Νίκος Γκάλης: Ο «θεός» δεν κρίνεται, άρα δεν συγκρίνεται!

Με ακόμα μία μέρα ποδοσφαιρικού παραλογισμού έτοιμη να παρέλθει, με μια Κυριακή που προλογιζόταν ως ρομαντική μέχρι να γίνει το μπέρδεμα της πολωνικής βότκας με την οπαδική βία, κάτι ενδεχομένως όχι αρκετά συγγενές για να γίνει λάθος, με ακόμα ένα περιμετρικά ποδοσφαιρικό φεστιβάλ, που τα 11 γκολ σε τρία παιχνίδια ουδεμία σημασία είχαν, διότι μέχρι να φτάσουμε στο ντέρμπι, ήμαστε όλοι τόσο κουρασμένοι που το πραγματικό ιβέντ ουδεμία σημασία είχε, η ομάδα μπάσκετ του Άρη της σεζόν 1985-86 μπήκε στο Αλεξάνδρειο.

Για όσους πραγματικά γνωρίζουν από τη Θεσσαλονίκη των αρχών της δεκαετίας του ’80, υπάρχει κάτι μεγαλειώδες να βλέπεις τόσο κοντά τον Χάρη Παπαγεωργίου και τον Νίκο Γκάλη. Ο πρώτος ήταν ο… Ντούσκο Ιβάνοβιτς του Άρη.

Όπως ο τελευταίος, ο βασικός σούτινγκ γκαρντ της Γιουγκοπλάστικα, έβρισκε συνεχώς τον Ντράζεν Πέτροβιτς μπροστά του στην εθνική Γιουγκοσλαβίας, ο Παπαγεωργίου είδε την… ποσόστωση της υστεροφημίας του να μειώνεται αισθητά. Παραμένει ένας επιβλητικός άνθρωπος και ήταν ένας σπουδαίος σκόρερ, με τον εγωτισμό του να μη βρίσκει ένα ψυχολογικό ανάχωμα, μια στήριξη για να μπορεί να συνεχίσει.

Αυτή η ομάδα, από την οποία έλειπε ο Παναγιώτης Γιαννάκης, μπήκε στο Αλεξάνδρειο πριν από λίγες μέρες για να γιορτάσει την κατάκτηση του Super Cup. Το 1986, ο Άρης κατέκτησε το πρωτάθλημα και ο Παναθηναϊκός το Κύπελλο, οπότε τότε η ΕΟΚ αποφάσισε να θεσπίσει τη διοργάνωση.

Οι «κίτρινοι», περίπου στο μέσο του μεγάλου αήττητου των 88 παιχνιδιών στο πρωτάθλημα, σχεδόν δύο χρόνια από τότε που ο μέγας Γιάννης Ιωαννίδης είπε «δεν θα ξαναχάσω ποτέ», μετά το μπαράζ του πρωταθλήματος το 1984 με τον Παναθηναϊκό στην Κέρκυρα, δεν αντιμετώπισαν οποιοδήποτε πρόβλημα. Νίκησε με δύο κατοστάρες και πήρε το τρόπαιο.

Η ΕΟΚ θεώρησε τη διοργάνωση πειραματική και δεν την καταμέτρησε ως επίσημη και δεύτερη δεν έγινε. Από το 1987 έως και το 1990, ο Άρης κατέκτησε τέσσερα νταμπλ, οπότε αντίπαλος δεν υπήρχε. Η διοργάνωση παραπέμφθηκε στις καλένδες και ακόμα και σήμερα παραμένει εκεί, αλλά ο Άρης έμοιαζε με τον αδικημένο της Ιστορίας.

Πριν από λίγες μέρες, η Ομοσπονδία αποφάσισε ότι εκείνη η διοργάνωση ήταν επίσημη και οι τελικοί πρέπει να περάσουν στα βιβλία της. Αυτό μάλλον έγινε από… κεκτημένη ταχύτητα, αφού έχει αναληφθεί το εγχείρημα της ψηφιοποίησης του αρχείου της, το οποίο είναι βέβαιο πως θα είναι ζηλευτό.

Έτσι, οι παίκτες, από τον Γκάλη και τον Παπαγεωργίου έως τον Γιώργο Δοξάκη, τον Μιχάλη Ρωμανίδη, τον Νίκο Φιλίππου και τον Βασίλη Λυπηρίδη, μπήκαν στο Αλεξάνδρειο για το «22ο λάβαρο». Για το νεφεληγερέτη Νικ, τον άαπτο ανάμεσα στους θνητούς, ήταν η ευκαιρία να διασχίσει μια σάλα που έχει πάρει το όνομά του.

Ο Γκάλης, χωρίς να κάνει οποιαδήποτε ιδιαίτερη προσπάθεια, είναι το βαρόμετρο της ελληνικής κοινωνίας. Το πρόσωπό του, ακόμα και τώρα, στα 65 του, μοιάζει να βγαίνει από το σύμπαν του Τζορτζ Λούκας. Θα μπορούσε από μόνος του να αποτελεί φεστιβάλ της κόμικ-κον. Αποδείχθηκε, πάντως, από το 2010 και έπειτα, ότι το θεμέλιο που είχε θέσει η παρουσία του ήταν πολύ ισχυρό.

Όσο βαθύτερα αυθυποβαλλόταν με την κρίση η ελληνική κοινωνία, όσο πιο έντρομη παρουσιαζόταν σε συνθήκες που παρέπεμπαν σε περιβάλλον τριτοκοσμικό, όσο πιο διαταραγμένη γινόταν η πραγματικότητα και η καθημερινότητα -και άνθρωποι πλήρωναν ακριβώς ό,τι παρουσιάζεται ως ίδιον της ανθρώπινης φύσης, ότι δηλαδή κάτι που συμβαίνει προκύπτει από θεϊκό λόγο και θα συνεχίσει να συμβαίνει εσαεί, τόσο πλησίαζε προς την παρουσία του Γκάλη, ο οποίος, αυτάρκης και πλήρης, δεν υπήρχε λόγος να εμφανίζεται χωρίς να τον καλούν.

Τα τελευταία χρόνια, προς τέρψη όσων τον αγάπησαν, τον θαύμασαν, ακόμα και τον αγιοποίησαν, το κάνει αρκετά συχνά. Σε αυτήν εδώ την περίπτωση, μάλιστα, είχε ακόμα ένα λόγο: έπρεπε να αφιερώσει το τρόπαιο στον Ιωαννίδη, ο οποίος έχει αδιαπέραστα προβλήματα υγείας. Ο «ξανθός» θα έμπαινε πρώτος πρώτος στο γήπεδο και θα χάριζε στον κόσμο ένα λαμπερό, πλην συνωμοτικό χαμόγελο, από εκείνα που νιώθεις ότι κρατιέται να μην τα δώσει μέχρι να αφεθεί.

Το βαρόμετρο της ελληνικής κοινωνίας

Ο Γκάλης μπήκε σαν θεός μέσα στο Αλεξάνδρειο, με το υπέροχο καφέ δερμάτινο. Παραμένει χτισμένος. Ήξερε τι επέπρωτο: τα χέρια του ήταν ήδη ακονισμένα για τις χειραψίες. Τα χέρια του παραμένουν γερά και το σχήμα που παίρνουν συμβολίζει την ισχύ του. Εκείνοι που του δίνουν τα δικά τους χέρια, όμως, είναι το ζήτημα. Νιώθεις πως αυτές οι χειραψίες είναι το πιο σημαντικό πράγμα που έχει συμβεί ποτέ στη ζωή τους. Ακόμα και εκείνοι που απλώς έχουν ακούσει, είναι εντυπωσιακά διστακτικοί απέναντι στον Γκάλη. Λουσμένος στο φως, ο ανυπέρβλητος Νικ παραμένει ένα στοιχείο ζωοποιό.

Στην Ελλάδα έχουν υπάρξει φαινομενικοί αθλητές, μάνι μάνι αυτήν την εποχή τέσσερις σχηματίζουν το περίγραμμα που καλούνται να χωρέσουν τα έργα και οι ημέρες τους. Ο Γκάλης, όμως, άλλαξε τον ελληνικό αθλητισμό και έγινε βαρόμετρο για όποια εποχή. Ό,τι έκανε στο παρκέ ή έξω από αυτό συμβόλιζε κάτι και μπορούσε να αντιστοιχεί σε κάτι άσχετο. Ακόμα και η εξαφάνισή του έμοιαζε με την μπόρα πριν την κοινωνική καταιγίδα.

Ο υπογράφων το έχει σκεφτεί 849 φορές, όταν φτιάχνει μια λίστα με τους καλύτερους Ευρωπαίους παίκτες μπάσκετ: ο Γκάλης δεν είναι μέσα σε αυτήν, διότι δεν κρίνεται, άρα δεν συγκρίνεται. Σίγουρα είναι άνθρωπος, με αδυναμίες και όλα αυτά, όμως με κάποιον τρόπο είναι άφταστος, άρα δεν υπάγεται σε μέτρα και σταθμά. Γι’ αυτό, κιόλας, οι χειραψίες στο Αλεξάνδρειο κάνουν εκείνους που τείνουν το χέρι τους να αισθάνονται σε σμίκρυνση. Ο θόρυβος από την υποψία της παρουσίας του αναλογεί σε λαλίστατο σμήνος.

Και είναι πια βέβαιο ότι παρόμοιες θα είναι οι αντιδράσεις σε όσες εκδηλώσεις εμφανιστεί από εδώ και μπρος. Ο Γκάλης μεγάλωσε, αλλά παραμένει ατόφιος. Χωρίς, βέβαια, να ξέρουμε πόσο χρόνων είναι στον πλανήτη από τον οποίο έφτασε εδώ.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News