Τιερί Ανρί - Ο Λουδοβίκος των Παρισίων

Ο Τιερί Ανρί τρέχει αργά. Οι συμπαίκτες του τον ακολουθούν με τον ίδιο ρυθμό. Η Άρσεναλ έχει μόλις σκοράρει. Ο «Τιτί» είναι εκείνος που έχει βάλει το γκολ. Ουδείς βρίσκεται σε έκσταση. Προεξάρχοντος του Γάλλου, όλοι βρίσκονται σε ένα groove το οποίο έχει ρυθμιστεί στο κουλ.

Ο Τιερί Ανρί έχει πιάσει το δοκάρι. Έχει μόλις σκοράρει από κοντά και αράζει εκεί, με τους συμπαίκτες του να τον πλησιάζουν δειλά. Χρόνια μετά, ομολογεί ότι το έκανε επειδή εκείνη τη στιγμή ήταν πάρα πολύ κουρασμένος. Πρόκειται για ένα από τα 51 γκολ που έβαλε στο MLS με τη φανέλα των Red Bulls της Νέας Υόρκης.

Όταν σκοράρει ξανά, πάει πάλι στο δοκάρι. Αυτήν τη φορά δεν είναι κουρασμένος. Ο πανηγυρισμός του έχει γίνει trend. Έχουν λατρέψει την παιδική έπαρση που υπάρχει σε αυτόν. Ό,τι κάνει ο Ανρί, όπως και να κινηθεί, ό,τι και να πει, έχει μια παιδική έπαρση. Είναι Παριζιάνος. Ένας Παριζιάνος από τη Γουαδελούπη. Είναι η Ναόμι Κάμπελ του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, αν είχε το λεπτεπίλεπτο της Ρόμι Σνάιντερ.

Στην Πράγα, στις 18 Οκτωβρίου του 2005, προέρχεται από τραυματισμό. Ο Αρσέν Βενγκέρ τον βάζει μόλις στο 15’, όταν ο Χοσέ Αντόνιο Ρέγες τραυματίζεται στο παιχνίδι με τη Σπάρτα, για την τρίτη αγωνιστική των ομίλων του Champions League. Έξι λεπτά αργότερα, του έρχεται μια μπαλιά. Δεν σταματάει ακριβώς την μπάλα, την αφήνει να σκάσει χαμηλά. Εν στάσει, φτιάχνει ένα αριστούργημα με το εξωτερικό φάλτσο.

Στο Μιλάνο, στις 25 Νοεμβρίου του 2003, ο Ανρί ασελγεί συλλήβδην και κατά κόρον στο πτώμα της Ίντερ. Σκοράρει με απευθείας εκτέλεση φάουλ και μετά κάνει γιογιό τον Χαβιέρ Ζανέτι. Τον προσπερνά με την επιτάχυνση, ο Αργεντινός ακολουθεί. Ο Ανρί σταματάει. Τον ξαναντριμπλάρει, πριν σκοράρει με ένα διαγώνιο αριστερό σουτ. Το παιχνίδι για την 5η αγωνιστική των ομίλων, μέσα στο «Τζιουζέπε Μεάτσα», τελειώνει 1-5.

Στη Μαδρίτη, η Ρεάλ υποδέχεται την Άρσεναλ για το πρώτο ματς της φάσης των «16» για το Champions League της σεζόν 2005-06. Ο Ανρί έχει πει ότι δεν ένιωθε ποτέ, όταν η άμυνα στεκόταν δήθεν αλύγιστη μπροστά του, ότι αντιμετώπιζε όλους τους παίκτες της. Το μόνο που έπρεπε να κάνει, ήταν να προσπερνά καθέναν ξεχωριστά. Το σόλο φέρνει το 0-1. Η Άρσεναλ κρατά τη «λευκή» ισοπαλία στο «Χάιμπουρι» και περνά στους «8».

Δεν πρόκειται απλώς για γκολ. Είναι στυλιστικά αραβουργήματα. Στον κόσμο του «Τιτί», η αρμονία είναι δεύτερη φύση. Έχει τις φυσαλίδες της σαμπάνιας και το τέμπο των αφρικανικών χωρών ισόποσα, αλλά το αίμα είναι γαλάζιο. Είναι ένας Λουί. Ακόμα κι αν καμιά φορά δείχνει στο διαιτητή ότι ο Γιώργος Καραγκούνης κάνει βούτες στο χορτάρι.

Ο αναγνώστης πρέπει να θυμάται τη σύγχυσή του στη Λεωφόρο, στις 26 Σεπτεμβρίου του 2001, ύστερα από εκείνο το 1-0. Με τα δόντια έξω από το στόμα, έδειχνε στο διαιτητή, με την παγκόσμια… χειρονομία της βουτιάς, ότι οι «πράσινοι» έπεφταν επίτηδες στο τερέν. Αλλά δεν του πέρασε.

Στην Αγγλία, ο Ανρί είναι θρύλος. Είναι ο παίκτης που σε 378 εμφανίσεις με τη φανέλα της Άρσεναλ έχει 228 γκολ και 103 ασίστ. Που σημαίνει συμμετοχή σε 331 γκολ. Σχεδόν ένα ανά ματς, όταν γίνεται ο λόγος για τόσο μεγάλο αριθμό.

Στην Premier League, αυτό γίνεται κυριολεκτικό. Έχει 175 γκολ και 80 ασίστ σε 258 παιχνίδια. Συμμετοχή σε 255 γκολ. Ο Ανρί είναι ένας γίγαντας της Άρσεναλ. Μαζί με τον Ντένις Μπέργκαμπ, διαμόρφωσαν όλη την κουλτούρα της. Κάθε φορά που έπαιζε, ιδίως στο «Χάιμπουρι», ένα νέο πολιτιστικό δρώμενο γεννιόταν.

Θα μπορούσε να βάλει πλάτη τον αμυντικό και να σηκώσει την μπάλα με το εξωτερικό του δεξιού ποδιού πριν την χτυπήσει με γυριστό βολ πλανέ και κρεμάσει τον τερματοφύλακα, όπως έκανε στο 1-0 της 1ης Οκτωβρίου 2000 με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, όταν νίκησε το συμπατριώτη του Φαμπιέν Μπαρτέζ.

Θα μπορούσε να ξεκινήσει ένα σόλο, διαβάζοντας το χώρο και αποδομώντας την αντίπαλη άμυνα με βάση τις κινήσεις των συμπαικτών του. Το έκανε στη φάση που τελείωσε με αριστερό πλασέ απέναντι στην Τότεναμ, στο 3-0 του «Χάιμπουρι» στις 16 Νοεμβρίου 2002.

Θα μπορούσε να πλασάρει όπως ήθελε, αναλόγως των ορέξεών του. Παίκτης στο ποδόσφαιρο με τόσα διαφορετικά και ακριβή τελειώματα δύσκολα βρίσκεται. Αν ο Ανρί ήθελε, μπορούσε να πλασάρει με τέτοιον τρόπο που ο τερματοφύλακας νόμιζε ότι είχε την ευκαιρία να βρει την μπάλα, ώστε να βιώσει εκείνο το ελάχιστο μούδιασμα της απώλειας.

Η μπάλα περνά δίπλα του, ο πορτιέρε δεν μπορεί να την βρει, ο Ανρί το ξέρει ήδη. Το έχει κάνει γι’ αυτόν το λόγο.

Η «Vogue»

Ο Στίβεν Τζέραρντ έχει πει ότι είναι ο κορυφαίος παίκτης στην Ιστορία της Premier League. Ο Τζέιμι Κάραγκερ και ο Ρίο Φέρντιναν συμφωνούν μαζί του. Ο Τζον Τέρι έχει ομολογήσει ότι τα βράδια πριν τον αντιμετωπίσει, τον έπαιρνε δύσκολα ο ύπνος. Ο Ίαν Ράιτ έχει παραδεχθεί, ενώπιον του Αρσέν Βενγκέρ, ότι είναι ο κορυφαίος παίκτης στην Ιστορία της Άρσεναλ.

Ο Ανρί είναι απολαυστικός, σαν γαλλική κωμωδία. Αλλά με την αισθαντικότητα του Σηκουάνα.

Είναι υπέροχος ακόμα κι όταν εξηγεί για ποιο λόγο οι Καρίμ Μπενζεμά και Κιλιάν Εμπαπέ είναι πλήρεις επιθετικοί στην εκπομπή του CBS, όταν πειράζει τον Μάικα Ρίτσαρντς και τον Τζέιμι Κάραγκερ, όταν λέει ότι ο Ντένις Μπέργκαμπ -και όχι ο Λιονέλ Μέσι- είναι ο κορυφαίος συμπαίκτης που είχε ποτέ στην καριέρα του, χωρίς να εξηγεί το γιατί. Όταν ανεβοκατεβάζει το στόμα, δήθεν ότι χαμογελάει.

Η φανέλα της Άρσεναλ του πήγαινε, για εκείνες της Μπαρτσελόνα, των Red Bulls και της εθνικής Γαλλίας εξυπακούεται. Ο Ανρί έχει το βλέμμα του ανθρώπου που διασκεδάζει όταν, από τον πάγκο, βλέπει την ομάδα του να ηττάται στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2010 από τη Νότιο Αφρική 2-1. Λίγες μέρες αργότερα, είναι αναγκασμένος να συναντηθεί με τον Πρόεδρο της Γαλλίας, τον Νικολά Σαρκοζί, για να του εξηγήσει για ποιο λόγο δέχθηκε τέτοιο πλήγμα ο σοβινισμός του.

Και το κοστούμι του πηγαίνει μούρλια. Τα 188 εκατοστά του αναδεικνύονται ιδιαιτέρως, άσε που δεν έχει μεγαλώσει δράμι. Ο αέρας της Γουαδελούπης, από όπου είναι οι ρίζες του, πνέει καθάριος μέσα του. Όλα τα άλλα είναι «Vogue Paris». Το Παρίσι είναι η μόνη πόλη που βγάζει το ιστορικό περιοδικό μόδας, οι άλλες εκδόσεις είναι χωρών.

Ο Ανρί εξηγεί αυθύπαρκτα για ποιο λόγο συμβαίνει αυτό.

Η επιστροφή

Από πιτσιρικάς, στη Μονακό, έμοιαζε μοναδικός. Το ήξεραν όλοι πως θα γινόταν κάποιος. Ο πελώριος διασκελισμός του έκανε το θεατή να νομίζει ότι βλέπει ντοκιμαντέρ στο National Geographic. Η γαζέλα αποφασίζει να τρέξει και ουδείς καταλαβαίνει ότι το κάνει με τρομερή ταχύτητα. Είναι αβίαστο.

Η Άρσεναλ, όμως, και το γούστο του πάντα εκλεκτικού Αρσέν Βενγκέρ ήταν εκείνοι που τον ανέδειξαν. Ήταν πρωταθλητής κόσμου όταν πήγε στη Γιουβέντους, έπαιξε σε παιχνίδια στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1998, έβαλε τρία γκολ στον πρώτο γύρο.

Είπαμε, γκολ. Ο αριθμός 51 σε 123 παιχνίδια. Με 30 ασίστ. Πρώτος σκόρερ στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα. Και με εκείνο στον προημιτελικό του Παγκόσμιου Κυπέλλου της Γερμανίας, το 2006, απέναντι στη Βραζιλία. Ο Ζινεντίν Ζιντάν τον βρήκε ολομόναχο στο δεύτερο δοκάρι. Ποιο τρικ, άραγε, χρησιμοποιήσε ώστε ο φονικότερος των φορ να έχει όλο το χώρο για να πλασάρει μέσα από τη μικρή περιοχή;

Ο Ανρί έμεινε στην Άρσεναλ το 2006, μετά το χαμένο τελικό του Champions League με την Μπαρτσελόνα στο Παρίσι. Το χαμένο τετ α τετ τον πλήγωσε. Το καλοκαίρι του 2007 έκανε ραντεβού με τους ανθρώπους της Μπαρτσελόνα, κάτι που έγραψε το «France Football». Ο Ανρί απείλησε με μηνύσεις. Και έκλεισε στους «μπλαουγκράνα» για να πάρει ό,τι του έλειπε, το Champions League του 2009.

Η παρουσία του σε εκείνη την ομάδα ενείχε μια αντίθεση, τουλάχιστον υψομετρική. Όμως το ανοιχτό γήπεδο ήταν ο κόσμος στον οποίο μεγαλουργούσε. Αν οι άμυνες ήταν κλειστές, ο ίδιος μπορούσε να το ανοίξει. Ο Πύργος στο Β4, το Άλογο στο Γ3. Το Γκάμπι του Ανρί ήταν διάσημο, κυρίως στο Λονδίνο. Δεν το ονόμαζαν έτσι ή οπωσδήποτε, αλλά γνώριζαν ότι υπήρχε.

Ο Ανρί ήθελε να επιστρέψει στους «κανονιέρηδες» για το ανκόρ. Τον Ιανουάριο του 2012, οι Red Bulls της Νέας Υόρκης τον «δάνεισαν» για δύο μήνες. Ο Ανρί έπαιξε ως αλλαγή σε τέσσερα παιχνίδια. Στο τελευταίο, στις 11 Φεβρουαρίου του 2012 με την Σάντερλαντ, πέτυχε το 175ο γκολ του.

Στην Άρσεναλ, ο Ανρί γύρισε για να πει αντίο. Όταν την αποχαιρέτησε το 2007, ύστερα από μία καταστροφική χρονιά με τον ίδιο να χάνει τρεις μήνες λόγω τραυματισμού, το έκανε μέσω βίντεο. Οι εποχές του εκλεπτυσμένου στυλ και του ποδοσφαίρου της σύμφυτης ανωτερότητας είχαν τελειώσει.

Όλα κάποτε τελειώνουν. Στις 7 Μαΐου του 2006, ο ίδιος είχε γράψει ότι «χρειάζεσαι μεγάλους ώμους για να παίξεις στην Άρσεναλ. Το κανόνι είναι βαρύ». Τώρα, μέσα στο «Emirates», με τα μούσια να καλύπτουν το δεύτερο μισό του προσώπου του, ο Ανρί έκλαιγε με λυγμούς και σηκωμένο το δεξιό χέρι του.

Δεν έκλαιγε μόνο επειδή την άφηνε οριστικά και αμετάκλητα, αλλά διότι, με τόσα χρόνια να έχουν παρέλθει, φοβόταν ότι αυτό δεν επρόκειτο να γίνει ενώπιος ενωπίω.

Η ποδοσφαιρική «Vogue Paris», της οποίας παραμένει εκδότης, οπωσδήποτε δεν θα του το συγχωρούσε.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News