Μάτζικ Τζόνσον - Το showtime σε φέρετρο

Το ‘γραφε η μοίρα του Μάτζικ να ρίξει το κάστρο της δεκαετίας του ’80 με τρόπο απολύτως κινηματογραφικό. Το σημείο της παρακμής ουδείς το είχε δει, ούτε καν ο ίδιος. Τι θα συνέβαινε αν δεν είχε βγει θετικός στον HIV; Ήταν μόνο 32 χρόνων, είχε φτάσει στους τελικούς με τους Λέικερς και είχε δει τον Μάικλ Τζόρνταν να κατασπαράσσει την ομάδα του.

Η συνέντευξη Τύπου της 7ης Νοεμβρίου του 1991 είχε το συστατικό εκείνης της σκήνης στα «Καλά Παιδιά» του Μάρτιν Σκορσέζε, που ο Ρέι Λιότα δίνει τους δικούς του ανθρώπους στο δικαστήριο. Είναι η στιγμή της προδοτικής παρακμής, που έρχεται με την ξαφνική συνειδητοποίηση ότι τα χρόνια πέρασαν.

Ο Μάτζικ γεύτηκε τις χαρές του showtime που ο ίδιος δημιούργησε, μετατρέποντας λέξεις σε συνώνυμα της ψυχαγωγίας. Όποιος γνωρίζει, μόνο διαβάζοντας τη λέξη «Φόρουμ» αναγνωρίζει μια κατάσταση που έγινε προσιτή σε εκείνον, κρατώντας, ταυτοχρόνως, το «γαλάζιο αίμα» της.

Μόνο μέσω της φαντασίας θα γινόταν κάπως αντιληπτό -και αυτό όχι σε ρεαλιστικό βαθμό- τι συνέβαινε πέρα από τα παιχνίδια των Λέικερς στο Λος Άντζελες, σε αυτόν το χώρο που λέγεται υπόλοιπη ζωή.

Θα μπορούσαμε να φανταστούμε μια πληγωμένη μπαλαρίνα να καταριέται μια άλλη που της «πήρε» τη Ζιζέλ ή να της στήνει εμπόδια. Οι Λέικερς του Μάτζικ έγιναν μεγαλύτεροι από τη ζωή διότι η κατάσταση που είχε να διαχειριστεί ο κόσμος όταν φωτίστηκε η κόντρα του Κόμπι Μπράιαντ με τον Σακίλ Ο’ Νιλ, ήταν στην ημερήσια διάταξη και στα 80s.

Αυτό ήταν το υλικό τους πίσω από την ψυχαγωγική διαδικασία. Ούτως ή άλλως, το μαρτύριο συνοδεύει κάθε τάση να διασκεδάζεις τον κόσμο προκειμένου να σε παρακολουθεί.

Όπως ο Τσάρλι Τσάπλιν επιδιδόταν στα υπεράνω πάσης φαντασίας κινηματογραφικά σκετς, που ήταν η επιτομή του αρμονικού ρυθμού ο οποίος μέχρι τότε δεν είχε ανακαλυφθεί, ο Μάτζικ κρατούσε το χαμόγελό του σε κάθε περίσταση.

Αλίμονο αν δεν το είχε δουλέψει. Η επιχείρηση του showtime δεν θα γινόταν να «τρέξει» αν το στόμα του δεν τεντωνόταν σαν ακορντεόν και τα μάτια του δεν γυάλιζαν.

Ο κρότος της πτώσης

Ο αναγνώστης που δεν έχει αναμνήσεις ή βιώματα από εκείνη την εποχή, ίσως είναι διατεθειμένος να μπει στη διαδικασία και να αντιληφθεί πως εκείνη η συνέντευξη Τύπου «γκρέμισε» τη δεκαετία του ’80. Δεν έστεκε μόνη της στο χωροχρόνο, αφού ήταν επακόλουθο των 70s, όμως έγινε αντιληπτό ότι η αιδώς έπρεπε να αναγεννηθεί στο ανθρώπινο μυαλό.

Δεν υπήρχε άλλη στιγμή, οι θάνατοι του Ροκ Χάτσον, του Φρέντι Μέρκιουρι, η αλλαγή χρώματος του Μάικλ Τζάκσον, που να αποτυπώνει καλύτερα τον κρότο της πτώσης από εκείνη την επίσημη συνέντευξη του Μάτζικ.

Η επιρροή που άσκησε ήταν παρεμφερής, αφού ο άνθρωπος ήταν και παραμένει ζωντανός και ένας άκρως επιτυχημένος μαικήνας, με το θάνατο του Κόμπι Μπράιαντ. Στην περίπτωση της ομολογίας του για τον ιό του AIDS, το σοκ ήταν διπλό, διότι μια εντελώς παράταιρη πληροφορία τράνταξε τη συνολική άγνοια για την ασθένεια.

Όπως στην περίπτωση του Κόμπι, δεν υπήρχε η παραμικρή υποψία, ακόμα και για ένα εκατοστό του δευτερολέπτου ως μαύρη σκέψη, ότι η περίπτωση να τον αγγίξει κάτι είχε υπόσταση. Το σοκ από τη διαπίστωση ότι το AIDS κολλά με την ετεροφυλοφιλική επαφή ήταν γαργαντουικό.

Τότε άρχισε το ντόμινο. Ο Καρλ Μαλόουν, επί παραδείγματι, είχε πει ότι δεν θέλει να τον ακουμπήσει, παρά τις διαβεβαιώσεις ότι ο ιός δεν κολλούσε με το χέρι. Ακόμα και στην είσοδό του στο All Star Game, οι συμπαίκτες του στη Δύση καταβάλλουν προσπάθεια να κρατήσουν τα χέρια τους σταθερά.

Αυτό που έπρεπε να αντιπαρέλθει ο Μάτζικ, ήταν περισσότερο δύσκολο από το να διατηρεί το λαμπερό χαμόγελό του μπροστά στις κάμερες. Απείρως λιγότερο εφικτό από τις ικανότητές του στο παρκέ, οι οποίες άλλαξαν τον τρόπο που ο κόσμος κοίταζε το μπάσκετ -αν και στη Γιουγκοσλαβία, την ίδια εποχή, ο οραματιστής Μπόγκνταν Τάνιεβιτς χρησιμοποιούσε ως πλέι μέικερ τον Μίρζα Ντελίμπασιτς.

Η επιτυχία με την οποία το έκανε, υπήρξε παροιμίωδης. Τα πέντε πρωταθλήματα με τους Λέικερς (1980, 1982, 1985, 1987, 1988) και η ανάλαφρη προσέγγιση ενός παιχνιδιού που ως τότε είχε έντονο το μουσειακό στοιχείο, αλλά και η κόντρα με το άκρον άωτον, τον Λάρι Μπερντ, δεν είναι σημαντικά κατορθώματα μπροστά στη συνειδητοποίηση, την ενημέρωση για τον ιό.

Ο Έρβιν Τζόνσον ηγήθηκε από παράδειγμα: μόλις εννιά μήνες μετά τη σπαραξικάρδια συνέντευξη Τύπου και τέσσερις ύστερα από το All Star Game του NBA το 1992, όπου κέρδισε το βραβείο του MVP, εκπροσώπησε τις ΗΠΑ στους Ολυμπιακούς της Βαρκελώνης και παρ’ ότι ο Μάικλ Τζόρνταν μάλλον φυσιολογικά τον επισκίασε, υπήρξε ιδανικός πρεσβευτής της… διεθνοποίησης.

Βεβαίως, αυτή η διεθνοποίηση είναι αστείο, διότι το μπάσκετ ήταν και τότε παγκόσμιο, οι Αμερικανοί ήταν εκείνοι που δεν το γνώριζαν.

Η ανάδειξη του ιού ως αντιμετωπίσιμου, στην περίπτωση που αντιμετωπιζόταν συναπτώς με δυσπιστία, κορυφώθηκε όταν ο Μάτζικ επέστρεψε στο μπάσκετ και φόρεσε τη φανέλα των Λέικερς το 1996.

Είχε περιττά κιλά, άλλωστε το καλούπι του προέδιδε ότι υπήρχε έφεση, όμως υπήρξε πάλι ο ευφυής παίκτης που ο κόσμος μέχρι τότε δεν είχε γνωρίσει. Ο Μάτζικ ήταν, άλλωστε, ο πρώτος πόιντ φόργουορντ και εκείνη η θητεία του δεν ήταν ασήμαντη: παίζοντας ως πάουερ φόργουρντ, έτρεχε το παιχνίδι της ομάδας του από το ποστ.

Ούτως ή άλλως, όμως, η ίδια η κοψιά του, ο τρόπος με τον οποίο κοίταζε, η γωνία που έπαιρνε το πρόσωπό του, ήταν εκείνη κάποιου που ατένιζε το μέλλον. Κάτι που συνεχίζει να κάνει ως τώρα, στα 63, όμορφος και υγιής. Ή απλώς Μάτζικ.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News