Αγώνας θανάτου: Ένας νεκρός, αυτοκτονίες, ο Σινάτρα και το βίντεο

Ο Κιμ Ντουκ Κο είχε γεννηθεί στην επαρχία Γκανγκγουόν, περίπου 100 χιλιόμετρα ανατολικά της Σεούλ στις 29 Ιουλίου 1955. Σε ηλικία 2 ετών, επέζησε από τον ιό που την ίδια εποχή σκότωσε τον βιολογικό του πατέρα. Η μητέρα του Σαν Nιο Γιανγκ παντρεύτηκε άλλες δύο φορές. Πριν καλά καλά ο Κιμ γίνει πέντε ετών, η μητέρα του, άφησε τον πατριό του, έναν έμπορο φασολιών, του οποίου ο μεγαλύτερος γιος είχε ήδη γίνει ιδιαίτερα βίαιος με την υπόλοιπη οικογένεια.

Ένα πρωί, η άτυχη γυναίκα μαζί με τον Κιμ και τα λιγοστά υπάρχοντά τους, τράπηκαν σε φυγή. Στη δύση του ηλίου, σταμάτησαν σε μια πόλη 18 χιλιόμετρα από την αποστρατικοποιημένη ζώνη που χώριζε τη Βόρεια και τη Νότια Κορέα. Το Μπάναμ ήταν ένα φτωχό ψαροχώρι. Αλλά για τη Sun-nyo και τα παιδιά της, οι κάτοικοι της πόλης φαίνονταν καλοί. «Δεν ντρεπόμουν όταν είδα τη μητέρα μου να εκλιπαρεί για φαγητό επειδή πεινούσα πολύ», έγραψε κάποτε ο Κιμ.

Στο Μπάναμ η Σαν Nιο Γιανγκ συνάντησε τον τελευταίο της σύζυγο. Το όνομά του ήταν Κιμ… τι πιο συνηθισμένο! Ήταν γεωργός και ψαράς, με μια μικρή έκταση στην οποία καλλιεργούσε ρύζι και μια παλιά βάρκα που έβγαζε στην Ανατολική Θάλασσα για σκουμπρί, σουπιές και χταπόδια.

Το σπίτι τους βρισκόταν κοντά στην ακτή, ένα ερημικό σπίτι με αχυρένια στέγη και τοίχους από λάσπη και κόντρα πλακέ. Μια ξεχωριστή κατασκευή στην αυλή χρησίμευε ως καταφύγιο για το πολυτιμότερο αγαθό της οικογένειας, μια αγελάδα.

Τα δύσκολα παιδικά χρόνια

Ο Κιμ Ντουκ Κο ήταν το μικρότερο μέλος στη νέα οικογένεια. Το καλοκαίρι, κολυμπούσε κάτω από έναν κατακόκκινο ήλιο για να πιάσει ψάρια και χτένια – θαλασσινα όστρακα. Το φθινόπωρο, τηγάνιζε ακρίδες για να φάει ως σνακ. Το χειμώνα, με το χιόνι να σκεπάζει το βουνό που υψωνόταν πίσω από το σπίτι αυτός και τα αδέρφια του παγίδευαν άγρια κουνέλια και τα σκότωναν χτυπώντας τα με ξύλα.

Το σχολείο ήταν μια κακή εμπειρία. Τα δίδακτρα ήταν συνήθως καθυστερημένα. «Ζητούσα από τη μητέρα μου κάποια χρήματα και κάθε φορά έλεγε ότι δεν τα είχε», θυμόταν ο Κιμ Ντουκ Κο και τόνιζε: «Με χτυπούσε κάθε φορά που ρωτούσα».

Δεν τα πήγε πολύ καλύτερα με τους συμμαθητές του. Συχνά πιανόταν με κάποιον στα χέρια και η κατάληξη ήταν ένας δάσκαλος να καρφιτσώνει ένα σημείωμα στη μπλούζα –κάτι σαν τον νόμο περί τεντιμποϊσμού στην Ελλάδα- και να τον περιφέρει στο σχολείο.

Επίσης, ο ίδιος έλεγε: «Ένας… νέος αδερφός με έσερνε και με ανάγκαζε να τσακωθώ με άλλα παιδιά του χωριού. Τα μεγαλύτερα παιδιά απολάμβαναν να παρακολουθούν τους αγώνες μας και τα περιφρονώ ακόμα και σήμερα γι’ αυτό».

Έφυγε από το Μπάναμ ως έφηβος και βρήκε το δρόμο του για τη Σεούλ, όπου έζησε κάτω από μια γέφυρα για ένα διάστημα και ζούσε με μπισκότα. Τελικά, εργάστηκε ως συγκολλητής, έμπορος κάστανων, πλασιέ βιβλίων, πούλησε στιλό, γυάλισε παπούτσια…

Λιμάνι του η πυγμαχία

Αλλά μόλις περιπλανήθηκε στο γυμναστήριο πυγμαχίας Dong-ah βρήκε το λιμάνι του. Το… φτωχαδάκι είδε χρήμα και δόξα στην πυγμαχία. Δεν άργησε να γίνει ο κορυφαίος μποξέρ στην Άπω Ανατολή και ονειρευόταν να γίνει Νο1 του κόσμου. Το 1986 ήρθε αντιμέτωπος με την πρόκληση. Γι’ αυτή ακριβώς τη θέση θα αντιμετώπιζε τον Ρέι Μπουμ Μπουμ Μαντσίνι, τον Αμερικανό πυγμάχο που σήμερα είναι ηθοποιός και αθλητικός σχολιαστής.

Ο αγώνας έγινε στις 13 Νοεμβρίου στο Λας Βέγκας. Ο Κιμ Ντουκ Κο έφυγε για μόλις δεύτερη φορά μακριά από την πατρίδα του -η πρώτη ήταν στις Φιλιππίνες- και είχε πολύ άγχος. Χρειάστηκε να… πεινάσει για να έρθει στα κιλά που πρέπει και να αγωνιστεί στην κατηγορία ελαφρών βαρών. Πριν αποχωρήσει από το ξενοδοχείο, στο οποίο έμενε έγραψε στο πορτατίφ που είχε στο δωμάτιό του «live or die». Στο τραπεζάκι υπήρχε μια μινιατούρα φέρετρου…

Η μεγάλη μάχη

Η μεγάλη αναμέτρηση δόθηκε στην αρένα του Caesars Palace. Ο αγώνας ήταν αρχικά αμφίρροπος. Ο Κιμ… έσκισε το αριστερό αυτί του Μαντσίνι, λίγο αργότερα ένα χτύπημα στο μάτι του και στην συνέχεια το χέρι του Μαντσίνι πρήστηκε. Στους τελευταίους γύρους ο Αμερικανός άρχισε να κυριαρχεί. Στο 11ο γύρο έδειχναν να λυγίζουν τα… γόνατα του Κιμ. Στην αρχή του 13ου γύρου ο Μαντσίνι κατάφερε ένα σερί… 44 γροθιών στον Κιμ. Ο Sugar Ray Leonard, ένας από τους σχολιαστές του αγώνα είπε ότι και μετά από αυτό ο Κιμ επέστρεψε πολύ δυνατά.

Όταν οι μποξέρ βγήκαν για τον 14ο γύρο, ο Μαντσίνι επιχείρησε ένα χτύπημα με το δεξί, ο Κιμ απέκρουσε, ο Μαντσίνι αστόχησε με το αριστερό και στη συνέχεια χτύπησε τον Κιμ με ένα άλλο δυνατό χτύπημα με το δεξί χέρι. Ο Κιμ έπεσε στα σχοινιά, και στη συνέχεια το κεφάλι του έπεσε στον καμβά. Κατάφερε να σταθεί στα πόδια του που έτρεμαν, αλλά ο διαιτητής Ρίτσαρντ Γκριν σταμάτησε τον αγώνα και ο Μαντσίνι ανακηρύχθηκε νικητής μετά από δεκαεννέα δευτερόλεπτα στον 14ο γύρο.

Ο Ralph Wiley του Sports Illustrated, που κάλυπτε τον αγώνα, θα θυμόταν αργότερα τον Kim να σηκώνεται από τα σχοινιά καθώς… πέθαινε ως «ένα από τα μεγαλύτερα σωματικά κατορθώματα που είχα δει ποτέ».

Κατά την άφιξή του στο Νοσοκομείο Desert Springs, ο Κιμ υποβλήθηκε σε αξονική τομογραφία που αποκάλυψε ένα υποσκληρίδιο αιμάτωμα – έναν θρόμβο αίματος – στη δεξιά πλευρά του εγκεφάλου. Ο Δρ. Lonnie Hammargren, νευροχειρουργός, είδε ότι το μεγαλύτερο μέρος του αίματος είχε εγκατασταθεί στον βρεγματικό λοβό. Εκτίμησε τον όγκο του στα 100 κυβικά εκατοστά..

Φρανκ Σινάρτα: «Είδα τον μεγαλύτερο αγώνα που έχω δει ποτέ»

Αργότερα το ίδιο βράδυ, ο Φρανκ Σινάρτα, παρουσίαζε τον Ρέι Μαντσίνι στο κοινό, στο Circus Maximus Showroom. Ο διάσημος Αμερικανός τραγουδιστής και ηθοποιός, λάτρευε την πυγμαχία,

«Κυρίες και κύριοι», άρχισε ο Φρανκ, «σήμερα το απόγευμα είδα τον μεγαλύτερο αγώνα που έχω δει ποτέ. … Και εδώ είναι μαζί μας, φίλοι μου, ο ελαφριών βαρών πρωταθλητής του κόσμου, Ray ‘Boom Boom” Mancini». Έτσι θα θυμόταν ο Ρέι, λέξη προς λέξη.

Λίγες ημέρες αργότερα, λίγα χιλιόμετρα μακριά, δυόμιση ώρες στο χειρουργικό τραπέζι δεν έσωσαν την Κιμ Ντουκ Κο κι ο Ρέι Μαντσίνι το ήξερε.

Ο Κιμ πέθανε πέντε ημέρες μετά τον αγώνα, στις 18 Νοεμβρίου. Ο νευροχειρουργός είπε ότι προκλήθηκε από μια γροθιά. Μια εβδομάδα μετά, το Sports Illustrated δημοσίευσε μια φωτογραφία του αγώνα στο εξώφυλλό του, με τον τίτλο Tragedy in the Ring.

Η Κιμ δεν είχε αγωνιστεί ποτέ πριν σε αγώνα 15 γύρων. Αντίθετα, ο Μαντσίνι ήταν πολύ πιο έμπειρος εκείνη την εποχή.

Για μεγάλο χρονικό διάστημα ο Μαντσίνι ήρθε αντιμέτωπος με την κατάθλιψη. Η μητέρα του Κιμ Ντουκ αυτοκτόνησε πίνοντας φυτοφάρμακα τρεις μήνες μετά τον χαμό του γιου της. Ο διαιτητής του αγώνα, Ρίτσαρντ Γκριν, αυτοκτόνησε –αυτοπυροβολήθηκε- την 1η Ιουλίου 1983.

Ο άτυχος Κιμ άφησε πίσω του την αρραβωνιαστικιά του, Λι Γιανγκ Μι, παραβιάζοντας τους κανόνες που απαγορεύουν οι Νοτιοκορεάτες πυγμάχοι να έχουν συντρόφους. Η Λι ήταν έγκυος στον γιο τους, Kim Chi-Wan, ο οποίος γεννήθηκε τον Ιούλιο του 1983. Η Kim Chi-Wan έγινε οδοντίατρος. Το 2011, μαζί με τον γιό της συναντήθηκαν με τον Ray Mancini στο πλαίσιο ενός ντοκιμαντέρ για τη ζωή του Μαντσίνι που ονομάζεται «The Good Son».

Μετά τον θάνατο του Κιμ Ντουκ Κο, αρχικά η Πολιτειακή Αθλητική Επιτροπή της Νεβάδα και στη συνέχεια το Παγκόσμιο Συμβούλιο Πυγμαχίας (WBC) ανακοίνωσαν μια σειρά από αλλαγές των κανονισμών, κυρίως τη μείωση των γύρων από 15 σε 12 και την αυστηροποίηση των ιατρικών εξετάσεων.

Σαν Σήμερα: Τι συνέβη στην Ελλάδα και τον κόσμο στις 18 Νοεμβρίου

2017: Ο γεννημένος στη Βουλγαρία, αλλά πολιτογραφημένος Τούρκος βετεράνος αρσιβαρίστας Ναΐμ Σουλεϊμάνογλου , λίγες ημέρες μετά τη μεταμόσχευση ήπατος στην οποία είχε υποβληθεί, πεθαίνει σε ηλικία 50 ετών.

Ο «Ηρακλής τσέπης» είχε κατακτήσει τρία χρυσά ολυμπιακά μετάλλια (το ’88 στη Σεούλ, το ’92 στη Βαρκελώνη και το ’96 στην Ατλάντα), επτά χρυσά σε παγκόσμιο πρωτάθλημα και δύο σε ευρωπαϊκό με τις δύο χώρες που εκπροσώπησε, ενώ είχε ανακηρυχθεί αρσιβαρίστας της χρονιάς το 1984, το 1985 και το 1986. Ήταν μόλις 15 ετών όταν έσπασε το πρώτο του παγκόσμιο ρεκόρ, για να ακολουθήσουν άλλα 45.

2015: Ο Jonah Lomu, ένας από τους καλύτερους παίκτες της ένωσης ράγκμπι της Νέας Ζηλανδίας, πεθαίνει αιφνιδίως σε ηλικία 40 ετών. Ήταν ο νεαρότερος έγχρωμος παίκτης όταν έδωσε τον πρώτον διεθνή του αγώνα το 1994 στην ηλικία των 19 ετών και 45 ημερών. Ο Lomu είχε 63 συμμετοχές και σκόραρε 37 διεθνείς προσπάθειες.

Έγινε μέλος του Διεθνούς Rugby Hall of Fame στις 9/10/2007 και του IRB Hall of Fame στις 24/10/2011. Ο πρώην μέσος υπέφερε από προβλήματα υγείας που τον ανάγκασαν να τερματήσει την καριέρα του το 2002, εξαιτίας μιας σπάνιας ασθένειας των νεφρών, το νεφρωσικό σύνδρομο. Το 2004 υποβλήθηκε σε μεταμόσχευση νεφρού και βρισκόταν σε θεραπεία αιμοκάθαρσης τα τελευταία 10 χρόνια.

2004: Ανακοινώνεται η απόφαση του εφετείου βάσει της οποίας η ΑΕΚ σώζεται οικονομικά υπαγόμενη επιτυχώς στο άρθρο 44. Η επιτυχία, πέρα από τους φιλάθλους και φίλους της ΑΕΚ, οφείλεται στον Ντέμη Νικολαϊδη, που στις 4/8 ανέλαβε όχι μόνο τη θέση του προέδρου αλλά και το οικονομικό ρίσκο αλλά πέτυχε ώστε το χρέος της ομάδας από €164 εκατομ. να μειωθεί στο ένα δέκατο, δηλαδή στα 16, καταβλητέα μέσα στην επόμενη δεκαετία.

1990: Ο γκόλφερ Fred Daly, ο μοναδικός Ιρλανδός νικητής πρωταθλήματος Open (το 1947), πεθαίνει σε ηλικία 79 ετών.

1990: Η Monica Seles κερδίζει την Gabriela Sabatini στον τελικό του πρωταθλήματος Virginia Slims στη Νέα Υόρκη με 6-4, 5-7, 3-6, 6-4, 6-2, στον πρώτο τελικό που πάει στα 5 σετ μετά τον διπλό τελικό του US Open το 1901.

1988: Ο ποιητής Μανόλης Αναγνωστάκης σε συνέντευξή στη ραδιοφωνική εκπομπή “Άλλη Πλευρά” που παρουσιάζουν στο Α’ Πρόγραμμα της ΕΡΑ ο Κωστής Γκιμοσούλης και ο Γιάννης Κοντός, λέει: “Ήμουν φανατικός υποστηρικτής του ΠΑΟΚ, ήταν μία ομάδα που μεσουρανούσε στη Θεσσαλονίκη λίγο πριν τον Πόλεμο. Όταν το 1952 ήρθα στην Αθήνα έγινα φανατικός οπαδός του Απόλλωνα αλλά τα χρόνια 1957-1960 με εντυπωσίασε η Δόξα Δράμας.”

1987: Πεθαίνει σε ηλικία 53 ετών, μετά από μάχη με τον καρκίνο, ο Γάλλος Jacques Anquetil, ο πρώτος ποδηλάτης στην ιστορία που αναδείχτηκε πέντε φορές νικητής στον Γύρο της Γαλλίας, το 1957 και από το 1961 μέχρι το 1964. Νίκησε επίσης δύο φορές στον Γύρο της Ιταλίας και μια στον Γύρο της Ισπανίας.

1984: Γίνεται η τελετή έναρξης της 26ης Ολυμπιάδας Σκακιού στη Θεσσαλονίκη, της πρώτης που γίνεται στην Ελλάδα (19/11 – 5/12). Η ομάδα της Σ. Ένωσης αγωνίζεται χωρίς τα δύο πρώτα αστέρια της, τον Karpov και τον Kasparov που την επόμενη ημέρα παίζουν την 26η παρτίδα τους στη Μόσχα για τον παγκόσμιο τίτλο.

Επικεφαλής της ομάδας των Σοβιετικών είναι οι Alexander Beliavsky και L. Polugaevski ενώ αυτής της Γαλλίας ο πρώην Σοβιετικός και παγκόσμιος πρωταθλητής Boris Spassky. Λαμβάνουν μέρος 88 ανδρικές ομάδες και 51 γυναικείες που πλαισιώνονται από ένα σύνολο 700 παικτών. Το σύνθημα που κυριαρχεί στην τελετή έναρξης είναι η επιστροφή και μόνιμη τέλεση των Ολυμπιακών Αγώνων στην Ελλάδα.

1961: Ο τζόκεϊ Eddie Arcaro τερματίζει τρίτος ιππεύοντας τον ”Endymion” στην τελευταία κούρσα της καριέρας του στο Pimlico Futurity και αποσύρεται με κέρδη 30.039.543 δολάρια.

1959: Ο Joe Baker γράφει ιστορία όταν γίνεται ο πρώτος ποδοσφαιριστής εκτός football league που παίζει με την Eθνική Αγγλίας και σκοράρει στο 2-1 επί της Β. Ιρλανδίας στο Γουέμπλεϊ.

1927: Ο πρόεδρος της Διεθνούς Ομοσπονδίας πετυχαίνει τη δημιουργία επιτροπής μελέτης για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου.