Κοκίτσι Τσουμπουράγια: Ο δρομέας που αυτοκτόνησε επειδή κουράστηκε να τρέχει

«Αγαπημένε μου πατέρα, αγαπημένη μου μητέρα, απήλαυσα τις πεντανόστιμες σούπες τορόρο, τους ξηρούς λωτούς και τα κέικ ρυζιού. Αγαπημένε μου αδελφέ Τόσιο και αγαπημένη μου αδελφή, απόλαυσα το πεντανόστιμο σούσι. Αγαπημένε μου αδελφέ Κατσούμι και αγαπημένη μου αδελφή, απόλαυσαν το πεντανόστιμο κρασί και τα μήλα. Αγαπημένε μου αδελφέ Ιβάο και αγαπημένη μου αδελφή, απόλαυσα το πεντανόστιμο ρύζι βοτάνων σίσι και τις πίκλες νάνμπαν ζούκε.

Αγαπημένε μου αδελφέ Κικούζο και αγαπημένη μου αδελφή, απόλαυσα τον πεντανόστιμο χυμό σταφύλι και το κρασί Γιομεΐσου. Τα απόλαυσα. Και σε ευχαριστώ, αγαπημένη μου αδελφή, για την μπουγάδα που πάντα έκανες για μένα. Αγαπημένε μου αδελφέ Κόζο και αγαπημένη μου αδελφή, εγώ σας ευχαριστώ για τις βόλτες που κάναμε με το αμάξι σας, από και προς. Απόλαυσα την πεντανόστιμη σουπιά μόνγκο. Αγαπημένε μου αδελφέ Μασάο και αγαπημένη αδελφή, λυπάμαι πολύ για όλες τις ανησυχίες που σας προκάλεσα.

Σάτσιο-κουν, Χίντεο-κουν, Μίκιο-κουν, Τοσίκο-τσαν-Ριοζούκε-κουν, Τακαχίσα-κουν, Μιγιόκο-τσαν, Γιούκιε-τσαν, Μιτσούε-τσαν, Ακίρα-κουν, Γιοσιγιούκι-κου, Κέικο-τσαν, Κοκέι-κουν, Γιου-τσαν, Κίι-τσαν, Σόγι-κουν: Είθε να μεγαλώσετε και να γίνετε ωραίοι άνθρωποι. Αγαπημένε μου πατέρα και αγαπημένη μου μητέρα, ο Κοκίτσι σας είναι πολύ κουρασμένος για να τρέχει πια. Παρακαλώ συγχωρήστε τον. Λυπάται που σας ανησυχούσε όλη την ώρα. Αγαπημένοι μου πατέρα και μητέρα, στον Κοκίτσι θα άρεσε να έχει ζήσει δίπλα σας».

Αυτό είναι το σημείωμα αυτοκτονίας που βρήκαν δίπλα στον Κοκίτσι Τσουμπουράγια, στις 10 Ιανουαρίου του 1968. Μία μέρα πριν, ο γεννημένος στη Σουκαγκάουα της Φουκουσίμα δρομέας μεγάλων αποστάσεων είχε προβεί στο απονενοημένο διάβημα. Έκανε χαρακίρι. Έκοψε τις φλέβες του.

Ο Κοκίτσι, γεννημένος στις 13 Μαΐου 1940, δεν ήταν ένας απλός αθλητής για τους Ιάπωνες. Σχεδόν τρία χρόνια πριν, έγραψε φαρδύπλατο το όνομά του στην αθλητική Βίβλο της χώρας. Στις 21 Οκτωβρίου του 1964, ο Κοκίτσι έγινε ο πρώτος Ιάπωνας που κατέκτησε ποτέ μετάλλιο στον Μαραθώνιο. Ήταν μόλις ο δεύτερος που κέρδιζε για τη χώρα, αλλά ο Σον Κι-τσανγκ, που είχε πάρει το χρυσό για λογαριασμό της Ιαπωνικής Αυτοκρατορίας το 1936, ήταν Κορεάτης.

Ο θάνατος αυτός παραμένει πηγή πόνου για τους Ασιάτες. Ο Κοκίτσι, που έπασχε από φυματιώδη αρθρίτιδα και στα δύο πόδια όταν ήταν πιτσιρικάς, είχε κάνει περήφανο το έθνος. Ήταν ο πρώτος αθλητής στίβου που έπαιρνε ολυμπιακό μετάλλιο μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι Αγώνες στο Τόκιο το 1964 ήταν το πεδίο του κλέους του. Εκτός απ’ το ότι… δεν ήταν.

Ο Κοκίτσι είχε πάντα προβλήματα με το κορμί του, τα οποία υπερκερνούσε για να ακολουθήσει το όνειρό του, που ήταν να τρέχει. Από μικρός βρισκόταν σε γρήγορη κίνηση, έχοντας ως παράδειγμα το μεγαλύτερο αδελφό του. Στις Δυνάμεις Άμυνας της Ιαπωνίας, όπου βρέθηκε να υπηρετεί, έκανε όνομα ως δρομέας μεγάλων αποστάσεων στις σημαντικές κούρσες Εκίντεν.

Το γεγονός ότι πίεζε τον εαυτό του σε αφόρητο στάδιο, του κόστισε, αφού απέκτησε πόνους στο κάτω μέρος της πλάτης του. Αυτές ήταν και οι ενστάσεις που είχαν οι προπονητές σε ό,τι αφορά την εκπροσώπηση της χώρας στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο. Αλλά ο Κοκίτσι έτρεχε πιο γρήγορα από τους αντιπάλους του. Ήταν αδύνατον να παραβλεφθεί ή να υπερκεραστεί, αφού στις κούρσες των 5.000 και των 10.000 μέτρων ήταν πάντα από τους πρώτους.

Έτσι, μπορούσε να εκπροσωπήσει την Ιαπωνία σε αυτές τις δύο αποστάσεις. Ο θρυλικός Μίκιο Όντα, ο πρώτος Ιάπωνας που πήρε χρυσό μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες, για το τριπλούν στο Άμστερνταμ το 1928, διείδε τις ικανότητές του και σε ό,τι αφορά τον Μαραθώνιο. Τον ενθάρρυνε, με το αξίωμα του επικεφαλής της Ομοσπονδίας Στίβου στη χώρα, να τρέξει την απόσταση των 42.195 μέτρων και τον Μάρτιο του 1964, ο Τσουμπουράγια ήρθε πέμπτος, σε 2 ώρες, 23 λεπτά και 31 δευτερόλεπτα.

Αυτό τού έδωσε την αυτοπεποίθηση που ήθελε ώστε να συμμετάσχει στον Μαραθώνιο του Μαϊνίτσι. Εκεί τερμάτισε δεύτερος και προκρίθηκε θριαμβευτικά και σε αυτό το αγώνισμα για το Τόκιο.

Εκεί, τερμάτισε στην έκτη θέση στο δεκάρι, σε μια κούρσα που ο Αμερικανός Μπίλι Μιλς, Ινδιάνος από τη Λακότα, εκεί που ήταν γνωστός ως Tamakoce Te’Hila, που σημαίνει «Ο άνθρωπος που αγαπάει την πατρίδα του, έκανε μία από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις στην Ιστορία των Ολυμπιακών.

Κατακτώντας το χρυσό μετάλλιο με ένα ντεμαράζ στα τελευταία μέτρα, το οποίο εκτόπισε στη δεύτερη και την τρίτη θέση τα φαβορί, τον Τυνήσιο Μοχάμεντ Γκαμουντί και τον Αυστραλό Ρον Κλαρκ.

Στον Μαραθώνιο, ο Κοκίτσι δεν είχε κάποια υπόσταση. Θεωρούνταν, μάλιστα, ο πιο αδύναμος από τους τρεις Ιάπωνες που λάμβαναν μέρος. Όμως έγινε εκείνος που μπήκε στο Ολυμπιακό Στάδιο δεύτερος, ενώ ο νικητής, ο εμβληματικός Αμπέμπε Μπικίλα, είχε ήδη τερματίσει.

Οι Ιάπωνες ζητωκράυγαζαν γι’ αυτόν, αλλά στην αντεπίθεση του Βρετανού Μπέιζιλ Χίτλεϊ, στα τελευταία 200 μέτρα, δεν είχε απάντηση. Έμεινε τρίτος. Σύμφωνα με τους ανταποκριτές, υπήρξε ένα περίεργο πένθος στη χώρα με αυτήν την εξέλιξη. Ο κόσμος παρέμεινε σιωπηλός.

Ματωμένος γάμος

Ο Τσουμπουράγια θεώρησε ότι απογοήτευσε τους συμπατριώτες του. «Πρέπει να πάρω όρκο ότι θα τρέξω και θα ανυψώσω τη Χινομάρου (σ.σ. σημαία της Ιαπωνίας) σε τέσσερα χρόνια στο Μεξικό», είπε. Αλλά αυτό δεν θα συνέβαινε.

Οι τραυματισμοί του έρχονται ως προσθετικά άσχημα συμβάντα σε μια προσωπική ζωή που είχε κλονιστεί από το καθεστώς. Ενώ συνέχισε να υπηρετεί στις Δυνάμεις Άμυνας, προετοιμαζόταν να παντρευτεί την Έικο το 1967. Όμως, ένας υψηλόβαθμος αξιωματούχος τού είπε ότι θα πρέπει να αναβάλει τις προετοιμασίες του γάμου για μετά τους Ολυμπιακούς του Μεξικού.

Ο προπονητής του διαμαρτυρήθηκε εντόνως για αυτήν την κατάσταση και η Ομοσπονδία τον αποδέσμευσε. Ο Κοκίτσι έμεινε μόνος του και οι γονείς της Έικο, ανησυχώντας γι’ αυτήν την εξέλιξη, την έπεισαν να παντρευτεί με κάποιον άλλον. Φαίνεται ότι αυτός ήταν ο λόγος που, μαζί με τους τραυματισμούς, κλόνισε οριστικά τον Τσουμπουράγια.

Τα νέα του γάμου της έμαθε όταν επισκέφθηκε την οικογένειά του στη Φουκουσίμα για τις διακοπές των Χριστουγέννων, το 1967. Δέκα μέρες αργότερα βρέθηκε το πτώμα του στον κοιτώνα που διέμενε. Η επιστολή του είχε ένα συναίσθημα που οι πιο γνωστοί Ιάπωνες συγγραφείς αποθέωσαν. Η κατάθλιψη δεν ήταν εντελώς άγνωστες λέξεις, αλλά ουδείς μπόρεσε να βοηθήσει τον 27χρονο αθλητή.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News