Άννα Κορακάκη: Δεν ήρθαν οι δημοσιογράφοι στο αεροδρόμιο. Ε και;

Να ξεκινήσω με το αυτονόητο. Η Άννα Κορακάκη είναι τεράστια αθλήτρια. Μιλούν οι διακρίσεις και τα μετάλλια της. Όπως μεγάλοι είναι ο Μίλτος Τεντόγλου η Σοφία Μπεκατώρου, όπως ήταν ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης. Διόλου τυχαία τα ονόματα.

Ο τίτλος του ολυμπιονίκη και του παγκόσμιου πρωταθλητή δεν μετατρέπει κάποιον εξ ορισμού σε αλάνθαστο κριτή, δεν μπαίνει στο απυρόβλητο για να λέει ό,τι θέλει, έχοντας την εντύπωση ότι έχει πάντα δίκιο. Δεν είναι υπερήρωας, δεν έχει σώσει την ανθρωπότητα από έναν αόρατο εχθρό. Είναι ένας άνθρωπος όπως όλοι μας, προικισμένος με ένα αξιοθαύμαστο ταλέντο που επεξεργάστηκε με σκληρή δουλειά και κόπο. Και η ανταμοιβή που παίρνει δεν ήταν μόνο ηθική, αλλά και υλική.

Πολλοί χαιρόμαστε με τη χαρά τους, καθώς αγαπάμε τα σπορ, νιώθουμε υπερήφανοι επειδή τυχαίνει να είναι συμπατριώτες μας. Κάποιοι λίγοι ζούμε κι εμείς από τα σπορ επειδή γράφουμε πέντε αράδες για όλους αυτούς ή μεταδίδουμε τις προσπάθειές τους, ο καθένας με τον τρόπο του και με το ταλέντο του. Ως εκεί όμως. Όπως ο Τύπος δεν απαιτεί μετάλλια από τους πρωταθλητές σε κάθε αγώνα, έτσι κι αυτοί δεν δεν πρέπει να «ζυγίζουν» την ενασχόληση των ΜΜΕ με τα κατορθώματά τους.

Χιλιάδες άλλοι άνθρωποι κοπιάζουν καθημερινά, πετυχαίνουν ίσως πιο σημαντικά επιτεύγματα από τους πρωταθλητές, αλλά κανείς ή ελάχιστοι δεν ασχολούνται μαζί τους.

Κορακάκη εναντίον ΜΜΕ

Στο δια ταύτα. Η Άννα Κορακάκη «έκραξε» με ανάρτησή της τα ΜΜΕ γιατί δεν την υποδέχτηκαν στο αεροδρόμιο. Πέρυσι μετά την 5η και 6η θέση που κατέλαβε στο Τόκιο, εμφανίστηκε με ένα απολογητικό-επιθετικό ύφος σαν να ήθελε να προκαταβάλει υποτιμητικά σχόλια για την πτώση της από το βάθρο μετά την 1η και 3η θέση στο Ρίο. Δυστυχώς, βγάζει πολλές φορές με τις δηλώσεις της έναν αρνητισμό και μπαίνει σε μια λανθασμένη λογική απαιτήσεων και επιθετικότητας, που πραγματικά δεν έχει ανάγκη. Η χώρα της και ο φίλαθλος κόσμος την τίμησε και την τιμά.

Για να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα. Τα ΜΜΕ δεν είναι υποχρεωμένα και δεν έχουν τη δυνατότητα να υποδέχονται κάθε πρωταθλητή στο αεροδρόμιο. Γνωρίζουν άραγε όσοι κατηγορούν τους δημοσιογράφους (όπως παλιότερα η οικογένεια του Λευτέρη Πετρούνια) ότι τους ξεχνούν μετά τα ολυμπιακά μετάλλια, με πόσα αμείβονται οι ρεπόρτερ από τα Μέσα τους. Γνωρίζουν αν έχουν τους πόρους, το χρόνο ή την άδεια να πάνε μέχρι τα Σπάτα για να τους πουν «συγχαρητήρια;». Αν ο διευθυντής τους έχει αναθέσει κάτι άλλο εκείνη την ώρα; Γνωρίζουν ότι σχεδόν σε κάθε χώρα του πλανήτη το ποδόσφαιρο παίρνει το 95% και τα υπόλοιπα σπορ το 5% στη διαφημιστική πίτα, άρα όσο και να θέλουμε να προβάλουμε όλα τα σπορ, υπάρχει κάποιος που μας υπενθυμίζει ότι προτεραιότητα έχουν τα ποδοσφαιρικά θέματα;

Η Σοφία, ο Μίλτος και ο Αλέξανδρος

Την ίδια πάνω-κάτω εποχή, η Σοφία Μπεκατώρου έγινε μπροστάρισσα στο κίνημα #metoo, ο Μίλτος Τεντόγλου βάζει το κεφάλι κάτω και δουλεύει χωρίς να τον ενδιαφέρει αν στάζει η οροφή στο ΟΑΚΑ, ενώ ο αείμνηστος Αλέξανδρος Νικολαΐδης, που  έσπαγε τα πόδια του για να υψώσει την ελληνική σημαία, μας υπενθύμισε με την συγκλονιστική αποχαιρετιστήρια επιστολή του τη ματαιότητα όλων των παραπάνω και το νόημα της ζωής. Που σίγουρα δεν είναι να είμαστε μικροπρεπείς ειδικά όταν είμαστε «καβάλα στο άλογο».

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News