Κοίτα τι έκανες...

Από το επίσημο παιχνίδι έως το φιλικό είναι μία μετριότητα δρόμος. Αυτή που αναδεικνεύει τον εφετινό Παναθηναϊκό σε όλα τα φιλικά προετοιμασίας έως τώρα, με τα “καμπανάκια” να χτυπούν, αλλά ουδείς βρίσκεται να τα ακούει. Είτε αυτός είναι ο Γιοβάνοβιτς είτε αυτός είναι ο Αλαφούζος.

Αμφότεροι ήταν στη Λεωφόρο. Ο πρώτος στον πάγκο ως ο προπονητής που προσπαθεί να φτιάξει έναν ανταγωνιστικό Παναθηναϊκό. Ο δεύτερος στις εξέδρες ως το αφεντικό που επέλεγε τον Γιοβάνοβιτς και βλέπει την ομάδα του να μη μπορεί να κερδίσει ούτε τον Παναιτωλικό. Για τον ιδιοκτήτη της “πράσινης” ΠΑΕ βέβαια λίγη σημασία έχει είτε αντίπαλος είναι ο Παναιτωλικός είτε η Μίλαν. Εξάλλου δεν έχει ζήσει από κοντά τον Παναθηναϊκό των μεγάλων επιτυχιών και των ευρωπαϊκών βραδιών άρα δεν μπορεί να θέσει τον πήχη ως προς τους στόχους του Παναθηναϊκού. Για εκείνον όλα στον Παναθηναϊκό είναι μία ευθεία γραμμή.

Στο φιλικό με την Αγρινιώτικη ομάδα, η οποία, ως ειρωνεία της μοίρας είχε στον πάγκο τον τελευταίο που κατέκτησε τίτλο με τους “πράσινους” ως τεχνικός, τον Γιάννη Αναστασίου, ο Παναθηναϊκός δεν παρουσίασε διαφορετικό πρόσωπο. Τα κενά παραμένουν και δεν θα αλλάξουν όσα φιλικά και να δώσει. Θέλει εξτρέμ, θέλει φορ, θέλει χαφ, θέλει γενικά πολλές και τολμηρές κινήσεις για να πει πως είναι έτοιμος να μπει στα επίσημα.

Αυτά είναι τα δεδομένα και από τα δεδομένα προκύπτουν πολλά ερωτήματα: πώς γίνεται μία ομάδα που θέλει να αφήσει πίσω της την κακή περσινή χρονιά να έχει κάνει μόνο τρεις μεταγραφές; Πώς γίνεται μία ομάδα που θέλει να πάει στο βήμα παραπάνω -όπως κι αν το ορίζει ο οργανισμός που λέγεται Παναθηναϊκός- να αφήνει τους μήνες να περνούν, να φτάνουμε στο 90′ της μεταγραφικής περιόδου και να μην έχει κάνει τις κινήσεις εκείνες με τους ποδοσφαιριστές εκείνους που θα της δώσουν ποιότητα;

Πώς γίνεται, γενικά, να επικρατεί τόση ηρεμία (και ψυχραιμία) στο σύλλογο όταν φαίνονται ξεκάθαρα τα μαύρα χάλια σαν τις μαύρες εμφανίσεις που φόρεσαν οι ποδοσφαιριστές το βράδυ του Σαββάτου;

Και τούτο είναι το πιο ανησυχητικό. Όχι η απουσία ποιότητας και τα χτυπητά κενά που έχει ο Παναθηναϊκός, αλλά αυτή η αδράνεια που βγαίνει προς τα έξω. Σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Σαν τον Νέρωνα που έβλεπε τη Ρώμη να καίγεται. Μιλάμε για τέτοια απάθεια.

Κάποιος, λοιπόν, έχει την ευθύνη για όλο αυτό. Όταν οι “πράσινοι” έδειχναν διατεθειμένοι, έτσι φάνηκε στην αρχή του καλοκαιριού, να ανεβάσουν το μπάτζετ και να κάνουν μεταγραφές και φτάνουμε τέλη Αυγούστου με μετρημένα κουκιά, κάποιος φταίει. Ο Γιοβάνοβιτς; Η διοίκηση; Όχι πάντως ο Χατζηπετρής που έλεγε ο Κηλαηδόνης.

Επτά φιλικά χωρίς νίκη για τους “πράσινους”. Επτά φιλικά χωρίς ένα να έχει κρατήσει το μηδέν παθητικό. Αυτή η στάνη αυτό το τυρί βγάζει, που λέει και ο θυμόσοφος λαός. Μία ανησυχητική μετριότητα, μία ακόμα πιο ανησυχητική αδράνεια, ένας βαθύς ύπνος των επικεφαλής, μία ομάδα που βυθίζεται στη δίνη της εσωστρέφειά της. Και μέσα σε όλα αυτά ένας κόσμος απίστευτα ξενερωμένος. Ακόμα και εδώ, αδύναμος ο Παναθηναϊκός.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News