Ολυμπιακός: Τα προηγούμενα καμπανάκια και οι… αντιρρήσεις του αθλήματος

Μετά το φιλικό του Ολυμπιακού με τη Σταντάρ Λιέγης (3-3) υπογράμμισα τη δήλωση – γκρίνια του Μίτσελ για την ευκολία με την οποία δέχθηκε τρία γκολ η ομάδα του. Μετά το ματς κυπέλλου με τον Ατρόμητο έγραφα ότι «αν θέλουμε να τα έχουμε καλά με τους εαυτούς μας πρέπει να δούμε και να κρίνουμε συνολικά και την απόδοση του Μαρσέλο και του Ολυμπιακού. Ότι, όπως και στο φιλικό με τη Σταντάρ, ο Μίτσελ στάθηκε πολύ στην κάκιστη ανασταλτική λειτουργία του α’ ημιχρόνου και τα έψαλε στους παίκτες του στα αποδυτήρια στο ημίχρονο δεν πρέπει να μας αφήνει αδιάφορους. Κάθε άλλο. Ούτε φυσικά τον ίδιο τον Μίτσελ τον αφήνει και τον Ολυμπιακό γενικώς».

Και συμπλήρωνα: «Πλέον δεν μιλάμε για φιλικά αλλά για επίσημα. Και μπορεί στο επόμενο ματς να μην υπάρχει ένας Ρομπάιγ που θα τα χάνει αλλά κάποιος που θα τα βάζει αν του παρουσιάζονται σημαντικές ευκαιρίες. Ο Ολυμπιακός κάνει την επανεκκίνησή του και θέλει να διεκδικήσει όσες ελπίδες του έχουν απομείνει για το πρωτάθλημα και να κατακτήσει το κύπελλο. Δεν γίνεται λοιπόν με τέτοια ανασταλτική λειτουργία να ελπίζει ότι θα το καταφέρει».

Δεν κάνει ή δε μπορεί να κάνει;

Πλέον δεν έχω κάτι άλλο να προσθέσω, ούτε φυσικά μετά το 2-2 του Ολυμπιακού στα Γιάννενα κόντρα στον ΠΑΣ στην επιστροφή του στη Super League μετά τη διακοπή των αγώνων λόγω Μουντιάλ. Τα έγραψα όταν αισθανόμουν ότι έπρεπε. Πρωταθλητής συνήθως στέφεται αυτός που έχει, κυρίως, την πιο συμπαγή άμυνα και δεν κάνει… δώρα. Και ο Ολυμπιακός απέχει πολύ από το να ειπωθεί ότι διαθέτει την πιο συμπαγή άμυνα. Το κακό είναι ότι δείχνει ότι δεν κάνει, ή δεν μπορεί να κάνει, κάτι για να το διορθώσει αυτό.

Τι φταίει;

Τι φταίει; Η ποιότητα των παικτών στα μετόπισθεν; Η έλλειψη συγκέντρωσης, η επιπολαιότητα και η υποτίμηση αντιπάλων που πραγματοποιείται σε κομμάτια των αγώνων του; Κάτι άλλο; Ο αρμόδιος για να το βρει είναι ο Μίτσελ, όχι εγώ. Και προς το παρόν επισημαίνει κάτι αλλά δεν δείχνει να μπορεί να το λύσει.
Γνώμη μου είναι πως κακώς τα ακούνε διαρκώς οι παίκτες της άμυνας. Είναι τα εύκολα θύματα. Ναι, κάνουν κι αυτοί λάθη αλλά όταν δέχεσαι διαρκώς επιθέσεις από τον αντίπαλο, όπως συνέβη στο α’ ημίχρονο του αγώνα με τον Ατρόμητο και στο β’ ημίχρονο του αγώνα με τον ΠΑΣ, λογικό είναι να κουράζεσαι σωματικά και πνευματικά και να υποπίπτεις πιο εύκολα σε λάθη.

Το ποδόσφαιρο… εξέφρασε αντιρρήσεις

Ταπεινή μου γνώμη είναι ότι μοιάζει έξοχο, εμπορικό και σωστός πειρασμός το να παίζεις με τρία 10άρια (κι ένα μπακ όπως στο ματς με τον Ατρόμητο που είναι σαν… 10άρι) αλλά τι έχει να… πει το ίδιο το ποδόσφαιρο επ’ αυτού; Σε δύο ημίχρονα με Ατρόμητο και ΠΑΣ Γιάννινα «εξέφρασε» τις αντιρρήσεις του. Μα, θα πει κανείς, στο α’ ημίχρονο όλα κύλησαν έξοχα για τον Ολυμπιακό. Έτσι φάνηκε αλλά μάλλον παρέσυρε άπαντες προς τα πάνω το καλό ματς του Φορτούνη. Γιατί επί της ουσίας άλλους πραγματικά διακριθέντες δεν είδαμε.

Μπορούσε μεγαλύτερη (βαθμολογικά) ζημιά…

Το σημαντικό πια είναι τι γίνεται από δω και στο εξής. Η… ζημιά για τον Ολυμπιακό μπορούσε να είναι μεγαλύτερη βαθμολογικά, αλλά δεν κέρδισε ο Παναθηναϊκός τον Ιωνικό και η κατάσταση έμεινε στάσιμη μεταξύ Ολυμπιακού και κορυφής. Όμως βγήκε από το καλεντάρι μια αγωνιστική στην οποία εν τέλει γκέλαραν οι πράσινοι και δεν κατάφερε να το εκμεταλλευτεί ο Ολυμπιακός παρότι είχε ένα ματς στα χέρια του.

Όταν οι παίκτες δεν τηρούν εντολές, είναι και ευθύνη του προπονητή…

Το σημαντικό λοιπόν είναι τι γίνεται από εδώ και στο εξής. Ο Μίτσελ, όπως και με τον Ατρόμητο, έτσι και με τον ΠΑΣ, τα έψαλε (και) δημοσίως στις δηλώσεις του τους παίκτες. «Δεν τους είπα να αλλάξουν τον τρόπο που παίζουμε», είπε, άρα το έκαναν μόνοι τους και, προφανώς, είναι δική τους ευθύνη. Άρα είναι και ευθύνη του προπονητή, αν δεν μπορεί να πείσει τους παίκτες να ακολουθήσουν τις εντολές του…