ΠΑΡΙ ΣΕΝ ΖΕΡΜΕΝ: Η αυξημένη πίεση στον Εμπαπέ ενέχει υστεροβουλία

Πασιφανώς υψηλά, στην κλίμακα της μεταγραφικής ανθολογίας, βρίσκεται η απόρριψη μιας πρότασης 200.000.000 ευρώ για τον Κιλιάν Εμπαπέ, δηλαδή το βροντερό «όχι» που είπε λίγα λεπτά πριν ο Αύγουστος του 2021 αποτελέσει παρελθόν, η Παρί Σεν Ζερμέν στη Ρεάλ Μαδρίτης. Σημειωνόταν τις προάλλες ότι οι Παριζιάνοι θα είχαν ανάγκη να τον παραχωρήσουν, προκειμένου να μην τον χάσουν τζάμπα τον Ιανουάριο. Επίσης, προβλεπόταν πως θα έριχναν τη σταθερά τους σε ό,τι αφορά την τιμή με την οποία θα κοστολογούσαν, λιγότερη από μία εβδομάδα πριν τη λήξη της μεταγραφικής περιόδου, τον 22χρονο φορ.

Η σύσταση της ιστορίας δείχνει ότι αυτές οι σημειώσεις υπήρξαν σκανδαλωδώς άτοπες.

Η Παρί φέρεται να αρνήθηκε μια τερατώδη πρόταση από μία ομάδα η οποία θεώρησε ότι τελούσε το καπιταλιστικό καθήκον της από θέση ισχύος και που στο τέλος παραδόθηκε. Στη Μαδρίτη χτύπησε ο συναγερμός του υπερεπείγοντος για έναν ποδοσφαιριστή που, περισσότερο απ’ την ανάγκη που τον έχουν, τον ποθούν με τρόπο που δεν επιδέχεται αμφισβήτησης. Ως εκ τούτου, σε ό,τι αφορά το προφίλ των δύο ομάδων, η ομάδα από την πόλη του Φωτός πέτυχε μια περιφανή νίκη.

Το βάρος του σημαντικού συλλόγου

Η άρνηση στη «βασίλισσα» ήταν μια συμβολική κίνηση

Αυτή η νίκη ήταν πολύ σημαντική -και αυτό περιμένουν στη γαλλική πρωτεύουσα να αποδειχθεί προϊόντος του χρόνου. Η Παρί δεν γίνεται να λογίζεται από τα μεγαλύτερα ευρωπαϊκά κλαμπ, το ποδόσφαιρο βασίζεται στη μυθολογία και όχι σε γεγονότα που συμβαίνουν τώρα. Η επίδραση των πράξεων είναι που κάνει το γεγονός ξεχωριστό στη συλλογική συνείδηση και, κατόπιν, στη μνήμη. Η Παρί θέλει να γίνει μεγάλο κλαμπ, άρα πρέπει να τα βάλει με ένα μεγάλο κλαμπ. Στην περίπτωση αυτή, το πιο αμφιλεγόμενο στην ιστορία, την ομάδα των 13 Κυπέλλων Πρωταθλητριών, τον πιο βαρύ σύλλογο στον κόσμο, εξαιρουμένων των «επαγγελματικών» λιγκών στις Ηνωμένες Πολιτείες -άντε, και της Μπόκα Τζούνιορς.

Το «όχι» στη Ρεάλ περιέχει μέσα του ένα οξύμωρο: μια ομάδα που διαφεντεύεται ξεκάθαρα από το χρήμα, με τη μορφή των πετροδόλαρων μάλιστα, βρίσκεται στο ρόλο ενός πληβείου με βλέψεις να γίνει εκείνος ο παλιός αριστοκράτης, να κάνει την απαρχή για να χτίσει ένα ποδοσφαιρικό τζάκι που, σε 20-30 χρόνια, οι ποδοσφαιρόφιλοι θα σέβονται και θα εκτιμούν, ανεξαρτήτως αν θα αγαπούν ή θα μισούν. Η Παρί, ουσιαστικά, είπε στη Ρεάλ ότι δεν μπορεί να πάρει το δικό της περιουσιακό στοιχείο, επειδή έχει την εμβέλεια να το προστατέψει, αν και ρεαλιστικά, στην πραγματικότητα, παίρνει τεράστιο ρίσκο.

Η απευκταία περίπτωση

Επίκληση στο συναίσθημα για τον «πολύ» στράικερ

Ξαφνικά, λοιπόν, μετά την απόρριψη της πρότασης πενταετούς ανανέωσης συνεργασίας από τον Εμπαπέ, αλλά και τη δική της άρνηση να δώσει τον παίκτη της, οι Άραβες μπορούν να μιλούν με διαφορετικούς όρους, οι οποίοι, μάλιστα, φαίνονταν άγνωστοι σε αυτούς. Η επίκληση στο συναίσθημα προς τον παίκτη είναι σαν αράχνη που στήνει έναν πολύ λεπτό, αόρατο με γυμνό μάτι, ιστό. Η Παρί έδειξε ξαφνικά στον Εμπαπέ ότι δεν είναι απλώς περιουσιακό στοιχείο της, δεν πρόκειται για ένα προϊόν που προσφέρει στην ομάδα και πληρώνεται αδρά για αυτό, αλλά για μια οντότητα που επιδιώκεται η ιστορία της να συνδεθεί μαζί του.

Το πιο εντυπωσιακό, σε αυτήν την περίπτωση, είναι το τάιμινγκ, αφού δεν έχουν εξατμιστεί ακόμη οι υδρατμοί από τη μεταγραφή του Λιονέλ Μέσι, κάτι που θα έδινε το δικαίωμα ακόμα και περιφρόνησης προς έναν παίκτη που πέρασε αντικειμενικά δύσκολο καλοκαίρι. Αυτές οι κινήσεις δίνουν το έναυσμα στον ίδιο τον Εμπαπέ να αλλάξει γνώμη. Δηλαδή, υπό την έννοια ότι ο ίδιος είχε αφήσει να εννοείται, συναγόμενο ως συμπέρασμα, ότι το ίδιο το κλαμπ δεν είναι αρκετό, μπορεί να μην κάνει στροφή 180 μοιρών, πάντως δεν θα έχουν άδικο να ελπίζουν ότι η θέση του έχει ήδη μετατοπιστεί, ώστε, με βάση τους νόμους της κίνησης και συν τω χρόνω, να πειστεί ότι η διαμονή του θα αξίζει τον κόπο και πως εκεί, στο «Παρκ ντε Πρενς», είναι ο τόπος που πρόκειται να ζήσει τι πλέον ένδοξες στιγμές της καριέρας του.

Ένας συναισθηματικός εκβιασμός

Διαβάζεται και… αντιστρόφως

Αυτή η θέρμη, βέβαια, πρέπει να δημιουργεί και υποψία. Δεν παύει να πρόκειται για κεφάλαιο και για μια μάχη που αφορά στο προφίλ, η οποία μελλοντικά μπορεί να είναι χρήσιμη και με πραγματιστικούς όρους. Δηλαδή, αν, με όλα αυτά, ο Εμπαπέ παραμείνει αμετάπειστος και τον Ιανουάριο κλείσει στη Μαδρίτη, οι πέντε μήνες που πρόκειται να περάσει στο Παρίσι θα είναι πάρα πολύ δύσκολοι, αφού το αφήγημα θα κάνει λόγο για έναν παίκτη δίχως συναισθηματικό υπόβαθρο, που δεν σεβάστηκε μια ομάδα η οποία του συμπεριφέρθηκε με πατρική διάθεση και του έδωσε αγάπη, παίρνοντας πίσω αχαριστία. Ο Εμπαπέ δεν θα μπορεί να εξηγήσει για ποιο λόγο συμβαίνουν όλα αυτά και είναι βέβαιο ότι θα μείνει εκτεθειμένος.

Δηλαδή, η κίνηση της Παρί να απορρίψει την πρόταση της Ρεάλ ερμηνεύεται ποικιλοτρόπως. Ο πυρήνας της φέρνει οπωσδήποτε τον επιθετικό της προ των ευθυνών του, αν και η οικονομική ζημία, παρ’ ότι, σε όρους καθημερινότητας, «σιγά τα ωά», είναι αισθητή. Στο τέλος, ο σύλλογος θα προτιμήσει να στιγματίσει τον παίκτη, παρά να χάσει τη μάχη και να φαίνεται δευτερεύων παράγοντας στην ευρωπαϊκή συνείδηση.

Πανέξυπνο!

Η «υποχρέωση» στην πόλη

Η… ποδοσφαιρικότητα των Παρισίων

Η εποχή, επιπλέον, που ζει το Παρίσι είναι πρωτοφανής. Η πόλη, ποτέ απασχολούμενη με το ποδοσφαιρικό ευ ζην, ζει στιγμές αυθεντικής λαϊκότητας και αχνοφαίνεται μια ποδοσφαιρική μπελ επόκ, παρόμοιες της οποίας είναι μόνο συγκεκριμένες στιγμές, όταν, δηλαδή, η εθνική Γαλλίας κατακτά διεθνείς τίτλους. Αυτή η μεταστροφή κάθεται «κουτί» στην Παρί, που θέλει να φέρει στην πόλη το «ποδόσφαιρο των καφέ», μιμούμενη, με έναν τρόπο, την προπολεμική Αυστρία, ένα όνειρο που τελείωσε στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1934 στη Ρώμη.

Είναι γνωστό, άλλωστε, και έχει επαναληφθεί προσφάτως, ότι οι Παριζιάνοι είναι αδέκαστοι κριτές και δεν βάζουν κάτι πάνω από την κουλτούρα τους. Ουδείς είναι πιο ψηλά από την πολιτιστική αύρα της πόλης, ουδείς είναι άξιος πολίτης αν δεν συγχρονιστεί με τη σημασία της Γαλλικής Επανάστασης και τον Διαφωτισμό. Εδώ και δεκαετίες έχουν κρατήσει το ρόλο του τιμωρού για εκείνους που παρασύρονται από την προσωπική οίηση και που, σε μια λάθος στιγμή, εκτίθενται από τις συμπεριφορές τους και μια απάθεια ή αδιαφορία προς τους πολίτες της πρωτεύουσας.

Η Παρί με τον Μέσι καταρχάς προσπάθησε να δημιουργήσει ένα είδος «ειδωλολατρίας», που εννοείται ότι ο Αργεντινός απολάμβανε κατά κόρον στη Βαρκελώνη, και μια σχέση πάθους, που ο ίδιος έχει με την πατρίδα του. Οι ίδιες οι έντονες στιγμές στην παρουσία του, η αγωνία για τη χρησιμοποίησή του, η… παράνοια σε όλο τον κόσμο για ένα εισιτήριο στο ματς με τη Ρεμς, θέτει το ζήτημα σε μια διάσταση που βολεύει ένα σύλλογο που πόρρω απέχει να είναι ο πιο ιστορικός στη Γαλλία.

Κι όλα αυτά, τελικώς, περικυκλώνουν τον ίδιο τον Εμπαπέ, ο οποίος, αν δεν μετανιώσει, θα γίνει persona non grata μέχρι τα νεύρα του να γίνουν κουρέλια και να αναθεματίσει την ώρα και τη στιγμή που αποφάσισε να κάνει τη δική του «επανάσταση», επειδή η εμβέλεια της νυν ομάδας του δεν τον καλύπτει.