Γιώργος Χελάκης: Η ποδοσφαιρική... εξορία του Φορτούνη σε κάνει να απορείς!

H κρίση είναι υποκειμενική κι εν πολλοίς αυθαίρετη. Ετσι συμβαίνει με τις κρίσεις. Είναι περισσότερο τι… γράφει στο μάτι, τι ευχαριστεί και τι συναρπάζει. Η κρίση δεν είναι απαραίτητο να υποτάσσεται στη στατιστική απεικόνιση και σε σκοπιμότητες που -καμιά αντίρρηση- είναι επιβεβλημένες. Το γλυκύ του υποκειμενισμού είναι που σε κάνει να σηκώνεσαι απ’ τη θέση σου και να θαυμάζεις. Να γουστάρεις και να υποκλίνεσαι. Να διατυπώσω διαφορετικά υποκύπτοντας σε μία ακόμα αυθαιρεσία.

Δείτε παρακαλώ τα στατιστικά -όσα υπάρχουντου Γιώργου Δεληκάρη. Τίποτα το εντυπωσιακό. Εντυπωσιακός ήταν ο ίδιος. Με την κίνησή του μέσα στο γήπεδο. Τις αέρινες προσποιήσεις, τις επινοήσεις του. Κι όμως ο Γιώργος Δεληκάρης έχει ξεχωριστή θέση στις καρδιές των μερακλήδων του ποδοσφαίρου που τον πρόλαβαν να παίζει. Το ίδιο ισχύει και για τον Βασίλη Χατζηπαναγή για την αξία και την ποιότητα του οποίου δεν θα βρεθεί ούτε ένας να αμφιβάλλει.

Τα στατιστικά του Κώστα Φορτούνη παρεμπιπτόντως είναι ασυγκρίτως καλύτερα απ’ αυτών των δύο. Με διαφορά ο πιο επιδραστικός παίκτης στο παιχνίδι της ομάδας του. Κι όμως, αυτός ο παίκτης βίωσε ποδοσφαιρική εξορία δυο τύπων. Η πρώτη αφορούσε την εξέδρα. Πολύ εξέδρα χωρίς να ξέρουμε τον λόγο. Η δεύτερη τη θέση που παίζει. Το καλύτερο «δεκάρι» των ελληνικών γηπέδων βρίσκεται πολλές φορές και στην ομάδα του και στην Εθνική να παίζει εξόριστος, στα άκρα της επίθεσης.

Παίζει εκεί επειδή τα καταφέρνει κι επειδή δεν φέρνει αντίρρηση. Του παίρνουν τη θέση, του παίρνουν το νούμερο στη φανέλα, του παίρνουν το περιβραχιόνιο κι αυτός εκεί. Σε ένα διαρκές «επέστρεφε», βάζει το κεφάλι κάτω και κάνει επίδειξη του μεγάλου ταλέντου του. Μέχρι και τις στημένες φάσεις τον εμποδίζουν να εκτελεί. Καταστάσεις για γέλια και για κλάματα, τις οποίες αντιπαρέρχεται και συνεχίζει. Το κείμενο αν συνεχίσει έτσι θα εξελιχτεί σε… αγιογραφία. Δεν είναι αυτός ο στόχος. Γράφεται με αφορμή τη χθεσινή δήλωση του Μίτσελ ότι «ο Φορτούνης είναι αυτό που θέλουμε».

Μα όταν έπαιζε, πάντα αυτός ήταν ο Κώστας Φορτούνης. Μόνο όταν δεν έπαιζε δεν «μπορούσε» να ήταν αυτός που όλοι ήθελαν. Ούτε αλάνθαστος είναι, ούτε άμοιρος ευθυνών για όσα του συνέβησαν. Είναι όμως ο καλύτερος, πώς να το κάνουμε; Κι όταν έχεις τέτοιο παίκτη φροντίζεις να τον συνεφέρεις το γρηγορότερο. Για να κάνετε εσείς (οι προπονητές) τη δουλειά σας κι εμείς να «σηκώνουμε τους γιακάδες του θαυμασμού» για τα όσα περίτεχνα κάνει μέσα στο γήπεδο.

Υ.Γ.: Ο Παυλίδης δεν είδε ότι η πάσα προοριζόταν για τον Μασούρα κι άπλωσε το πόδι του. Με το δίκιο του. Που να φανταστεί ότι ο Φορτούνης σημάδευε άλλον, που εκείνη τη στιγμή μόλις είχε ξεκινήσει για να βρεθεί σε θέση βολής. Κάπως έτσι, δεν βγήκε η κορυφαία ασίστ στα ελληνικά γήπεδα για φέτος…

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στην SPORTDAY που κυκλοφορεί Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News