The Karpet Show: Κάρλος Κορμπεράν, ήρωας, παλικάρι ή... τρελός;

Ο Ολυμπιακός ανακοίνωσε ότι θα συνεχίσει με προπονητή τον Ισπανό Κάρλος Κορμπεράν. Σε μια άλλη ομάδα, ο νεοφερμένος προπονητής  θα είχε ήδη κερδίσει την συμπάθεια των οπαδών για το θάρρος του να αναλάβει μια ομάδα την 1η Αυγούστου γνωρίζοντας πως δεν έχει χρόνο για προετοιμασία και φιλικά ματς, πως έχει μπροστά του ένα ευρωπαϊκό παιγνίδι και πως οι απαιτήσεις που υπάρχουν από τον ίδιο είναι τεράστιες.

Αν είναι αλήθεια πως ένας πολύ έμπειρος επαγγελματίας όπως ο Σλάβεν Μπίλιτς, ήρθε στην Ελλάδα, μίλησε με τον Ολυμπιακό και το έβαλε στα πόδια από το φόβο της ευθύνης, καταλαβαίνει κανείς ότι στον 39χρονο πρώην προπονητή της Χάντερσφιλντ θα έπρεπε να γίνει υποδοχή ήρωα. Μεταξύ μας ήρωας είναι παραδοσιακά ο προπονητής του Ολυμπιακού από τότε που την ομάδα την θυμάμαι. Άλλωστε πρόκειται για μια ομάδα που στη διάρκεια που το ποδόσφαιρό μας είναι επαγγελματικό (δηλαδή πιο σοβαρό), οι χρονιές που κάποιος προπονητής κάθισε στον πάγκο της δυο σεζόν είναι λιγότερες από αυτές που η ομάδα άλλαξε τρεις προπονητές μέσα στη χρονιά. Στον Ισπανό καλόβολα κάποιος πρέπει να ευχηθεί καλή τύχη, όπως σε κάποιον που πάει στον πόλεμο πχ.

Δεν έχει σημασία τι γράφεται για οποιονδήποτε προπονητή έρχεται στην Ελλάδα

Διαβάζω από τη μέρα της ανακοίνωσης του Κορμπεράν διάφορα για τη δουλειά του, τα προηγούμενά του, το βιογραφικό του κτλ. Δεν έχουν καμία απολύτως σημασία διότι η δομή και η οργάνωση των ελληνικών ΠΑΕ (και το πρωτάθλημα μας φυσικά), δεν έχουν καμία σχέση με οτιδήποτε συμβαίνει κάπου αλλού στον κόσμο: διαβάστε όσα έχουν γραφτεί για τον Καρέρα, τον Μπόλονι, τον Καρντόσο και θα με καταλάβετε. Στην Ελλάδα έχουν αποτύχει ο Στέφενς, ο Αμπέλ Φερέιρα και ο Ζαρντίμ κι έχουν λατρευτεί ο Λουτσέσκου, ο Ογιος κι ο Χιμένεθ.

Στην Ελλάδα έχουν αποτύχει ο Στέφενς, ο Αμπέλ Φερέιρα και ο Ζαρντίμ κι έχουν λατρευτεί ο Λουτσέσκου, ο Ογιος κι ο Χιμένεθ!

Εξακολουθώ να πιστεύω πως στην Ελλάδα η συμβολή ενός προπονητή στην οποιαδήποτε επιτυχία δεν είναι μεγαλύτερη από 20% – απλά αυτό δεν μπορεί να λείπει. Και γνωρίζω καλά πως οι προπονητές υπάρχουν κυρίως για να φορτωθούν την ευθύνη και να απολυθούν στις στραβές: τη δουλειά τους δεν την καταλαβαίνουν παρά ελάχιστοι. Η επιλογή του Καρμπερόν δείχνει πως έγινε μια αξιολόγηση της δουλειάς του γιατί ο τύπος υπήρξε σκληρός αντίπαλος για τη Νότιγχαμ. Να δούμε αν αυτή η δουλειά μπορεί να είναι για τον Ολυμπιακό θεραπεία.  

Στον Ολυμπιακό του Μαρινάκη οι προπονητές είναι ένα αληθινά ειδικό κεφάλαιο

Τις προάλλες που έγραφα για το τι άλλαξε ο Βαγγέλης Μαρινάκης στον Ολυμπιακό από τη μέρα που τον ανέλαβε είχα αφήσει στην άκρη το ζήτημα των προπονητών γιατί είναι ένα αληθινά ειδικό κεφάλαιο.

Ο Μαρινάκης προσπαθεί τον τρόπο που στον Ολυμπιακό βλέπουν τη δουλειά του προπονητή (παράγοντες, δημοσιογράφοι, οπαδοί κτλ) να τον αλλάξει από τη μέρα που ανέλαβε – συχνά πιέζοντας τον ίδιο τον εαυτό του για να μην πάρει εν θερμώ αποφάσεις. Με τον καιρό πιστεύω ότι το έμαθε. Τι έμαθε; Ότι η στήριξη ενός προπονητή πρέπει να είναι σε μια ομάδα προαπαιτούμενο.

Σήμερα πιστεύω πως δεν θα έδιωχνε ποτέ τον Λεονάρντο Ζαρντίμ πχ. Και σίγουρα δεν θα προσλάμβανε τον Χάσι. Όχι γιατί ήταν κακός, αλλά γιατί όπως αποδείχτηκε ήταν αδύνατο να στηριχτεί. Όπως για παράδειγμα στηρίχτηκε ο Πέδρο Μαρτίνς.

Ο κόσμος βλέπει τον Κλοπ και τον Γκουαρντιόλα στην τηλεόραση, διαβάζει για τα κατορθώματα του Τεν Χααγκ ή του Τούχελ, ακούει για τα κατορθώματα του Αντσελότι και νομίζει ότι και στην Ελλάδα οι προπονητές κάνουν την ίδια δουλειά με όλους αυτούς.

Εδώ ελάχιστοι είχαν την τύχη να δουλέψουν υπό κανονικές (ας πούμε ευρωπαϊκές) συνθήκες και ακόμα πιο λίγοι να το κάνουν αυτό για μεγάλο διάστημα. Εδώ το πρώτο και περισσότερο απαραίτητο για ένα προπονητή είναι η στήριξή του.

Ο Κλοπ πχ έκανε κάτι χρόνια να κερδίσει κάτι με τη Λίβερπουλ, αλλά δεν τον πείραξε κανείς γιατί ήταν εργατικός, βελτίωνε ποδοσφαιριστές και χειριζόταν καλά τις κρίσεις: εδώ θα είχε φύγει το δεύτερο χρόνο – ένα από τα επιχειρήματα θα ήταν ότι παίρνει ένα σωρό χρήματα. Εδώ ο Γκουαρντιόλα θα ήταν εμμονικός, ο Τούχελ θα είχε αλλοιώσει το DNA του Ολυμπιακού (που είναι αμάρτημα ανάλογο με το να παίζει κάποιος 3-4-3), ο Τεν Χααγκ θα ήταν «yes man» και ο Αντσελότι ένας ξεμωραμένος γέρος.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΗ ΚΑΡΠΕΤΟΠΟΥΛΟΥ

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News