Ο Νίκος Γκάλης έρχεται για να μείνει

Μεσσίας. Προφήτης. Ιεραπόστολος.

Στα βάθη των αιώνων, ου μην και των χιλιετιών, έχουν παρελάσει πολλοί σπουδαίοι Έλληνες αθλητές. Από τη ρώμη των Διαγόρα και του Κοροίβου ως τον Γιάννη Αντετοκούνμπο και τον Μίλτο Τεντόγλου, τα τείχη έχουν πέσει για να τα διαβούν εκείνοι που επικράτησαν στην ειρηνική μάχη.

Όμως, η εμπειρία της παρακολούθησης μόνο ενός έχει υπάρξει θρησκευτική εμπειρία. Και μπορεί ο αθλητής να βγαίνει από τον άθλο, δηλαδή την ισχύ και τη δύναμη, κάτι που αντιπροσωπεύει αγωνίσματα όπως η πυγμαχία και η πάλη, η ελληνορωμαϊκή δε είναι ο ύψιστος συγκερασμός πνευματικής διαύγειας και αθλητικής σφριγηλότητας, παρά ταύτα ο κλήρος έπεσε στον Νίκο Γκάλη. Έναν αθλητή του μπάσκετ, ενός σπορ που έχει επαφή, αλλά δεν είναι η δύναμη βάση του. Ο αθλητής που οδήγησε τους Έλληνες στον Όλυμπο, κατά τα δημοσιεύματα του καλοκαιριού του 1987, «γέννησε» αθλητές και έδωσε δουλειά σε ανθρώπους. Ο μόνος που ένωσε τη χώρα, για πρώτη φορά από τη στιγμή που ο Κωνσταντίνος Καραμανλής βγήκε από το αεροπλάνο του Ζισκάρ ντ’ Εστέν, που τον έφερε από το Παρίσι.

Ο Νίκος Γκάλης υπήρξε το απαύγασμα του ελληνικού αθλητισμού, η πιο φωτεινή αχτίδα. Παρά το βραχύ του δέματος, ήταν ένας αθλητής από το μέλλον, γυμνασμένος συμμετρικά, οικειοποιούμενος, μέσω του ισχυρού ενστίκτου του, που έμοιαζε να περικυκλώνει τα κλειστά γυμναστήρια που τον υποδέχονταν, μελλοντικές συνθήκες άσκησης και αποθεραπείας. Υπήρξε, δε, βάναυσος με τους την καίρια στιγμή δανειστές. Η ιστορία με την υπόσχεση που τον κράτησε για λίγο εκτός του προολυμπιακού για τους Ολυμπιακούς της Σεούλ, ένα αυτοκίνητο που έπρεπε να φτάσει στα άκρα για να του το πάρουν και που επικρίθηκε για το γεγονός ότι άφησε τους συναδέλφους του μόνους του -το διαίρει και βασίλευε, ωστόσο, ήταν και παραμένει πάγια τακτική των εργοδοτών και ο «γκάνγκστερ» το καταλάβαινε απολύτως- ήταν μόνο μία στο ανθολόγιο των στιγμών του.

Απαραίτητη χρησιμοποίηση

Η εύνοια στη σημειολογία

Για τον Παναγιώτη Φασούλα μπορεί κάποιος να πει ό,τι θέλει, που λέει ο λόγος, εκτός του να αμφισβητήσει την οξύνοια και την ποιότητα της σκέψης. Η θρυλική «αράχνη» έχει κάνει πέρασμα από την πολιτική σκηνή του τόπου και ο θώκος της ΕΟΚ, σε εκλογές που προσομοιάζουν το γεφύρι της Άρτας και είναι προγραμματισμένες για τις 12 Σεπτεμβρίου, είναι ελκυστικός ως σκέψη, μια και η απάθεια και η στασιμότητα έχουν καταστήσει το ελληνικό μπάσκετ θορυβωδώς απόν, ό,τι αφορά την εξελικτική διαδικασία τουλάχιστον. Το ισχυρό δίπολο των προηγούμενων 25 ετών έφτασε η στιγμή που έκανε οποιονδήποτε άλλον να μοιάζει φτωχός συγγενής, υπήρξαν χρονιές που, εκτός παρκέ, το πρωτάθλημα έμοιαζε να παίζεται μόνο μεταξύ Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού.

Η ΕΟΚ δεν αντέδρασε στην προειδοποίηση-απειλή (με εκβιαστικά στοιχεία) του Ολυμπιακού, κυρίως διότι αυτό που οι «ερυθρόλευκοι» ζητούσαν ήταν να πάνε τα μέλη της στα σπίτια τους, οριστικά και αμετάκλητα. Πώς να αντιδράσεις όταν απαιτούν να φύγεις -κι εσύ μπορείς να παραμείνεις. Με όλη την προσφορά του Γιώργου Βασιλακόπουλου στο ελληνικό μπάσκετ, ενός εκ των πιονέρων του στην τελική, αυτό που λείπει είναι ξεκάθαρα η φωνή. Ή μάλλον, τα ντεσιμπέλ σε αυτήν.

Και ο θρυλικός ψηλός, που μαζί με τον Φάνη Χριστοδούλου έβαλαν υποψηφιότητα ώστε να ανακαινίσουν ένα ολόκληρο άθλημα, τη φωνή διαθέτει. Αυτό που πραγματικά θα τον εξυπηρετούσε, όμως, ήταν ένας υποβολέας του διαμετρήματος του Γκάλη και της κριτικής σκέψης του: ένας τρόπον τινά λάκων σε συμβουλευτικό ρόλο, που οι αραιές παρεμβάσεις του θα είναι καίριες και θα προσδίδουν ευκρίνεια σε ένα τοπίο που αναμφίβολα θα μοιάζει θολό ώρες ώρες.

Καθολικός σεβασμός

Ένας παλαίμαχος ερημίτης

Άλλωστε, από το 1995, όταν και παράτησε το μπάσκετ -δυστυχώς όχι εν χορδαίς και οργάνοις και αυτό το χρέος ξεπληρώθηκε με το κλειστό γυμναστήριο του ΟΑΚΑ να παίρνει το όνομά του- ο Νίκος Γκάλης υπήρξε ερημίτης, δυσεύρετος και δυσκόλως εκφραζόμενος. Το καμπ στη Χαλκιδική ήταν ο μόνος λόγος παρουσίας και, κατά συνέπεια, η μόνη παρουσία. Η έλλειψη… μαϊντανοσύνης (σικ) είναι που τον έκανε να κερδίσει τον καθολικό σεβασμό, κυρίως λόγω ότι, άμα τη εξαφανίσει του, δεν ήμαστε σίγουροι αν υπήρξε η όχι.

Η απόδειξη, δε, της δυναμικής της παρουσίας του ανεδείχθη μέσω μιας κοινωνικής μεταφοράς: η Ελλάδα γονυπετούσα στράφηκε προς το μέρος του όταν είχε ανάγκη από την εμβληματική παρουσία του, όταν, πλέον, οι αγελάδες είχαν γίνει ισχνές από την ασιτία. Όλο το φεστιβάλ… γκαλιάδας προέκυψε κατά τη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα, όταν πια ένα μεγάλος μέρος του πληθυσμού μαστιζόταν, εκτός από τις αντικειμενικές υλικές ελλείψεις, από υπαρξιακές αναζητήσεις και ψυχολογικά προβλήματα, κυρίως διότι το μέλλον φάνταζε άδηλο. Λόγω των συνθηκών, της πρότερης κατάστασης για την καθημερινότητα και, βέβαια, ενός σχεδόν ανύπαρκτου αμυντικού μηχανισμού, ουδόλως πρόδηλο είναι αυτήν τη στιγμή. Το ενάντιο, η θολούρα είναι πιο έντονη από κάθε άλλη φορά τους μοντέρνους καιρούς, ως εκ τούτου η στροφή σε νέους πρωταγωνιστές, που μοιάζουν τη δυνατότητα να δώσουν μια νότα αισιοδοξίας (όχι, όμως, ψευδεπίγραφο), είναι αναγκαία.

Το ίδιο απαραίτητη μοιάζει και η ροπή προς τις αντικειμενικές αξίες, εκείνες που τα έργα τους υπερίσχυσαν των λόγων τους, οι οποίοι, άλλωστε, είναι ακριβοί, γι’ αυτό και δεν είναι συγκεντρωμένοι κατά οκάδες. Ως κοινωνική παραβολή, και βεβαίως με εστία έναν μικρόκοσμο, η ενεργοποίηση του Γκάλη, εκτός των πραγματικών οφελών, λειτουργεί, εννοείται, και ως διελκυστίνδα που θα τραβήξει εκείνους που έχουν διάθεση να δημιουργήσουν, τεχνοκράτες ή μη.

Ο παράγοντας της εξυπνάδας

Η δουλειά μέσα στη δουλειά

Άλλωστε ουδείς αμφιβάλλει ότι, στην περίπτωση που το κίνημα των παλαιμάχων του ’87 ψηφιστεί τελικώς και αναλάβει την προεδρία, το μείζον ζήτημα θα μοιάζει κάπως με ομιλία στο Tedex. Διότι ουδείς θα αμφισβητεί την εξυπνάδα των οντοτήτων, αλλά η μεγαλύτερη δυσκολία, σε κάθε χώρο που είναι μαζεμένοι εύστροφοι άνθρωποι, είναι πώς θα δουλέψουν μαζί δίχως επισκίασμα και υποσκελισμό.

Είναι η ίδια η προσωπικότητα του Νίκου Γκάλη που υπόσχεται ότι κάτι τέτοιο δεν θα συμβεί. Αλίμονο αν κάποιος είναι τόσο εγωτιστής ώστε να παραβλέψει ότι σε ρόλο συμβουλευτή βρίσκεται ο νεφεληγερέτης του ελληνικού μπάσκετ, κάποιος που έβαλε ένα άθλημα που έμοιαζε να μην έχει τύχη στο χάρτη και, μέσω των επιγόνων και των απογόνων του -αν θυμάται κάποιος, ο Μιχάλης Κακιούζης τού είχε αφιερώσει το Κύπελλο Σαπόρτα που κατέκτησε η ΑΕΚ το 2000- το κράτησε ακμαίο και ζωντανό.

Γι’ αυτό και η κίνηση του Φασούλα, εκτός από τις διαστάσεις που αφορούν στην ίδια την εμβέλεια της προσωπικότητας σε ό,τι αφορά τον άνθρωπο που «βάζει στο δυναμικό», έχει και πραγματιστική αξία: Επί τω έργω απαιτείται ισορροπία και αρμονία, προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος. Αν ουδείς θέλει να αποτύχει στη σκιαγράφηση μιας νέας ηλιόλουστης μέρας για το ελληνικό μπάσκετ, ο Νίκος Γκάλης δεν πρέπει να αποτύχει. Κι αυτό είναι κίνητρο ζηλευτό.