Ολυμπιακός: Ο Αλεξανδρόπουλος αυτός είναι

Ν’ αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω το χρέος να σώσω τον Ολυμπιακό. Αν αποκλειστεί από την Γκενκ, εγώ θα φταίω.

Ένα μεγάλο συγγνώμη από τον Νίκο Καζαντζάκη για τον ακαταλόγιστο «βιασμό» των γραφομένων του. Ταιριάζει όμως η παραποίηση στη λαμπρή αυτή περίσταση. Αυτήν του από μηχανής θεού Σωτήρη Αλεξανδρόπουλου. Του «ερυθρόλευκους» ήρωα της τελευταίας στιγμής.

Αυτού που στο 95′ έβγαλε γλώσσα κι έστειλε την ελληνική ομάδα στα playoffs του Europa League – πιθανότατα δε στους ομίλους του. Διότι αυτό ήταν το πραγματικά υψηλό εμπόδιο για την ομάδα του Ντιέγκο Μαρτίνεθ. Όχι η σέρβικη Τσουκαρίτσκι στα διπλά ματς που ακολουθούν εντός δεκαπενθημέρου.

Η όλη ενέργεια του μικρού στο υπέροχο γκολ για το λυτρωτικό 1-1 του Ολυμπιακού στο Βέλγιο ήταν η σύνοψη των όσων πρεσβεύει ως ποδοσφαιριστής. Των όσων στοιχείων συνθέτουν τη φιγούρα του κάθε φορά που μπαίνει στο γήπεδο και πατά το χορτάρι.

Σύγχρονο 8άρι ο Αλεξανδρόπουλος

Ο Αλεξανδρόπουλος, προτού καν συμπληρώσει τα 22 του (αυτό θα γίνει τον Νοέμβριο), είναι ένας σύγχρονος κεντρικός χαφ. Ένας μέσος με όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που απαιτεί ο ρόλος του box-to-box. Ήταν ήδη τέτοιος πριν επιστρέψει στην Ελλάδα, για να ενταχθεί στους Πειραιώτες, υπάρχει ο χώρος και ο χρόνος να εξελιχθεί και να φτάσει σε ακόμη υψηλότερο επίπεδο.

Το κάθετο παιχνίδι του, η διεισδυτικότητα και η ορμή του δεν συναντώνται συχνά. Κουβαλά την μπάλα, πατά σε χρόνους ρεκόρ την αντίπαλη περιοχή, δεν διστάζει να εκτελέσει είτε το απαιτεί είτε όχι η εκάστοτε συνθήκη. Δώσε του ευθύνη και θα την αναλάβει ασυζητητί.

Όντως υποπίπτει σε λάθη. Είναι η φύση του ανάλογη και δικαιολογείται. Δεν θα παίζει πάντα δίπλα και στα σίγουρα απλώς και μόνο για να μην χαθεί μια μπάλα. Δεν τρομάζει μπροστά στο ρίσκο, τρέφεται με τη δράση. Αλλιώς δεν θα ‘χε ουσία.

Θα κοιτάξει τι μπορεί να βγάλει από κάθε επίθεση. Κι αν απωλέσει την κατοχή, θα κυνηγήσει να την ανακτήσει χωρίς χρονοτριβή.

Ο τρόπος που πίεσε τον αντίπαλό του στο ύψος της περιοχής, το καθαρό κλέψιμο και το άπιαστο σουτ χαμηλά στη γωνιά της εστίας είναι ο καθρέπτης του παιχνιδιού του. Ποτέ δεν εγκαταλείπει μια φάση, διεκδικεί το περισσότερο για να κερδίσει έστω κάτι λίγο. Στην προκειμένη τα πήρε όλα κι έφυγε.

Ο ίδιος παίκτης έφυγε, ο ίδιος παίκτης ήρθε

Από τα χρόνια του Παναθηναϊκού ήταν έτσι. Θα θυμηθούν όσοι τον παρακολουθούσαν πως όσο βρισκόταν στο γήπεδο, οι πράσινοι έπαιζαν σε ψηλότερα μέτρα, σε πιο έντονο τέμπο, πίεζαν πολύ καλύτερα και παρέμειναν σταθερά στα δύο τρίτα του γηπέδου.

Ο Γιοβάνοβιτς κουβαλά τη δική του ποδοσφαιρική κοσμοθεωρία και δεν του ταίριαζε ο μικρός στο πλάνο. Μαζί του ο «Αλεξανδρό» αγωνίστηκε σε 37 ματς, αλλά οριακά ο μέσος όρος συμμετοχής του ξεπερνούσε τα 52 λεπτά ανά παιχνίδι. Ελάχιστα, αν μη τι άλλο, με βάση την ποιότητα, την ενέργεια και τη δυναμική που έδινε στο υπόλοιπο σύνολο.

Η ρήτρα των 60 εκατομμυρίων

Η Σπόρτινγκ δεν επένδυσε τυχαία πάνω του. Ούτε πλήρωσε 4.5 εκατομμύρια ευρώ για έναν 20χρονο που δεν πίστευε. Τον παρακολουθούσε στενά, τον είχε σκανάρει πολλές φορές, είχε βγάλει τα συμπεράσματα που έπρεπε. Εξ ου και η αρχική ρήτρα των 60 εκατομμυρίων!

Απλώς το περιβάλλον στη Λισαβόνα δεν αποδείχθηκε το ευνοϊκότερο. Συμβαίνει. Έγινε μια προσπάθεια να του αλλάξουν θέση, δεν κατέστη εφικτό και η παρότι ο Αμορίμ τον αποθέωνε στο ξεκίνημα της σεζόν, δίνοντάς του τρεις συμμετοχές στο Champions League, στο φινάλε της συναίνεσε στον δανεισμό του (με ρήτρα αγοράς μάλιστα).

Ποντάρει πάνω του ο Μαρτίνεθ

Ο Μαρτίνεθ είχε ανάγκη από έναν ποδοσφαιριστή στον άξονα με τα χαρακτηριστικά του Αλεξανδρόπουλου. Με το τσαγανό, με την άγνοια κινδύνου, με τη δυνατότητα να του αλλάζει τόσο εύκολα τον ρυθμό, να πιέζει την αντίπαλη άμυνα εξουθενωτικά.

Δείχνει να κουμπώνει σε ό,τι έχει στο μυαλό του. Ούτε στο πρώτο παιχνίδι χρησιμοποιήθηκε από απόγνωση για μισή ώρα δίχως να γνωρίζει καλά – καλά τους συμπαίκτες του ούτε συμπωματικά ήταν η πρώτη αλλαγή που, μόλις στο 46′ έκανε ο Ισπανός στη ρεβάνς.

Δεν παρασύρθηκε από το 1-0 της Γκενκ και για να κάνει πιο επικίνδυνη την ομάδα του έβγαλε έναν επιθετικογενή ποδοσφαιριστή, ρίχνοντας στο παιχνίδι τον Αλεξανδρόπουλο.

Ήταν, άλλωστε, αυτός ένας εκ των δύο ποδοσφαιριστών που είχε ονοματίσει μετά τη νίκη στο Φάληρο. Καθόλου τυχαία, μάλιστα. Ο προπονητής του Ολυμπιακού αναγνωρίζει στο πρόσωπο του νεαρού χαφ τη δίψα για επανεκκίνηση και τον ποδοσφαιριστή που έχει, κατά τα φαινόμενα, περισσότερο ανάγκη απ’ όλους. Καταλαβαίνει πως αν τον εκμεταλλευτεί κατάλληλα, θα έχει αγωνιστικά υπερκέρδη.

Όπως ακριβώς συνέβη στο 95′ του αγώνα με την Γκενκ.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News