ΑΕΚ: Επιτέλους διάολε, ξεπαγώνει ο χρόνος και η καρδιά

Ξέρετε, συνήθως η πιο δυνατή εικόνα, πιο ανεξίτηλη, που έχει ένας οπαδός στο μυαλό του, είναι αυτή της πρώτης φοράς στο γήπεδο. Την διαδρομή που η εμμονή για τα δυο τρόλεi αντί τον ηλεκτρονικό μετέτρεπε σε ολάκαιρο ταξίδι μέχρι την Δεκελείας. Κατηφοριά από τον Τίλλα και μετά αριστερά στην Σμύρνης. Την πρώτη εικόνα με την Σκεπαστή να ξεπετάγεται πίσω από την Αγιά Τριάδα.

Την πρώτη μυρωδιά του χορταριού που παίρνω όρκο πως έφτανε στον εγκέφαλο πριν από την εικόνα. Τα πρώτα καρδιοκτύπια που παίρνω και έναν ακόμα όρκο πως μπορούσαν να τα ακούσουν και οι διπλανοί όσο και αν έφτανε μέχρι τον ουρανό το «ποιος, ποιος, ποιος, ο Μαύρος ο θεός». Η πρώτη φορά που το μάτι ακουμπούσε κανονικά και χανόταν πάνω στο πιο ζεστό κίτρινο του κόσμου όλου.

Συνήθως όλες αυτές οι πρώτες, είναι εκείνες οι πιο δυνατές και πιο ανεξίτηλες. Τον έψαχνα για καιρό, να βρω τον λόγο, πέραν του στραβού της κεφαλής, που στα δικά μου μάτια η πιο δυνατή και ανεξίτηλη εικόνα, είναι η τελευταία από τη Νέα Φιλαδέλφεια. Εκείνο το περίεργο απόγευμα του τελευταίου ματς, που είχε τόσες πολλές ανάμικτες εικόνες και μυρωδιές. Που ο κόσμος είχε γιορτή και κηδεία μαζί. Πώς να ξεχάσεις τέτοιο συνδυασμό.

Η τελευταία ματιά προς το ρολόι

Δεν ήταν μόνο αυτό. Θυμάμαι πως η τελευταία μου ματιά φεύγοντας, ήταν ψηλά στην 5-6-7. Περίπου εκεί που ήταν το παλιό ρολόι, από την εξωτερική του πλευρά. Νόμιζα τότε πως απλώς έπαιρνα μια τελευταία εικόνα από την εποχή που φεύγει, λίγο πριν μπω/μπουμε/μπει η ΑΕΚ στην εποχή που ερχόταν. Στην πραγματικότητα αυτό που συνέβη, ήταν μια ματιά στον χρόνο που πάγωνε. Σαν τους δείκτες εκείνου του Citizen που για χρόνια είχαν κολλήσει.

Έγινε ακόμα πιο ξεκάθαρο όλο αυτό, λίγες ημέρες μετά, όταν οι μπουλντόζες άρχισαν να πέφτουν με τρομερή ορμή πάνω στην 21 πρώτα και μετά στις υπόλοιπες ποδοσφαιρικές μας ονειροπαγίδες. Ήταν όπως σε κάτι καρτούν, που ένα τεράστιο σφυρί ρίχνει μια σε μεγάλο ρόλοι τοίχου και το διαλύει. Και ο χρόνος σταματά. Ο δικός μας χρόνος σταμάτησε. Πάγωσε. Θαρρώ μαζί και η καρδιά μας.

Τίποτε ποτέ από τότε, δεν ήταν το ίδιο. Μα απολύτως τίποτε. Αυτοί που βλέπαμε/νιώθαμε και ένιωθαν γίγαντες μέσα στη Νέα Φιλαδέλφεια, στα άλλα γήπεδα που κατ’ ανάγκη λέγαμε έδρα, έμοιαζαν τουλάχιστον στο ίδιο ύψος με τους άλλους. Και θαρρώ έτσι ακριβώς ένιωθαν και οι απέναντι. Αυτοί που μέσα στο δικό μας σπίτι, ήταν οι δικοί μας άνθρωποι, σ’ αυτά που κατά καιρούς φιλοξενηθήκαμε, ήταν απλώς οι παίκτες μας.

Αυτό που έμοιαζε απλό και εύκολο στο κάστρο μας, γινόταν ζόρικο και καμιά φορά ακατόρθωτο στα μετέπειτα νοικιασμένα καστράκια. Λέξεις που δεν υπήρχαν στο ποδοσφαιρικό λεξιλόγιο στη Νέα Φιλαδέλφεια, ούτε υμών που έμπαιναν μέσα στο γήπεδο, ούτε ημών που ήμασταν στην κερκίδα, μετά στην περιπλάνηση σ’ όλα τα γήπεδα της Αττικής, τις μάθαμε απ’ έξω και ανακατωτά.

Πέρασε πολύ, πολλά και πολλοί από το μακρινό 2003 και εκείνο το τελευταίο ματς στο δικό μας σπίτι στη Νέα Φιλαδέλφεια. Πήραμε νίκες, φτάσαμε σε θριάμβους, γράψαμε αποτυχίες και κατρακυλήσαμε εως και την καταστροφή. Ταξιδέψαμε, γελάσαμε, κλάψαμε, τραγουδήσαμε, αγκαλιαστήκαμε και ρίξαμε και τα χαστούκια αναμεταξύ μας. Γεννήθηκαν παιδιά, άσπρισαν μαλλιά, έφυγε κόσμος και κοσμάκης για το ταξίδι χωρίς επιστροφή. Αλλά όποιον και αν ρωτήσετε, θα σας πει πως ο χρόνος παρέμενε παγωμένος. Μαζί με την καρδιά.

Και τώρα ψάξε και βρες το

Και τώρα πίσω από την Αγιά Τριάδα ξεπροβάλλει πάλι γήπεδο. Και τώρα σε δυο Δευτέρες ξανά θα παίζει η ΑΕΚάρα στα Φιλαδέλφεια. Και τώρα διάολε, ο χρόνος πραγματικά αρχίζει να μετρά και πάλι. Να κτυπά ξανά η καρδιά. Σίγουρα δεν μπορεί κανείς όλο αυτό να το περιγράψει ως συναίσθημα πριν το ζήσει σε λίγες ημέρες από τώρα. Δεν ξέρω καν αν θα μπορεί να το περιγράψει όταν θα το ζήσει.

Ξέρω πως μπορώ να περιγράψω το συναίσθημα για εκείνους που δεν πρόλαβαν. Και κατάρα, είναι πολλοί. Δεν θα καθίσω να αραδιάσω ονόματα. Δεν θα το κάνω μνημόσυνο. Αφήστε που αν, λέμε αν, όλοι αυτοί από κάπου ψηλά (μας) βλέπουν και (μας) παρακολουθούν αφενός δεν θα το ήθελαν καθόλου, αφετέρου θα έσκαγαν στα γέλια με τέτοια καμώματα.

Μόνο στον κυρ Κώστα θα σταθώ. Όποτε σκέφτομαι/βλέπω οτιδήποτε αφορά το νέο γήπεδο, μου λείπει. Ξέρω πως στον Γιάννη λείπει απείρως πολύ περισσότερο. Αλλά τον κυρ Κώστα τον αισθανόμουν πάντα σαν τον ΑΕΚτζή πατέρα μου που θα με πήγαινε στο γήπεδο. Και τώρα που μπαίνουμε πλέον στο γήπεδο, είναι ζόρικη η σκέψη πως εκείνος δεν θα είναι μέσα. Έστω και αν ξέρω πως έφυγε ως ζευγάς, που η (ΑΕΚο)σπορά του μένει.

Ξέρετε κάτι όμως, η στιγμή που θα έρθει την επόμενη Παρασκευή και Δευτέρα, είναι αυτή που πρόσμεναν/λαχταρούσαν/άξιζαν γενιές και γενιές οπαδών της ΑΕΚ. Και είναι για όλους. Θα είναι για παρόντες, θα είναι και για απόντες. Θα είναι η στιγμή που πραγματικά ο χρόνος για την ΑΕΚ, ξεπαγώνει. Μαζί με την καρδιά της, που θα πάει πάλι στην θέση της και θα αρχίσει να κτυπά κανονικά.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News