Νίκολα Γιόκιτς: Ο μάστορας του λίγου χώρου

Το τρίποντο που έβαλε ο Νίκολα Γιόκιτς για να νικήσουν οι Νάγκετς τους Ορλάντο Μάτζικ μέσα στο Ντένβερ, 119-116, και να βρεθούν πρώτοι στη βαθμολογία της Δύσης, δεν είναι κάτι που δεν έχει ξανακάνει, αλλά δεν σημαίνει πως δεν πρόκειται για ένα σουτ ιδιαιτέρως δύσκολο.

Ο Σέρβος σέντερ ψάχνει τον κόσμο μέσα στη ρακέτα για ένα λέι απ δύο πόντων και όταν βλέπει ότι η άμυνα του αντιπάλου αντεπεξέρχεται στα κοψίματα, κάνει δύο βήματα πίσω και σουτάρει, έχοντας απίθανη ισορροπία. Ο Γιόκιτς εξαπολύει το τρίποντο λες και βρίσκεται εν στάσει, κάτι καταπληκτικό για το ύψος και τα κυβικά του, αλλά όχι για τον τρόπο που παίζει.

Άλλωστε, ένα από τα προτερήματά του είναι ότι, παρ’ ότι μοιάζει να κινείται άγαρμπα στο χώρο, έχει πάντα γνώση του κορμιού και των βημάτων του. Δεν είναι δικό του: όλοι οι σπουδαίοι Σέρβοι σέντερ, από τον Κρέζιμιρ Τσόσιτς ως τον Βλάντε Ντίβατς και από τον Ζόραν Σάβιτς ως τον Νέναντ Κρστιτς, είχαν αυτό το προνόμιο.

Ο Γιόκιτς έχει κάτι άλλο. Μια τόλμη που απορρέει της γνώσης των βασικών σε συνδυασμό με τη βελτίωση που έχει σημειώσει το παιχνίδι καθ’ ολοκληρία. Η επιστήμη του μπάσκετ είναι εκείνη που επιτρέπει τον αυτοσχεδιασμό. Το συμπέρασμα που εν καιρώ ανήχθη και που υπήρξε αφοπλιστικό για την παραδοξότητά του, είναι ότι όσο λιγότερη κατάχρηση κάνεις σε ό,τι καταπιάνεσαι τόσο περισσότερη είναι η ευκολία με την οποία σού δίνεται το έδαφος προκειμένου να αυτοσχεδιάσεις.

Έπρεπε να γίνει τρόπω ατομικώ, δηλαδή να διεκδικηθεί από κάποιον και να επικρατήσει ως κοινή γνώση. Αυτός που το έκανε, ήταν ο Τιμ Ντάνκαν. Όλοι οι πάουερ φόργουορντ της γενιάς του έχουν να λένε ότι ήταν από δύσκολο ως αδύνατον να αναχαιτιστεί. Ο Τίμοθι Άλμπερτ Ντάνκαν δεν έκανε άλλο, σε όλη την καριέρα του, από το να αφιερώνει το ζέσταμά του σε ακριβώς ό,τι σχεδίαζε να κάνει μέσα στο παιχνίδι.

Να διαλέγει τα σημεία του έξω ή μέσα από τη ρακέτα, να φτάνει εκεί με το συντομότερο δρόμο, να έχει κι άλλους τρόπους ώστε να σπεύδει χωρίς να χάνει πολύτιμο χρόνο και έπειτα να δοκιμάζει τις κινήσεις του.

Όταν ο Κένιον Μάρτιν, ο εκρηκτικός πάουερ φόργουορντ των Νιου Τζέρσεϊ Νετς που, υπό την αγωνιστική ηγεσία του Τζέισον Κιντ έφτασαν σε δύο διαδοχικούς τελικούς του NBA, το 2002 και το 2003, είχε διαλέξει τον Τιμ Ντάνκαν ως τον πιο δύσκολο αντίπαλο που αντιμετώπισε ποτέ -με την εξαίρεση του Σακίλ Ο’ Νιλ, ο οποίος κιόλας δεν ήταν στα κυβικά του- και είπε ότι εκείνο που δεν γινόταν να αντιμετωπίσει στο σχεδόν εξωγηινικό αντίπαλό του στους Σαν Αντόνιο Σπερς, ήταν ότι θα πήγαινε πάντα στη θέση που ήθελε.

Ο Ντάνκαν έβρισκε τον τρόπο να γίνεται παραγωγικός χωρίς να κάνει οτιδήποτε άλλο από αυτό που προϋποτίθετο. Επιπλέον, ήταν και ο πυλώνας της ομάδας που έπαιξε ιδιαιτέρως θεαματικά τη διετία 2012-14, όταν και κατέκτησε τον τίτλο.

Η πάσα που θα γίνει κανόνας

Ο Γιόκιτς δεν είναι ακριβώς μονόκερος, όπως τον αποκαλούν κατά κόρον στο NBA, προφανώς για να δικαιολογήσουν την άγνοιά τους για τους παλιότερους Ευρωπαίους σέντερ. Αλλά, με έναν τρόπο, κάνει ό,τι ο Ντάνκαν. Όποιος (έχει) δει τα στιγμιότυπα από την αναμέτρηση με τους Μάτζικ, θα διακρίνει πόσες φάσεις έφτιαξε στο τρανζίσιον και μάλιστα από τον κεντρικό διάδρομο και σε πόσες περιπτώσεις μπόρεσε να γίνει επιδραστικός για τους συμπαίκτες του.

Ο Γιόκιτς καταλαβαίνει, όχι μόνο επιδερμικά αλλά με τρόπο που του έχει γίνει έξις, πως η μπάλα ταξιδεύει γρηγορότερα από τον παίκτη. Οι συμπαίκτες του κόβουν, επειδή ξέρουν ότι θα πάρουν την μπάλα και ότι η ομάδα του θα κερδίσει χρόνο. Οι Νάγκετς παίζουν γρήγορα με εκείνον ως εγκέφαλο. Και όταν φτάνει η στιγμή να σταχυολογήσει στοιχεία από κινήσεις ατάκτως ερριμμένες, το κάνει τέλεια.

Υπάρχει συγκεκριμένα μια φάση που γίνεται με 2’56’’ να απομένουν για τη λήξη του τρίτου 12λεπτου στο παιχνίδι με το Ορλάντο. Παίρνει την μπάλα, τυπικά, στον άξονα. Γυρίζει και κοιτάζει τον Κεντάβιους Κάλντγουελ-Πόουπ. Ο Άαρον Γκόρντον είναι σε εκείνη την πλευρά. Ο Γιόκιτς δεν ντριμπλάρει καν.

Δεν ντριμπλάρει, για να μην κολλήσει την επίθεση αν δεν βγει το πρώτο πλάνο. Όταν ο Πόουπ κόβει, το κάνει πίσω από τον Γκόρντον. Ο τελευταίος περιμένει μετά. Δεν γίνεται σκριν, ώστε να μην υπάρξουν αλλαγές. Αν γίνουν αλλαγές, οι αμυντικοί δεν θα ακολουθούν τους παίκτες τους, αλλά θα γυρίσουν να κοιτάξουν εκείνον που έχει την μπάλα.

Αυτό που περιμένει ο Σέρβος σέντερ, είναι να διευθετήσει ότι ο αμυντικός του Κάλντγουελ-Πόουπ δεν πρόκειται να ντουμπλάρει τον Γκόρντον. Για να γίνει αυτό, πρέπει ο υποτιθέμενος πρώτος δέκτης, που έχει βάθος προς το καλάθι, να καταστεί απειλή. Δεν είναι πρόβλημα, γίνεται εκ της θέσεώς του.

Τώρα ο Γκόρντον είναι ανάμεσα σε δύο παίκτες των Μάτζικ, αλλά ουδείς τον έχει υπό τον έλεγχό του. Ο σμολ φόργουορντ των Νάγκετς κοιτάζει τον Γιόκιτς, ο οποίος του δίνει μια πάσα γλυκιά σαν τιραμισού. Ο Γκόρντον, ως εκ θαύματος, βρίσκεται μόνος του με το καλάθι.

Αυτή η πάσα είναι, εν τέλει, η λογική. Αλλά κάποιος πρέπει να βρεθεί να την κάνει. Κάποιος που θα αντιλαμβάνεται καλύτερα το χώρο και την ανθρώπινη κίνηση και που θα στήνει παγίδες μόνο κρατώντας την μπάλα και υποκρινόμενος ότι πρόκειται εκείνη τη στιγμή να αποφασίσει τι θα συμβεί.

Ο Γιόκιτς, όμως, ξέρει τι θα γίνει, διότι γνωρίζει και αναγνωρίζει ότι ο άνθρωπος είναι ατελής. Ότι έχει φόρα και ισορροπία και πως όταν υπάρχει ροπή προς ένα σημείο είναι δύσκολο να στρίψει και να αποκτήσει τον έλεγχο του σώματός του για να εμποδίσει να συμβεί κάτι σε ένα άλλο. Η πάσα αυτή θα γίνει κανόνας σε δύο χρόνια -και αυτό θα συμβεί, όχι επειδή είναι όμορφη αλλά, διότι είναι λειτουργική. Εκείνος, όμως, που την έκανε πρώτος είναι κάποιος που, όπως ο Τιμ Ντάνκαν, θέτει νέους κανόνες στον μπασκετικό χωροχρόνο.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News