Γιώργος Χελάκης: Όταν οι «πριμαντόνες» σου κινούνται σε ρηχά νερά, μην τα ρίχνεις στον Καρβάλιο...

Tο παιχνίδι ήταν ποιοτικά από μέτριο ως κακό. Η ένταση και το σασπένς ήταν που το έκανε να φαίνεται ελκυστικό. Η μπάλα, σε πολλές περιπτώσεις, κακοποιήθηκε απ’ τον τρόπο που τη χειρίστηκαν οι παίκτες στο γήπεδο του Φαλήρου. Το ισόπαλο αποτέλεσμα, που οδήγησε τις ομάδες στα πέναλτι, ήταν δίκαιο με βάση τα πεπραγμένα του στα εκατόν είκοσι λεπτά του παιχνιδιού.

Ο Παναθηναϊκός είχε πιο καθαρές ευκαιρίες για γκολ στην κανονική διάρκεια κι ο Ολυμπιακός στην παράταση. Eκεί, οι «ερυθρόλευκοι» -απέναντι σε μία πειραματική κι ανορθόδοξη σύνθεση των φιλοξενουμένων- απέτυχαν να βάλουν ένα γκολ και να πάρουν την πρόκριση. Αφού δεν τα κατάφεραν εκεί, που είχαν τις προϋποθέσεις για να τα καταφέρουν, εμφανίζονται έτοιμοι να ρίξουν το ανάθεμα στον Καρβάλιο και τον Καμαρά, που έχασαν τα πέναλτι.

Ο Φατίχ Τερίμ πέρασε απ’ το Καραϊσκάκη χωρίς να βραχεί. Πάλεψε για να κρατήσει όρθια την ομάδα του στην παράταση, κατέφυγε σε λύσεις ανορθόδοξες, αλλά το αποτέλεσμα ήταν να προσθέσει στον μύθο του, όχι να αφαιρέσει. Ο Καρβαλιάλ, απ’ την πλευρά του, δεν έχει δημιουργήσει κάποιον μύθο για να τον υπερασπιστεί. Σε κάθε παιχνίδι δίνει εξετάσεις για να αποδείξει ότι καλώς τον εμπιστεύτηκαν. Η αλήθεια είναι ότι δεν τα καταφέρνει, παρά τις προσπάθειές του.

Αν δεν υπήρξε κάποιο πρόβλημα μυικού τραυματισμού, τότε η αντικατάσταση του Αλεξανδρόπουλου παραμένει μέγα λάθος και δεν εξηγείται με όρους ποδοσφαιρικούς. Tο ίδιο κι η παρατεταμένη παραμονή του Ναβάρο στο γήπεδο, σε αντιδιαστολή με την αντικατάσταση του Γιώργου Μασούρα. Ο Ισπανός φορ δεν σταματάει να τρέχει και να προσπαθεί, αλλά η αντίθεση ανάμεσα στη μεγάλη προσπάθεια και το ελάχιστο αποτέλεσμα είναι από εκείνες που… βγάζουν μάτι.

Όσοι περίμεναν ότι οι «ερυθρόλευκοι» θα προδοθούν απ’ το κέντρο της άμυνας, που αποτελεί την «αχίλλειο πτέρνα» τους, έπεσαν έξω. Προδόθηκαν απ’ την αδυναμία των προβεβλημένων παικτών τους να κάνουν το κάτι παραπάνω και με κάποιες προσωπικές τους ενέργειες να σκοράρουν και να ντύσουν στα ερυθρόλευκα την πρόκριση. Με εξαίρεση κάποιες εκλάμψεις του Φορτούνη και δύο καλές πάσες του Ποντένσε, τίποτα το ουσιαστικά δεν πήρε ο Ολυμπιακός απ’ τις πριμαντόνες του. Αν μάλιστα προσθέσει κανείς στις πριμαντόνες και τον Γιόβετιτς τότε το πράγμα γίνεται ακόμα χειρότερο.

Σε τέτοια ματς δεν περιμένεις απ’ τον Αλεξανδρόπουλο να σε περάσει απέναντι. Απ’ τα «βαριά χαρτιά» σου το περιμένεις. E , στον τομέα αυτό ο Τερίμ, ποντάροντας τα λεφτά του στον Γιάννη Κώτσιρα, τα κατάφερε πολύ καλύτερα. Ο Παναθηναϊκός των τεσσάρων σέντερ μπακ, των τριών αμυντικών χαφ και των δύο δεξιών μπακ, πήρε αυτό που ήθελε. Έπαιξε στην παράταση με στόχο να πάει την πρόκριση στα πέναλτι και τα κατάφερε. Ο Ολυμπιακός έπρεπε να δείξει ότι θέλει να καθαρίσει το ματς νωρίτερα. Ούτε τα κατάφερε να το καθαρίσει, ούτε το έδειξε με τρόπο πειστικό…

Για σιγά…

Πέρασε ο Παναθηναϊκός στην επόμενη φάση του Κυπέλλου, ξαπλώνοντας τον Ολυμπιακό και κάθε πανηγυρισμός των οπαδών του είναι απολύτως λογικός. Τους ύμνους στον Φατίχ Τερίμ από ένα σημείο και μετά δυσκολεύομαι να καταλάβω. Σε μία κλοτσιά κρίθηκε η πρόκριση. Την έριξε λάθος ο Καρβάλιο κι ο Παναθηναϊκός στη συνέχεια πήρε την πρόκριση. Αν το είχε βάλει ο Πορτογάλος θα γράφονταν άραγε αυτοί οι ύμνοι;

Τα παραπάνω γράφονται χωρίς διάθεση υποτίμησης της αξίας και της ικανότητας του Τερίμ να προσαρμόζεται στις καταστάσεις. Ότι γέμισε την ενδεκάδα με στόπερ κι αμυντικούς χαφ με αντικειμενικό στόχο να πάει την πρόκριση στα πέναλτι ήταν μία επιλογή με πολλά ρίσκα. Τα κατάφερε όχι διότι δημιούργησε μία απροσπέλαστη άμυνα, αλλά επειδή οι παίκτες του Ολυμπιακού δεν έκαναν ούτε τα προφανή στην παράταση. Να πιστωθεί και στον Τερίμ η πρόκριση, αλλά προς τι οι ύμνοι; Τον ισχνό Ολυμπιακό τον πέρασε στα πέναλτι και τις νίκες στο πρωτάθλημα τις παίρνει ζορισμένα.

Μπορεί στο μέλλον (μπορεί και πολύ σύντομα) να δούμε έναν ελκυστικό Παναθηναϊκό, που να καθαρίζει με άνεση τα ματς. Μέχρι τότε αυτό που είδαμε είναι μία επιθετική προσέγγιση στο ντέρμπι πρωταθλήματος με την ΑΕΚ και τον Κώτσιρα σε θέση αμυντικού χαφ. Να του τα αναγνωρίσουμε όλα αυτά, αλλά αναρωτιέμαι γιατί με τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς στον πάγκο δεν θα είχε την αποτελεσματικότητα ο Παναθηναϊκός. Ο Φατίχ Τερίμ είναι ένας σταρ του ποδοσφαίρου και ως τέτοιος συμπεριφέρεται. Καλά κάνει, έχει μία δημόσια εικόνα και την υπερασπίζεται. Εμείς, οι… αυτόχθονες ιθαγενείς για ποιον λόγο να καταφεύγουμε σε διθυράμβους;

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στην SPORTDAY που κυκλοφορεί Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News