Συνέντευξη Γιώργος Ζήνδρος: «Αυτό το... καταραμένο αριστερό του Κουσουλάκη!»

Λίγοι ποδοσφαιριστές με τον αέρα και την τεχνική του Γιώργου Ζήνδρου πέρασαν από το ελληνικό ποδόσφαιρο! Και λίγοι έχουν γράψει  τη δική του ιστορία. Ένας από τους κορυφαίους επιθετικούς του Άρη, μέλος της χρυσής φουρνιάς των μπέμπηδων, του θριάμβου με Περούτζια και Μπενφίκα, αλλά και του στοιχειωμένου μπαράζ στον Βόλο, που στέρησε από τον Άρη ένα πρωτάθλημα με το οποίο θα είχε γραφτεί διαφορετικά η ιστορία.

Ο Τζόρτζιο του Άρη, ή ο Γιούρι με το 7 αν προτιμάτε, με σπουδαία καριέρα και εκτός γηπέδων ανοίγει το άλμπουμ των αναμνήσεων για το sportday.gr και κολλάμε μαζί το δικό του χαρτάκι!

Photo Credits: Eurokinissi | Ραφαήλ Γεωργιάδης

Ξεκίνησες την καριέρα σου στη Ρουμανία, αλλά πως βρέθηκες εκεί Γιώργο; Εκεί γεννήθηκες;

Ναι, είμαι παιδί πολιτικών προσφύγων. Με το παιδομάζωμα του ’49 έφυγαν οι δικοί μου αρχικά στην Αλβανία και από κει ξεκίνησε μια Οδύσσεια, καθώς όλη η οικογένεια σκορπίστηκε. Είχε 8 αδέρφια η μάνα μου και χωρίστηκαν στη Ρωσία, στην Πολωνία, στην Ανατολική Γερμανία και η ίδια στην Ουγγαρία. Εκεί γνώρισε και τον πατέρα μου, αλλά επειδή υπήρχε συνωστισμός, οι δικοί μου πήγαν στη Ρουμανία.

«Όταν μου ζήτησαν διαβατήριο στη Ρουμανία δεν είχα. Μας έλεγαν άνευ ιθαγένειας εκείνα τα χρόνια…»

Δηλαδή εκεί γεννήθηκες;

Ναι, εκεί γεννήθηκα εγώ. Επειδή είχαν μάθει τα ουγγρικά, πήγαν σε μια πόλη 7 χιλιόμετρα από τα σύνορα με την Ουγγαρία, την Οραντέα. Οικονομικά ήταν δύσκολα χρόνια, αλλά ήταν ανέμελα. Δεν είχαμε πολυτέλειες, αλλά τα βασικά υπήρχαν και όλα ήταν δωρεάν.

Εκεί ξεκίνησα το ποδόσφαιρο από τα σχολικά πρωταθλήματα, πήγα στην Μπιχόρ στη Β΄Εθνική και έπαιξα ως έφηβος μέχρι την πρώτη ομάδα. Πήγα στην Εθνική Νέων, με ξεχώρισαν σε καμπ μετά από τρεις εβδομάδες στους 18 για ένα ματς στη Σερβία, αλλά όταν μου ζήτησαν διαβατήριο εγώ δεν είχα. Μας έλεγαν τότε άνευ ιθαγενείας. Εκεί έτυχε να γνωρίσω τον Μπάλατς, που ήταν ο συνδετικός κρίκος για να φύγω στην Κραϊόβα.

Αυτός έπαιζε εκεί, εγώ ήθελα να πάω στην Κραϊόβα για πολυτεχνείο και ποδόσφαιρο και ήταν ήδη αστέρι στις ηλικίες μας. Είπε στην Κραϊόβα για μένα, παίξαμε ένα ματς στη Β΄Εθνική και με φώναξε η Κραϊόβα.

Πως γίνονταν οι μεταγραφές στη Ρουμανία;

Οι μεταγραφές γίνονται είτε όταν πας να σπουδάσεις, είτε όταν πας στρατό. Στρατό πας στη Στεάουα ή τη Διναμό. Αν πας για σπουδές τότε επιλέγεις Ουνβιρσιτέα Κραϊόβα, Κλουζ κι άλλες πολλές.

Εγώ συμφώνησα και ζήτησα να πάω Πολυτεχνείο. Μου είπαν μπορούμε να σε βοηθήσουμε να πας Γυμναστική Ακαδημία και προς έκπληξή τους, έδωσα εξετάσεις επειδή ήμουν καλός μαθητής και μάλιστα πήρα και υποτροφία!

Άρχισα να παίζω στην Κραϊόβα και έμενα δύο χρόνια στο ίδιο σπίτι με τον σπουδαίο τερματοφύλακα της Εθνικής Ρουμανίας Λουνγκ. Στην ίδια οικοδομή έμενε ο Καματάρου και ο Κριστιάν. Την επόμενη χρονιά πήγα στην πρώτη ομάδα και το καλοκαίρι πήγαμε 40 μέρες τουρνουά στη Βραζιλία για προετοιμασία! Η ομάδα είχε πάρει το πρωτάθλημα, πρώτη επαρχιακή ομάδα στη Ρουμανία, όπως ήταν για μας η Λάρισα.

Έπαιζες τότε;

Με έβαζε κυρίως αλλαγή, έχω δέκα εμφανίσεις στην Α’ εθνική. Εγώ έφυγα τη δεύτερη χρονιά και ήρθα στην Ελλάδα το 1976.

«Ο πατέρας μου ήθελε με κάθε τρόπο να σπουδάσω και τελικά αποδείχτηκε ότι είχε δίκιο»

Πως το αποφάσισες;

Η οικογένεια έφυγε το 1974 μετά την Μεταπολίτευση. Μας έδωσαν διαβατήριο πλέον και μπορούσαμε να γυρίσουμε. Επειδή ήμουν στο τρίτο έτος, ο πατέρας μου είπε θα πάμε εμείς να δούμε πως είναι τα πράγματα στην Ελλάδα, εσύ θα τελειώσεις τις σπουδές κι έρχεσαι.

Αλλά ένας ξάδερφος του πατέρα μου γνώριζε τον Απόστολο Γεωργιάδη στον Άρη. Αυτός έστειλε τον Μανωλόπουλο με τον Ιωαννίδη στη Ρουμανία και με είδαν να κερδίζουμε τη Στεάουα 2-0. Διαπραγματεύτηκαν και τελικά αποφάσισα να συνεχίσω στον Άρη και στο Πολυτεχνείο στη Θεσσαλονίκη.

Πήγα να γραφτώ στο ΑΠΘ, αλλά μου είπαν ότι τα πανεπιστήμια δεν είναι ισότιμα κι έπρεπε να δώσω εξετάσεις από την αρχή. Εδωσα πανελλήνιες, ήξερα τα ελληνικά γιατί στη Ρουμανία είχαμε και δάσκαλο και ξαναπέρασα Πολυτεχνείο! Μάλιστα μία ιδιοκτήτρια φροντιστηρίου και φανατική με τον Άρη, μου είπε να πάω και να παρακολουθήσω όποια μαθήματα ήθελα για να περάσω.

Θυμάμαι ένα περιστατικό με τον πατέρα μου όταν τελείωνα το πανεπιστήμιο, 80-82. Χρωστούσα τρία μαθήματα, είχα φτάσει σε σημείο κορεσμού και ήταν μαθήματα αγκάθια. Είχα εξαιρετική σχέση μαζί του και του είπα τη σκέψη μου να αφήσω τα τρία μαθήματα για την επόμενη χρονιά, επειδή ήμουν πολύ κουρασμένος και πιεσμένος. Και μου απάντησε:

Α, πάρα πολύ καλά. Θα σταματήσεις για έναν χρόνο το ποδόσφαιρο, θα τελειώσεις το Πολυτεχνείο και μετά θα αρχίσεις ξανά το ποδόσφαιρο! Ήθελε με κάθε τρόπο να σπουδάσω και τελικά μάλλον είχε δίκιο.

Με ποιόν ξεκίνησες στον Άρη το ΄76;

Με τον Αλκέτα Παναγούλια που σημάδεψε όλη την καριέρα μου. Και μετά το ποδόσφαιρο ως άνθρωπο. Έκανε τη γνωστή ανανέωση που έφυγε η φουρνιά του Κυπέλλου με Χρηστίδη, με Σπυρίδωνα, Αλεξιάδη, Παπαιωάννου, Κωνσταντινίδη και πήρε το ρίσκο να κάνει ανανέωση με Μόκαλη, εμένα, Ισαακίδη, Ανανιάδη, Σεμερτζίδη, Μπαλλή, Κούη. Είχαν μείνει ο Πάλλας, ο Φοιρός και ο Βένος. Έπεσε πολύ ο μέσος όρος της ηλικίας και ήμασταν οι μπέμπηδες της Α΄Εθνικής.

«Τι κάνει εκεί το σύμφωνο της Βαρσοβίας;… Ήμασταν δύο από την Ουγγαρία, ένας από τη Βουλγαρία και εγώ από τη Ρουμανία»

Θα έχεις καμιά ιστορία με Παναγούλια…

Ήμασαν μια ανάσα από το ανατολικό μπλοκ. Ο Μόκαλης με τον Ανανιάδη από την Ουγγαρία, εγώ από τη Ρουμανία, ο Ισαακίδης από τη Βουλγαρία. Πολλές φορές βγαίναμε και με τον Χατζηπαναγή από Ρωσία και Καραϊσκο από Ουγγαρία, είχε έρθει και ο Πανταζής από τη Ρουμανία για την ΑΕΚ, αλλά τελικά έπαιξε στον Πανσερραϊκό, ο Κερμανίδης από την Ουγγαρία.

Όταν λοιπόν βγαίναμε οι τέσσερις του Άρη, ταίριαζαν και οι προτιμήσεις μας στη μουσική, ο Μόκαλης έγινε και κουμπάρος μου και με τον Ισαακίδη κάναμε φοβερή τριάδα, ερχόταν ο Αλκέτας και μας έλεγε: «Τι κάνει εκεί το σύμφωνο της Βαρσοβίας;».

Κι έτσι κάνατε την μεγάλη ομάδα;

Ναι. Όταν φτάσαμε στα ματς με Περούτζια, Σεντ Ετιέν και το μπαράζ του Βόλου, ήμασταν ήδη πέντε χρόνια μαζί. Ήμασταν οικογένεια. Πηγαίναμε για μπύρα και βγαίναμε δέκα άτομα. Καλή φουρνιά, καλοί παίκτες, ένας κι ένας.

Ήταν  κάποιος που ξεχώριζες έστω ένα κλικ, ή όλοι ήσασταν στο ίδιο επίπεδο.

Περίπου όλοι ίδιοι, αλλά ξεχώριζε ο Φοιρός και ο Πάλλας. Ήταν απίστευτος. Στα χαφ είχαμε τους τρεις ψηλούς, Κούη, Μπαλλή και Όλε και στην επίθεση τρεις κοντούς. Εμένα, τον Βάγγη και τον Σεμερτζίδη. Την πρώτη χρονιά περάσαμε την Μπενφίκα και την Περούτζια.

Στο γκολ του Σεμερτζίδη με την Μπενφίκα στο 85′ μπορούσες να κοιμήσεις μωρό στο Ντα Λουζ μέσα σε 70.000 ανθρώπους!

Περίμενε, εδώ έχουμε θέμα…

Κερδίσαμε εδώ 3-1 και πάμε στην Πορτογαλία και έχει 70.000 κόσμο. Για να πάμε στο γήπεδο, η αστυνομία με τα άλογα άνοιγε δρόμο. Ήταν όλοι σίγουροι για τη νίκη, ήρθαν για γιορτή. Προηγούνται 2-0, γίνεται χαμός και στο 85’ τραβάει ένα σουτ ο Σεμερτζίδης, πάει στο γάμα και μέσα σε 70.000 ακούγεται μόνο η φωνή του Σεμερτζίδη που ουρλιάζει γκολ! Εκείνη τη στιγμή, μπορούσες να κοιμήσεις μωρό στο Ντα Λουζ! Ήταν πολύ ωραίο.

Με προπονητή Σασία;

Ναι, μαζί του κάναμε τις επιτυχίες και πριν από τα μπαράζ ήρθε ο Μπλάνστοουν.

 

«Πριν την Περούτζια ήπιαμε δυο-τρεις μπύρες ο καθένας μας. Και πήγαμε στο γήπεδα άνετα, χωρίς άγχος… χαλαρά!»

Το επόμενο ματς ήταν με την Περούτζια…

Φέραμε 1-1 στο Χαριλάου και πάμε Ιταλία. Το μεσημέρι μας λέει ο Σασία στο τραπέζι, όποιος θέλει μπορεί να πιει μια μπυρίτσα ή ένα ποτήρι κρασί. Τώρα εμείς σαν παιδιά, λέμε θα πιούμε μπυρίτσα. Μας φέρνουν τις μπύρες, τις πίναμε και τις βάζαμε κάτω από τα τραπέζι. «Ρε παιδιά που είναι οι μπύρες. Καμιά μπύρα;» λέγαμε, έφερναν ξανά.

Τελικά ήπιαμε από δύο-τρεις ο καθένας. Και πήγαμε στο γήπεδο άνετα χωρίς άγχος, χαλαρά, είχαμε φέρει 1-1, οι Ιταλοί ήταν αήττητοι 35 παιχνίδια. Αν σε θέλει η μπάλα όμως και σου βγαίνει το παιχνίδι, γίνεται αυτό το μαγικό 0-3. Στο αεροδρόμιο επιστρέφοντας δεν πατήσαμε καν στο έδαφος. Στις αγκαλιές μας πήραν σηκωτούς, είχε χιλιάδες κόσμου.

Πως θυμάσαι το γκολ που πέτυχες; Το έχεις εικόνα;

Αν το θυμάμαι λέει; Δεν ξεχνιέται. Την μπάλα την έκλεψε ο Σεμερτζίδης, έκανα δύο τρίπλες και όταν λέμε δοκάρι και μέσα είσαι ήρωας, αυτό ήταν δοκάρι και μέσα. Αυτές οι αναμνήσεις μένουν.

Είπατε κάτι με τους αντιπάλους; Αλλάξατε φανέλες;

Βέβαια, είχα πάρει τη φανέλα του Μπάνι, που μετά έπαιξε Ίντερ και Νάπολι με τον Μαραντόνα. Ο Ρόσι όμως ήταν αμίλητος. Έφυγε με σκυμμένο κεφάλι και θυμωμένος. Δεν ήθελε να δει κανέναν. Ήταν από τους πιο ακριβοπληρωμένους στην Ευρώπη, μετά πήγε στη Γιουβέντους. Στη Μπενφίκα πήρα τη φανέλα με το 3, δεν θυμάμαι το όνομά του. Αλλά είχαν μια παιχτάρα, τον Σαλάνα, αυτή τη φανέλα ήθελα.

Και μετά πέσατε πάνω στην Σεντ Ετιέν…

Τρομερή ομάδα. Πλατινί, Λαριός, Ζανβιόν, Τζόνι Ρεπ, τι να πρωτοπώ. Ήταν η ομάδα που πήγε τελικό κι εμείς πέσαμε πάνω τους. Όπως και την επόμενη χρονιά κληρωθήκαμε με την Ίπσουιτς και κατέκτησε το Κύπελλο! Ήμασταν άτυχοι.

Το μπαράζ στον Βόλο μας πονάει, αλλά το συζητάμε πάντα

Αυτή ήταν η επιτυχία στην Ευρώπη. Και έπειτα…

Έπειτα ήρθε το μπαράζ του Βόλου. Με στοιχειώνει και μας στοιχειώνει για πάντα. Ίσως να άλλαζε την ιστορία του Άρη.

Είναι ένα θέμα που το συζητάτε όταν βρίσκεστε; Έχει κλείσει; Σας πονάει;

Μας πονάει, αλλά το συζητάμε πάντα. Εγώ όταν πήρα μεταγραφή στον Ολυμπιακό είδα τον Κουσουλάκη που στον Βόλο έβαλε το πρώτο γκολ. Του λέω, «καλά θα παίρναμε ένα πρωτάθλημα κι εσύ μας έβαλες το γκολ;». Ήμασταν ανώτεροι στο πρώτο ημίχρονο και το φάγαμε αμέσως μόλις άρχισε το δεύτερο ημίχρονο. Και μου λέει ο Κουσουλάκης: «Είναι το μοναδικό γκολ στην καριέρα μου που έβαλα με το αριστερό». Και του απαντάω, «Με μας βρήκες να το βάλεις;».

Είναι ένα σημείο κομβικό για τον Άρη. Αν έπαιρνε το πρωτάθλημα θα είχε γραφτεί αλλιώς η ιστορία.

Αυτό το ματς το παίζω ξανά και ξανά στο μυαλό μου στο μυαλό μου κάθε εβδομάδα. Το σκέφτομαι συνέχεια.

Δώσατε ποτέ οι βετεράνοι μια εξήγηση;

Εγώ θεωρώ πως ήταν καθαρά θέμα τύχης. Αν έμπαινε το δοκάρι του Πάλλα, ή του Κούη, ή το δικό μου στο δεύτερο ημίχρονο, ίσως να άλλαζαν τα πράγματα. Νομίζω όποιος έβαζε το γκολ θα κέρδιζε. Ήταν η κορυφή αυτής της ομάδας που ξεκίνησε με τον Τσατσέφσκι και χτίστηκε από τον Αλκέτα και έκανε πρώτη φορά στην Ελλάδα πριν από οποιαδήποτε άλλη ομάδα τις 17 νίκες σε 17 αγώνες εντός έδρας.

Η αλλαγή προπονητή πως έγινε τότε; Το συζητούσατε;

Ήταν απόφαση της διοίκησης. Ο Σασία πήγε στον Εθνικό και ο Μπλανστόουν ήρθε σε μας. Τι να πω.

Και ο κανονισμός που άλλαξε μέσα στη χρονιά;

Αν δεν άλλαζε θα παίρναμε το πρωτάθλημα. Τότε γινόταν διαίρεση και στη διαίρεση ήμασταν καλύτεροι.

Αισθάνεστε εννοώ αδικημένοι;

Αδικημένοι με την έννοια ότι είτε θα το παίρναμε χωρίς μπαράζ σύμφωνα με τον αρχικό κανονισμό, είτε θα το παίρναμε αν είχαμε κερδίσει τον Ηρακλή, που μας ισοφάρισε στο 85’ μέσα στο Χαριλάου. Αυτό εμένα με στοιχειώνει.

«Το ξύλο στο λιμάνι και το πανό του ΠΑΟΚ υπέρ του Ολυμπιακού»

Τι έγινε τότε στον Βόλο;

Όταν πήγαμε ακούγαμε ότι γίνονταν φασαρίες. «Έπεσε ξύλο στο λιμάνι, έγινε χαμός» μας έλεγαν, είχε πολύ κόσμο.  Και βέβαια το πανό που ανάρτησαν τότε του ΠΑΟΚ υπέρ του Ολυμπιακού.

Το είχατε δει τότε;

Εμείς το είδαμε μέσα στο ματς. Ήταν πάντως καθαρά θέμα τύχης. Από τα ματς που η ζωή τα φέρνει έτσι και μένει ένα όνειρο ανεκπλήρωτο. Μας κυνηγάει μια ζωή ένα γιατί. Μετά άρχισε η ομάδα να διαλύεται. Πρώτα έφυγε ο Μπαλλής, μετά ο Πάλλας, μετά ο Φοιρός, εγώ, ο Σεμερτζίδης.

«Ο Κέσλερ; Μόνο προπονητής δεν ήταν. Ο άνθρωπος ήταν… ντόλτσε βίτα»

Πως πήγες στον Ολυμπιακό;

Με οκταετία. Ο Άρης μου έκανε προσφορά κι έπρεπε εγώ να φέρω 50% περισσότερα. Ο Ολυμπιακός έβαλε τα χρήματα.

Εσύ ήθελες να φύγεις;

Όχι. Ήταν διοίκηση ο Δασυγένης με τον Μαραβέλλια. Με κάλεσαν και μάλιστα τις τρεις τελευταίες μέρες, εγώ έλεγα τι θα γίνει; Οκταετία έχω. Μου είπαν τα οικονομικά μας δεν είναι καλά. Είμαστε δύσκολα, θα σε βοηθήσουμε να φύγεις, να πάρουμε κι εμείς κάποια χρήματα, να πάρεις κι εσύ. Αφού δεν με θέλετε, ακολούθησα αυτόν τον δρόμο. Πήγα στον Ολυμπιακό έναν χρόνο, δεν έπαιξα, λίγες εμφανίσεις.

Ποιον είχες προπονητή στον Ολυμπιακό;

Τον Κέσλερ. Μόνο προπονητής δεν ήταν. Νομίζω σε έξι μήνες έφυγε. Αυτός ήταν μάνατζερ. Πήγαμε προετοιμασία στην Αυστρία και σε μέρα προπόνησης μας πήγε εκδρομή 250 χιλιόμετρα σε μια λίμνη, μας αλλάξανε επτά πιάτα. Όλη μέρα βόλτα και φαγητό στη λίμνη. Ο άνθρωπος ήταν ντόλτσε βίτα.

«Μου στέλνει μια κάρτα με λουλούδια ο Χάρυ Κλυν και μου γράφει… γεννήθηκε ένας ακόμη Απολλωνιστής. Αρειανάκι γεννήθηκε, πρόεδρε. Αρειανάκι!»

Η Καλαμαριά πως προέκυψε μετά τον Ολυμπιακό;

Ήθελα να φύγω, δεν άντεχα να μην παίζω, αλλά δεν άντεχα ούτε την Αθήνα. Πήγα στα γραφεία να συζητήσω να φύγω. Ο Νταϊφάς μου λέει τι είναι αυτά που λες, έδωσα τόσα χρήματα για σένα. Του είπα αν δεν με αφήσεις, θα σταματήσω το ποδόσφαιρο. Είχα ήδη ανοίξει γραφείο με το συνέταιρο μου και δούλευα ως μηχανικός. Εκείνη την ώρα μπαίνει μέσα ο Χάρυ Κλυν που ήθελε να μιλήσει με τον Νταϊφά. Χαιρετηθήκαμε και μου λέει θες να ‘ρθεις στον Απόλλωνα Καλαμαριάς; Απίστευτο. «Εγώ θέλω να γυρίσω στη Θεσσαλονίκη όπως και να’ναι», απάντησα. Τι είπαμε με τον Νταϊφά, τι δεν είπανε, εγώ βγήκα έξω και μου λέει, «έλα, πάμε να υπογράψουμε».

Στην Καλαμαριά γεννήθηκε ο γιος μου. Μου έστειλε κάρτα με λουλούδια και μου έγραψε γεννήθηκε ένας Απολλωνιστής ακόμα. Και όταν βρεθήκαμε, του λέω πρόεδρε έκανες ένα λάθος. Αρειανάκι γεννήθηκε, όχι Απολλωνιστής.

Χάρυ Κλυν χωρίς πλάκες δεν γίνεται…

Όταν παίξαμε με τον Παναθηναϊκό στην Αθήνα, ήρθε στο ξενοδοχείο και μας λέει, δεν με ενδιαφέρει αν πέσουμε, θέλω στο ματς αυτό να τα δώσετε όλα. Δεν ξέρω τι κόλλημα είχε με τον Παναθηναϊκό. Και πως γίνεται, χάνουμε 2-1 με ένα γκολ οφ σάιντ, βγαίνει ο Σκούνας να διαμαρτυρηθεί στον διαιτητή στη σέντρα και τον αποβάλλει.

Μένουμε με δέκα, είχαμε κάνει τις αλλαγές και μπαίνει τερματοφύλακας ο Χατζηιωαννίδης, το δεξί μπακ. Μας αρχίζουν αυτοί στα σουτ απ’ όπου βρίσκανε κι έκανε δυο τρεις αποκρούσεις φανταστικές. Και όπως λέει η μπάλα, στο 90’ χτυπάω ένα φάουλ από δεξιά και ο Τομπουλίδης με κεφαλιά ισοφαρίζει 2-2. Η κερκίδα κόντεψε να πέσει. Ήταν και ο «καπετάνιος» εκεί. Ο δε Χάρυ Κλυν ήρθε με ένα χαμόγελο μέχρι το πάτωμα στα αποδυτήρια, δεν το ξεχνάω.

Κι εκεί σταμάτησες την καριέρα σου;

Ναι, τρία ωραία χρόνια με Δανιήλ, που με βοήθησε πολύ. Αλλά επειδή είχα ξεκινήσει δουλειά δεν είχα κουράγιο. Τα λεφτά ήταν λίγα, όσα έπαιρνα όλη τη χρονιά, τα έβγαζα με μία άδεια ως μηχανικός. Σταμάτησα νωρίς στα 32 μου.

«Ο Αλκέτας με πήρε Εθνική, με Αλκέτα στην αρχή στον Άρη, με Αλκέτα και στα διοικητικά που με προτίμησε όταν ήταν πρόεδρος και μου έδωσε τα τμήματα υποδομής. Του οφείλω πάρα πολλά»

Είναι και η Εθνική…

Ναι, πρέπει να πω για τον μέντορα μου, τον Αλκέτα Παναγούλια, τον μόνο που με κάλεσε στην Εθνική. Έπαιξα με Αυστραλία και με Ιταλία που φέραμε 1-1 στο Κομουνάλε του Τορίνο που έκανα τη σέντρα και ο Κούης έβαλε το γκολ. Οι Ιταλοί είχαν να φάνε γκολ τρία χρόνια στην έδρα τους, ο Τζοφ είχε 100 συμμετοχές και ο Τζεντίλε 50 90λεπτα συνεχόμενα χωρίς αλλαγή. Βάζει ο Κούης το γκολ κι έγινε χαμός.

Ο Αλκέτας με πήρε Εθνική, με Αλκέτα στην αρχή στον Άρη, με Αλκέτα και στα διοικητικά που με προτίμησε όταν ήταν πρόεδρος και μου έδωσε τα τμήματα υποδομής. Του οφείλω πάρα πολλά. Ήταν από τους προπονητές που με βοήθησαν πολύ, όπως και ο Δανιήλ, αλλά και ο Κράμερ.

Ήταν καθηγητής όπως λένε;

Ακριβώς, καθηγητής. Σε όλα του. Συζητήσεις μενονωμένα, με γκρουπ, απίστευτος άνθρωπος, δεν έχω λόγια. Μας έμαθε τόσα πολλά, βέβαια ήρθε από την Μπάγερν με παγκόσμιους παικταράδες. Και κρίμα που έφυγε.

Παίζαμε τελευταίο παιχνίδι στη Δράμα και ήταν αδιάφορο. Μας είπε αν σωθεί η Λεβερκούζεν, θα πάω στη Λεβερκούζεν. Αν υποβιβαστεί θα μείνω στον Άρη. Σας το υπόσχομαι. Θέλω όμως να μου δείξετε ότι θα παίξετε για μένα. Καλοκαίρι, ζέστη και κερδίσαμε 1-3. Οι Δραμινοί μας έλεγαν τι πάθατε; Τελευταίο παιχνίδι είναι. Τους λέμε, παίξαμε για τον Κράμερ. Δυστυχώς σώθηκε η Λεβερκούζεν κι έφυγε.

«Ο φετινός Άρης, καλύτερος από τον δικό μου! Ελπίζω σε έναν τίτλο»

Η καριέρα σου είναι συνυφασμένη και παράλληλη με τον Άρη.

Είμαι πάντα δίπλα στον Άρη, με έχει σημαδέψει, νομίζω έχω βάλει κι εγώ ένα λιθαράκι. Αυτή η χρονιά εύχομαι να είναι η χρονιά που θα πάρουμε έναν τίτλο, έχουμε την πληρέστερη ομάδα όλων των εποχών.

Καλύτερη και από τη δική σας; Έχει σημασία να το λες εσύ.

Ναι και από τη δική μας. Εμείς παίζαμε 11 και είχαμε 3-4 αλλαγές, ξένο μόνο τον Όλε. Σε έναν τραυματισμό είχαμε πρόβλημα. Τώρα η ομάδα έχει βάθος, έχει πάγκο, ισάξιους παίκτες. Είναι πλήρης, πιο πλήρης από ποτέ. Κι ελπίζω να είναι η χρονιά που θα πάρουμε έναν τίτλο.

 

 

 

 

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News