Στέφανος Τσιτσιπάς: Πώς είναι να παίζεις για την Ελλάδα

Ο φυσικός νόμος, η δράση φέρνει αντίδραση, δεν είναι στέρεος. Η δράση φέρνει αντίδραση και η τελευταία, επειδή λογίζεται ως δράση, φέρνει αντίδραση έως ότου να είναι τόσο μικρές οι επόμενες αντιδράσεις ώστε πια να μη λογίζονται ως τέτοιες.

Το παράδειγμα της ανάρτησης που είχε κάνει ο Στέφανος Τσιτσιπάς με τα «Harrod’s» πριν από δύο χρόνια και ένα μήνα θα μπορούσε να στέκει. Ο Έλληνας τενίστας είχε αναρωτηθεί για ποιο λόγο δεν φτιάχνονται τα πολυκαταστήματα στην Ελλάδα και αυτό, όπως ήταν φυσιολογικό, έφερε κατακραυγή.

Ο Τσιτσιπάς αρνήθηκε να σχολιάσει την κριτική, εν είδει ακόμα και κακοπροαίρετης διάθεσης, που του έκαναν Έλληνες στα social media. Αλλά αποκλείεται να μη σκέφτηκε περαιτέρω. Σε αυτήν την περίπτωση, παρ’ ότι δεν υπάρχουν δύο επιλογές μόνο, ο αναγνώστης θα κληθεί να διαλέξει την πιο συγγενή από τις δύο.

Η πρώτη, ότι ο τότε 22χρονος τενίστας αναλογίστηκε πως ήταν υπερβολικός και ότι οι αντιδράσεις ήταν δίκαιες. Η δεύτερη, ότι πρόκειται για έναν υπανάπτυκτο λαό, που δεν καταλαβαίνει τι θέλει να πει και παρερμηνεύει τα λεγόμενά του κατά όπως τον βολεύει.

Δεν του έχει τύχει λίγες φορές, στο γενικό πλαίσιο, να εκφράζει απόψεις στο όριο του αμφιλεγόμενου. Να κάνει πράγματα, όπως το χριστουγεννιάτικο κλάμπινγκ του ίδιου έτους στο Ντουμπάι. Και ενδεχομένως να αντιλαμβάνεται ότι, παρά το γεγονός πως η τεράστια επιτυχία του έχει κάνει απαραίτητη την αφήγηση των κατορθωμάτων του από τα ελληνικά media, δεν είναι πολλοί εκείνοι στην πατρίδα του που πραγματικά νοιάζονται να πηγαίνει καλά.

Ο τενίστας, άλλωστε, σηκώνει ένα βάρος που άλλοι αθλητές δεν το έχουν. Στις περισσότερες περιπτώσεις, παίζει για τον εαυτό του. Δεν παίζει για το σύλλογό του ή την πατρίδα του ή ακόμα και τον προπονητή του. Δεν παίζει καν για την ομάδα του, όπως κάνουν οι μηχανικοί αυτοκινήτων. Είναι ατομικό σπορ, αλλά δεν φοράει το φανελάκι ή το σκουφάκι με το εθνόσημο.

Είναι, υπό μία έννοια, άπατρις. Από τη στιγμή που δεν αντιπροσωπεύει ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού και οι νίκες του δεν αντανακλούν κοινωνικά και ψυχικά σε ένα σύνολο ανθρώπων, η ταύτιση αφορά μόνο στην εθνικότητα, κάτι που είναι ασαφές και αόριστο. Οι Έλληνες στον Τσιτσιπά ενδεχομένως βλέπουν μια παραποιημένη πραγματικότητα εκείνου που είναι η χώρα.

Μπορεί να μην περιμένουν καν τα λόγια του για να το συμπεράνουν, ίσως το κάνουν από το ίδιο το ύφος του. Ο Τσιτσιπάς μπορεί να βλέπει στους Έλληνες έναν εγκλωβισμένο λαό, που, κατά τη γνώμη του, δεν έχει ιδέα τι γίνεται στον έξω κόσμο. Αυτά ίσως ισχύουν, ίσως δεν ισχύουν. Το βέβαιο είναι, πάντως, ότι έρχεται μια στιγμή που η απόσταση μειώνεται και η διαφορά αμβλύνεται.

Η οριακή συγκίνηση στο Περθ

Ως ο πιο έντονος επικριτής του Λιονέλ Μέσι στην Αργεντινή, ο δημοσιογράφος και σχολιαστής Φράνκο Ρομάνο έλεγε δημοσίως, σε εκπομπές, ότι ο κορυφαίος Αργεντινός ποδοσφαιριστής, ας πούμε των τελευταίων 35 ετών, δεν ήταν καν Αργεντινός.

Ο Ρομάνο βρέθηκε σε μια παραλία κάπου στην Καραϊβική και δίπλα του καθόταν μια παρέα Ισπανών. Ο ίδιος δεν παρενέβη στην κουβέντα τους, αλλά εξοργίστηκε όταν άκουσε έναν από αυτούς να σχολιάζει δυσμενώς τον Μέσι και να τον επικρίνει με κουβέντες ακατονόμαστες.

«Εγώ έχω δικαίωμα να το κάνω, εσύ όχι», σκέφτηκε: «Ο Μέσι είναι δικός μου». Τότε κατάλαβε ότι όχι απλώς επρόκειτο για βέρο συμπατριώτη του, αλλά για μια κατάσταση που αποτυπωνόταν ανάγλυφη ακόμα και στην πραγματικότητα της χώρας, ακόμα κι αν είχε φύγει από τα 13 του στην Ισπανία.

Ο Ρομάνο διάλεξε κακή στιγμή για να το μετανιώσει. Ο Μέσι το καλοκαίρι του 2021 κατέκτησε το Copa America ως ο αρχηγός και ηγέτης της Εθνικής και ο λόγος του στη φυσούνα του «Μαρακανά», πριν το 1-0 με τη Βραζιλία, έλιωσε ακόμα και τις ατσάλινες καρδιές.

Φυσικά, ο ίδιος θα πρέπει να σκέφτηκε ότι η αλλαγή στάσης του θα επικρινόταν ακριβώς λόγω της νίκης. «Ένιωθα πάντα σαν πατέρας του», είπε κάποια στιγμή και απολογήθηκε πραγματικά: «Δεν καταλάβαινα πόσο τον πλήγωναν αυτά που έλεγα».

Υπάρχει αυτό το αδιόρατο σημείο, στους υγιείς ψυχικά ανθρώπους, που η αρχική κόντρα μετατρέπεται σε συναισθηματικό περιβόλι. Θα ήταν δύσκολο να βρεις ένα σύγχρονο 22χρονο Έλληνα, ένα παιδί που αντιμετωπίζει μια πραγματικότητα η οποία δυσκολεύει, όχι την καταξίωσή του αλλά, την πραγμάτωση των ονείρων του, που να μην είναι θυμωμένος με τους θεσμούς, το κράτος και την ίδια τη χώρα.

Και θα ήταν ακόμα πιο δύσκολο να μη συναντήσεις τον ίδιο άνθρωπο να γίνεται πραγματικά περήφανος για τη χώρα του, όχι επειδή τα κατάφερε αλλά, γιατί… έτσι, για έναν αδιόρατο λόγο. Διότι τον κατακλύζει η αιτιολογία της ύπαρξής του και τον περικυκλώνουν τα πέπλα της ιστορίας των ανθρώπων της χώρας του.

Μια πρωτόγονη και πρωτογενής χαρά δημιουργείται. Ο νέος δέρκεται τον ορίζοντα και αντικρίζει παντού την Ελλάδα. Είναι η ώρα που καρφώνει τη λόγχη του στο έδαφος και γίνεται λίγο πιο γαλήνιος.

Ο Τσιτσιπάς έχει ξαναπαίξει για την Ελλάδα. Έχει πάρει μέρος με τη Σάκκαρη σε τουρνουά που εκπροσωπούσαν τη χώρα. Τον Ιανουάριο του 2019 έπαιξαν στο Hopman Cup, επικράτησαν των Ρότζερ Φέντερερ και Μπελίντα Μπέντσιτς, ενώ τον προηγούμενο χρόνο, στο λυκαυγές της λαμπερής πορείας τους, είχαν κάνει το ίδιο με τη Σερένα Γουίλιαμς και τον Φράνσις Τιαφό.

Επίσης, έχει παίξει στο Davis Cup με την εθνική ομάδα και το ίδιο θα κάνει τον Φεβρουάριο στο κλειστό γυμναστήριο του ΟΑΚΑ. Φόρεσε, επιπλέον, το εθνόσημο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2021, όταν η γρήγορη έξοδός του από το τουρνουά του Τόκιο έκανε κάποιους να μιλήσουν για απάθεια, για έναν αθλητή που τον ενδιαφέρουν οι προσωπικές διακρίσεις περισσότερο εκείνες για τη χώρα του.

Αλλά δεν είχε κάνει ως τώρα μια «πορεία» σε ένα τουρνουά που αφορά αποκλειστικά σε εθνικές ομάδες. Δεν είχε πανηγυρίσει με συνοδοιπόρους Έλληνες τενίστες, όπως η Δέσποινα Παπαμιχαήλ, ο Μιχάλης Περιβολάκης, ο Στέφανος Σακελλαρίδης και φυσικά η Σάκκαρη.

Δεν είχε βρεθεί σε γκρουπ ομόθροων που έπαιζαν και νικούσαν για τον ίδιο σκοπό. Και φυσικά, δεν είχαν γίνει όλα αυτά ενώ έπαιζε μπροστά σε ένα κοινό με έκδηλο το ελληνικό στοιχείο, που αγαπάει την Ελλάδα με ανιδιοτέλεια παροιμιώδη, απλώς και μόνο επειδή δεν κατοικεί σε αυτήν.

Μπροστά σε παιδιά μεταναστών που την νιώθουν πατρίδα τους χωρίς ιδιαίτερο κόπο, αλλά με τέτοιο πάθος και πυγμή που δεν γίνεται να σε αφήσει ασυγκίνητο. Υπάρχει ένα μυστικό για να γυρίσεις στη χώρα σου: να μην επιστρέψεις ποτέ σε αυτήν.

Μετά τη λήξη της πέμπτης αναμέτρησης με την Κροατία στο Περθ για το United Cup, ένα παιχνίδι που έκρινε την πρόκριση στα ημιτελικά της διοργάνωσης και στο οποίο ο Τσιτσιπάς και η Σάκκαρη διέπρεψαν, νικώντας 2-0 σετ του Πέτρα Μάρτιτς και Μπόρνα Γκόγιο και πήραν τη σειρά 3-2, η Σάκκαρη δήλωσε περήφανη, αλλά ο Τσιτσιπάς ήταν οριακά συγκινημένος.

Ήταν για όλο αυτό που σημαίνει η Ελλάδα στον υπόλοιπο πλανήτη, ακριβώς όπως ο αθλητής οποιασδήποτε εθνικότητας αντιλαμβάνεται την αξία της χώρας του στα πέρατα του κόσμου. Την είχε οδηγήσει στα ημιτελικά μιας διοργάνωσης που δεν έχει πολλή αξία στο καλεντάρι, πάντως για πρώτη φορά εκείνος και η ομάδα του πέρασαν τρεις γύρους και είδαν τα λαμπερά, ειλικρινή, διαυγή και αδιάβλητα χαμόγελα στην εξέδρα.

Είναι ευχάριστο να παίζεις για κάποιον άλλον εκτός από τον εαυτό σου και ακόμα περισσότερο να καταλαβαίνεις ότι αυτά που έχεις κάνει προσωπικά έχουν ελάχιστη σημασία μπροστά στη στιγμή, το στόχο και αυτό που συμβολίζουν.

Ο Νόβακ Τζόκοβιτς, σεσημασμένος για το γεγονός ότι δεν κλαίει εύκολα, έφευγε με δάκρυα κάθε φορά που αποκλειόταν σε Ολυμπιακούς Αγώνες, επειδή αυτό σήμαινε ότι δεν θα συνέχιζε να παίζει για τη Σερβία. Το ίδιο συνέβαινε με τον Χουάν Μαρτίν ντελ Πότρο για την Αργεντινή, τον Φέντερερ για την Ελβετία και τον Ράφα Ναδάλ για την Ισπανία.

Ο Τσιτσιπάς φαίνεται ότι βρίσκεται σε αυτήν την ψυχική κατάσταση. Έχει πετύχει πολλά που έχουν σημασία, αλλά επιτέλους κατάφερε κάτι που το συνοδεύει Αυτό το Σκίρτημα. Ολόκληρος ο αθλητισμός, άλλωστε, μπορεί να μεταφραστεί ως μια ατέλειωτη ιστορία αγάπης και επιστροφής στην κοιλιά της μητέρας. Να συρρικνώνεσαι μπροστά σε κάτι μεγαλύτερο από εσένα.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News