Αντώνης Καρπετόπουλος: Η καρδιά του πρωταθλητή Ολυμπιακού τρομάζει!

Στην προαναγγελία για το ντέρμπι ΑΕΚ – Ολυμπιακός το Σάββατο έγραφα ότι η ΑΕΚ ήταν σούπερ φαβορί για να κερδίσει το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, αλλά έχει στην διάθεσή της ένα ημίχρονο: το πρώτο. Το δεύτερο θα της ήταν πιο δύσκολο γιατί μια κόπωση είχε φανεί τελευταία.

Η ΑΕΚ έκανε όντως ένα πολύ καλό πρώτο ημίχρονο, πιέζοντας πολύ, χτυπώντας πολύ στοχευμένα κυρίως στην πλευρά του Ροντινέι. Γνώριζε επίσης ότι θα αρκούσε ένα απλό γέμισμα προς τον Αραούχο, όταν ο Ολυμπιακός επιχειρούσε λίγο να ανεβεί, για να βρει μια ευκαιρία: στον φορ της, που απλά είναι πιο γρήγορος από τον Ντόι, έφτανε αυτό για να βρεθεί απέναντι από τον Πασχαλάκη.

Η ΑΕΚ ήταν ορεξάτη και διαβασμένη. Αλλά δεν σκόραρε. Και μετά φάνηκε στο γήπεδο κάτι που δεν μπορεί κανείς να υποτιμά. Το λένε καρδιά του πρωταθλητή. Και με την έκφραση αυτή, που ο Γιάννης Ιωαννίδης έβαλε κάποτε στη φρασεολογία των αθλητικών μας, συχνά περιγράφουμε την αντοχή, την ποιότητα και την θέληση μιας ομάδας να δείξει ότι είναι ικανή να κερδίσει κόντρα στο προγνωστικό.

Αυτό έκανε ο Ολυμπιακός, που κερδίζοντας το ντέρμπι αναστάτωσε το πρωτάθλημα κάνοντας το από κούρσα για δυο, κούρσα για τέσσερις. Υπο πολλές προϋποθέσεις βέβαια. Διότι ο ΠΑΟ έχει μια σημαντική διαφορά κι όποιος στραβοπατήσει κινδυνεύει να τον χάσει από τα μάτια του.

Η δουλειά στο ημίχρονο

Στην ιστορία του χθεσινού ντέρμπι είναι πολύ βασικό αυτό που συμβαίνει στο ημίχρονο. Ο κόουτς της ΑΕΚ, κατά δήλωσή του, είπε στους παίκτες του τι πρέπει να προσέξουν για να μην πάθουν κάποια ζημιά – κατά τα άλλα ίσως και να μην ήθελε την διακοπή του ημιχρόνου, που λέει ο λόγος. Οι παίκτες του Ολυμπιακού, αντιθέτως στα αποδυτήρια τα άκουσαν κανονικά! Κάποιοι χρειάστηκε να κάνουν και την αυτοκριτική τους.

Επέστρεψαν στο γήπεδο για να δείξουν πως με πολλά που έκαναν (όχι χθες, αλλά από την αρχή της χρονιάς) αδικούν τον εαυτό τους. Ο Μίτσελ έκανε αυτό που έκανε χωρίς τυμπανοκρουσίες και η διοίκηση του Ολυμπιακού λίγες μέρες πριν: έθεσε προ των ευθυνών τους κυρίως τους πιο ακριβοπληρωμένους. Αυτοί άλλαξαν το ματς στην επανάληψη γιατί ανταποκρίθηκαν στην πίεση: όχι του γηπέδου, που ήταν καυτό όπως πάντα, αλλά της απαίτησης που υπήρχε από δαύτους να κάνουν φέτος ένα ματς που ο κόσμος να θυμάται.

Κατά κάποιο τρόπο ό,τι είδαμε στην ΟΠΑΠ Αρένα θύμισε το πρόσφατο Λίβερπουλ – Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, με τη διαφορά πως ο Ολυμπιακός επειδή είναι πρωταθλητής έπρεπε το δικό του αξέχαστο στους οπαδούς του ματς να το κάνει εκτός έδρας. Το έκανε. Και αν ο Μπιέλ είχε κρατήσει λίγο την προσοχή του και δεν είχε αποβληθεί πιθανότατα και το τελικό σκορ της νίκης να ήταν ακόμα μεγαλύτερο.

Όχι ότι το 1-3 είναι μικρό. Για ματς στο οποίο ο Ολυμπιακός βρέθηκε χωρίς τρεις βασικούς (τον Χάμες, τον Εμβιλά και τον Παπασταθόπουλο) σε μια έδρα που ο αντίπαλός του είχε μόνο νίκες και μετά από ένα ημίχρονο που είχε υποφέρει, το 1-3 είναι τεράστιο.

Το ματς κρίθηκε στο 0-1

Πέρα από το κίνητρο των παικτών του Ολυμπιακού μέτρησαν πολύ και μια δυο λεπτομέρειες. Ο Μπιέλ ξεκίνησε στην επανάληψη σαν κανονικό εξτρέμ κι όχι σαν μέσος που έπρεπε να γυρνά για να βοηθήσει τον Χουάνκ στο κατέβασμα της μπάλας: μια δική του πρωτοβουλία φέρνει το 1-0, χάρη και στην άτυχη παρέμβαση του Μουκουντί.

Αυτό που προσπαθούσε ο Μπιέλ στο πρώτο ημίχρονο το κάνει καλύτερα στο δεύτερο ο Κανός: κάποια στιγμή παραδίδει πνεύμα από την κούραση, αλλά στην επανάληψη έχει σκοράρει κι έχει πασάρει κι έχει τρέξει – στο πρώτο ημίχρονο δεν θυμάται κανείς τι έκανε. Το τρίτο που έκανε ο Μίτσελ είναι να αλλάξει τις θέσεις του Σαμασέκου και του Χουάνκ: ο πρώτος βρήκε τον Πινέδα και τον περιόρισε, ο δεύτερος άρχισε να παίρνει πρωτοβουλίες.

Το γκολ του 0-1 έκρινε το ματς γιατί βοήθησε τον Ολυμπιακό να αποκτήσει ένα τακτικό προσανατολισμό. Γυρίζοντας λίγο πιο πίσω για να το υπερασπιστεί έγινε πιο συμπαγής. Ο Φορτούνης γυρνώντας κάποια μέτρα πιο πίσω γλύτωσε από τους Σιμάνσκι και Γιόνσον κι έτσι μπόρεσε να πασάρει, έχοντας χώρο μπροστά του, αντί να παιδεύεται να φτάσει αυτός σε θέση βολής.

Το αβαντάζ στο σκορ απλοποιεί το παιγνίδι του Μπακαμπού, που κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα από τον καθένα στην Ελλάδα, δηλαδή να «τρέχει» τα αντίπαλα στόπερ: αυτά όμως είναι συνέπεια του 1-0 κι όχι οδηγίες. Το ίδιο ισχύει και για την άμυνα: το αβαντάζ δίνει δύναμη σε όλους. Ο Ντόι, που ήταν πηγή κινδύνων στο πρώτο ημίχρονο, στο δεύτερο μεταμορφώνεται.

Ο Ρέαμπτσιουκ και ο Ροντινέι επικεντρώνονται στο να καλύψουν το χώρο τους και παίζουν σαφώς καλύτερα ακόμα κι όταν βρίσκουν αντιπάλους ξεκούραστους. Ο Μπα κι ο Πασχαλάκης είναι ψύχραιμοι από την αρχή. Η μισή νίκη είναι δική τους για όσα έκαναν κυρίως στο πρώτο ημίχρονο – στο δεύτερο ήταν όλοι καλοί.

Το γκολ του 0-1 βάζει και την ΑΕΚ σε μια νέα συνθήκη: δεν μπορεί να περιμένει λίγο για να πιέσει, καθώς πρέπει να ανοίξει μια κλειστή άμυνα. Πρέπει να ανεβεί πιο πολύ. Δεν είναι το καλύτερό της: την έχουμε δει σε αυτό να δυσκολεύεται και στην Τούμπα και στη Λεωφόρο, ακόμα και στα Γιάννινα.

Ο Μίτσελ απαιτεί σεβασμό

Ο Μίτσελ κερδίζει ένα ματς πρώτον γιατί η ομάδα του άντεξε και δεύτερον γιατί στην ανάπαυλα, αντί να ασχοληθεί με την άμυνα (ή έστω τον περιορισμό της ΑΕΚ στη μεσαία γραμμή), ασχολείται αποκλειστικά με την επίθεση: ξέρει πως για να δει τον Ολυμπιακό να κερδίζει πρέπει να τον δει να βάζει πάνω από ένα γκολ.

Με τον τρόπο του προσπαθεί να κρατήσει την ποιότητα της ομάδας αναλλοίωτη ακόμα κι όταν ο Ολυμπιακός παίζει με παίκτη λιγότερο: βάζει τους Ελ Αραμπί, Μασούρα και Βρουσάι (αντί των Μπακαμπού, Κανός και Φορτούνη) για να παίξει κάτι σαν 4-4-1 και διαμαρτύρεται μόνο για την αδυναμία κατοχής της μπάλας. Ισως μπορούσε να κρατήσει λίγο πιο πολύ τους Φορτούνη και Μπακαμπού, αλλά τον ένοιαζε κυρίως να βοηθήσει τον Ροντινέι γιατί ο Τζούμπερ μπήκε με όρεξη κι ο Αραούχο είχε πάει αριστερά.

Εχει μεγάλο μερίδιο στη νίκη ο Ισπανός – ακόμα και το «ψάρωμα» που κάνει στο διαιτητή με μια διαμαρτυρία του στο δεκαπεντάλεπτο είναι αρχηγικό. Αφού του λέει στα αγγλικά πως περιμένει δεκαπέντε λεπτά ένα φάουλ, του μιλά στα συνέχεια στα ιταλικά και του λέει «απαιτώ σεβασμό». Αυτό δηλαδή που απαιτεί από όλους.

Ο Μαριάνι κάνει μια διαιτησία ανάλογη της καριέρας του. Ηταν και θα παραμείνει μια λαμπρή «δευτεράτζα», ένας από τους λίγους Ιταλούς διαιτητές που δεν έγινε elite και είδαμε γιατί: φοβάται το γήπεδο, ξεφυσάει, ξεχνάει τις κάρτες του όταν κρίνει παίκτες της ΑΕΚ, πιθανότατα δεν δίνει ένα πέναλτι. Αλλά δεν παίζει για να αποδείξει κάτι, όπως ο Πινέιρο πχ στο Ολυμπιακός – ΠΑΟ. Κάνει ό,τι μπορεί και δίνει ό,τι βλέπει. Στα μάτια μου έχει την τιμιότητα της μετριότητας του. Βέβαια δεν χρειάζεται να τον ξαναδούμε στην Ελλάδα.

Αθώος, αλλά…

Οι επιλογές του Αλμέιδα θα συζητηθούν. Η ΑΕΚ έχασε το μόνο ματς που δεν έπρεπε να χάσει στο πρωτάθλημα. Είχε προβλήματα κόπωσης, λόγω των τραυματισμών και των απουσιών, κι αυτό είχε φανεί. Ο Αργεντίνος προσπάθησε να πάρει το ματς στο πρώτο ημίχρονο και σε αυτό η ΑΕΚ ήταν καλύτερη, άρα κάτι έκανε σωστά.

Η απόφασή του να παίξει με τον Αραούχο φορ και τον Πινέδα πίσω του και να αφήσει στον πάγκο τον Τζούμπερ (καλύτερο παίκτη της ΑΕΚ και σκόρερ στο Περιστέρι) θα είχε δικαιωθεί αν ο Αραούχο ήταν πιο προσεχτικός και ο Πινέδα δεν χρησιμοποιούσε το χέρι του πριν σκοράρει στο 20’. Ισως βιάστηκε να κάνει την ΑΕΚ επιθετικότερη με τις αλλαγές που κάνει στο 66΄(υπερβολικό ρίσκο η ταυτόχρονη έξοδος των Γκατσίνοβιτς – Γιόνσον) αλλά η ΑΕΚ χάνει με 2-0 ήδη.

Ισως ο Σιντιμπέ να ήταν πιο χρήσιμος από το Ρότα, αλλά η ΑΕΚ ήθελε τη νίκη για πολλούς λόγους: ο βασικότερος ότι στο πρωτάθλημα κανείς δεν θυμάται πότε κέρδισε τον Ολυμπιακό για τελευταία φορά. Η Ενωση προετοιμάστηκε για πάρτι. Αν έχει συμμετοχή σε αυτό το λάθος κι ο προπονητής φταίει. Αν όχι, είναι αθώος. Μέχρι της αποδείξεως του εναντίον.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΣΤΟ: www.karpetshow.gr

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News