ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΣΟΜΟΓΛΟΥ: Καταλαβαίνεις τώρα, ηλίθιε, ότι έχεις να κάνεις με ανθρώπους;

Αν, καλέ μου αναγνώστη, πηγαίνεις στο γήπεδο, πανηγυρίζεις, κλαις, γελάς, διαμαρτύρεσαι, ξεσπάς, αλλά έχεις μάθει να εκφράζεις τα συναισθήματά σου με κόσμιο τρόπο και πάνω απ’ όλα με σεβασμό στους αθλητές και τους προπονητές τους, βάλε μια τελεία, κλείσε το άρθρο και περιηγήσου στην υπόλοιπη θεματολογία του sportday.gr. Εννοείται ότι αν θες να το ολοκληρώσεις, μπορείς να το πράξεις, απλά δεν σε αφορά…

Αν αντίθετα, φίλε μου αναγνώστη, ανήκεις στην κατηγορία όσων πάνε σε ένα γήπεδο για να βγάλουν να απωθημένα τους, να ξεσπάσουν κατά δικαίων και αδίκων και κυρίως αν ανήκεις στην κατηγορία των οπαδών που πιστεύουν ότι μπορούν να καθυβρίζουν αθλητές, προπονητές και τις οικογένειές τους επειδή «αυτά τα τσογλάνια βγάζουν όσα χρήματα βγάζουμε εμείς σε δέκα ζωές και είναι υποχρεωμένα να κερδίζουν», τότε όχι μόνο συνέχισε να διαβάζεις, αλλά να είσαι σίγουρος ότι με αυτά που θα διαβάσεις δεν θα σταματήσεις το… μπινελίκι για τα επόμενα πέντε λεπτά, τουλάχιστον!

Άκου, λοιπόν, άξιε εκπρόσωπε ενός υπέροχου λαού (γιατί σίγουρα ως μέλος ενός υπέροχου λαού θα θεωρείς τον εαυτό σου). Έτυχε μήπως σήμερα να παρακολουθήσεις τη συνέντευξη Τύπου του Λιονέλ Μέσι; Αν ναι, πιστεύεις ότι ο καλύτερα αμειβόμενος παίκτης του πλανήτη ξέσπασε σε λυγμούς επειδή είδε τους τραπεζικούς του λογαριασμούς… μειωμένους;

Μήπως έτυχε να ακούσεις τις κουβέντες των παιδιών της εθνικής πόλο που σε στιγμές απόλυτης χαράς και ευτυχίας, δεν ξέχασαν εκατοντάδες Έλληνες που αντιμετωπίζουν πίσω στην πατρίδα την απειλή μιας προσωπικής και οικογενειακής καταστροφής;

Γιατί στα γράφω όλα αυτά, φίλε μου αναγνώστη; Μπας και καταλάβεις ότι εκεί μέσα, στο χορτάρι, στο παρκέ, στο τάραφλεξ, στην πισίνα, υπάρχουν άνθρωποι όπως εσύ κι εγώ. Νέοι άνθρωποι που καλούνται να διαχειριστούν από πολύ μικρή ηλικία, βάρη και ευθύνες που άλλοι επαγγελματίες βρίσκουν μπροστά τους μετά τα τριάντα τους. Και για να σε προλάβω…

Όχι δεν προσπαθώ να ηρωοποιήσω τους επαγγελματίες αθλητές. Όπως ακριβώς καλούνται να θυσιάσουν ακόμη και τα ομορφότερα χρόνια της ζωής τους, ιδρώνοντας σε ένα γυμναστήριο την ώρα που οι συμμαθητές ή οι συμφοιτητές τους διασκεδάζουν σε κάποιο μπαράκι ή κάποια παραλία, έτσι ακριβώς απολαμβάνουν και προνόμια που άλλοι συνάνθρωποί τους δεν γνωρίζουν ούτε μέχρι τα βαθιά γεράματά τους.

Ωστόσο, όποια όψη του νομίσματος κι αν θελήσεις να αντικρίσεις, υπάρχει και η δεδομένη όψη που ξεχνάς όταν πηγαίνεις στο γήπεδο. Μιλάμε για ανθρώπους! Ανθρώπους με έντονα συναισθήματα, με θαμμένα προσωπικά μυστικά που δεδομένα αγνοείς, προβλήματα που είναι σίγουρο ότι δεν σε ενδιαφέρουν, αλλά καλούνται να αντιμετωπίζουν καθημερινά…

Και οι άνθρωποι παραμένουν άνθρωποι όποιο χρώμα φανέλας κι αν φοράνε, όσο καλά κι αν παίζουν σε ένα παιχνίδι, σ’ όποια λάθη κι αν υποπέσουν. Και δεν έχεις κανένα μα κανένα δικαίωμα να τους αντιμετωπίζεις ως υποκείμενα και να προσβάλλεις με τις πράξεις και τα λόγια σου την αξιοπρέπεια και την προσωπικότητά τους.

Ναι, ναι, το ξέρω (πάλι σε προλαβαίνω). Προφανώς και στις τάξεις των επαγγελματιών του αθλητισμού υπάρχουν εργαζόμενοι που σε προσβάλλουν και οι ίδιοι με τις συμπεριφορές τους.

Ωστόσο, ας κοιτάξουμε λίγο μαζί τον εαυτό μας στον καθρέφτη. Οι άνθρωποι που βρίζεις στο γήπεδο (είτε ανήκουν στη δική σου ομάδα, είτε σε αντίπαλο) νιώθεις ότι σε προσβάλλουν; Γι’ αυτό βρίζεις χυδαία τους ίδιους, τις μανάδες τους και τις οικογένειές τους; Σοβαρέψου! Το κάνεις είτε γιατί το θεωρείς μαγκιά, είτε επειδή έχεις μάθει ότι ο τύπος που φοράει τη φανέλα της αγαπημένης σου ομάδας απαγορεύεται να χάνει και να προσβάλλει την τιμή της, είτε επειδή σου έχουν μάθει ότι κάθε αντίπαλος της ομάδας σου είναι εχθρός!

Α, και δεν πιστεύω να σε προσβάλλει η λέξη «ηλίθιος» που χρησιμοποίησα στον τίτλο. Δεν σε είπα ούτε «μαλ…», ούτε «πού…», ούτε «που…νας γιο», ούτε σου ζήτησα να «βγάλεις τη φανέλα και να φύγεις από εδώ». Ηλίθιο σε είπα, γιατί παλεύω να σου εξηγήσω ότι στο γήπεδο έχεις να κάνεις με ανθρώπους και πρέπει κι εσύ να συμπεριφέρεσαι σαν άνθρωπος. Να τους αποθεώνεις, να τους ασκείς κριτική, να προσπαθείς να τους επηρεάσεις θετικά ή αρνητικά με τη φωνή σου (κι αυτό κομμάτι του παιχνιδιού είναι) αλλά να θυμάσαι πάντα ότι κι αυτοί είναι άνθρωποι, όπως εσύ και τα μέλη της οικογένειάς σου.

Και να θυμάσαι ότι όπως κι εσύ ενδεχομένως να έχεις μικρά παιδιά που λατρεύουν τους γονείς τους σαν θεούς, ο οχετός που βγάζεις από το στόμα σου μπορεί να φτάνει σε κάποια άλλα παιδικά αφτιά και να αφορά το δικό τους πατέρα. Και τα συναισθήματα, οι αναμνήσεις και τα τραύματα ενός παιδιού δεν επουλώνονται με… τραπεζικούς λογαριασμούς, όσο φουσκωμένοι κι αν είναι αυτοί!

 

 

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News