Συνέντευξη Φώτης Κατσικάρης: «Μακάρι το μοντέλο του Ολυμπιακού να κυριαρχήσει στην Ευρώπη»

Αποστολή στο Κάουνας: Αλέξανδρος Σόμογλου

Τον γνωρίζουμε ως κορυφαίο προπονητή, αλλά πλέον μαθαίνουμε εδώ και μήνες πόσο χαρισματικός είναι και ως τηλεοπτικός αναλυτής! Καθ’ όλη τη διάρκεια της παρουσία του στο Κάουνας (ως μέλος της μεγάλης ομάδας παραγωγής των καναλιών Novasports) ο Φώτης Κατσικάρης αποδεικνύεται περιζήτητο πρόσωπο, όχι από τους Έλληνες αλλά και από τους Ισπανούς δημοσιογράφους που τον γνωρίζουν φυσικά από τη θητεία του στην ACB.

Δεν θα μπορούσαμε, λοιπόν, να βρούμε καλύτερο ξεναγό στο μονοπάτι που οδηγεί στην κορυφή του ευρωπαϊκού μπάσκετ, λίγες ώρες πριν από τον μεγάλο τελικό του Ολυμπιακού με τη Ρεάλ Μαδρίτης. Αν και για να είμαστε ειλικρινείς η συζήτηση που είχαμε με τον Έλληνα τεχνικό στο Κάουνας δεν είχε σχέση μόνο με το σήμερα, αλλά και με το αύριο του ευρωπαϊκού μπάσκετ.

Θα σου θέσω ένα ερώτημα που θέσαμε και στον Γιώργο Μπαρτζώκα κατά τη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου του τελικού. Πριν από δύο μήνες ο βοηθός του Αντρέα Τρινκιέρι είχε δηλώσει ότι ο φετινός Ολυμπιακός του θυμίζει την εθνική Βραζιλίας του Πελέ του 1970…

Ναι, ναι, το θυμάμαι…

Το μπάσκετ που είδαμε από τον Ολυμπιακό στην τρίτη περίοδο του ημιτελικού με τη Μονακό θύμισε το ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο, το περίφημο total football που παρουσίασαν επίσης τη δεκαετία του ’70 η εθνική Ολλανδίας και ο Άγιαξ του Γιόχαν Κρόιφ. Επειδή, όπως καταλαβαίνεις, αναφερόμαστε σε ομάδες-θρύλους που άλλαξαν συνολικά την κοσμοθεωρία στον τρόπο που παίζεται το άθλημα του ποδοσφαίρου, θεωρείς ότι ο φετινός Ολυμπιακός μπορεί να επηρεάσει τον τρόπο που θα παίζεται το μπάσκετ στην Ευρώπη τα επόμενα χρόνια;

Μακάρι, γιατί κι εγώ είμαι θιασώτης αυτού του μοντέλου, αυτής της φιλοσοφίας, του ομαδικού πνεύματος, της ταχύτητας στην επίθεση, της διαρκούς κίνησης της μπάλας. Πρέπει, όμως, να διαθέτεις τα εργαλεία για να το πετύχεις και φυσικά έναν προπονητή που να πιστεύει στο συγκεκριμένο μοντέλο. Και στον Ολυμπιακό κύριος εκφραστής αυτού του καταπληκτικού μπάσκετ που βλέπουμε είναι ο Γιώργος (Μπαρτζώκας).

Πιστεύεις ότι θα δούμε ομάδες να προσπαθούν να αντιγράψουν το συγκεκριμένο μοντέλο;

Νομίζω πως ναι. Τα τελευταία δύο χρόνια είδαμε να κυριαρχεί το μοντέλο μιας ομάδας όπως η Εφές, που βρίσκεται πιο κοντά στη λογική του ΝΒΑ και που στηρίζεται κυρίως στο ένας εναντίον ενός και κάποιες απλές καταστάσεις pick n’ roll. Ένα μοντέλο που βασιζόταν κυρίως στο ατομικό ταλέντο, για να γίνω πιο κατανοητός σε όσους μας διαβάζουν. Υπό αυτή την έννοια μακάρι το μπάσκετ του Ολυμπιακού να γίνει η τάση της επόμενης μέρας του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Δεν ξέρω, όμως, κατά πόσο θα είναι εφικτό…

Γιατί το λες αυτό;

Πρόκειται για ένα μοντέλο που απαιτεί πολλή και σκληρή δουλειά, τόσο από τους παίκτες όσο και από τους προπονητές. Επιπλέον χρειάζεται και χρόνο. Δεν είναι εύκολο να βρει πολλούς που να μπορούν να το υποστηρίξουν με επιτυχία. Μακάρι να είναι αυτή η τάση που θα κυριαρχήσει τα επόμενα χρόνια στην Ευρώπη και όχι το αγωνιστικό μοντέλο που πρεσβεύουν ομάδες όπως η Μονακό ή η Μακάμπι. Πέρα από τη συναισθηματική παράμετρο που συνοδεύει πάντα την παρουσία μιας ελληνικής ομάδας σε έναν τελικό, πραγματικά θα ήθελα να κατακτήσει το φετινό τρόπαιο ο Ολυμπιακός και γι’ αυτόν το λόγο.

«Ο Ολυμπιακός είναι μια μπασκετική Λερναία Ύδρα»

Φεύγουμε σιγά-σιγά από το «μπάσκετ του ενός» και βαδίζουμε στο «μπάσκετ της ομάδας»; Σε ρωτάω γιατί στη συνέντευξη που μας παραχώρησε ο Τζο Αρλάουκας μας δήλωσε ότι του λείπει το μπάσκετ που έπαιρνε την μπάλα ένας Σπανούλης ή ένας Γιασικεβίτσιους και καθόριζαν τη μοίρα ενός αγώνα…

Και στο μπάσκετ του Ολυμπιακού πάντα θα υπάρχει ένας πρωταγωνιστής στα παιχνίδια του. Απλά αυτό που τον διαφοροποιεί σε σχέση με όσα γνωρίζαμε είναι ότι σε κάθε αγώνα αυτός ο πρωταγωνιστής διαφέρει. Γι’ αυτό θαυμάζεται το δικό του μοντέλο. Μπορεί να μην έχει τον έναν, τον Σπανούλη, τον Ναβάρο, τον Λάρκιν, ή τον Μίσιτς αλλά έχει την ικανότητα να αναδεικνύει μέσα από το ομαδικό του παιχνίδι πολλούς και διαφορετικούς πρωταγωνιστές.

Ένας τελικός, όμως, δεν είναι μια εντελώς διαφορετική ιστορία όπως αναφέρετε συνέχεια προπονητές και αθλητές;

Είναι αλήθεια ότι για να ανταπεξέλθεις στις δυσκολίες ενός τελικού, πρέπει να έχει δουλευτεί κατά τη διάρκεια της σεζόν ο ένας που θα κληθεί να λάβει ορισμένες δύσκολες αποφάσεις. Απλά ο Ολυμπιακός έχει αποδείξει ότι αποτελεί ως ομάδα μια Λερναία Ύδρα και έχει ανταπεξέλθει με επιτυχία σε δυσκολίες (όπως είδαμε και στη σειρά με τη Φενέρ, αλλά και στη διαχείριση του πρώτου ημιχρόνου του ημιτελικού εδώ στο Final Four).

Ναι, αλλά ένας Σπανούλης, ένας Ναβάρο, ένας Μίσιτς ή ένας Λάρκιν (για να χρησιμοποιήσω τα παραδείγματα που ανέφερες) δεν κάνει πιο εύκολη τη δική σας ζωή, τη ζωή των προπονητών;

Πάντα θέλουμε να έχουμε έναν παίκτη που να διαθέτει το ταλέντο και την προσωπικότητα που θα τον βοηθούν να παίρνει τις αποφάσεις… εκτός σεναρίου. Αυτός ο παίκτης, για παράδειγμα, έλειπε από την Μπαρτσελόνα, παρά το γεγονός ότι είναι μια ομάδα με γεμάτο ρόστερ. Δεν είχε αυτόν τον κάποιον να βγει μπροστά στα δύσκολα.

«Κλειδιά του τελικού ο Γουόκαπ και οι τρεις ψηλοί»

Χαρακτήρισες Λερναία Ύδρα τον Ολυμπιακό. Για να περάσουμε και στον τελικό, αν σου ζητούσα να μου ονοματίσεις κάποιο από τα δώδεκα κεφάλια που θεωρείς ότι μπορούν να παίξουν καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη του αγώνα με τη Ρεάλ, ποιο θα επέλεγες. Μη μου πεις τα προφανή, τον Σλούκα, τον Βεζένκοφ ή τον Παπανικολάου. Από τους υπόλοιπους…

Ο ένας είναι σίγουρα ο Γουόκαπ. Θα είναι κλειδί και η σωματική φθορά που θα υποστούν Τσάτσο και Γιουλ μετά και την ένταση που είχε ο ημιτελικός με την Μπαρτσελόνα. Και εννοείται ότι θα παίξει τεράστιο ρόλο η αντιμετώπιση του Ταβάρες από τους ψηλούς του Ολυμπιακού. Και αναφέρομαι και στους τρεις, και στον Φαλ, και στον Μπλακ και στον Μπολομπόι.

Φεύγοντας λίγο από την τακτική προσέγγιση του τελικού, σου έχει κάνει εντύπωση όλες αυτές τις μέρες στο Κάουνας η σιγουριά που βγάζει ο Γιώργος Μπαρτζώκας για την ομάδα; Σου δίνει την αίσθηση ότι είναι πιο σίγουρος από κάθε άλλη φορά;

Τι σε κάνει σίγουρο αν είσαι προπονητής; Η ίδια η ομάδα σου. Όταν νιώθεις ότι είναι καλά. Ο Γιώργος χτίζει το συγκεκριμένο πλάνο εδώ και δύο ολόκληρα χρόνια, δεν το σχεδίασε χθες. Γι’ αυτό είναι σίγουρος. Γιατί γνωρίζει ότι όποια δυσκολία κι αν του παρουσιαστεί κατά τη διάρκεια ενός αγώνα, το σχέδιο του είναι τόσο καλό και εφαρμόζεται τόσο πιστά από τους παίκτες του που μπορεί να ξεπεραστεί. Ξέρει ότι όποια ερώτηση κι αν του θέσει ο αντίπαλος, θα βρει την απάντηση. Ο Γιώργος έχει αυτή τη στιγμή 100% έλεγχο της ομάδας του.

«Τι σε κάνει σίγουρο αν είσαι προπονητής; Η ίδια η ομάδα σου. Όταν νιώθεις ότι είναι καλά. Ο Γιώργος χτίζει το συγκεκριμένο πλάνο εδώ και δύο ολόκληρα χρόνια, δεν το σχεδίασε χθες. Γι’ αυτό είναι σίγουρος!»

Δεν παίζει όμως μόνος του ο Ολυμπιακός στον τελικό. Έχει απέναντι του μια ομάδα με τεράστια προσωπικότητα. Στα χρόνια που ήσουν στην Ισπανία ήταν εύκολο να πείσεις τους παίκτες σου ότι δεν μπορούν να υποτιμήσουν τη Ρεάλ σε όποια κατάσταση κι αν βρισκόταν;

Πρόκειται για μια ομάδα που όλοι γνωρίζουν ότι δεν τα παρατάει ποτέ. Στον ημιτελικό όλοι θεωρούσαν την Μπαρτσελόνα φαβορί, δεδομένων και των απουσιών της Ρεάλ. Και είδατε τι συνέβη. Στο ισπανικό πρωτάθλημα έχεις μια τύχη να την πετύχεις σε ορισμένα παιχνίδια πιο χαλαρή και να το εκμεταλλευτείς. Στα μεγάλα ραντεβού, όμως, είναι πάντα συνεπής. Είναι πολύ σημαντικό ότι διαδέχτηκε τον Λάσο ένας προπονητής όπως ο Ματέο που ήταν κομμάτι του συστήματος της ομάδας, που γνώριζε τους γηγενείς παίκτες. Όταν αντιμετωπίζεις τη Ρεάλ, η λέξη υποτίμηση δεν νοείται να υπάρχει στο μυαλό σου!

Άσε που είναι και μια ομάδα που μπορεί να παίξει με το μυαλό σου…

Δεν είδες τι συνέβη με την Παρτιζάν; Όλα έμοιαζαν να έχουν τελειώσει στη σειρά και ένα λεπτό ήταν αρκετό για να αλλάξουν τα πάντα!

 

 

 

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News