ΓΙΑΝΝΗΣ ΛΑΜΠΙΡΗΣ: Ο «Γιούργκεν Κλοπ» της πισίνας είναι Έλληνας!

Μυθικό, επικό, απίστευτο, εντυπωσιακό, μοναδικό. Όποιο χαρακτηρισμό και να βάλει κανείς σε αυτό το επίτευγμα της εθνικής μας ομάδας πόλο δεν είναι αρκετό.

Η επιβλητική νίκη (10-4) επί του Μαυροβουνίου και η πανηγυρική πρόκριση στα ημιτελικά του Ολυμπιακού Τουρνουα (για πρώτη φορά στην ιστορία μας εκτός Ελλάδας) αποτελεί ήδη ένα μετάλλιο για τον Θοδωρή Βλάχο και για τους παίκτες του άσχετα εάν οι ίδιοι δικαιούνται να λένε ότι συνεχίζουν να ονειρεύονται.

Και γιατί να μην το κάνουν άλλωστε καθώς μιλάμε για την κορυφαία – συνολικά – εμφάνιση της εθνικής μας ομάδα πόλο στην ιστορία της στους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Δεν είναι μόνο η πρόκριση επί του Μαυροβουνίου. Είναι η πρώτη νίκη στην ιστορία μας στο ολυμπιακό τουρνουά επί της ομάδας μύθου των Ολυμπιακών Αγώνων (με τα 9 χρυσά μετάλλια) Ουγγαρίας.

Είναι η ισοπαλία (που μας άφησε και στεναχωρημένους καθώς ισοφαριστήκαμε στο τέλος σε 6-6 από 6-2) με την Παγκόσμια Πρωταθλήτρια Ιταλίας, και η επιβλητική νίκη επί των ΗΠΑ. Γενικά είναι μια πορεία όνειρο με πόλο υψηλού επιπέδου που έχει τη σφραγίδα του προπονητή.

Που δεν είναι ξένος, αλλά Έλληνας με τα τσαρούχια και ζει με την καρδιά και την ψυχή του αυτό το όνειρο με τα δικά του παιδιά.

Εκείνο το Δεκέμβριο του 2014, όπου οι παίκτες της εθνικής είχαν επαναστατήσει και μάλιστα ο Χρήστος Αφρουδάκης με τον Μανώλη Μυλωνάκη είχαν αποχωρήσει διαμαρτυρόμενοι για τη συμπεριφορά του κόουτς Σάκη Κεχαγιά, ο πρώην πρόεδρος της ΚΟΕ, Δημήτρης Διαθεσόπουλος τράβηξε άσο από το μανίκι του και έχρισε τον επιτυχημένο (με τον Ολυμπιακό) Θοδωρή Βλάχο ομοσπονδιακό τεχνικό.

Σε ελάχιστο χρόνο ο εμβληματικός αρχηγός Χρήστος Αφρουδάκης επέστρεψε και η εθνική μας ομάδα κατέκτησε σε λιγότερο από ένα χρόνο, το χάλκινο μετάλλιο στο Καζάν το 2015 !

Το πρώτο μετάλλιο μετά από μια δεκαετία και το αντίστοιχο χάλκινο στο παγκόσμιο πρωτάθλημα του Μόντρεαλ (2005).

Ο Θοδωρής Βλάχος είχε καταφέρει σε χρόνο μηδέν να κάνει και πάλι την εθνική, ομάδα και να παρουσιάζει ένα εξαιρετικό σύνολο. Και ένα χρόνο αργότερα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο κάναμε ορισμένες από τις καλύτερες εμφανίσεις της ιστορίας μας στον όμιλο (2οι) μένοντας αήττητοι με Σέρβους και Ούγγρους απλά μας «πλήγωσε» στον προημιτελικό η Ιταλία.

Όμως οι επιτυχίες συνεχίστηκαν με το χάλκινο μετάλλιο στην τελική φάση του World League, το 2016, με την εντυπωσιακή επικράτηση στο μικρό τελικό ξανά με την Ιταλία, η πρόκριση στην τετράδα του Ευρωπαϊκού του Βελιγραδίου στις αρχές εκείνου του έτους (2016), με το φυσιολογικό αποκλεισμό από τη Σερβία, αλλά και η πρόκριση στην τετράδα του επόμενου Παγκόσμιου Πρωταθλήματος, το 2017 στη Βουδαπέστη, δεύτερη διαδοχική, έστω και αν δεν ήρθε μετάλλιο (4η θέση).

Εφέτος είχαμε την πρωτιά στο ευρωπαϊκό Γουόρντ Λίγκ όπου αφήσαμε την Ισπανία εκτός τελικής φάσης ενώ στο Σούπερ Φάιναλ της Τιφλίδας πήραμε το χάλκινο μετάλλιο με νίκη επί της Ιταλίας στον αγώνα για την τρίτη θέση.

Μια εξαετία γεμάτη επιτυχίες και το κυριότερο σταθερή πορεία για το καράβι της εθνικής με το πηδάλιο να το κρατάει ο πλέον επιτυχημένος Έλληνας προπονητής όλων των εποχών σε εθνικό και συλλογικό επίπεδο.

Καθώς και στον Ολυμπιακό δεν είναι μόνο η πρόκριση επί μια πενταετία συνεχόμενη στην τελική φάση του Τσάμπιονς Λίγκ είναι η συμμετοχή σε τρεις τελικούς και η μεγαλειώδης κατάκτηση του τροπαίου επί της…Ρεάλ Μαδρίτης του πόλο, της ιταλικής Προ Ρέκο και μάλιστα στην έδρα της (Γένοβα).

Μα ακόμα και στον Ολυμπιακό, όταν πρωτοπήγε, ως προπονητής το καλοκαίρι του 2011 και μετά τη λύση της συνεργασίας με τον Βαγγέλη Πάτερο, η κατάσταση στο σύλλογο ήταν δραματική, και γρήγορα την ανέτρεψε δημιουργώντας μια νέα δυναστεία. Μάλιστα την πρώτη χρονιά πολλοί έλεγαν ότι ο Ολυμπιακός δεν θα μπει καν στην τετράδα και έφτασε να είναι αγκαλιά με το πρωτάθλημα στο κολυμβητήριο του λαιμού με τον Δημήτρη Μάζη απλά να χρειαζόταν να ευστοχήσει σε πέναλτι 3” πριν το φινάλε. Το έχασε και μαζί οι Ερυθρόλευκοι λύγισαν στα πέναλτι από τη Βουλιαγμένη που έκανε το 3-2 και πήρε τον τίτλο.

Ακόμα και ως παίκτης ο Θοδωρής Βλάχος, όταν φόρεσε το σκουφάκι των Ερυθρολεύκων (είχε πάει επί Κοσκωτά το καλοκαίρι του 1989) έβγαινε μπροστά στα δύσκολα και με δικό του γκολ είχε σπάσει μια παράδοση στα ντέρμπι με τον Εθνικό καθώς είχε πετύχει το νικητήριο γκολ στο 10-9 επί του αιώνιου (στο πόλο) αντιπάλου σπάζοντας ένα νικηφόρο σερί του Εθνικού στα πειραϊκά ντέρμπι από το 1971 εώς και εκείνο το παιχνίδι το 1990. Δεκαεννέα ολόκληρα χρόνια !

Οι παραστάσεις που πήρε προπονητικά ήταν πανεπιστημιακού επιπέδου, αρχικά δίπλα στον Κροάτη Ντράγκαν Ματουτίνοβιτς (με τον Ολυμπιακό να παίζει τελικό Ευρωλίγκας το 2001 και το 2002 κατακτώντας το τρόπαιο τη δεύτερη φορά), στη συνέχεια στον Ούγγρο Ζόλταν Κάσας και μετά δίπλα σε έναν ακόμα μεγάλο Κροάτη, τον Βέσελιν Τζούχο, τον άνθρωπο ίσως που τον επηρέασε περισσότερο απ΄όλους προπονητικά.

Όταν γύρισε (ως πρώτος πλέον προπονητής) και πάλι στην ομάδα της καρδιάς του τον Ολυμπιακό ήταν κάτι παραπάνω από έτοιμος.

Στο Τόκιο κατάφερε και πάλι να εμπνεύσει τους παίκτες του που παίζουν και για αυτόν καθώς είναι κοινό μυστικό ότι η νέα διοίκηση της ομοσπονδίας δεν θέλει να είναι στον πάγκο των εθνικών ομάδων προπονητές που είναι και σε ελληνικούς συλλόγους.

Αυτός είναι ο «τελευταίος χορός» για τον κορυφαίο Έλληνα προπονητή που έχει αφήσει το στίγμα του στο ελληνικό πόλο τουλάχιστον την τελευταία 35ετία, τα τελευταία 12 χρόνια ως πρώτος προπονητής.

Δεν δίστασε, βάζοντας πάνω απ’ όλα την πειθαρχία να στερηθεί ένα αγωνιστικό υπερόπλο (εν’ όψει προλυμπιακού και μετά Ολυμπιακών Αγώνων), τον Αλέξανδρο Γούνα αλλά έβαλε πάνω απ’ όλα την ομάδα και τον απέκλεισε από την αποστολή για πειθαρχικό παράπτωμα.

Οι παίκτες πίνουν νερό στο όνομά του και ίσως μαζί του, αποχωρήσουν και κάποιοι πρόωρα από την εθνική.

Χρόνος υπάρχει και τεράστιοι πολίστες του παρελθόντος, νυν μέλη της διοίκησης είναι μαζί στο Τόκιο όπως ο πρόεδρος της ΚΟΕ, Κυριάκος Γιαννόπουλος αλλά και ο έφορος εθνικών ομάδων Γιώργος Αφρουδάκης. Μπορούν ακόμα και τώρα να αλλάξουν αυτή την απόφαση με γνώμωνα το γενικό καλό.

Το πόλο δεν είναι ποδόσφαιρο, ούτε καν μπάσκετ (εκεί και αν πλήρωσε η εθνική την απόφαση να φύγει ο –μακράν πιο επιτυχημένος κόουτς όλων των εποχών στο αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα – Παναγιώτης Γιαννάκης επειδή ήταν προπονητής και στον Ολυμπιακό).

Πιο πολύ το πόλο είναι κοντά στο βόλεϊ, ένα άθλημα που η εθνική ανδρών ξαναβρήκε το δρόμο της με κόουτς τον τεχνικό του Παναθηναϊκού, Δημήτρη Ανδρεόπουλο.

Ας σπάσουμε τα στερεότυπα και ας δούμε την ουσία. Δεν μπορεί ο Καναδάς για παράδειγμα να επιλέγει τον Χάρη Παυλίδη για την εθνική γυναικών και εδώ να μην μπορει να πάει στην εθνική.

Ο Θοδωρής Βλάχος είναι παρακαταθήκη και για την εθνική και για το ελληνικό πόλο και αξίζει να παραμείνει στον πάγκο και για τα επόμενα χρόνια. Αν ήταν ξένος προπονητής με αυτές τις επιτυχίες θα τον είχαμε “βαλσαμώσει” στον πάγκο της εθνικής ομάδας.

 

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News