κροατία για το Παγκόσμιο, στο Νησί της Μαργαρίτας. Η απόφαση να συνεχίσει είχε να κάνει ξεκάθαρα με το να πάρει ένα χρυσό μετάλλιο μπροστά στους συμπατριώτες του.

Λίγο πριν χτυπήσει η Covid, όπερ και εγένετο. Με τους Σέρβους εκτός από τους Ισπανούς στα προημιτελικά, η Ουγγαρία νίκησε στα πέναλτι του τελικού της 26ης Ιανουαρίου 2020 τους Ίβηρες 14-13 και ο Ντένες μπορούσε πια να αποχωρήσει έχοντας εκπληρώσει τις Γραφές. Μετά την αποχώρηση της… αγίας τριάδας, του Τάμας Κάσας, του Γκέργκελι Κις και του Πέταρ Μπίρος, που από το 2000 ως το 2008 πήραν τρία διαδοχικά χρυσά ολυμπιακά μετάλλια, ήταν στην ουσία εκείνος που, μαζί με τον αδελφό του, Ντάνιελ, έπρεπε να οδηγήσουν τους Μαγυάρους στην επόμενη μέρα.

Για τον Βάργκα, η καθυστέρηση του ενός χρόνου μπορεί να αποδείχθηκε πρόβλημα, ειδικά από τη στιγμή που η αποχώρησή του στο χρονοδιάγραμμα προβλεπόταν για τον προηγούμενο Αύγουστο, ωστόσο βρίσκεται στους τέταρτους Ολυμπιακούς Αγώνες και θα σταματήσει όταν η Ουγγαρία παίξει το τελευταίο παιχνίδι της, πιθανότατα νοκ άουτ, στο τουρνουά.

Γιουκίκο Ουένο

Φινάλε μπροστά στους συμπατριώτες της

Στο καλεντάρι του φεστιβάλ Παρακολούθησης και Άγνοιας, που είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες, πρέπει να προστεθεί οπωσδήποτε το ενδεχόμενο Ιαπωνία-ΗΠΑ στο σόφτμπολ. Πρόκειται για την πιο γνωστή κόντρα στο σπορ που μεγεθύνθηκε όταν η πίτσερ με την πιο γρήγορη μπαλιά στο σπορ, η Γιουκίκο Ουένο, οδήγησε την ομάδα της πατρίδας της στην κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στον τελικό του Πεκίνου, το 2008. Τέσσερα χρόνια νωρίτερα, στην Αθήνα, είχε κάνει το πρώτο «τέλειο παιχνίδι» στην ιστορία, δηλαδή με εννιά innings και χωρίς αντίπαλο να φτάνει στην πρώτη βάση, στον προημιτελικό με την Κίνα, που έδωσε την Ιαπωνία, μετά την ήττα της από την Αυστραλία, το χάλκινο μετάλλιο.

Η Ουένο, στα 39 της, είναι ένας θησαυρός για το παιχνίδι: μετά την καρατόμησή του από τους Ολυμπιακούς του 2012, εξαπέλυσε λυσσαλέο αγώνα προκειμένου να το ξαναβάλει η ΔΟΕ στο ολυμπιακό πρόγραμμα. Παρ’ ότι βρίσκεται κοντά στη… μέση ηλικία, η σπουδαία Γιαπωνέζα τα κατάφερε, αλλά μόνο για μία εκδόση, αφού το σόφτμπολ δεν βρίσκεται στο πρόγραμμα για το Παρίσι, το 2024. Πάντως, θα έχει την ευκαιρία να κλείσει την καριέρα της με μια διάκριση μπροστά στους συμπατριώτες της.

Λάζλο Τσεχ

Απομεινάρι μιας άλλης εποχής

O ρέκορντμαν στα 200μ. πεταλούδα είναι Ούγγρος: ο Κρίστοφ Μίλακ, όμως, είναι 21 ετών και φρέσκος σαν μαγιάτικο χάραμα. Ο Λάζλο Τσεχ έχει διαφορά 14 πόντων από το νέο φαινόμενο των Μαγυάρων και μοιάζει με το απομεινάρι μιας άλλης εποχής: εκείνης που ήταν τυχερός να αποτελεί το ευρωπαϊκό αντίπαλο δέος των Μάικλ Φελπς και Ράιαν Λόχτε και άτυχος για τον ακριβώς ίδιο λόγο. Σε τέσσερις Ολυμπιακούς, ο Ούγγρος με το ξυρισμένο κρανίο έχει πάρει έξι μετάλλια, αλλά ουδέν χρυσό. Τα τέσσερα είναι ασημένια, τρία εξ αυτών στα 200μ. πεταλούδα και τα 400μ. μεικτή ατομική στο Πεκίνο, πίσω από τον Φελπς και ένα στον αξιομνημόνευτο τελικό των 100μ. πεταλούδα στο Ρίο, όταν ο κομήτης από τη Σιγκαπούρη, Τζόζεφ Σκούλινγκ, έκανε ολυμπιακό ρεκόρ με 50.39, αλλά ο Τσεχ είχε τον ίδιο χρόνο τόσο με τη «σφαίρα της Βαλτιμόρης» όσο και με τον Νοτιοαφρικανό Τσαντ λε Κλος, με τους οποίους στάθηκε μαζί στο δεύτερο σκαλί του βάθρου.

Ο 33 φορές πρωταθλητής Ευρώπης σε 50άρα και 25άρα πισίνα, με 13 μετάλλια, τα δύο χρυσά, σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, είναι ένας από τους τέσσερις Ούγγρους, μαζί με τις Κατίνκα Χόζου, Έβελιν Βεράστο και Ζουζάνα Γιάκαμπος, που συμμετέχουν στους πέμπτους και τελευταίους Ολυμπιακούς της καριέρας τους. Θα πάρει μέρος στα 200μ. μεικτή ατομική.

Τζάστιν Γκάτλιν

Ο επιμένων νικά

Έχουν περάσει 17 χρόνια μετά το χρυσό μετάλλιο στα 100μ. στην Αθήνα -και προτού τα σπριντ γίνουν υπόθεση του ενός και μοναδικού Γιουσέιν Μπολτ. Έχουν, επίσης, παρέλθει τέσσερα από εκείνη την κούρσα στο Λονδίνο, όταν νίκησε τον Τζαμαϊκανό στον τελικό των 100μ. και έπειτα του υποκλίθηκε, αφού για τον Μπολτ ήταν το τελευταίο κατοστάρι που έκανε ποτέ. Έχουν περάσει 15 από την ανακοίνωση της τιμωρίας των 8 ετών, που έπειτα από έφεση μειώθηκε στο μισό, όταν βγήκε θετικός στην ουσία τεστοστερόνη.

Κι ενώ ο Τζάστιν Γκάτλιν βρίσκεται στα 39 του και συμμετέχει σε ένα αγώνισμα που, μέσα από την έκρηξη και την ταχυδύναμη, συμβολίζονται τα νιάτα, βρίσκεται στο Τόκιο, για να τρομάξει τους νεότερους, να τους υπενθυμίσει ότι είναι κάτοχος πέντε ολυμπιακών μεταλλίων και 10 σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, τα τέσσερα χρυσά, και να υψώσει ανάστημα, αφού δεν είναι πεπεισμένο πως κάποιο από τα μειράκια που διαφημίζονται κατά κόρον μπορεί να τον νικήσει. Ο Γκάτλιν ελπίζει να φύγει με κάτι να γυαλίζει στο στήθος ακόμα και μέσα από τη σκυτάλη, τα 4Χ100μ., που, όμως, οι Αμερικανοί συνήθως φωνάζουν… θάλαττα θάλαττα, αφού πότε αποβάλλονται, όπως το 2012, πότε κάνουν τραγικές αλλαγές, πάντως έχουν να νικήσουν από το 2000, όταν ακόμη έτρεχε ο Μόρις Γκριν!

Ουσάμα Μελούλι

Το… ρόλερ κόστερ του Τυνήσιου

Στο αεροδρόμιο, πριν πετάξει για το Λονδίνο το 2012, ο Σπύρος Γιαννιώτης δεν δίστασε να μοιραστεί τον προβληματισμό του. Είχε δει, το προηγούμενο βράδυ, τον Ουσάμα Μελούλι να έρχεται τρίτος στα 1.500μ. Ο Τυνήσιος ήταν αντίπαλός του στα 10χλμ. ανοιχτής θάλασσας και ο τότε 31χρονος Έλληνας κολυμβητής είχε δει το όνειρο: Ο Μελούλι, που στους Αραβικούς Αγώνες της Ντόχα το 2011 είχε κερδίσει 14 χρυσά μετάλλια σε ισάριθμα αγωνίσματα και μόλις ένα ασημένιο, έγινε ο πρώτος (και παραμένει ο μόνος) κολυμβητής που πήρε το χρυσό σε πισίνα, τα 1.500μ. στο Πεκίνο, και ανοιχτή θάλασσα. Σε εκείνο το δεκάρι ο Γιαννιώτης έμεινε τέταρτος και λίγο έλειψε το όνειρο να έχει πικρό φινάλε.

Για τον 37χρονο, γεννημένο στη Μάρσα, κολυμβητή, η συμμετοχή του στο δεκάρι των φετινών Ολυμπιακών ήταν… ρόλερ κόστερ. Ο Μελούλι συγκρούστηκε με την Ομοσπονδία της Τυνήσιας και μόλις την προηγούμενη Τετάρτη τόνισε ότι δεν επρόκειτο να αγωνιστεί στο Τόκιο ότι θα απέσυρε τη συμμετοχή του. Μια παρέμβαση του προέδρου της Ολυμπιακής Επιτροπής της χώρας, Μαχρέντ Μπουσιάν, τον μετέπεισε. Στις 5 Αυγούστου, στο «Odaiba Marine», ο σπουδαίος Τυνήσιος θα κρεμάσει το σκουφάκι του.

Κατίνκα Χόζου

Η «σιδηρά κυρία» ψάχνει για χρυσάφι

Το δεύτερο κύκλο της Ολυμπιάδας, δηλαδή του διαστήματος ανάμεσα στους Ολυμπιακούς, η Κατίνκα Χόζου έκανε την πιο σκληρή προετοιμασία της καριέρας της. Στα 32 της, η «σιδηρά κυρία» της Ουγγαρίας, που έχει όντως αυτό το παρατσούκλι, άλλωστε όταν άνοιξε ακαδημία κολύμβησης με τον πρώην σύζυγό της, Σέιν Τούσουπ -από τον οποίο χώρισε επεισοδιακά το 2018- την ονόμασε «Σιδηρά Ακαδημία», έχει πολλή δουλειά να κάνει. Οι προηγούμενοι Ολυμπιακοί ήταν ένας θρίαμβος για εκείνη, με τα τρία χρυσά σε 200μ. και 400μ. μεικτή ατομική και 100μ. ύπτιο, αλλά και το ασημένιο στα 200μ. ύπτιο.

Η Χόζου έμεινε εκτός βάθρου στα 400μ. μεικτή ατομική και θα λάβει μέρος στα υπόλοιπα δύο αγωνίσματα που νίκησε στο Ρίο, συν τα 200μ. πεταλούδα, τα οποία δεν είναι άγνωστα για εκείνη, αφού έχει τρία χάλκινα σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα πενηντάρας πισίνας. Η καριέρα της είναι καταπληκτική, ειδικά στην 25άρα πισίνα, όπου έχει, σε Παγκόσμιο και Ευρωπαϊκό, 37 χρυσά επί συνόλου 52. Αν η Χόζου, μάλιστα, κατακτήσει μετάλλιο και στα τέσσερα αγωνίσματα που θα συμμετάσχει, συν, ενδεχομένως, κάποια σκυτάλη, θα φτάσει τα… 99 στη μεγαλειώδη καριέρα της μόνο σε Ολυμπιακούς, παγκόσμια (50άρας και 25άρας) και ευρωπαϊκά (50άρας και 25άρας). Αυτήν τη στιγμή έχει 64 χρυσά, 20 ασημένια και 12 χάλκινα!

Σέλι-Αν Φρέιζερ

Για να χάσει, πρέπει κάποια να την νικήσει

Το πικρό ποτήριον της ήττας στα 100μ. Ολυμπιακών, η υπέροχη Τζαμαϊκανή Σέλι-Αν Φρέιζερ έχει πιει μόνο μία φορά: στον τελικό του Ρίο, το 2016. Η μητρότητα ήρθε το 2017, με το μικρό Ζάιον Πράις, αλλά μετά το διετές σαββατικό της, η Σέλι-Αν επέστρεψε στη δράση δριμύτερη: το 2019 κατέκτησε το χρυσό στα 100μ. του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος στην Ντόχα και φέτος, στις 5 Ιουνίου, στο Κίνγκστον, έτρεξε το δεύτερο γρηγορότερο κατοστάρι στην ιστορία, με 10.63, πίσω μόνο από το 10.49 που έκανε η Φλόρενς Γκρίφιθ-Τζόινερ στα ολυμπιακά τράιαλ του 1988.

Στα 34 της, η γεννημένη στο Κίνγκστον σπρίντερ μάλλον βάζει τέλος στην πελώρια καριέρα της, με τα 2 χρυσά στους Ολυμπιακούς και τα 9 στα παγκόσμια. Μόνο μία φορά βρέθηκε εκτός βάθρου σε τελικό ατομικού αγωνίσματος, τέταρτη στο κατοστάρι της Νταεγού το 2011, ενώ έγινε η πρώτη Τζαμαϊκανή, και η μόνη, που κέρδισε το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο στα 100μ., στο Πεκίνο το 2008, επαναλαμβάνοντας το θρίαμβό της στο Λονδίνο, τέσσερα χρόνια αργότερα. Έγινε μόλις η τρίτη αθλήτρια που το πέτυχε, μετά τις Αμερικανίδες Γουιόμα Τάιους (1964, 1968) και Γκέιλ Ντίβερς (1992, 1996).

Φεντερίκα Πελεγκρίνι

Η «λέαινα της Βερόνα» βρυχάται για τελευταία φορά

Το σταύρωμα των δαχτύλων, αν η «Ντιβίνα» της παγκόσμιας κολύμβησης φτάσει στον τελικό των 400μ. ελεύθερο, στις 26 Ιουλίου στο Τόκιο, «παίζει». Η Φεντερίκα Πελεγκρίνι δεν θα βρίσκεται στην πρωτεύουσα της Ιαπωνίας όταν κλείνει τα 33 της, στις 5 Αυγούστου. Ουσιαστικά δεν θα είναι κολυμβήτρια, αλλά τυπικά… θα είναι. Γίνεται η Διεθνής Λίγκα κολύμβησης στη Νάπολη, 40 μέρες μετά την τελευταία συμμετοχή της, με την οποία θα κλείσει την καριέρα της, «ελπίζοντας να μην έχω πάρει πάρα πολύ βάρος, τηρουμένης της ποσότητας πίτσας που θα φάω μετά τους Ολυμπιακούς».

Η υπέροχη «σούπερ Φέντε» θα λάβει μέρος στα 100μ. και τα 200μ. ελεύθερο στο Τόκιο. Όταν προκρίθηκε, με το εκπληκτικό 1.56.90, στο Ρικιόνε, στις 2 Απριλίου, άνοιξε συγκινημένη την παλάμη της και την έδειξε στον κόσμο: ήταν το πέντε, δηλαδή οι πέμπτοι Ολυμπιακοί Αγώνες της. Το διακοσάρι είναι, βέβαια, η ελπίδα της. Με αυτό το αγώνισμα, που πήρε το χρυσό στο Πεκίνο και το ασημένιο στην Αθήνα, έγραψε την πιο απίστευτη ιστορία σε παγκόσμια πρωταθλήματα. Από το 2005 έως το 2019, από τη Μελβούρνη στην Γκουανγκτσού, σε οκτώ περιπτώσεις, η Πελεγκρίνι δεν έμεινε ποτέ εκτός βάθρου, ένα ρεκόρ ακατάρριπτο, όπως και το 1.52.98, που είναι το παλιότερο παγκόσμιο ρεκόρ και το πέτυχε στο «Φόρο Ιτάλικο» της Ρώμης, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Σχεδόν την ίδια ημερομηνία, 28 Ιουλίου, 12 χρόνια μετά, ελπίζει να βρίσκεται στον τελικό του ίδιου αγωνίσματος και να τελειώσει την καριέρα της όπως της αξίζει. Οι κερκίδες δεν θα είναι αντάξιες της τελευταίας κούρσας της, αλλά και ο υπογράφων θα σταυρώσει τα δάχτυλά του, ώστε η Ιταλίδα να αφήσει ως τελευταία εικόνα την άνοδό της στο βάθρο των νικητριών.