Αντώνης Καρπετόπουλος: Θα ξανακουστεί το ποτέ, ποτέ, ποτέ, ποτέ...

Στα χρόνια του Γιάννη Ιωαννίδη που η φυγή του τον έκανε πολύ επίκαιρο αυτές τις μέρες, το σάουντρακ στις νίκες του Αρη επί του ΠΑΟΚ ήταν ένα ευρηματικό «ποτέ, ποτέ, ποτέ, ποτέ» που οι οπαδοί του Αυτοκράτορα τραγουδούσαν στο Αλεξάνδρειο. Αν στο πολιτισμένο χθες βράδυ ΟΑΚΑ υπήρχαν οπαδοί του Ολυμπιακού πιθανότατα να τραγουδούσαν το ίδιο. Στο δεύτερο μπασκετικό ντέρμπι της σεζόν, και στο πρώτο ανάμεσα στον ΠΑΟ και στον Ολυμπιακό στην Ευρωλίγκα, ο Ολυμπιακός ξανακέρδισε συνεχίζοντας το τεράστιο σερί από νίκες απέναντι στον αντίπαλό του, που ήταν σημαντικά βελτιωμένος από το ματς για το Σούπερκαπ στη Ρόδο, αλλά έδειξε πάλι δομικές αδυναμίες που πρέπει να αντιμετωπίσει γρήγορα – ίσως και με κάποια προσθήκη παίκτη. Αδυναμίες έδειξε κι ο Ολυμπιακός, που όμως έχει κι αρετές δυσεύρετες: «μέταλλο», πίστη και υποδειγματική αμυντική προσήλωση, πρώτα από όλα. Αλλά ας τα πάρουμε με την σειρά.

Ενας νέος Παναθηναϊκός

Είδαμε πρώτα από όλα τον ΠΑΟ κι αυτό είναι καλό νέο. Προφανώς η ομάδα του Αταμάν χρειάζεται χρόνο, αλλά έχει προοπτική κι αυτό φάνηκε χθες και είναι το μόνο ίσως που ο ΠΑΟ έχει να κρατήσει. Ο Αταμάν έδωσε τα διαπιστευτήρια του νωρίς με μια έξυπνη επιλογή: άφησε στον πάγκο τους ΛεΣόρ και Σλούκα ξεκινώντας τους Μπαλτσερόφσκι και Βιλντόζα και πόνταρε αμέσως στον Γκριγκόνις, που αν και σώθηκε μάλλον κατά λάθος από το tank του καλοκαιριού, απέδειξε πως είναι χρήσιμος περισσότερο από κάποιους που ήρθαν με διάφορα ωσανά που πρέπει να δικαιολογήσουν. Ο Ολυμπιακός, παρά την καλή κυκλοφορία της μπάλας στην επίθεση, φάνηκε να αιφνιδιάζεται από τις επιλογές του Τούρκου και δέχτηκε επτά πόντους από τον Πολωνό Παπαγιάννη που μπήκε για να αποδείξει πως το μηδέν που έγραψε στην στατιστική του στη Ρόδο ήταν τυχαίο. Το πιο σπουδαίο όμως στις αρχικές επιλογές του Αταμάν είναι ότι η είσοδος του ΛεΣόρ και του Σλούκα ήρθε όταν βγήκαν από το ματς ο Γουόκαπ για να πάρει αναπνοές κι ο Μιλουτίνοφ γιατί εκτός από ξεκούραση είχε και δυο φάουλ. Ετσι, παρά την σπουδαία απόδοση του Κάναν σε άμυνα κι επίθεση, ο Παναθηναϊκός στο δεύτερο δεκάλεπτο κυριάρχησε.

Ο εύκολος δρόμος

Η αλήθεια είναι πως ο ΠΑΟ είχε αυτή την φορά ένα δρόμο να ακολουθήσει, που του τον άνοιξαν και οι απουσίες του Ολυμπιακού. Με τον Μπραζντέκις ακόμα στα πιτς, όταν ο Παπανικολάου πήγαινε στο «4», ο Ολυμπιακός έχανε σε μαχητικότητα και επιθετικές λύσεις: ο ΜακΚίσικ είναι ανέτοιμος και δεν αγαπάει πολύ και τη θέση «3» που τον υποχρεώνει να κυνηγά στην άμυνα πάντα καλούς σουτέρ – ο Γκριγκόνις χθες τον εκνεύρισε. Το πιο σημαντικό όμως ήταν η απουσία του Φαλ. Ο ΠΑΟ είχε ένα εύκολο τρόπο να πάρει τη νίκη: του αρκούσε να φθείρει τον Μιλουτίνοφ χωρίς τον οποίο στο παρκέ ο Ολυμπιακός ήταν άλλη ομάδα. Ο Παναθηναϊκός δεν κατάφερε να το κάνει, αλλά επειδή βρήκε πολλές επιθετικές λύσεις από Σλούκα, Γκριγκόνις και Χουάντσο έμεινε στο ματς απαντώντας στην βροχή από τρίποντα του Ολυμπιακού στο δεύτερο ημίχρονο. Βέβαια για να συμβεί αυτό υπήρξαν μερικά πολύ θεαματικά πράγματα που δύσκολα θα ξαναδούμε: ο Χουάντσο πχ απόντος του Μίτογλου αγωνίστηκε πάνω από 43 λεπτά (!) και ο ΛεΣόρ πάνω από 33΄ (χρόνος τεράστιος αν σκεφτεί κανείς ότι δεν ξεκίνησε στο ματς).

Αυτοί οι δυο, με τον Σλούκα και τον Γκριγκόνις που επίσης έπαιξαν πολύ (πάνω από 30 λεπτά ο καθένας) κράτησαν τον ΠΑΟ ζωντανό όταν στο κρίσιμο τελευταίο δεκάλεπτο ο Ολυμπιακός πάτησε γκάζι. Ωστόσο η κόπωσή τους φάνηκε στο τέλος – και πριν την παράταση. Ο Ισπανός δεν παίρνει προσπάθεια στο τέλος εμφανώς κουρασμένος. Ο ΛεΣόρ χαρίζει στον Ολυμπιακό μια τελευταία προσπάθεια για να κερδίσει το ματς πετώντας την μπάλα εκτός – είναι το λάθος του αγώνα γιατί στερεί από τον ΠΑΟ μια τελευταία μεγάλη κι οργανωμένη επίθεση. Κι ο Σλούκας κλείνει το κατά τα άλλα σπουδαίο του παιγνίδι με ένα επιθετικό φάουλ στον Γουόκαπ στο τελευταίο λεπτό, πριν εισπράξει από τον Μιλουτίνοφ μια τάπα στην παράταση και καταλήξει στον πάγκο. Βέβαια στο τελευταίο δευτερόλεπτο του ματς, έχοντας μόνο πέντε δευτερόλεπτα για να εκτελέσει μετά το ρίμπαουντ, βρίσκει ένα σουτ που θα μπορούσε να κρίνει το παιγνίδι, αν ο Κάναν δεν είχε την ευστροφία να τον ακολουθήσει. Ο ΠΑΟ τελείωσε σε αυτό το σουτ. Στην παράταση δεν υπήρξε. Το σενάριο δεν είχε από μηχανής Θεό, αλλά κάτι διαβόλους που έπαιζαν με ερυθρόλευκα.

Πέντε κι όλοι υπέροχοι

Μικρό ήταν και το rotation του Μπαρτζώκα που έπαιξε το ματς σαν να ήταν τελικός. Κι ο Ολυμπιακός έχει πέντε παίκτες που έχουν παίξει πολύ κι όχι τυχαία είναι και οι καλύτεροί του στο ματς. Στη στατιστική χτυπάνε στο μάτι τα 38 λεπτά και κάτι του Γουόκαπ, τα 37 του Πίτερς, τα 31 του Κάναν, τα 27 του Παπανικολάου, παρόλο που επιθετικά δεν ήταν καλός, και φυσικά τα 35 του Μιλουτίνοφ, εκ των οποίων τα 25 είναι και συνεχόμενα αφού σε όλο το δεύτερο ημίχρονο και την παράταση ο ψηλός βγαίνει για ανάσες μόνο στα τάιμ άουτ. Όμως αντίθετα από τον νεοσύστατο ΠΑΟ ο Ολυμπιακός έχει ένα οργανωμένο παιγνίδι και ο μεγάλος χρόνος της παρουσίας όλων αυτών στο παρκέ είναι κακό μαντάτο για τον αντίπαλό του: όσο το ματς κυλά προς το τέλος του ο μεν ΠΑΟ εξαντλείται γιατί οι μονάδες του ξεμένουν από ενέργεια και τρικ, ο δε Ολυμπιακός θεριεύει γιατί το οργανωμένο παιγνίδι του παράγει λύσεις σε άμυνα και επίθεση.

Ο Ολυμπιακός κρατά στο τελευταίο δεκάλεπτο τον ΠΑΟ στους 15 πόντους και στην παράταση πάλι δεν τον αφήνει να βάλει καλάθι τρέχοντας ένα από τα γνωστά αγαπημένα του σερί. Και στο τέλος έχει απόλυτο πρωταγωνιστή τον σχεδόν ξεκούραστο Γουίλιαμς Γκος που κάνει πλάκα στους έτσι κι αλλιώς αμυντικά ευάλωτους περιφερειακούς του ΠΑΟ που δεν μπορούν να τον ακολουθήσουν. Ο Ολυμπιακός θα είχε πάρει τη νίκη στην κανονική διάρκεια του ματς αν είχε ένα αληθινό σκόρερ, αλλά αυτός, ως γνωστόν, δεν κρίνεται απαραίτητος. Η προτελευταία του επίθεση (που καταλήγει σε ένα τρίποντο του Γουόκαπ) είναι κάκιστη. Η τελευταία, με μπάσιμο του Αμερικάνου, είναι καλή, αλλά το τελευταίο σουτ είναι πάντα πιο δύσκολο. Στην παράταση δεν θα χρειαστεί τίποτα τέτοιο βέβαια. Ο Ολυμπιακός έρχεται με φόρα κι έχει πιο πολύ ενέργεια γιατί παίζει οργανωμένα. Η οργάνωση ξεκουράζει το μυαλό – ειδικά στο μπάσκετ, αλλά και στη ζωή γενικότερα.

Δυο θαρραλέες αποφάσεις

Ο Γιώργος Μπαρτζώκας έχει μεγάλη συμμετοχή στη νίκη κι αυτή τη φορά χάρη σε δυο πολύ θαρραλέες αποφάσεις. Για να καλύψει τον Μιλουτίνοφ και να μην πάρει ο σέντερ του νωρίς ένα τρίτο φάουλ, δεν παίζει τόσο πολύ την γνωστή του άμυνα με αλλαγές κι αφήνει στο Σλούκα το δικαίωμα να πάρει πολλά σουτ και στον Γκριγκόνις να σουτάρει συχνά μετά από μια και μόνο πάσα. Σε κάθε περίπτωση ο σκοπός είναι οι δυο (όπως και ο Γκραντ που παρόλο που αγωνίστηκε 32 λεπτά πέρασε απαρατήρητος) να μην ταΐσουν τον ΛεΣόρ, αλλά να πάρουν τελικές προσπάθειες. Ο Γκριγκόνις βάζει 17 πόντους με 2 όμως μόνο ασίστ και χωρίς να κάνει τα γνωστά του μπασίματα. Ο Σλούκας βάζει 20, κι ας τον στέλνουν συνεχώς στα δεξιά, αλλά έχει μόλις 3 ασίστ και 7 λάθη. Ο ΛεΣόρτ στην επίθεση έχει μόλις 6 τελικές προσπάθειες: πώς να βγάλει από το ματς τον Μιλουτίνοφ; Κι όσο ο Μιλουτίνοφ είναι στο παρκέ ο Ολυμπιακός, λέει η στατιστική, είναι πάλι σαρωτικά καλύτερος: έχει κερδίσει τον ΠΑΟ με 18 πόντους!

Η δεύτερη επιλογή του Μπαρτζώκα που εν τέλει δικαιώθηκε είναι το πολύ τρίποντο: ο Ολυμπιακός σουτάρει πιο πολλά τρίποντα από δίποντα κι αυτό στο τέλος κάνει τη διαφορά. Είναι λίγο λοταρία και θέλει παίκτες που να τολμούν: ο Γουόκαπ για πρώτη φορά στην καριέρα του σουτάρει δέκα και βάζει πέντε, ο Πίτερς που έχει κάνει μεγάλα ματς στο ΟΑΚΑ γράφει δύο, αλλά αυτά που κάνουν την διαφορά είναι τα τέσσερα του Κάναν και τα τρία του Γκος. Όμως είναι το ίδιο το παιγνίδι του Ολυμπιακού που οδηγεί σε αυτή την επιλογή: πρόκειται για πυρ, αλλά όχι κατά βούληση. Ο σκοπός είναι να βρίσκονται αυτοί που θα τα βάλουν. Χθες Παπανικολάου και Λαρεντζάκης είχαν ρεπό, αλλά δήλωσαν παρόντες οι Αμερικάνοι.

Διαβάστε εδώ ολόκληρο το άρθρο του Αντώνη Καρπετόπουλου

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News