Συνέντευξη Δήμος Κάβουρας: «Όταν πήγα στον Παναθηναϊκό μιλούσα στον πληθυντικό σε Ζάετς, Ρότσα και Καρούλια»

Αρχές δεκαετίας του 1980. Ο Γιώργος Βαρδινογιάννης έχει αποκτήσει τον Παναθηναϊκό και πλέον σκέφτεται το πως θα τον κάνει κυρίαρχο στον ελληνικό χώρο και πως θα δημιουργήσει μια ομάδα που θα μπορεί να σταθεί και εκτός των συνόρων.

Στο πλαίσιο αυτό, δίνει τα ηνία της ομάδας στον Γιάτσεκ Γκμοχ και παράλληλα με τις μεταγραφές ξένων, ικανών να σηκώσουν το βάρος της πράσινης φανέλας, προσπαθεί να κάνει και μάζεμα Ελλήνων παικτών από κάθε γωνιά της χώρας.

Μεταξύ των παικτών που προτάθηκαν και δοκιμάστηκαν ήταν και ο Δήμος Κάβουρας. Μια περίπτωση ποδοσφαιριστή, που ξεκίνησε ουσιαστικά να κάνει άλλο άθλημα και κατέληξε στο ποδόσφαιρο.

Εκείνη την εποχή μάλιστα ο Παναθηναϊκός απέκτησε και τον Νίκο Καραβίδα, με αποτέλεσμα να επικρατήσει η φράση: «Πού πάει ο Παναθηναϊκός με τα θαλασσινά»;

Ο Δήμος Κάβουρας λοιπόν, αποτέλεσε ένα πολύτιμο εργαλείο στα χέρια του Γιάτσεκ Γκμοχ και πλέον κολλάει το δικό του χαρτάκι στο άλμπουμ του sportday.gr.

Δήμο, να ξεκινήσουμε από τον τόπο καταγωγής σου.

Γεννήθηκα στη Χίο, στα Νένητα και εκεί πέρασα τα παιδικά μου, αλλά και τα εφηβικά μου χρόνια. Στα 17 μου έφυγα από το χωριό μου, γιατί είχα ενταχθεί στην Εθνική ομάδα στίβου.

Η αθλητική σου καριέρα ξεκίνησε από άλλο άθλημα και όχι από το ποδόσφαιρο δηλαδή.

Ναι βέβαια. Έκανα διάφορα αθλήματα. Πρέπει να σου πω ότι από 14 έως 16 χρονών είχα και δελτίο στον Κανάρη, την ομάδα της Χίου και έπαιζα και ποδόσφαιρο, όμως είχα καταφέρει να είμαι καλός και στο τριπλούν. Με είχε δει ένας καθηγητής στο σχολείο και είχα πάρει μέρος και στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα, όπου είχα διακριθεί.

«Είχα ένα τραυματισμό στο τριπλούν, την τρίτη χρονιά στην Εθνική ομάδα, με αποτέλεσμα ο ΣΕΓΑΣ να αποφασίσει να με βγάλει από την ομάδα».

Ενώ είχες ξεκινήσει καλά με το τριπλούν, τι έγινε και επέστρεψες στο ποδόσφαιρο;

Είναι αυτό που λέμε, «τυχερός μέσα στην ατυχία μου». Είχα ένα τραυματισμό στο τριπλούν, την τρίτη χρονιά στην Εθνική ομάδα, με αποτέλεσμα ο ΣΕΓΑΣ να αποφασίσει να με βγάλει από την ομάδα. Εγώ τότε δεν είχα άλλη επιλογή και επέστρεψα στη Χίο. Μάλιστα σταμάτησα εντελώς το στίβο. Ο Κανάρης όμως μου ανανέωνε το δελτίο, όλα αυτά τα χρόνια, με αποτέλεσμα να ξεκινήσω σιγά σιγά τις προπονήσεις.

Έγιναν όλα πολύ γρήγορα. Ήσουν 19 χρονών και ουσιαστικά στα 21 σου πήγες στον Παναθηναϊκό.

Είχα καταφέρει να πετύχω περισσότερα από 30 γκολ στη Β’ Εθνική και στις κατηγορίες που έπαιζα με τον Κανάρη. Με είχαν δει κάποιοι άνθρωποι του Αργοναύτη, της ομάδας που έβγαλε και τον Γιώργο Δεληκάρη. Συγκεκριμένα ο Ισίδωρος Κούβελος που ήταν συνεργάτης του Γιώργου Βαρδινογιάννη και ο πρόεδρος της ομάδας, Γιώργος Χαλκιόπουλος που ήταν και στον Παναθηναϊκό. Με πρότειναν λοιπόν στον Βαρδινογιάννη και έτσι πήγα για δοκιμή.

Στον Παναθηναϊκό ποιος σε υποδέχτηκε;

Πέρασα από τις δοκιμές του μεγάλου Μίμη Δομάζου, αλλά με ήξερε και ο Γκμοχ, ο οποίος με είχε δει κάπου όταν ήταν προπονητής του Απόλλωνα. Έτσι σχετικά γρήγορα πήραν την απόφαση και με έβαλαν στην ομάδα.

Φαντάζομαι ότι η εμπειρία για σένα ήταν τεράστια.

Δεν το συζητάμε. Εγώ ήμουν ουσιαστικά ποδοσφαιριστής δύο χρόνων και μπήκα σε μια ομάδα όπου παίκτες της ήταν ο Καψής, ο Κυράστας, ο Καρούλιας, ο Ρότσα και φυσικά ο Ζάετς. Να σκεφτείς τον πρώτο καιρό, τους μιλούσα στον πληθυντικό. Παρά το γεγονός ότι ήμασταν συμπαίκτες. Από την άλλη πλευρά όμως, είχα και μια ωριμότητα και μια εμπιστοσύνη στον εαυτό μου. Προφανώς ήταν πράγματα που είχα αποκτήσει από τον στίβο.

Ο Γκμοχ τι σου είπε τότε;

Ο Γκμοχ με πίστευε. Μάλιστα παρά το γεγονός ότι στο πρώτο μου παιχνίδι δεν ήμουν καλός, σε ένα φιλικό με την Τσεχία, μου είχε πει να είμαι έτοιμος για να παίξω κόντρα στον ΟΦΗ. Δεν είχα αποδώσει όμως όπως θα ήθελα και ένιωθα ότι δεν πήγα καλά. Αλλά με στήριξε και μου έδωσε ευκαιρίες. Μπορεί την πρώτη χρονιά να ήμουν συνεχώς αλλαγή και αλλαγή, άλλα έπαιξα παιχνίδια και στο Κύπελλο και στο πρωτάθλημα.

«Στον Παναθηναϊκό με πρότεινε ο Ισίδωρος Κούβελος που ήταν συνεργάτης του Βαρδινογιάννη και παράγοντας του Αργοναύτη»

Τη δεύτερη χρονιά;

Τη δεύτερη χρονιά στο πρώτο μισό του πρωταθλήματος, που αρχικά ήταν ο Πάκερτ και στη συνέχεια ο Γκόρσκι, έπαιξα αρκετά παιχνίδια. Στο δεύτερο γύρο όμως, είχε επιστρέψει στην ομάδα ο Θανάσης Δημόπουλος, ενώ ήρθε και ο Μπατσινίλας και ο συναγωνισμός ήταν μεγάλος.

Πόσα χρόνια έμεινες στον Παναθηναϊκό;

Στον Παναθηναϊκό έμεινα 4 χρόνια. Στη συνέχεια πήγα στον Λεβαδειακό για δύο χρόνια και ως παίκτης του Λεβαδειακού κατάφερα να κληθώ στην Εθνική ομάδα. Ήταν καλά τα χρόνια στη Λιβαδειά. Μετά ακολούθησε ο ΟΦΗ, όπου πήγα ουσιαστικά ως αντάλλαγμα για τη μεταγραφή του Γιάννη Σαμαρά στον Παναθηναϊκό.

Έκανες καλή πορεία και με τον ΟΦΗ όμως.

Βέβαια, στον ΟΦΗ έζησα μεγάλες στιγμές, με αποκορύφωμα φυσικά τον τελικό του Κυπέλλου κόντρα στον Ολυμπιακό. Βγήκαμε 5οι στο πρωτάθλημα και παίξαμε και στον τελικό. Ήταν καλές χρονιές στο Ηράκλειο. Στη συνέχεια πήγα στον Απόλλωνα με προπονητή τον Χρήστο Αρχοντίδη και από εκεί στη Δόξα Βύρωνα όπου και έκλεισα την καριέρα μου.

Ο τελικός με τον Ολυμπιακό πρέπει να ήταν και από τις καλύτερες στιγμές στην καριέρα σου.

Ήταν ένας τελικός όπου παίζαμε με έναν μεγάλο αντίπαλο. Ο Ντέταρι ήταν η φυσιογνωμία του τελικού. Είχαμε μείνει πίσω στο σκορ με 2-0, αλλά καταφέραμε να ισοφαρίσουμε 2-2. Όμως όπως όλοι ξέρουμε, ο Ολυμπιακός ήταν αυτός που πήρε το Κύπελλο. Εμείς όμως τον ζήσαμε έντονα εκείνον τον τελικό και φυσικά δεν θα το ξεχάσω ποτέ.

«Δεν θα ξεχάσω ποτέ την εμπειρία της συμμετοχής στο Άνφιλντ»

Τίτλους πήρες με τον Παναθηναϊκό όμως.

Φυσικά. Πανηγύρισα με τον Παναθηναϊκό δύο νταμπλ, ενώ ήμουν και στην μεγάλη πορεία που κάναμε μέχρι τους «4» της Ευρώπης. Αξέχαστη φυσικά θα μου μείνει και η συμμετοχή μου στο παιχνίδι με τη Λίβερπουλ στο Άνφιλντ. Τρομερή ατμόσφαιρα. Αδικηθήκαμε σε εκείνο το ματς, καθώς το γκολ του Ρότσα ήταν κανονικότατο, αλλά ο διαιτητής για άγνωστο λόγο δεν το μέτρησε. Από εκείνη την πορεία μου έμεινε και το… κρύο στο Γκέτεμποργκ. Παίξαμε εκεί στους -10 βαθμούς και ήταν μια… τρομακτική εμπειρία.

Άλλη στιγμή που να σου έχει μείνει στο μυαλό;

Ένα παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα. Προπονητής μας τότε ήταν ο Πάκερτ, ο οποίος όπως σου είπα με είχε εμπιστευτεί και μου έδινε χρόνο συμμετοχής. Τότε κερδίσαμε 1-0 με δικό μου γκολ και αυτό ήταν ένα κρίσιμο παιχνίδι για την πορεία της ομάδας, εκείνη τη χρονιά.

«Είχαν έρθει παίκτες που έπρεπε να παίζουν και γι’ αυτό δεν είχα πολλές συμμετοχές παρά το γεγονός ότι ο Πάκερτ με στήριζε».

Αφού ο Πάκερτ έδειχνε να σε εμπιστεύεται, γιατί τελικά δεν έπαιξες περισσότερο;

Δεν έπαιξα γιατί όπως σου είπα, ουσιαστικά και ο Πάκερτ, αλλά και ο Γκόρσκι, αναγκάστηκαν να με αφήσουν στην εξέδρα. Γυρνάγαμε με τον Πάκερτ μαζί από την προπόνηση, γιατί μέναμε και κοντά. Δεν μπορώ να πω. Με στήριξε όσο περισσότερο μπορούσε, όμως είχαν έρθει και παίκτες που έπρεπε να παίζουν.

Θέλω να μου πεις για τις μεγάλες προσωπικότητες που είχες και ως συμπαίκτες, αλλά και ως αντιπάλους.

Κατ’ αρχήν να σου πω για τον Ρότσα. Ήμασταν μάλιστα και στο ίδιο δωμάτιο στις αποστολές. Πάντοτε προσπαθούσε και βοηθούσε τους μικρούς για να εγκλιματιστούν και να προσφέρουν στην ομάδα. Από την άλλη πλευρά υπήρχε ο Ζάετς, που εκτός από τεράστια προσωπικότητα ήταν και ένας παίκτης που τον «χαζεύαμε» στις προπονήσεις. Έδωσε τεράστια ώθηση στην ομάδα και αν δεν είχε τον σοβαρό τραυματισμό του, θα έκανε ακόμα μεγαλύτερα πράγματα. Φυσικά στην ομάδα υπήρχαν παίκτες όπως ο Καψής, ο Καρούλιας που ήταν «μηχανάκι» όπως λέμε. Τεράστιες προσωπικότητες.

Από αντιπάλους;

Ο Ντέταρι ήταν αυτός που έδωσε λάμψη στο πρωτάθλημα, όταν ήρθε και φαινόταν ότι έκανε τη διαφορά μέσα στο γήπεδο.

Ξεκίνησες από το στίβο αλλά σε κέρδισε τελικά το ποδόσφαιρο.

Πραγματικά έτσι είναι. Αγάπησα το στίβο και αργότερα ως καθηγητής σε σχολεία, πάντοτε προσπαθούσα να βοηθήσω τα παιδιά που ήθελαν να ασχοληθούν με το στίβο. Ίσως να είναι και το απωθημένο μου αυτό. Βέβαια έκανα καλή καριέρα στο ποδόσφαιρο και ήταν ευλογία η μεταγραφή μου στον Παναθηναϊκό.

Ο Δήμος Κάβουρας με τον συντάκτη του sportday.gr Γιώργο Μπιτσικώκο.