Συνέντευξη Παναγιώτης Κατσιαρός: «Ο Κοντομηνάς θα έκανε τον Άρη υπερδύναμη»

Μεγάλωσε κυριολεκτικά μέσα στο γήπεδο, φόρεσε το περιβραχιόνιο του αρχηγού και μπορεί να μην κατάφερε να κλείσει την καριέρα του στον Άρη, καλύπτει όμως το κενό παίζοντας με τους βετεράνους και φορώντας τη φανέλα με τον Θεό Άρη στο στήθος.

Ο Παναγιώτης Κατσιαρός έζησε μεγάλες στιγμές στην καριέρα του με τον Άρη και τη Λάρισα και πλέον επέστρεψε στο σπίτι του, στο Χαριλάου, δοκιμάζοντας με επιτυχία τις δυνάμεις του στο επιχειρείν στην εστίαση, καθώς δεν βρίσκει τις συνθήκες που ο ίδιος θα ήθελε να ασχοληθεί ως προπονητής.

Fun Fact: Ο υπογράφων ήταν από τους πρώτους, αν όχι ο πρώτος που πήρε μια μεγάλη συνέντευξη από τον Παναγιώτη Κατσιαρό όταν ξεκινούσε στον Άρη και ολοκληρώνει έναν κύκλο με τη σημερινή ιστορία στο sportday. gr!

Ήμουν 8-8,5 χρόνων πισιρίκος όταν ο κυρ Φώτης ο Χατζηθεοδωρίδης στο σχολείο, εκεί στη γειτονιά στον Άγιο Θεράποντα, με έπεισε να πάω στον Άρη. Στα τσικό, έτσι προτιμώ να τα λέω.

Ο κυρ Φώτης έκανε λειτούργημα, τρομερή δουλειά. Γύριζε στα σχολεία, εντόπιζε τους πιο καλούς μπαλαδόρους και τους έλεγε «ελάτε να γραφτείτε στον Άρη». Δύο χρόνια με παρακαλούσε κι εγώ έλεγα όχι, επειδή ήθελα να παίζω ελεύθερος στην αλάνα και όχι σε ομάδα. Με έπεισε όμως, έπαιξε ρόλο και ο αδερφός μου, που ήταν ήδη δύο χρόνια μεγαλύτερος και είχε γραφτεί στον Άρη.

Από τότε εκείνη τη διαδρομή την έκανα κάθε μέρα. Με τα πόδια στο Χαριλάου και μετά στο ξερό, το ωραίο ξερό της Νέας Ελβετίας κάθε μέρα για προπόνηση.

– Δεν ήταν συνηθισμένο τότε, όπως είναι στις μέρες μας…

Καθόλου. Τώρα οι ακαδημίες είναι εξελιγμένες. Πάμε τα παιδιά μας στο γήπεδο και τα παίρνουμε. Κι εγώ πάω τον δικό μου στον Άρη. Αλλά τότε αν δεν το ήθελες με την ψυχή σου δεν το έκανες. Πιτσιρίκια με άλλους δύο τρεις πηγαίναμε με τα πόδια κάθε μέρα. Και ο Κυρ Φώτης ο συγχωρεμένου, μού έμαθε να αγαπάω το ποδόσφαιρο. Είμαι από τους λίγους που ξεκίνησαν από τα τσικό κατευθείαν. Λίγο πριν από μέρα ο Ηπειρώτης και ο Λαμπριάκος, λίγο μετά ο Χαριστέας και ο Θεοδωρίδης στο ερασιτεχνικό του Άρη και αργότερα ο Λαμπάκης.

Στους ερασιτέχνες είχα προπονητές και τους Μιχαλήτσο και Σεμερτζίδη. Με βοήθησαν πολύ και μου άλλαξαν την νοοτροπία. Μου έδειξαν τον τρόπο που θα γίνω επαγγελματίας. Με δουλειά. Συνέχεια και ασταμάτητα. Δύσκολα χρόνια. Δεν είχαμε φανέλες για προπόνηση.

Ότι παίρναμε από τους επαγγελματίες. Καμιά φανέλα να βάλουμε, κανένα παπούτσι. Δεν υπήρχε τίποτε. Και για τους γηγενείς τότε ήταν πιο δύσκολο να εξελιχθούν. Όσοι έρχονταν από άλλες ομάδες, όλο και κάποιον γνωστό είχαν για να έρθουν στον Άρη. Για μας που ήμασταν μέσα στην ομάδα ήταν πιο δύσκολο. Εδώ δεν είχαμε βοήθεια από την ΠΑΕ όταν παίζαμε για το πανελλήνιο στο ερασιτεχνικό.

– Και πότε ανέβηκες στους άντρες;

Το ’96-’97 έκανα προπονήσεις με τους επαγγελματίες αλλά έπαιζα με τους ερασιτέχνες. Και την επόμενη χρονιά, μόλις ο Άρης έπεσε στη Β΄Εθνική πήγα στην πρώτη ομάδα με προπονητή τον Γιώργο Φοιρό. Τρομερές εμπειρίες. Με την απίστευτη προετοιμασία στην Καστοριά, χωρίς χρήματα, χωρίς ρούχα…

– Κι όμως έπαιξες τότε στην πρώτη ομάδα…

Σε 33 παιχνίδια βασικός από τα 34. Ζούσα το όνειρο μου, ένα παιδί που ήμουν πίσω από τα δίχτυα στα παιχνίδια της μεγάλης ομάδας. Και ξαφνικά με όλους αυτούς τους παίκτες που τους έβλεπα κάθε Κυριακή, βρέθηκα συμπαίκτης. Αλλά για να μείνω, αιτία ήταν ένα φιλικό. ‘Ηταν να φύγω και να πάω στον Αγροτικό Αστέρα όμως δεν ήθελα. Αλλά ήμασταν όλοι κι όλοι 12 παίκτες.

Στο φιλικό μπήκαν να παίξω και ρωτούσε ο κόσμος ποιος είναι αυτός ο ξανθομάλλης. Ήμουν τρελαμένος δεν έβλεπα κανέναν μπροστά μου. Ήθελα να μείνω. Κι έτσι έμεινα και έγινα και βασικός.

– Πως ήταν η εμπειρία στον Άρη;

Εγώ ήμουν παιδί του Άρη, μεγαλώνεις διαφορετικά με αυτό το όνειρο. Και ξεκινήσαμε με το 1-4 μέσα στην Τούμπα, με τόσα προβλήματα να ερχόμαστε από τη Β’ Εθνική, με πολλούς Ελληνες και να κάνουμε τέτοια νίκη. Έζησα ωραία χρόνια στον Άρη, αλλά και λάθη.

– Ποιο ήταν το μεγαλύτερο λάθος;

Αυτό που έγινε με τον Δημήτρη Κοντομηνά. Οι άνθρωποι του Άρη τότε δεν το διαχειρίστηκαν καλά. Είχε τεράστια δύναμη και οικονομική επιφάνεια που θα μπορούσε να μετατρέψει τον Άρη σε υπερδύναμη. Ήταν η περίοδος που έμπαιναν επιχειρηματίες στις ομάδες που δεν είχαν σχέση με το ποδόσφαιρο, όπως ο Μυτιληναίος, ο Μπατατούδης.

Έπρεπε να του βάλουν το σαράκι, να τον κάνουν να αγαπήσει τον Άρη. Να φανταστείς τότε έγινε το προπονητικό στο Ρύσιο που είναι μέχρι σήμερα. Ξαφνικά ενώ δεν παίρναμε χρήματα, πληρωνόμασταν στις 30 του μήνα. Έτσι ήταν μαθημένος από τις εταιρίες του. Αλλά έγινε τρομερό λάθος.

– Γέμισες από Άρη;

Κοίτα, έπαιξα στην Ευρώπη και τον τελικό στην Τούμπα. Μπορεί να χάσαμε, αλλά έπρεπε να είχαμε κερδίσει, όπως και στο ΟΑΚΑ λίγα χρόνια αργότερα με τον Παναθηναϊκό. Αγωνιστικά ήμασταν καλύτεροι από τον ΠΑΟΚ, αλλά ένα γκολ σε μια φάση και χάθηκε ο τελικός. Μην ξεχνάμε ότι εκείνη η ομάδα έγινε από το πουθενά. Μαζευτήκαμε δύο χούφτες άνθρωποι και κοιταζόμασταν μεταξύ μας.

– Μέχρι πότε έπαιξες στον Άρη;

Μέχρι τα 24. Έφυγα πάλι σε μια δύσκολη χρονιά, χωρίς καθόλου χρήματα. Και μάλλον άκομψα έναν Δεκέμβριο. Είχαμε περάσει απίστευτες καταστάσεις το καλοκαίρι στην προετοιμασία, δεν υπήρχαν χρήματα να πληρωθεί η προετοιμασία. Φεύγαμε και ελπίζαμε να προλάβουμε να περάσουμε τα σύνορα.

Το Χαριλάου όμως, έτσι το λέω ακόμα εγώ είναι το σπίτι μου. Ζούσα το όνειρο μου τότε. Ένα παιδάκι μεγαλώνει με τη φανέλα του Άρη και βρίσκεται μέσα στο χόρτο να παίζει. Το καταλαβαίνεις; Είχα τρέλα με την ατμόσφαιρα του γηπέδου, Ακόμα και τώρα. Είναι ιεροτελεστία για μένα. Προετοιμάζομαι. Αφουγκράζομαι. Το κλίμα, ο καιρός, η μυρωδιά, το χόρτο. Αυτό μου λείπει σήμερα. Είναι μαγεία.

Έγινε τρομερό λάθος με τον Κοντομηνά. Οι άνθρωποι του Άρη έπρεπε να του βάλουν το σαράκι, να τον κάνουν να αγαπήσει την ομάδα…

– Και επόμενος σταθμός;

Στο Πανιώνιο. Και είχαμε καλή ομάδα με Μπουμπένκο προπονητή. Βγήκαμε Ευρώπη. Αλλά βρήκα άλλη νοοτροπία στην Αθήνα, έπαιξα έναν χρόνο κι έφυγα. Δεν ζορίστηκα στον Πανιώνιο, αλλά στον Άρη τα έκανα όλα για την αγάπη μου. Στις άλλες ομάδες δεν είχε νόημα αυτό. Έπρεπε λοιπόν να ψάξω καλύτερο συμβόλαιο. Και πήγα στην Κέρκυρα που μόλις είχε ανέβει στην Α’ Εθνική με προπονητή τον Αναστόπουλο.

Κακή εμπειρία. Τρεις μήνες έμεινα μόνο κι έφυγα τον Νοέμβριο. Καλός πρόεδρος ο Καλογιάννης, κακά τα υπόλοιπα. Αλλά λένε πως ένα κακό φέρνει κάτι καλό. Βρήκα νέο σταθμό στην καριέρα μου τη Λάρισα. Και με σημάδεψε μετά τον Άρη.

«Ο Πηλαδάκης και ο Δώνης στην ΑΕΛ: Ευρώπη, Κύπελλο, γήπεδο!»

– Οι δύο μεγάλοι προορισμοί;

Ναι, πήγα στη Λάρισα στη Β’ Εθνική το Δεκέμβριο. Ημασταν 13οι και τελειώσαμε πρώτοι, πήραμε την άνοδο. Ανοδος. Εκπληκτικές εμπειρίες. Μια πόλη που ζει για το ποδόσφαιρο. Με αγάπησαν πολύ, έμεινα εκεί 8,5 χρόνια. Τη δεύτερη χρονιά παίξαμε Ευρώπη, την τρίτη μπήκαμε στους ομίλους. Με Μπλάκμπερν και μετά Εβερτον, Ζενίτ, Νυρεμβέργη.

Ήταν η τελευταία χρονιά του UEFA και μάλιστα το πήρε η Ζενίτ. Ιδιοκτήτης ήταν ο Πηλαδάκης, τρομερός τεχνοκράτης, πολύ έξυπνος. Έζησε το όνειρο του, τον αγάπησε πολύ η Λάρισα και πέτυχε πολλά. Ευρώπη, Κύπελλο, γήπεδο!

Στη Λάρισα κατέκτησα και το Κύπελλο, το 2008 με προπονητή τον Δώνη. Εξαιρετικός προπονητής. Τον έζησα αρκετά, είναι πάρα πολύ καλός. Αν όχι ο καλύτερος, για μένα είναι μέσα στο Top-3. Παίρνει το 100% από τον ποδοσφαιριστή, δεν το έχουν οι άλλοι αυτό. Και για μένα είναι πολύ σημαντικό για έναν προπονητή.

Έκανα δύο παιδιά στη Λάρισα, την αγάπησα και μετά πήγα στον Βόλο, Β΄Εθνική. Με τον Ολυμπιακό κάναμε πρωταθλητισμό, προσπαθούσαμε να βγούμε, αλλά δεν τα καταφέραμε. Την πρώτη βγήκε ο Παναιτωλικός στα μπαράζ και την δεύτερη η Ξάνθη. Μας έπιασαν οι αλλαγές του ποδοσφαίρου… Τερματίσαμε πρώτοι και παίξαμε πλέι οφ, δεν ξέρω για ποιο λόγο και μετά και μπαράζ. Τραγικά πράγματα.

-Και επέστρεψες στη Θεσσαλονίκη

Γύρισα κι έπαιξα έναν χρόνο στον Απόλλωνα Καλαμαριάς, η μάνα μου η συγχωρεμένη ήταν Πόντια. Ήθελα να κλείσω την καριέρα μου στον Άρη, αλλά δεν έγινε για διάφορους λόγους. Το είδα διαφορετικά το ποδόσφαιρο, απελπίστηκα και σταμάτησα. Δεν ξέρω τι ακριβώς έκανα εκεί στον Απόλλωνα, τι ποδόσφαιρο ήταν αυτό. Δεν έφταιγε η ομάδα, αλλά οι συνθήκες. Ο Απόλλωνας είναι ιστορία και πρέπει να παίζει στην Α΄Εθνική.

– Πως και δεν έμεινες στο ποδόσφαιρο;

Στα 36 μου σταμάτησα, θα μπορούσα να παίξω κι άλλο. Πήγα για προπονητής, πήρα τα πτυχία μου μέχρι το UEFA Β. Αλλά είδα ότι δεν γίνεται, δεν μπορώ να λειτουργήσω έτσι με τις συνθήκες που υπάρχουν, ή μάλλον που δεν υπάρχουν στο ποδόσφαιρο.

«Είναι αυτό επαγγελματικό ποδόσφαιρο; Με 500 ευρώ τι μέλλον να φτιάξεις;»

– Τι σε ενοχλεί;

Είναι αυτό επαγγελματικό ποδόσφαιρο; Πρέπει να πας νωρίς πριν από την προπόνηση, να προετοιμαστείς. Να κάνεις μασάζ, βάρη, να ετοιμάσεις το μυαλό σου και το σώμα σου. Εδώ οι ομάδες έρχονται πέντε λεπτά πριν από την προπόνηση, δεν υπαρψουν ρούχα, νερά, γήπεδο, μασέρ. Τι να κάνεις; Ειδικά στη Super League 2, να μην πω για Γ’ Εθνική δεν έχουν τα βασικά.

Πάλι καλά που έγινε ερασιτεχνική η Γ΄Εθνική, δεν βγαίνουν οικονομικά οι ομάδες. Στη Super League 2 χωρίστηκαν σε δύο ομίλους επειδή δεν αντέχουν τις μετακινήσεις. Στα δικά μου χρόνια στη Γ’ Εθνική υπήρχαν ομάδες με χρήματα. Τώρα; Εχει μπει και το στοίχημα. Ασε… Είναι θέμα επιβίωσης, δεν μπορείς να παίζεις μια ζωή. Με 500 ευρώ τι μέλλον να φτιάξεις;

Στα δικά μου χρόνια στη Γ’ Εθνική υπήρχαν ομάδες με χρήματα. Τώρα; Εχει μπει και το στοίχημα. Ασε… Είναι θέμα επιβίωσης, δεν μπορείς να παίζεις μια ζωή.

Κρατάω λοιπόν δύο ομάδες ουσιαστικά στην καριέρα μου, τον Άρη και τη Λάρισα, αλλά και στον Βόλο το έζησα. Και επιχειρηματικα τα δύο τελευταία χρόνια είμαι στην εστίαση. Γνώρισα στη Λάρισα τον Λευτέρη Κυριακάκη, είμαστε φίλοι και μπήκα στο κομμάτι αυτό. και το πιο ωραίο είναι ότι επέστρεψα στη γειτονιά μου, εκεί που μεγάλωσα, εκεί που περπατούσα τον ίδιο δρόμο. Με δύο μαγαζιά εκεί που ξεκινούσα για να πάω στο γήπεδο κι εκεί που τελείωνα.

Το αρχηγιλίκι κι ο Κωφίδης

Από το πέρασμα μου στον Άρη θέλω να διηγηθώ μια ιστορία. Ήμουν ερασιτέχνης, αλλά συμμετείχα σε όλες τις προετοιμασίες. Δεν έπαιρνα όμως καθόλου χρήματα. Ούτε δραχμή. Το ’96 ο Σάββας Κωφίδης που ήταν αρχηγός με βοήθησε στον τρόπο σκέψης. Κι εγώ σε όλες τις ομάδες που έπαιξα στη συνέχεια έγινα αρχηγός. Μου έδειξε πως πρέπει να συμπεριφέρεται ο αρχηγός και πως να αντιαλαμβάνεται την ομάδα.

Τότε υπήρχε το πριμ προετοιμασίας, Το έπαιρναν όλοι. Εμένα δεν μου έδιναν. Ρώτησε ο Σάββας αν δεν το πήρε κάποιος πριν αναχωρήσουμε, σήκωσα το χέρι μου και με πήρε στα παλιά γραφεία στην Όλγας. Του είπε ο λογιστής ότι δεν το δικαιούμαι. Και του είπε κοφτά: “Το δικό μου να το δώσεις στον Παναγιώτη. Τελικά μου έδωσαν κανονικά.

Ήμουν 17 χρόνων. Αλλά ο Σάββας μου έδειξε πως σκέφτεται ο αρχηγός. Το έκανα πάντοτε κι εγώ όπου έπαιζα. Πάντα και παντού δεν αδίκησα κανέναν. Ετσι έφυγα κι εγω τότε από τον Άρη, Για το καλό της ομάδας…

«Απόλυτα πετυχημένος ο Καρυπίδης»

Και σε μια ομάδα παίζει πάντα ρόλο το περιβάλλον. Ο Κοντομηνάς ήρθε στο Πίντσολο στην Ιταλία όταν κάναμε προετοιμασία με προπονητή τον Μπάμπη Τεννέ. Και ήρθε με ελικόπτερο. Δεν είχαμε ξαναδεί στη ζωή μας. Μιλούσε για χρήματα και δεν τον ενδιέφερε.

O Καρυπίδης σήμερα είναι απόλυτα πετυχημένος. Από τη Γ΄Εθνική συνεχόμενα χρόνια στην Ευρώπη, εντυπωσιακές μεταγραφές. Έκανε τον κόσμο αγαπήσει ξανά την ομάδα, να έρθει στο γήπεδο. Αυτή είναι η αλήθεια. Βλέπεις 20.000 φιλάθλους στις 20 Ιουλίου με αντίπαλο τη Γκόμελ. Και το πιο σημαντικό είναι να γίνονται ξανά Αρειανάκια.

«Μια ζωή Χαριλάου, τώρα πάω σαν φίλαθλος»

Τόσες ώρες στο γήπεδο, πρέπει να ζήσεις δέκα ζωές, όχι μία. Το λέω και με παρεξηγούν. Εγώ Χαριλάου το έμαθα το γήπεδο. Και τώρα πηγαίνω σαν φίλαθλος. Πάω με το γιο μου και το γουστάρω, περνάμε καλά. Ταξίδια εκτός έδρας, παντού. Ετοιμάζομαι και για το Ισραήλ για το ματς με την Μακάμπι.

Πρέπει να σου πω ότι στον Άρη είχα τύχη κι έκανα αδέρφια, τον Κολτσίδα, τον Κατεργιαννάκη, τον Πανόπουλο. Ολοι γίναμε κουμπάροι μεταξύ μας. Δεν μπορείς να φανταστείς. Καθένας έχει πλέον από δύο παιδιά. Γέλιο τρελό, αν και είμαστε αταίριαστοι. Ενας Τρικαλινός, ένας Αυστραλός και δύο από τη Θεσσαλονίκη. Ιστορίες να δεις που έχουμε ζήσει, αλλά δεν λέγονται…

Στο τέλος αυτό που μένει από το ποδόσφαιρο είναι η καταξίωση, η αγάπη του κόσμου και οι δυνατές φιλίες. Και φυσικά και τα χρήματα.

Το θαύμα των βετεράνων

Θέλω να σημειώσω και την προσπάθεια που κάνουν οι βετεράνοι του Άρη, συμμετέχω κι εγώ. Ο Γιάννης Βένος είναι τεράστια μορφή και μας συσπειρώνει όλους. Έρχονται τεράστια ονόματα. Ο Φοιρός, ο Κούης, ο Τσίλιος που είναι προπονητής, έχουμε κάνει μια πολύ καλή παρέα. Αγωνιζόμαστε για φιλανθρωπικό σκοπό, πηγαίνουμε όπου μας χρειαστούν, σε χωριά και πόλεις σε όλη την Ελλάδα (Κρήτη, Καβάλα, Σέρρες, Λάρισα, Καρδίτσα, Αθήνα).

Κάνουμε πολλά παιχνίδια, ακούγεται το όνομα του Άρη, αλλά και για μας είναι ωραίο, φοράμε ξανά τη φανέλα, δεν είναι λίγο, είναι ωραίο πράγμα, άσχετα που δεν μπορούμε… να κουνηθούμε. Μετά από πολλά χρόνια, η ΠΑΕ με την οποία δεν είχαμε επαφή, τώρα με τον Λάκη Ζουμπούλη και τον Θόδωρο Καρυπίδη μας βοηθούν σημαντικά. Για μένα ποτέ δεν πρέπει να ξεχνά κανείς την ιστορία του συλλόγου. Ιστορία είναι και οι ποδοσφαιριστές, έχουν βάλει ένα μικρό λιθαράκι.

Όπως κι ο Καρυπίδης γράφει ιστορία με τον Άρη. Μακάρι να μείνει πολλά χρόνια. Κανείς δεν θα ξεχάσει ότι αφήσει πίσω του. Και είναι πολύ σημαντικό για την υστεροφημία του καθενός να αφήνει πράγματα πίσω του. Αυτό κάνουμε κι εμείς σαν παλαίμαχοι. Αφήνουμε πράγματα πίσω για το όνομα του Άρη. Βοηθάμε και οικονομικά. Μέσα σ’ όλα είναι και το θέμα του Άλκη. Σταθήκαμε κοντά στην οικογένεια και θα είμαστε πάντα δίπλα. Και το κάνουμε με περηφάνια.