Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός: Τα ντέρμπι δεν είναι για σέλφι!

Αφορμή για ό,τι διαβάσετε σε τούτες εδώ τις αράδες αποτέλεσε μία από τις ατάκες του Αλέξη Αλεξανδρή στη συνέντευξη-ποταμό που δημοσιεύθηκε τη Δευτέρα στο Sportday.gr.  Αναφερόμενος στα μεγάλα παιχνίδια του ελληνικού πρωταθλήματος υποστήριξε ότι “από εκεί που πήγαινες σε ένα γήπεδο και δεν ήξερες πού και πώς θα φύγεις, τώρα ο περισσότερος κόσμος συμπεριφέρεται λες κι έχει πάει στο θέατρο ή στα μπουζούκια“.

Θυμήθηκα αυτές του τις κουβέντες τις τελευταίες ημέρες όταν επικοινώνησαν μαζί του φίλοι και γνωστοί αναζητώντας τρόπο να βρουν ένα εισιτήριο για το ντέρμπι του Ολυμπιακού με τον Παναθηναϊκό. Ο ένας ήθελε να εξασφαλίσει θέση για τον ίδιο και τον γιο του που δεν έχει κλείσει ούτε τα δέκα χρόνια του. Ο άλλος ήθελε να βρει τρόπο να μπει στο γήπεδο με τη γυναίκα, την κόρη και την φίλη της κόρης του…

Όπως καταλαβαίνετε πρόκειται για ανθρώπους που δεν πηγαίνουν πλέον συχνά στο γήπεδο και κάποιοι αγνοούν ακόμη και τις διαδικασίες που προβλέπουν κάρτες φιλάθλου, ΑΜΚΑ κλπ. Η αγάπη τους για την ομάδα είναι αδιαμφισβήτητη, δεν το συζητάω. Εκείνο που μου προκαλεί εντύπωση είναι πως πλέον έχει χαθεί η φλόγα από μεγάλο μέρος της εξέδρας και των οπαδών.

Βλέπουν ακόμη και τη μητέρα των μαχών του ελληνικού πρωταθλήματος, ως ευκαιρία να κάνουν περατζάδα στο «Καραϊσκάκη», όχι επειδή απαραίτητα συνειδητοποιούν την κρισιμότητα του αγώνα, αλλά επειδή γουστάρουν να ανεβάσουν μια σέλφι ανήμερα ή την επομένη, απλά για να φλεξάρουν «ήμουν κι εγώ εκεί».

Θα μου πείτε τα ίδια δεν γίνονται και στα μεγάλα παιχνίδια του εξωτερικού όταν για παράδειγμα στα Clasico της Ισπανίας τα γήπεδα είναι γεμάτα τουρίστες από κάθε πλευρά του πλανήτη; Το ζητούμενο, έχω την αίσθηση, είναι τι έχει ανάγκη σε κάθε παιχνίδι η ομάδα που αγαπάς και σε περιπτώσεις όπως του Ολυμπιακού απαιτείς νίκη παντού και πάντα!

Σε τέτοια παιχνίδια, κατά την ταπεινή μου άποψη το γήπεδο πρέπει να… βράζει, δεν είναι πασαρέλα. Κάτι που εξακολουθεί να γίνεται κυρίως στα γήπεδα της Λατινικής Αμερικής. Η ομάδα έχει ανάγκη σε τέτοια ματς από κόσμο που καταλαβαίνει από ποδόσφαιρο κι έχει τη διάθεση να «παίξει» μαζί με την ομάδα. Να φωνάξει, να την ενισχύσει, να την σπρώξει στα δύσκολα.

Και δεν αναφέρομαι σε καμία περίπτωση σε εκείνους τους ελάχιστους που θα πάνε στο γήπεδο για να ανάψουν καπνογόνα, θα πετάξουν αντικείμενα, θα σημαδεύουν τους αντιπάλους με λέιζερ ή θα είναι με λυμένο το ζωνάρι για να τσακωθούν με τον οποιονδήποτε… Καμία σχέση. Μακριά από μας και κάθε αθλητικό χώρο οτιδήποτε παραβατικό.

Λέω απλά ότι πριν από μερικά χρόνια ακόμη και σε ντέρμπι που φιλοξενούσαν οπαδούς και των δύο ομάδων, το γήπεδο ήταν στον… αέρα. Μύριζε… ποδοσφαιρίλα, ανέπνεες ντέρμπι! Δεν πήγαινε κάποιος ή κάποια για να κάνει φιγούρα, πασαρέλα ή να βγάλει αναμνηστική φωτογραφία. Πήγαινε εκείνος που ήθελε να ξελαρυγγιαστεί, να βάλει το μικρό του λιθαράκι για να βοηθήσει την ομάδα του να φτάσει στη νίκη.

Πλέον έχουμε φτάσει σε σημείο να παίζουν μεταξύ τους Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ ή να δίνουν σημαντικά ευρωπαϊκά παιχνίδια με στόχους προκρίσεις κι ένα μεγάλο κομμάτι των ανθρώπων που βρίσκονται στην εξέδρα να μην έχει ιδέα τι… βλέπει!

Καλό είναι να βρίσκεται όλο και περισσότερος κόσμος στο γήπεδο. Μικρά παιδιά, γυναίκες, οικογένειες, έτσι μεγαλώνουν οι ομάδες. Αλλά δεν γίνεται να πηγαίνεις γήπεδο μία ή δύο φορές το χρόνο και να ψάχνεις τέσσερα ή πέντε εισιτήρια για “αιώνιο” ντέρμπι, τα οποία πιθανότατα θα τα στερήσεις κιόλας από κάποιον που «ζει και αναπνέει» για την ομάδα, αλλά δεν έχει τη δυνατότητα, όπως πολλοί άλλοι, να εξασφαλίσει ένα διαρκείας. Τροφή για σκέψη…

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News