Παγκόσμιο Κύπελλο 2022: Ο Κριστιάνο Ρονάλντο έψαχνε στην Πορτογαλία τη Χώρα του Ποτέ

Ο Κριστιάνο Ρονάλντο δήλωσε τη διάθεσή του να συνεχίσει με την εθνική Πορτογαλίας και να σταματήσει στο Euro 2024, αλλά στο Κατάρ μάλλον φοράει για τελευταία φορά τη φανέλα με το εθνόσημο.

«Θα κάνω ένα καταπληκτικό Παγκόσμιο Κύπελλο». Η διοργάνωση είχε ως ημερομηνία έναρξης την 20ή Νοεμβρίου, ο Κριστιάνο Ρονάλντο έκανε αυτήν τη δήλωση στο δεύτερο μέρος της συνέντευξής του με τον Πιρς Μόργκαν, που μεταδόθηκε την Πέμπτη, 17 του ίδιου μήνα.

Η συνεργασία του με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έφτανε στην τελική ευθεία της, ενώ από το καλοκαίρι ο Ρονάλντο με λύπη του είχε διαπιστώσει ότι οι μεγάλες ομάδες δεν ήθελαν να τον αποκτήσουν -ή, εν πάση περιπτώσει, οι πιο ενδιαφέρουσες περιπτώσεις εξ αυτών.

Αν συνέβαινε επειδή ως επιχειρήσεις θα έκαναν μια πανάκριβη επένδυση που τα έσοδα αυτής θα ήταν επίφοβο ότι δεν θα κάλυπταν τα έξοδα ή, πιο απλοϊκά, αν το ζωογόνο τμήμα των οργανισμών, δηλαδή οι ίδιες οι ομάδες, δεν ήταν διατεθειμένες να αποκτήσουν έναν 37χρονο ποδοσφαιριστή ο οποίος θα παραπονιόταν στα σίγουρα αν έμενε στον πάγκο ή αν έβγαινε από το γήπεδο πριν ο διαιτητής σφυρίξει τη λήξη του παιχνιδιού.

Αυτό που είχε απομείνει σε εκείνο το σημείο, και τουλάχιστον στο αγωνιστικό κομμάτι, στον Ρονάλντο, ήταν το σπίτι του. Η εθνική Πορτογαλίας. Έπειτα από μια χρονιά που έζησε τον πλέον αποτρόπαιο πόνο που μπορεί να βιώσει ένας γονιός και που έφτασε να παλεύει με την κατάθλιψη, η ομάδα με την οποία έζησε την πιο έντονη στιγμή στην καριέρα του βρισκόταν εκεί και, στο μυαλό του, είχε μια ανοιχτή αγκαλιά.

Η αναβίωση της απόλυτης στιγμής δόξας

Ο Ρονάλντο τις τελευταίες μέρες πιθανότατα αναβίωνε τις στιγμές πριν τη λήξη του τελικού στο Παρίσι, στο Euro 2016. Ενδεχομένως ρουφούσε, χαμογελώντας μόνος του λαμπερά, την εικόνα του εαυτού του να χοροπηδά με το δεξί πόδι του πάνω στην εξωτερική γραμμή και να σπρώχνει τον προπονητή του, το σπουδαίο Φερνάντο Σάντος, ο οποίος έμενε σχεδόν ατάραχος, κάτι που για τον ίδιο ήταν πλήρης εξωτερίκευση συναισθημάτων.

Ίσως θυμόταν τον τρόπο με τον οποίο ο Έντερ γύρισε και σκόραρε στο 109’ του τελικού με μια απολύτως σοκαρισμένη Γαλλία, που προερχόταν από μια νίκη-ξόρκι επί της Γερμανίας, παγκόσμιας πρωταθλήτριας δύο χρόνια πριν, η οποία, επιπλέον, την είχε αποκλείσει στα προημιτελικά του Παγκόσμιου Κυπέλλου της Βραζιλίας, και είχε το τρόπαιο στο τσεπάκι.

Εκείνο το παιχνίδι, μια αντίστροφη επανάληψη του 2004, ήταν και παραμένει για τον Ρονάλντο το άπαν. Ήταν η στιγμή που ο έρωτάς του για την εθνική ομάδα έφτασε στο απόγειό του, εκεί που και οι δύο υπήρξαν απολύτως παραδομένοι και, ως ρευστά, κυλούσαν γαλήνια και παθιασμένα στους δρόμους του Φάρο, της Μαδέιρα και της Μπράγκα.

Κι αν δεν είναι ο μόνος ποδοσφαιριστής για τον οποίο η εθνική ομάδα αποτελεί κρησφύγετο, πριν το Κατάρ έπεσε ελαφρώς στην παγίδα των ίδιων των φαντασιώσεών του: πολλαπλασίασε τη χαρά που θα ένιωθε προερχόμενος από ένα χρόνο βασανιστικό.

Ακόμα και στην περίπτωση του Ρονάλντο, του οποίου κάθε συμπεριφορά βρίσκεται σε συνάρτηση με την προηγούμενη, δεν υπάρχει δικαιοσύνη στο να κρίνεται ο ψυχισμός του δίχως να μπαίνει στην εξίσωση το μαρτύριο της απώλειας. Αυτός δεν σχηματίζεται μόνο λόγω της ουσίας που φέρνει τον πόνο, αλλά κυρίως εξαιτίας της αντίδρασης στα εξωτερικά ερεθίσματα.

Η διαλεκτική, άλλωστε, είναι που κάνει λόγο για έναν ομιλητή ο οποίος βλέπει το διπλανό του ως αντικείμενο, άψυχο, που προβλέπει ότι δεν θα υπάρχει αντίδραση και αντεπιχείρημα στην τοποθέτησή του. Ο Ρονάλντο μπήκε στην εθνική ομάδα έχοντας την ισχυρή πεποίθηση ότι πρόκειται να παράγει δράση, χωρίς την παραμικρή αντίδραση.

Ήταν ό,τι κοντινότερο σε ανάγκη, σε αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο, να χαρεί τη συμμετοχή του αδιάσπαστα και οι υπόλοιποι, εκόντες ακόντες, να φροντίζουν για εκείνον και όχι για την εθνική ομάδα. Σε μια ελαφριά παραλλαγή, μπήκε στο αεροπλάνο έχοντας ήδη διευθετήσει το εξής απλό: τα συμφέροντά του είναι, όχι παρόμοια αλλά, ίδια με εκείνα της Εθνικής.

Το καλό της εθνικής Πορτογαλίας δεν είναι κοινό

Η συντριβή, δηλαδή η διαπίστωση ότι δίπλα του υπάρχουν αληθινοί άνθρωποι με επιθυμίες και κυρίως με σκέψεις για τα ίδια τα συμφέροντα του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος, που ήταν ελαφρώς διαφορετικές από τις δικές του, δεν άργησε να έρθει.

Και οι δύο πλευρές έχουν για γνώμονα το καλό της εθνικής ομάδας, η μία εξ αυτών, όμως, το έχει ταυτίσει με το δικό της, την ώρα που η άλλη είναι διατεθειμένη να ψάξει λύσεις για την κατάσταση που θα ενσκήψει και ό,τι συμβεί στην πορεία. Στερεοτυπικά, σε έναν τσακωμό ποτέ δεν φταίει μόνο ένας, αλλά σίγουρα υπάρχουν εξαιρέσεις και αυτή είναι από εκείνες.

Ο Κριστιάνο Ρονάλντο έχει τους περισσότερους ακόλουθους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης από κάθε άλλον αθλητή, επειδή είναι ο πιο ενδιαφέρων στον πλανήτη. Το παλίμψηστο της προσωπικότητάς του διέπει η ποικιλία, αλλά το πιο συναρπαστικό στοιχείο είναι πως η οίηση είναι ακατέργαστη.

Υπήρξε ο πιο εργατικός ποδοσφαιριστής στη Γη επί χρόνια και κάθε μέρα συμπεριφερόταν ως γνήσιος Homo Erectus, όταν επέστρεφε στο σπίτι έπειτα από κυνήγι: δεν έφευγε αν δεν έπαιρνε αυτό που διεκδικούσε και που αντιπροσώπευε την προσπάθειά του. Δεύτερη κουβέντα δεν είχε και δεν έχει.

Το πιο συναρπαστικό στοιχείο είναι το πρόσωπο, όταν το πιάνει ο φακός. Δεν υπάρχει οποιαδήποτε ένδειξη αδυναμίας. Ακόμα και αυτό παράγει την ποσότητα που χρειάζεται η ίντριγκα και, βέβαια, η διεθνής κατακραυγή. Μέχρι και τις στιγμές που κλαίει, οι συσπάσεις δεν προδίδουν οποιαδήποτε απελπισία. Είναι πείσμα, αυτούσιο και αυτόνομο, που καταλαμβάνει τα μάτια και τις παρειές, και που σμιλεύει το στόμα.

Είναι η στόχευση, η προσήλωση που φέρνει η φλογερή φιλοδοξία, να πάρει ό,τι είναι διαθέσιμο. Πρόκειται για βετεράνο πια, αλλά έχει πολύ ενδιαφέρον η συμπεριφορά του. Τα στοιχεία του ποδοσφαιριστή που τα έχει καταφέρει παντού φυσικά έχουν αποτυπωθεί πάνω του, από την άλλη συνεχίσει να θεωρεί πως είναι ο κορυφαίος στον κόσμο και ότι του αξίζει να του συμπεριφέρονται έτσι.

Με αυτό το σκεπτικό, ο Ρονάλντο, που εδώ και 16 χρόνια, δηλαδή μετά την τρίτη αγωνιστική των ομίλων στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006, απέναντι στο Μεξικό, έπαιζε βασικός σε κάθε παιχνίδι μεγάλης διοργάνωσης που έδωσε η Πορτογαλία έως εκείνο με την Ελβετία, το 6-1 για τη φάση των «16» στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2022, δημιούργησε ό,τι πρόβλημα διαθέσιμο υπήρχε για να δημιουργήσει σε μια ομάδα που λαχταρούσε να ζήσει ονειρώδεις στιγμές.

Και γι’ αυτό, κιόλας, ο Φερνάντο Σάντος είναι παροιμιώδης διαχειριστής. Αφού ο Γκονσάλο Ράμος σκόραρε το χατ τρικ και ο κόσμος κόχλαζε ότι η Πορτογαλία δεν χρειάζεται τον Ρονάλντο, ο ομοσπονδιακός προπονητής απέρριψε με βδελυγμία οποιαδήποτε σκιά, μιλώντας για τον «αρχηγό μας». Και όταν ο Κριστιάνο τον απείλησε ότι θα φύγει, ο Σάντος τόνισε ότι αυτό είναι αποκύημα φαντασίας.

Ακόμα κι αν δεν είναι, δεν μπορείς να σπαταλάς το χρόνο σου για να πείσεις τον πλανήτη ότι παιδί είναι, λέει και όταν ξεκινήσει βασικός στο επόμενο ματς, θα τα έχει χάσει όλα. Δεν μπορείς να τον πείσεις, διότι η γνώμη για τον Ρονάλντο και τον τρόπο σκέψης του είναι προκαθορισμένη. Οπότε λες ψέματα, που είναι αλήθεια υπό μία έννοια, διότι ξέρεις πώς να το κάνεις να μοιάζει σαν να μην έγινε ποτέ, και ξεμπερδεύεις.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News