Ο «βασιλιάς Κοχέι» έπεσε από το άλογο

Η παρέλαση του Λευτέρη Πετρούνια στους κρίκους καθιστά αυτομάτως τη Δευτέρα, 2 Αυγούστου, σημαίνουσα ημερομηνία για τον ελληνικό αθλητισμό. Στο Τόκιο της Ιαπωνίας, όμως, που διεξάγονται οι πιο μελαγχολικοί Ολυμπιακοί Αγώνες στην Ιστορία, η ενόργανη γυμναστική έχει χάσει κατατί τη λάμψη της.

Ο Λιου Ξιανγκ μπορεί να πει κάτι γι’ αυτό. Πριν την έναρξη του προκριματικού των 110μ. με εμπόδια, στους Ολυμπιακούς του Πεκίνου, ένα τράβηγμα στο πόδι έκανε τους Κινέζους να κλαίνε στην κερκίδα. Ήταν παρόμοιο με ό,τι συνέβη έξι χρόνια αργότερα, στο πρώτο μισάωρο του ημιτελικού της Γερμανίας με τη Βραζιλία για το Παγκόσμιο Κύπελλο. Μια φουντωμένη προσμονή, διαλυμένη μες σε καπνούς και σε βρισιές.

Όταν ο Κοχέι Ουτσιμούρα έπεσε από το μονόζυγο, ένας δακρυγόνος αδένας δεν κύλησε από τις κερκίδες του ολυμπιακού κέντρου Γυμναστικής. Από τον κορονοϊό, όσο κι αν η ΔΟΕ έκανε τα στραβά αυτιά στις εκκλήσεις να μη γίνει καν η διοργάνωση, η χώρα του ανατέλλοντος ηλίου υποφέρει. Δεν πνέει τα λοίσθια, παρ’ όλα αυτά ό,τι συμβαίνει στην πρωτεύουσά της τις τελευταίες μέρες είναι ένα μαρτύριο.

Ο απόλυτος κυρίαρχος

Ήταν αήττητος και είχε κερδίσει τη συνολική παραδοχή

Με το λόγο να γίνεται για τον Ουτσιμούρα, αυτομάτως ο συλλογισμός πηγαίνει σε όποιον ήταν κυρίαρχος στην ενόργανη γυμναστική παγκοσμίως από το 2009 έως το 2016. Ο γυμναστής από το Κιτακιούσου της Φουκουόκα ήταν τόσο αγαπητός στη χώρα του, που οι φωνές για τις «κακές συνήθειές» του αφορούσαν στα παιδιά, που μεγάλωναν αγαπώντας τη «βρόμικη» διατροφή και τα άνιμε. Ο σπουδαίος γυμναστής, που οι αγώνες του περιγράφονταν ως «ποίηση σε κίνηση», έλεγε ότι δεν έτρωγε πράσινα λαχανικά ούτε ντομάτες, κατανάλωνε ακριβώς… ένα γεύμα τη μέρα και το πρότυπό του στην ενόργανη δεν ήταν ένα υπαρκτό πρόσωπο, αλλά ο γυμναστής στο κόμικ «Ganba! Fly high». Σε όλη την καριέρα του, άλλωστε, αυτό προσπαθούσε να κάνει: Να πετάει ψηλά και να συνδυάζει τις νίκες του με την αντικειμενική ομορφιά των ασκήσεών του.

Ο Ουτσιμούρα δεν έχασε το χρυσό σε καμία περίπτωση Ολυμπιακών και Παγκόσμιων για μία εφταετία, μάλιστα, στη συντριπτική πλειονότητα των νικών του οι διαφορές ήταν τεράστιες. Από το Λονδίνο στο Ρίο και από την αγγλική πρωτεύουσα, το 2009, στο Ρότερνταμ, το Τόκιο, την Αμβέρσα, τη Νανίνγκ και τη Γλασκώβη, πήρε δύο χρυσά ολυμπιακά μετάλλια στον πιο περίοπτης θέσης ατομικό αγώνα, τα οποία συνδύασε με τέσσερα ασημένια, τα δύο στο Πεκίνο, το 2008, και ισάριθμα στο Λονδίνο, στο ομαδικό και τις ασκήσεις εδάφους, το 2012. Μαζί, ανέβηκε στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου, στο ατομικό, σε έξι διαδοχικά παγκόσμια πρωταθλήματα. Συνολικά, σε αυτήν τη διοργάνωση έχει 10 χρυσά, 6 ασημένια και 5 χάλκινα.

Τέσσερα χρόνια αργότερα, στο Ρίο, πανηγύρισε και το ομαδικό με την Ιαπωνία, πραγματοποιώντας το πιο έντονο όνειρό του. Και το 2021, στα 32 του, με τους Ιάπωνες να προκρίνονται άνετα στον τελικό, εκείνος ξέμεινε στο μονόζυγο, στο οποίο προκρίθηκε με την ψυχή στο στόμα στους αγώνες πρόκρισης, χωρίς να έχει το δικαίωμα να εκπροσωπήσει τη χώρα του στο ομαδικό.

Το μονόζυγο, έπειτα από τρεις ωραίες «ουτσιμούριες» φιγούρες, αποδείχθηκε εκατόμβη. Η πτώση δεν τον έβαλε στη ν πρώτη οκτάδα και τον έστειλε γρήγορα στο σπίτι.

Το κατευόδιο και η δόλια η μάνα

Εξαρτάται από το Παγκόσμιο στην Κιταγίσου η συνέχεια της καριέρας του

Αυτή η συμμετοχή ήταν, για το 32χρονο γυμναστή, κατά πάσα πιθανότητα η τελευταία σε Ολυμπιακούς. Ο Ουτσιμούρα δεν ήταν απλώς περίλυπος για τη δική του αποτυχία στο μονόζυγο, αλλά και περήφανος για τους υπόλοιπους Ιάπωνες γυμναστές, που προκρίθηκαν πρώτοι στο σύνολο, πάνω από τους πρωταθλητές κόσμου Ρώσους και τους δευτεραθλητές Κινέζους. «Δεν με χρειάζονται πια», είπε και αυτή ήταν η δήλωση που προκάλεσε τη μεγαλύτερη χαρμολύπη. Στο πικ της καριέρας του, ο Ουτσιμούρα ήταν απαραίτητος για να γίνει οποιαδήποτε δουλειά στην ενόργανη γυμναστική. Τόσο συγγενής με το όνομά του ήταν η επιτυχία, που τον αποκαλούσαν «Σουπερμούρα». Ή «βασιλιά Κοχέι». Αλλά αυτή η εποχή έχει τελειώσει από καιρό -κι εδώ πρόκειται για περίπτωση που μετά βεβαιότητας δεν βοηθήθηκε από τον ένα χρόνο της πανδημίας.

Αυτό, βεβαίως, όσο κι αν μοιάζει σίγουρο, δεν σημαίνει ότι θα τα παρατήσει, τουλάχιστον όχι αν δεν εξαντλήσει όλες τις πιθανότητες. Το Παρίσι απέχει μόλις τρία χρόνια, ένα διάστημα ουδόλως αποκαρδιωτικό, κατά το οποίο θα εξετάζει πιθαμή προς πιθαμή το κορμί του και τις δυνατότητές του, ώστε να είναι βέβαιος πως εκπέμπει σε συχνότητα ολυμπιακού επιπέδου. Συν τοις άλλοις, οι λογαριασμοί για την ενόργανη δεν κλείνουν φέτος με τους Ολυμπιακούς. Υπάρχει το Παγκόσμιο στην Κιταγίσου, επίσης στην Ιαπωνία, που θα γίνει από τις 18 έως τις 24 Οκτωβρίου.

Δύο, εξάλλου, είναι τα στοιχεία που προδίδουν του λόγου το… ανασφαλές. Το πρώτο, η ίδια η εθνικότητά του, αφού η σκούφια του βαστά από τη χώρα με τους περισσότερους υπεραιωνόβιους στον κόσμο. Το δεύτερο, το υπόβαθρό του. Είναι παιδί δύο γυμναστών και η μητέρα του, Σούκο, ακόμη συμμετέχει σε μεγάλες διοργανώσεις και ψάχνει προκρίσεις, αν και έχει από χρόνια περάσει τα 50. Μάλιστα, η δόλια η μάνα είχε αναγκαστεί να απαντήσει για λογαριασμό του σε ό,τι αφορά τα λαχανικά, αφήνοντας να υπονοηθεί ότι έλεγε ψέματα με την εξής φράση: «Είμαι σίγουρη ότι τα τρώει όποτε χρειάζεται».

Η μελαγχολία του ήρωα

Η αμερικανική σύγκριση και μια αίσθηση πραγματικότητας

Κατά τη διάρκεια του ομαδικού Γυναικών στο Λονδίνο, εκεί που η Γκάμπι Ντάγκλας έγινε η πρώτη Αφροαμερικανίδα που κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο ατομικό, το ΝΒC έέκανε μια σύγκριση στα άλματα του Ουτσιμούρα και της ΜακΚάιλα Μαρόνεϊ από την ομάδα των ΗΠΑ, που ήταν εκπληκτική.

Φαίνεται ότι στο υψηλότερο σημείο, με χαμηλωμένο το βατήρα, η Μαρόνεϊ φτάνει πιο ψηλά από τον Ιάπωνα. Πρόκειται για την ίδια άσκηση, κι αν δεν υπάρχει υπαινιγμός για την κυριαρχία του Ουτσιμούρα, αφού περισσότερο επρόκειτο για έπαινο προς την Αμερικανίδα. Η αναφορά στο βατήρα, πάντως, είναι άτοπη, αφού όσο ψηλότερα βρίσκεται κάτι που αγγίζεις τόσο λιγότερη ώθηση σου δίνει στη φορά. Οι ασκήσεις του δις «χρυσού» ολυμπιονίκη στο ατομικό, αλλά και ασημένιου στο Πεκίνο, περισσότερο άρμοζαν στην τέχνη παρά την υπέρβαση, η οποία ούτως ή άλλως ενυπήρχε σε αυτήν την επική εφταετία. Επρόκειτο, μάλλον, περισσότερο για την κλασική απάτη που δημιουργούν οι μεγάλοι των σπορ στους θεατές: να νομίζουν ότι είναι εύκολη μία άσκηση.

Αυτό ήταν, άλλωστε, που αγαπούσαν πάνω του οι απεγνωσμένοι να πείσουν τα παιδιά τους να τρώνε λαχανικά Ιάπωνες, που έβλεπαν έναν πρότυπο αθλητή να λέει ότι δεν εκτιμά αυτήν τη διατροφή.

Ο κύκλος της ενόργανης γυμναστικής, από τη μεριά του, αγαπούσε αυτό που έγραψε κάποια στιγμή το περιοδικό «International Gymnast», ότι οι ικανότητές του ήταν ένα «κράμα απίστευτης δυσκολίας, ανώτερης επιμονής και απίθανης κομψότητας στην ίδια την παράσταση».

Προφανώς, το status quo του ως κορυφαίου γυμναστή στην ιστορία δεν αλλοιώνεται από την πτώση του στο μονόζυγο. Απλώς, δημιουργεί ξανά το συναίσθημα της λησμονιάς στον ίδιο και τους θαυμαστές του. Η προετοιμασία για να κάνει ακόμα ένα θαύμα στην πατρίδα του, ενώ υπήρξε για τελευταία φορά ανταγωνιστικός το 2018, στο Παγκόσμιο της Ντόχα, δημιούργησε στον ίδιο και τους συμπατριώτες του ευσεβείς πόθους. Ο τρόπος που μπήκε από το παράθυρο και η παραδοχή ότι δεν έχει τα φυσικά προσόντα που απαιτούνται ώστε να ενισχύσει την Ιαπωνία στο ομαδικό, τον κατέστησαν ένα ξαφνικό αουτσάιντερ. Η πτώση τον προσγείωσε στην πραγματικότητα.

Αυτός είναι ο κανόνας.