Αντώνης Καρπετόπουλος: Ο Ρέαμπτσιουκ δεν αγαπήθηκε γιατί στον κόσμο έλειπε ο Τσιμίκας

Ο Ολυμπιακός αποχαιρέτησε και τυπικά τον Ολεγκ Ρέαμπτσiουκ τον οποίο πούλησε στην ρωσική Σπάρτακ Μόσχας. Τα χρήματα που θα εισπράξει, (περίπου 6 εκατ ευρώ), είναι εξαιρετικά με δεδομένες και τις οικονομικές δυσκολίες των ομάδων της Μόσχας αυτό τον καιρό. Ο Ρεάπτiσουκ αποκτήθηκε από τον Ολυμπιακό το 2021 για 2,5 περίπου εκατομμύρια ευρώ. Μέσα σε λιγότερο από τρία χρόνια διπλασίασε την αξία του και τετραπλασίασε τις ετήσιες αποδοχές του. Το έκανε με το ελάχιστο της υποστήριξης από τον κόσμο που τον συνέκρινε άδικα αλλά λογικά με τον προκάτοχό του, τον Κώστα Τσιμίκα. Αδικα γιατί αν ο Ρέπτσουκ ήταν καλύτερος από τον Τσιμίκα η Λίβερπουλ θα αποκτούσε αυτόν κι όχι τον διεθνή Ελληνα άσσο. Και λογικά γιατί ο κόσμος τον Τσιμίκα είχε συνηθίσει να βλέπει στη θέση του αριστερού μπακ κι αυτός του έλειπε.

Όταν είχε έρθει

Θυμάμαι όταν είχε έρθει ο Ρέπατσiουκ έγραφαν πολλοί πως ο Ολυμπιακός βρήκε «ένα νέο Τσιμίκα πιο προσεχτικό στην άμυνα κι εξίσου ταχυδυναμικό». Εγώ έλεγα ότι ο Ολυμπιακός θα είναι τυχερός αν έχει βρει το νέο Χολέμπας. Τελικά ο Ολυμπιακός βρήκε τον Ρέαπτσiουκ – ένα κομμάτι μυστήριο «τρένο». Ηξερε να παίζει στη γραμμή, αποδείχτηκε σκληρός και ανθεκτικός ακόμα και στη μουρμούρα, βελτίωσε με τον καιρό την τεχνική του – έμαθε πχ να σεντράρει καλύτερα – ενώ πέτυχε και μερικά σπουδαία γκολ και στην Ευρώπη αλλά και στην Ελλάδα. Εχει κρίνει δυο ντέρμπι σκοράροντας: ένα την τελευταία σεζόν με τον ΠΑΟ κι ένα την προηγούμενη με τον ΠΑΟΚ. Το γκολ με τον Παναθηναϊκό έσωσε στο άδειο Καραϊσκάκη το γόητρο του Ολυμπιακού, το γκολ με τον ΠΑΟΚ υπήρξε η σφραγίδα της κατάκτησης του τελευταίου πρωταθλήματος, αλλά παρόλα αυτά ο Μολδαβός δεν αγαπήθηκε. Όχι γιατί δεν ήταν φιλότιμος και εξελίξιμος. Αλλά γιατί από τον κόσμο έλειπε ο Τσιμίκας.

Πως θα αντικατασταθεί

Κάθε φορά που ανακοινώνεται μια πώληση ποδοσφαιριστή που αγωνίζεται στην Ελλάδα κυκλοφορούν διάφορα δημοσιεύματα για τις λεπτομέρειες του deal. Αναγνωρίζοντας την ανάγκη των ελληνικών ομάδων να πουλάνε τις προσπερνώ. Το πώς έγινε η δουλειά, ποιοι μεσολάβησαν, πως η ελληνική ομάδα πήρε περισσότερα ή πως ο παίκτης αύξησε τις αποδοχές του ομολογώ πως δεν με ενδιαφέρει και πολύ: αν η πώληση πρέπει να γίνει, το πώς έγινε, αφορά όσους στην δουλειά πήραν μέρος. Το αληθινό ενδιαφέρον της ιστορίας είναι το πώς ο ποδοσφαιριστής που φεύγει θα αντικατασταθεί. Μόνο τότε υπάρχει η πλήρης γνώση της ιστορίας και μπορεί να γίνει η αξιολόγησή της: το θέμα δεν είναι μόνο να ξέρεις να πουλάς, αλλά να ξέρεις και να αντικαθιστάς όποιον φεύγει. Οι ελληνικές ομάδες με τον καιρό έμαθαν να πουλάνε. Δεν το κάνουν πάντα με τους όρους τους – όπως κατάφερε να κάνει ο Ολυμπιακός στην περίπτωση του Ρέαπτσiουκ – αλλά συνήθως εισπράττουν τα χρήματα που προσδοκούν, κυρίως γιατί οι τιμές πώλησης στην Ελλάδα είναι χαμηλές. Αλλά στο θέμα της αντικατάστασης όποιων φεύγουν δεν παίρνουν κι άριστα.

Πολλοί έφυγαν, περισσότεροι ήρθαν

Δεν θέλω να το επεκτείνω σε όλες τις ομάδες – θέλω να το συγκεκριμενοποιήσω στον Ολυμπιακό. Από την κάποτε ομάδα του Πέδρο Μαρτίνς που αγωνίστηκε δυο φορές στους ομίλους του Τσάμπιονς λιγκ έφυγαν ο Σα, ο Ελαμπντελαουί, ο Τσιμίκας, ο Σεμέδο, ο Γκιγιέρμε, ο Ποντένσε και τώρα ο Ρέαπτσiουκ, ενώ δόθηκε δανεικός ο Μαντί Καμαρά που γύρισε μεν πίσω, πλην όμως οι αντζέντηδές του αναζητούν ομάδα. Πλην του Μολδαβού που φεύγει τώρα και δεν ξέρουμε τι θα συμβεί προσεχώς, όλοι οι υπόλοιποι λίγο ως πολύ έλειψαν. Μάλιστα αυτό συνέβη μολονότι ο Ολυμπιακός ξόδεψε σε συμβόλαια ή για αγορές πολλά χρήματα.

Στη θέση του Σα ήρθε ο Βατσλίκ που θα ήταν ιδανικός αντικαταστάτης αν δεν είχε κάνει τις εγχειρήσεις που για μια διετία τον ταλαιπώρησαν – ο Ολυμπιακός ήταν τυχερός που του προέκυψε ο Πασχαλάκης. Για τη θέση του Ελαμπντελαουί ξοδεύτηκαν χρήματα για τον Λαλά και τον Ραφίνια, αλλά και για τον Βρσάλικο και τον Αβιλα. Τη θέση του Τσιμίκα, πλην του Ρέαπτσiουκ, την κάλυψε ο Χολέμπας, ενώ ήρθε για να παίξει βασικός κι ο Βινάγκρε κάποτε και δεν αναφέρω τον Ραμόν. Για το κουμάντο της άμυνας αποκτήθηκαν ο Παπασταθόπουλος, που έπαιξε πολύ κι ο Μανωλάς που έπαιξε λίγο, αλλά η απουσία του Σεμέδο ακόμα φαίνεται. Ο Εμβιλά κάλυψε κατά κάποιο τρόπο το κενό του Γκιγιέρμε παίζοντας όμως τελείως διαφορετικά: ο Ολυμπιακός από το Γάλλο πήρε πολλά, αλλά όχι και την ομορφιά του παιγνιδιού που έδινε ο Βραζιλιάνος. Η περίπτωση του Ποντένσε πονάει: ό,τι ακολούθησε τον κάνει να μοιάζει ένα από τους πιο χαρισματικούς παίκτες του Ολυμπιακού την τελευταία δεκαετία. Πάνω από δέκα εξτρέμ που ήρθαν για τη θέση του (πέντε μόνο πέρυσι – Ντελα Φουέντε, Ζιγκερνάγκελ, Μπόουλερ, Κανός και Μπουτούτσι!) κατάφεραν απλά να δικαιώσουν όσους έλεγαν πως είναι αναντικατάστατος: η έκφραση «εξτρέμ στιλ Ποντένσε» μπήκε στο αθλητικό λεξιλόγιο κι ελπίζω να μην σημαίνει κάποια στιγμή «εξτρέμ που δεν αντικαταστάθηκε ποτέ».

Ο Ρέαπτσiουκ βέβαια μικρή σχέση έχει με άλλους που έφυγαν. Στην δική του περίπτωση δεν έχουμε να κάνουμε ούτε με κάποιο τεχνικά προικισμένα, ούτε με κάποιο που η εξέδρα λάτρεψε, ούτε με κάποιο που στην είδηση της παραχώρησής του είπαν οι προπονητές του «τώρα μπλέξαμε», όπως ο Μαρτίνς όταν έφυγε ο Σεμέδο.

Απλά ήταν τυχεροί

Γιατί είναι δύσκολη η αντικατάσταση; Πολλοί νομίζουν ότι αυτό συμβαίνει γιατί οι ελληνικές ομάδες – κι εν προκειμένω ο Ολυμπιακός – δεν μπορούν να προγραμματίσουν την αντικατάσταση των παικτών που πουλάνε. Είναι σωστό αλλά μόνο εν μέρει: ποτέ δεν είναι απλό να αντικαταστήσεις όποιον σπουδαίο παίκτη φεύγει κι αυτό το πρόβλημα μπορεί να το έχουν ακόμα κι ομάδες όπως η Μπάγερν Μονάχου, όταν πουλάνε παίκτες όπως ο Λεβαντόφσκι πχ.

Κατά τη γνώμη μου το πρόβλημα είναι το αντίθετο: οι πιο πολλοί καλοί παίκτες που έρχονται στην Ελλάδα κι αποκτούν μεταπωλητική αξία, είναι σαν λαχεία που μια ομάδα κερδίζει. Οσοι «βγαίνουν» είναι γιατί στάθηκαν τυχεροί να δουλέψουν με προπονητές που τους πίστεψαν και ικανοί να εκμεταλλευτούν τις ευκαιρίες που θα πάρουν. Που ειδικά στον Ολυμπιακό συνήθως είναι ελάχιστες.

Διαβάστε εδώ ολόκληρο το άρθρο του Αντώνη Καρπετόπουλου.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News