Αντώνης Καρπετόπουλος: Τουλάχιστον ήρθε ο Ντάρκο Κοβάσεβιτς...

Πολλοί δυσκολεύονται να καταλάβουν τι συνέβη φέτος στον Ολυμπιακό. Ας τα πάρουμε με τη σειρά. Στο ξεκίνημα της σεζόν ο Ολυμπιακός προσπαθούσε να στήσει μία ομάδα απ’ την αρχή με νέο προπονητή, τον Μαρτίνεθ, νέο τεχνικό διευθυντή, τον Κορδόν, αλλά και πολλούς νεοφερμένους ποδοσφαιριστές. Υποχρεωμένος να κάνει τόσες πολλές αλλαγές ο Ολυμπιακός έβαζε ένα πολύ μεγάλο στοίχημα. Η επανεκκίνηση έπρεπε να συνδυαστεί με πρωταθλητισμό.

Οι άλλοι

Η έλλειψη χρόνου, δηλαδή η γνωστή ψύχωση για διεκδίκηση του πρωταθλήματος, δημιουργεί ένα πλήθος από αλυσιδωτές αντιδράσεις. Κάθε ήττα γίνεται ανυπόφορη διότι απομακρύνει την ομάδα απ’ τον στόχο. Κάθε προπονητής δίνει εξετάσεις κάθε Κυριακή, αλλά αυτό έχει αρχίσει να συμβαίνει και με κάθε ποδοσφαιριστή πλέον κι ίσως με κάθε τεχνικό διευθυντή.

Το χειρότερο -κατά τη γνώμη μου- είναι ότι στο όνομα του πρωταθλητισμού ο Ολυμπιακός συγκρίνει τα δικά του δεδομένα με τα δεδομένα των αντιπάλων του. Κάθε φορά που λέω ότι μία ομάδα χρειάζεται χρόνο για να «χτιστεί», η απάντηση που παίρνω είναι ότι ο Ολυμπιακός δεν χαρίζει πρωταθλήματα διότι σε τελική ανάλυση και οι ανταγωνιστές του δεν είναι καλύτεροι. Κατά τη γνώμη μου ήταν εξαρχής καλύτεροι και το έγραφα στο ξεκίνημα της χρονιάς, επισημαίνοντας ότι φέτος κι οι τρεις ξεκίνησαν με τους παλιούς τους προπονητές.

Αλλά κι αν υποθέσουμε ότι οι αντίπαλοι δεν είναι καλύτεροι, από πότε και με ποια λογική το τι κάνουν οι άλλοι, πρέπει να επηρεάζει τη δική σου στρατηγική; Θέλω να πω πως αυτό που θα έπρεπε να κοιτάζει ο Ολυμπιακός δεν είναι τι κάνουν οι άλλοι, αλλά τι κάνει αυτός.

Φυγή

Τι κάνει ο Ολυμπιακός; Απ’ τη φυγή του Πέδρο Μαρτίνς κι έπειτα, πρώτα απ’ όλα έχει σχεδόν εξαφανίσει τον ρόλο του προπονητή. Δεν είναι ότι δεν επιτρέπει στους προπονητές να κάνουν το δικό τους – ίσα ίσα που κάποιοι έχουν και δικαίωμα να διαλέγουν τους παίκτες που χρειάζονται, επιλέγοντας κάποιους που έχουν συνεργαστεί μαζί τους, συνέβη και με τον Μαρτίνεθ και με τον Καρβαλιάλ. Αναρωτιούνται πολλοί πώς γίνεται ένας προπονητής να ολοκληρώσει σεζόν στον Ολυμπιακό. Η απάντηση είναι πολύ απλή: πρέπει να κερδίζει συνέχεια.

Το πρόβλημα στην προκειμένη περίπτωση είναι ότι αν αυτό δεν συμβεί, ο προπονητής γίνεται κάτι σαν… αναγκαίο κακό. Το κακό, ακόμα και το αναγκαίο, αργά ή γρήγορα θεωρείς ότι πρέπει να το αποβάλεις. Ετσι συμβαίνει και με τους προπονητές του Ολυμπιακού. Κάθε ήττα θεωρείται ανικανότητα διαχείρισης του υλικού που έχουν στα χέρια τους.

Κατανόηση

Είναι αναγκαίο κακό οι προπονητές; Οχι φυσικά. Αν ο Γκουαρντιόλα, ο Αντσελότι, ο Κλοπ απολύονταν κάθε φορά που έχαναν έναν στόχο, θα ήταν άνεργοι χρόνια τώρα. Για να μην τους διώχνουν τα πλούσια αφεντικά τους, ακόμα και τις χρονιές που δεν έχουν πιάσει τον στόχο τους, κάποιος λόγος θα υπάρχει. Ποιος είναι αυτός; Πρώτα απ’ όλα η κατανόηση της δυσκολίας της δουλειάς τους. Αυτό είναι που έχει χαθεί απ’ τον Ολυμπιακό.

Αξίζει τον κόπο να αναρωτηθεί κανείς το εξής απλό: θα ήταν χειρότερος ο Ολυμπιακός πέρυσι αν είχε κρατήσει τον Πέδρο Μαρτίνς παρά τον οδυνηρό αποκλεισμό της ομάδας απ’ τη Μακάμπι στον προκριματικό του Τσάμπιονς Λιγκ; Και θα ήταν χειρότερος ο φετινός Ολυμπιακός αν δεν έδιωχνε τον Μίτσελ επειδή ο Ρέτσος σε ένα τελειωμένο παιχνίδι με τον Αρη, χάρισε δύο γκολ; Αν ο Ολυμπιακός είχε κρατήσει τον Μαρτίνς και τρίτος και τέταρτος να ολοκλήρωνε τη χρονιά του θα είχε στείλει ένα μήνυμα στους ποδοσφαιριστές ότι υπάρχει εσωτερική ιεραρχία κι ακριβοδίκαιη αξιολόγηση. Αν είχε κρατήσει τον Μίτσελ, η κίνηση θα συνιστούσε μία πραγματική πράξη αυτοκριτικής. Θα υπήρχε πραγματική ανάληψη της ευθύνης των λαθών, που είχαν προηγηθεί του ερχομού του Μίτσελ. Και θα υπήρχε η ελπίδα πως αυτά τα λάθη, παρόντος του Ισπανού, δεν θα συνεχίζονταν.

Αρχή

Το πρόβλημα είναι οι παρορμήσεις. Οι δύο προπονητές που είχαν κατακτήσει τίτλους έφυγαν κι είδαμε τη συνέχεια. Στην περίπτωση του Μαρτίνς έγινε καθυστερημένα κατανοητό ότι οι επιλογές ποδοσφαιριστών απ’ την Πορτογαλία κι οι αρκετές αλλαγές στο ρόστερ κάθε καλοκαίρι δεν οφείλονταν στη δική του παρουσία, όπως διάφοροι ισχυρίζονταν. Αν είχε μείνει ο Μίτσελ αμφιβάλλω αν το περασμένο καλοκαίρι θα έφευγαν παίκτες όπως ο Μπακαμπού ή ο Χουάνγκ, στους οποίους ο Ισπανός στηρίχτηκε. Σε κάθε περίπτωση δεν θα ήταν απαραίτητο να γίνει πάλι μία νέα αρχή. Αυτό δηλαδή που μοιάζει απαραίτητο να γίνει τώρα. Τουλάχιστον θα γίνει με τον Ντάρκο, που ξέρει πού βρίσκεται…

Λάθη

Είδα προχθές Αρσεναλ-Λίβερπουλ. Ετριβα τα μάτια μου. Οχι για τα εντυπωσιακά που έκαναν οι παίκτες του Κλοπ και του Αρτέτα, αλλά για τα λάθη τους. Τρία απ’ τα τέσσερα γκολ ήταν ευγενικές προσφορές. Αν έκανε τέτοια λάθη μόνο η μία ομάδα θα έλεγα ότι έχει κάποιο πρόβλημα, περνά κάποιο ντεφορμάρισμα και θα ανακάμψει. Αλλά στον διαγωνισμό των λαθών πήραν μέρος κι οι δύο.

Η Λίβερπουλ ισοφάρισε χάρη σε μία απίθανη γκάφα της άμυνας της Αρσεναλ: το γκολ της προέκυψε πραγματικά απ’ το πουθενά. Τρεις παίκτες της (!) ο Γουάιτ, ο Ράγια κι ο Γκάμπριελ μπερδεύτηκαν μετά από κάθετη του Γκράβενμπεργκ στην περιοχή κι ο Βραζιλιάνος έβαλε αυτογκόλ! Η άμυνα της Λίβερπουλ θέλησε να δείξει ότι μπορεί και χειρότερα. Πρώτα μία ασυνεννοησία του Φαν Ντάικ με τον Αλισον έδωσε στον Μαρτινέλι την ευκαιρία να βρει την μπάλα μπροστά του και να πλασάρει σε κενή εστία για να κάνει το 2-1. Μετά, ο Βραζιλιάνος τερματοφύλακας του Κλοπ χάρισε στους Λονδρέζους το γκολ του 3- 1, εκτιμώντας λανθασμένα ένα σουτ του Τροσάρ.

Στο μεταξύ η Λίβερπουλ είχε μείνει με δέκα παίκτες εξαιτίας μιας αποβολής του Κονατέ. Ο Γάλλος σταμάτησε αντικανονικά τον Χάβερτς σχεδόν άνευ λόγου. Η ένταση που παίζουν οι αγγλικές ομάδες είναι η εξήγηση για όλα αυτά: οι παίκτες κάπου κλατάρουν απ’ τη συνεχόμενη ανάγκη να ανταποκριθούν σε έναν ρυθμό που συχνά ξεπερνά τα συνηθισμένα. Γι’ αυτό τον λόγο κυρίως η Μάντσεστερ Σίτι παραμένει φαβορί για την κατάκτηση και του φετινού αγγλικού πρωταθλήματος: μπορεί να χάσει βαθμούς παντού – όχι όμως με τέτοιον τρόπο. Το μόνο καλό για τις αγγλικές ομάδες είναι πως αντιμετωπίζοντας τα πάντα χωρίς ψυχώσεις κι υστερίες όλα ξεπερνιούνται γρήγορα. Είμαστε ήδη στο επόμενο ματς, λένε όλοι στο τέλος κάθε παιχνιδιού. Ως παρηγοριά.

Φουρτούνα

Ο Παναθηναϊκός γνώρισε τη δεύτερη σερί ήττα του στο μπάσκετ. Μετά την ήττα από τη Ζαλγκίρις ήρθε κι αυτή στο ΟΑΚΑ απ’ τον Αρη. Οφείλεται κατά πολύ στις απουσίες (με τον Αρη έλειψαν ο Λεσόρ, ο Χουάντσο κι ο Παπαπέτρου), αλλά και στην κακή κατάσταση που βρίσκονται παίκτες που από τραυματισμούς ταλαιπωρήθηκαν και λέγονται Σλούκας, Μπαλτσερόφσκι, Βιλντόσα κτλ. Ο Αταμάν φάνηκε γρήγορα καλός ενορχηστρωτής, τώρα πρέπει να δείξει και καλός καπετάνιος. Διότι ο καλός καπετάνιος -ως γνωστόν- στη φουρτούνα φαίνεται…

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στην SPORTDAY που κυκλοφορεί Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News