«Στο ημίχρονο επικρατεί στα αποδυτήρια του Άνφιλντ μια εκκωφαντική σιωπή. Κοιτάζαμε ο ένας τον άλλον και δεν μιλούσε κανείς. Νιώθαμε ότι είχαμε αποκλειστεί, ότι δεν υπήρχε καμία ελπίδα να πετύχουμε τρία γκολ και να προκριθούμε. Δεν βγάζαμε μιλιά. Απλά κοιτούσαμε τα πατώματα»…
Με αυτά τα λόγια ο Στίβεν Τζέραρντ περιγράφει στο βιβλίο του Τόνι Μάθιους “Steven Gerrard, 50 defining fixtures” την εικόνα που επικρατούσε στα αποδυτήρια της Λίβερπουλ, εκείνο το αξέχαστο βράδυ της 8ης Δεκεμβρίου 2004, στην ανάπαυλα της αναμέτρησης με τον Ολυμπιακό.
Έχουν περάσει 18 ολόκληρα χρόνια από εκείνη την ανεπανάληπτη ανατροπή των «κόκκινων» στα δεύτερο ημίχρονο και ακόμη στην Ελλάδα δεν έχουμε συνειδητοποιήσει τι σημαίνει το συγκεκριμένο παιχνίδι για τον Τζέραρντ, τη Λίβερπουλ και όλους τους φίλους του ιστορικού αγγλικού συλλόγου.
«Ο Ολυμπιακός ήταν μια εξαιρετική ομάδα που διέθετε τον Ριβάλντο στη σύνθεσή του, μα πάνω απ’ όλα ήταν μια πολύ σφιχτή ομάδα, με εξαιρετική άμυνα που δεχόταν πολύ δύσκολα γκολ. Πριν την επίσκεψη στο Άνφιλντ, οι Έλληνες είχαν δεχτεί μόλις δύο γκολ σε πέντε παιχνίδια απέναντι σε Λα Κορούνια, Λίβερπουλ και Μονακό, με τον Αντώνη Νικοπολίδη – τον τερματοφύλακά τους στο θαύμα του Euro – να έχει διατηρήσει τέσσερις φορές ανέπαφη την εστία του», γράφει ο ίδιος ο συγγραφέας στον πρόλογο του κεφαλαίου του ιστορικού εκείνου αγώνα.
Τζέραρντ: «Μόνο μετά τον τελικό της Κωνσταντινούπολης κατάλαβα πόσο σπουδαίο ήταν το γκολ με τον Ολυμπιακό»
Ωστόσο, οποιαδήποτε άλλη άποψη ωχριά μπροστά σε εκείνη του απόλυτου πρωταγωνιστή, του ίδιου του “Stevie G”. Ήταν 14 Μαϊου του 2015, όταν ο Στίβεν Τζέραρντ ανέδειξε το γκολ του απέναντι στον Ολυμπιακό ως το κορυφαίο της καριέρας του και το πιο σημαντικό απ’ όσα σημείωσε ποτέ μπροστά στο “Kop”.
«Μετά το τέλος του αγώνα αντιλαμβανόμουν στα αποδυτήρια πόσο πολύ είχε βοηθήσει την ομάδα να προοδεύσει το συγκεκριμένο γκολ. Ωστόσο την ακριβή του σημασία, τη συνειδητοποίησα μερικές εβδομάδες μετά τον τελικό της Κωνσταντινούπολης. Μόνο τότε κατάλαβα πόσο σπουδαίο ήταν», είχε δηλώσει ο θρύλος της Λίβερπουλ στην αποχαιρετιστήρια συνέντευξη Τύπου, λίγο πριν αγωνιστεί για τελευταία φορά στο «Άνφιλντ» με την κόκκινη φανέλα.
Το ιστορικό καρέ του απίθανου γκολ που είχε σημειώσει ο Στίβεν Τζέραρντ κόντρα στον Ολυμπιακό, με τον Τάσο Πάντο να κοσμεί τη φωτογραφία που συντροφεύει μια από τις πιο ξεχωριστές αναμνήσεις της σπουδαίας καριέρας του θρυλικού αρχηγού της Λίβερπουλ.
Σύμφωνα με τους ίδιους τους φίλους της Λίβερπουλ εκείνο το γκολ απέναντι στους πρωταθλητές Ελλάδος έκανε για πρώτη φορά την ομάδα να πιστέψει τόσο πολύ στον εαυτό της, κατά τη διάρκεια των «πέτρινων» χρόνων. Και επειδή καμιά φορά η μοίρα παίζει πολύ ιδιαίτερα παιχνίδια, ένας από τους παίκτες που πρωταγωνίστησαν σε εκείνο το βράδυ στην επική ανατροπή που έμελλε να αποτελέσει τον πρόλογο του έπους της Κωνσταντινούπολης, ήταν o 23χρονος Νιλ Μέλορ – γέννημα θρέμμα των ακαδημιών της Λίβερπουλ – που όμως δεν κατάφερε να πραγματοποιήσει σπουδαία καριέρα με την ομάδα που τον ανέδειξε. Εκείνο το βράδυ, όμως, αποτελούσε εξαίρεση…
«Σε παρακαλώ, Στιβ, έλα να πανηγυρίσεις μαζί μου»…
Το 2020, ο νυν αναλυτής του Sky Sports, είχε περιγράψει με απίθανο τρόπο το θρυλικό γκολ του αρχηγού του, καθώς ήταν ο παίκτης που σέρβιρε την μπάλα στον Τζέραρντ, πριν εκείνος εξαπολύσει τον «κεραυνό» που έστειλε την μπάλα στα δίχτυα του Νικοπολίδη.
«Εκείνο το ματς με τον Ολυμπιακό το περιέγραφε ο Μάρτιν Τάιλερ. Όποτε τον συναντώ από τότε τον… ευχαριστώ για την περιγραφή του, καθώς χαρακτηρίζει την κεφαλιά μου ως υπέροχα σχεδιασμένη μεταβίβαση. Χμμμ… Τα πράγματα δεν έγιναν ακριβώς έτσι», ξεκίνησε την περιγραφή του ο Μέλορ με το χιούμορ που τον χαρακτηρίζει.
«Η αλήθεια της φάσης έχει ως εξής. Ξαφνικά δέχομαι την μπάλα από τον Κάραχερ, ο οποίος άγνωστο πως είχε βρεθεί σε θέση αριστερού εξτρέμ. Το πρώτο που σκέφτηκα ήταν… τι στα κομμάτια έκανε εκεί ο Τζέιμι. Ας είναι, λέω μέσα μου, μια χαρά με τροφοδότησε…
Ο Στίβεν Τζέραρντ πανηγυρίζει σε… έξαλλη κατάσταση το γκολ που είχε σημειώσει απέναντι στον Ολυμπιακό στις 8 Δεκεμβρίου 2004.
Μέσα σε δευτερόλεπτα έπρεπε να αποφασίσω τι να κάνω την μπάλα και είχα αρκετές επιλογές στο μυαλό μου. Να την κοντρολάρω, να προσπαθήσω να ξεμαρκαριστώ και να σουτάρω μόνος μου; Να την “γεμίσω” στα τυφλά στην περιοχή; Να τη στρώσω προς το ύψος της μεγάλης περιοχής;
Στο οπτικό μου πεδίο έβλεπα μόνο δύο παίκτες. Ο ένας ήταν ο Ρίισε, αλλά σκέφτηκα ότι ήταν αριστερός μπακ κι εγώ μπορούσα να τον τροφοδοτήσω μόνο στο δεξί του πόδι. Μία στις… πεντακόσιες, θα πετύχαινε το στόχο με το δεξί του. Πολύ κακή επιλογή!
Ο Τζέραρντ ήταν ο δεύτερος, ο οποίος όμως ήταν πιο μακριά. Ωστόσο είχα ικανό τον Στίβι να σουτάρει από εκεί. Του έστρωσα την μπάλα κι εκείνος πέτυχε ένα απίστευτο γκολ.
Με το που πετυχαίνει το γκολ μένω ακίνητος στο ύψος της μεγάλης περιοχής και σκέφτομαι μέσα μου… έλα να πανηγυρίσεις μαζί μου, σε παρακαλώ έλα να πανηγυρίσεις μαζί μου…
Ο Τζέραρντ με πλησιάζει, με προσπερνά και φεύγει σαν σίφουνας να πανηγυρίσει στη γωνιά του Kop. Πρέπει να ήμουν ο… όγδοος ή ένατος παίκτης που συμμετείχα στους πανηγυρισμούς!»
Τι συνέβη όταν ο Κουτίνιο επιχείρησε να αναπαραστήσει το γκολ του Τζέραρντ
Ενδεικτικό της ιστορικότητας του συγκεκριμένου γκολ, είναι ότι στα 18 χρόνια που έχουν μεσολαβήσει, ουκ ολίγοι αναλυτές έχουν επιχειρήσει να περιγράψουν με κάθε λεπτομέρεια τον τρόπο που σκόραρε ο Τζέραρντ.
Η πιο… ιδιαίτερη αναπαράσταση, όμως, πραγματοποιήθηκε στο προπονητικό κέντρο του Μέλγουντ το 2017, όταν στο πλαίσιο ειδικής ενότητας των εκπομπών του BT Sports, ζητήθηκε από τον Φελίπε Κουτίνιο να μιμηθεί το γκολ του Τζέραρντ και να επιχειρήσει να το αντιγράψει. Το αποτέλεσμα του… πειράματος, ήρθε απλά να πιστοποιήσει το βαθμό δυσκολίας εκείνου του θρυλικού τέρματος!
Η ιδιαίτερη σχέση του Ολυμπιακού με τον Τζέραρντ και η δωρεά του Βαγγέλη Μαρινάκη που δεν θα ξεχάσει ποτέ!
Από εκείνο το βράδυ της 8ης Δεκεμβρίου 2004, βέβαια, ξεκίνησε να γαλουχείται και μια ιδιαίτερη σχέση του Στίβεν Τζέραρντ με τον Ολυμπιακό. Μια σχέση που ισχυροποιήθηκε με μοναδικό τρόπο τον Αύγουστο του 2013, όταν οι «ερυθρόλευκοι» είχαν επισκεφτεί το «Άνφιλντ» για φιλικό φιλανθρωπικού χαρακτήρα, με τον Βαγγέλη Μαρινάκη μάλιστα να καταθέτει ένα πολύ σημαντικό ποσό για την ενίσχυση του “Steven Gerrard Foundation», σε μια κίνηση που όσα χρόνια κι αν περάσουν θα μνημονεύει πάντα ο θρυλικός αρχηγός της Λίβερπουλ.
Το είχε κάνει στο περιθώριο εκείνου του φιλικού, το επανέλαβε και ένα χρόνο αργότερα όταν οι δύο ομάδες συναντήθηκαν σε φιλικά προετοιμασίας στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Και όλα είχαν ξεκινήσει από εκείνο το ιδιαίτερο βράδυ της 8ης Δεκεμβρίου 2004. Όταν ο Ολυμπιακός έγινε – έστω και ως ηττημένος – πρωταγωνιστής μιας ιστορίας που θα αφηγούνται γενιές και γενιές φίλων της Λίβερπουλ ως τη βραδιά «που το Άνφιλντ πίστεψε ξανά»…
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ
- Άρης: Τα... γνωστά «ντου» του Καρυπίδη - Την «έπεσε» στον Τσαγκαράκη και συνεχίζει να δυσφημεί το ελληνικό ποδόσφαιρο!
- Φουρνιέ: Ο Μπαρτζώκας βρήκε τον Ζιντάν του
- Ολυμπιακός-ΑΕΚ: Η αποστολή των «ερυθρόλευκων» - Εκτός ο Εσε
- Κώστας Παπανικολάου: «Το καλεντάρι που έχει στηθεί από Ευρωλίγκα και FIBA είναι προβληματικό»
- Γερεμέγεφ: «Οι ιδέες του Ρουί Βιτόρια είναι περισσότερο επιθετικογενείς» - Σένκεφελντ: «Θετική αύρα ο Ρουί Βιτόρια»