Παναθηναϊκός: Οι «πινελιές» του Φατίχ Τερίμ

Ήταν δεδομένο πως ο Φατίχ Τερίμ δεν θα έμπαινε σε διαδικασία σαρωτικών αλλαγών. Αν κι ακόμη είναι πολύ νωρίς (και το δείγμα πολύ μικρό) για να υπάρξει μία πλήρης καταγραφή όλων των αγωνιστικών στοιχείων που θέλει να βάλει στο παιχνίδι του «τριφυλλιού», υπήρξαν κάποιες «πινελιές» που φάνηκαν καθαρά στον αγωνιστικό χώρο.

Η μεγάλη ένταση που έβαλε απ’ την πρώτη προπόνηση, ήταν ξεκάθαρη απ’ τα πρώτα λεπτά. Οι παίκτες έπαιζαν σε υψηλό τέμπο, ακόμη κι όταν η μπάλα δεν ήταν στα δικά τους πόδια, παρουσιάζοντας ένα πολύ συγκροτημένο και συντονισμένο πρέσινγκ σε ψηλά μέτρα. Με δημιουργία συνεχών «τετραγώνων» πίεσης (ανάλογα με το πού βρισκόταν κάθε φορά η μπάλα) και στόχο την άμεση ανάκτηση της κατοχής. Παράλληλα, όλη η ομάδα έβγαλε πολύ πιο επιθετική συμπεριφορά. Όχι μόνο στο πώς θα σκοράρει, αλλά ακόμη και στα μαρκαρίσματα, τα οποία «ένιωθε» ο αντίπαλος, προκειμένου να κερδηθεί αμέσως η μπάλα όποτε χανόταν και να μην επιτραπεί στον ΠΑΣ να «παίξει». Κάτι που είχε τονίσει και στην επίσημη παρουσίασή του λέγοντας πως «ειδικά στην έδρα μας, δεν θέλω να επιτρέπουμε να μας “παίζει” ο αντίπαλος».

Από εκεί και πέρα, το παιχνίδι του Παναθηναϊκού περιελάμβανε πάρα πολλές μικρές, κοντινές πάσες και γρήγορο ποδόσφαιρο σε έναν πολύ γεμάτο άξονα (στον οποίο συνέκλιναν διαρκώς οι εξτρέμ), προκειμένου να υπάρχει μεγαλύτερη ασφάλεια στην κατοχή (και περισσότεροι παίκτες για άμεση αναχαίτιση, όποτε η μπάλα χανόταν) και να δημιουργούνται συνεργασίες, μέχρι να βρεθεί το κενό στην αντίπαλη άμυνα. Όπως έγινε στη φάση του 1-0. Σε όλες τις φάσεις ανάπτυξης ο παίκτης που είχε την μπάλα, είχε δίπλα του δύο και τρεις παίκτες σε πολύ κοντινή απόσταση, ενώ το «χτίσιμο» των επιθέσεων γινόταν κατά 70%- 75% απ’ τον άξονα.

Μία άλλη διαφοροποίησή του είχε να κάνει με τους δύο μπακ. Επί Γιοβάνοβιτς ο αριστερός μπακ έπαιρνε όλη την πλευρά, ο δεξιός γινόταν τρίτος στόπερ και σε φάση ανάπτυξης ο Παναθηναϊκός έπαιζε 3-2- 5. Πλέον υπήρχε ταυτόχρονο ανέβασμα και των δύο μπακ σε πιο ψηλά μέτρα στη φάση της ανάπτυξης κι οδηγία για άμεση αλλαγή παιχνιδιού, με γρήγορες πάσες, στην «αδύνατη» πλευρά για απομόνωση των ακραίων με τους αντίπαλους μπακ.

Ρόλοι και στατικές φάσεις

Σε ό,τι αφορά το σύστημα ο Τούρκος πάτησε στο 4-2- 3-1, με τον Ρούμπεν να παίζει ανάμεσα στους στόπερ σε φάση ανάπτυξης (και τους δύο κεντρικούς αμυντικούς να παίζουν πολύ ψηλά) και τον Μπερνάρντ σε ρόλο «δεκαριού», με ελευθερία κινήσεων κι εντολή για κοντινές συνεργασίες σε υψηλά μέτρα. Η παρουσία πολλών παικτών σε έναν πολύ πιο πυκνό άξονα πρόσφερε μεγαλύτερη ασφάλεια στο αμυντικό transition. Κάποια πράγματα φάνηκαν και στις στατικές φάσεις, με δύο εκτελεστές (Αϊτόρ και Μπερνάρντ) και δοκιμάστηκαν ορισμένες «κομπίνες»…

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στην SPORTDAY που κυκλοφορεί Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News