ΓΙΑΝΝΗΣ ΛΑΜΠΙΡΗΣ: Δικαιούνται τον σεβασμό μας

 

Ο τελικός πίνακας των μεταλλίων, των Παραολυμπιακών Αγώνων του Τόκιο που ολοκληρώθηκαν την περασμένη Κυριακή, βρήκε την Ελλάδα στην 51^η θέση με 11 μετάλλια (1 χρυσό – 3 ασημένια – 7 χάλκινα). Σε μία πολύ καλή παρουσία αν αναλογιστεί κανείς το πόσο (ακόμα πιο) δύσκολη ήταν η προετοιμασία των αθλητών και των αθλητριών μας.

Οι οποίοι επέστρεψαν όλοι στην πατρίδα και μάλιστα προχθές τους υποδέχθηκε στο προεδρικό μέγαρο ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης και όπως τους είπε μεταξύ άλλων ότι: «Για πρώτη φορά η χώρα έχει αποκτήσει ένα οριζόντιο σχέδιο αντιμετώπισης των ζητημάτων που αφορούν συνολικά την αναπηρία, το οποίο έχει τεθεί υπό την εποπτεία του υπουργού Επικρατείας Γιώργου Γεραπετρίτη». Μακάρι να το δούμε και στην πράξη.

Σίγουρα αυτά τα μετάλλια δίνουν χαρά και ικανοποίηση στους κατόχους τους και προσφέρουν εθνική ανάταση σε όλους μας, αλλά ας σκεφτούμε όλοι σοβαρά τα πραγματικά μετάλλια που οφείλουμε σε αυτούς τους παραολυμπιονίκες και όχι μόνο.

Διότι πραγματική αξία θα έχουν τα μετάλλια της ζωής που είναι υποχρεωμένη η πολιτεία να τους προσφέρει άμεσα (ειδικές προσβάσεις, φανάρια με ηχητικό σήμα, ράμπες σε ΜΜΜ μεταξύ άλλων) αλλά και εμείς στην καθημερινότητά μας, όπου θα πρέπει πλέον να σκεπτόμαστε διπλά και τριπλά, για να μην δυσκολεύουμε τη δική τους καθημερινότητα.

Κανονικά βέβαια δεν θα έπρεπε να σκεφτόμαστε. Διότι πολύ απλά θα έπρεπε να είναι αυτονόητο για παράδειγμα ότι δεν παρκάρουμε πάνω ή μπροστά σε ειδικές ράμπες. Όπου θα περάσουν και άνθρωποι ΑμεΑ με καρότσι, αλλά και μαμάδες με τα παιδιά τους σε καρότσια, αλλά και ηλικιωμένοι με μπαστούνι ή χωρίς όπου θα ψάχνουν το πιο χαμηλό πεζούλι για να διασχίσουν το δρόμο.

Θα έπρεπε να είναι αυτονόητο ότι τα λεωφορεία στις πόλεις επιβάλλεται στο σύνολό τους ή έστω σε ένα επίπεδο άνω του 75-80% να μπορούν να χαμηλώνουν και να έχουν την ειδική ράμπα που βγαίνει προς τα έξω για να γίνει σκαλοπάτι εισόδου.

Θα έπρεπε να είναι αυτονόητο, στα καταστήματα να υπάρχει επίσης η ειδική ράμπα για ΑμεΑ  προκειμένου να έχουν κανονική και ανθρώπινη πρόσβαση σε αυτά, όπως αντίστοιχα πάρκινγκ με ανάλογες υποδομές.

Βήματα προόδου – για να μην είμαστε άδικοι – έχουν γίνει αλλά δυστυχώς η νοοτροπία μας είναι ακόμα πολύ πίσω τουλάχιστον για χώρα της ευρωπαϊκής ένωσης.

Στην οποία ανήκουμε εδώ και δεκαετίες χωρίς όμως να την ακολουθούμε σε νοοτροπία και συμπεριφορά σε πράγματα, που – επαναλαμβάνουμε – θα έπρεπε να είναι αυτονόητα και όχι να χαιρόμαστε και να τα επιβραβεύουμε όταν τα βλέπουμε να γίνονται.

Οι τουαλέτες ΑμεΑ, σε πολλά καταστήματα, χρησιμοποιούνται κυρίως ως μικρές αποθήκες, ενώ ας μην φτάσουμε στα γήπεδα, στα θέατρα, τα σινεμά, τους χώρους πολιτισμού και αθλητισμού για να δούμε τις προσβάσεις σε αυτά.

Το παράπονο του χρυσού παραολυμπιονίκη μας, Θάνου Γκαβέλα που συγκλόνισε με τον συνοδό του Σωτήρη Γκαραγκάνη στο Τόκιο, όπως το είχε εκφράσει σε μια συνέντευξή του πριν φύγει για τους αγώνες, ήταν ότι έχει βρει μόνο ένα φανάρι, στο Παναθηναϊκό Στάδιο με ηχητικό σήμα για τους τυφλούς (που προειδοποιεί για το πότε αλλάζει το φανάρι από κόκκινο σε πράσινο και μάλιστα αλλάζοντας τον ήχο σε πιο γρήγορο όταν το ανθρωπάκι ανάβει κόκκινο για τη διαβαση).

Υπάρχουν και άλλα, και στη Λεωφόρο Συγγρού και σε ακόμα κάποια μέρη αλλά είναι απειροελάχιστα μπροστά στο συνολικό αριθμό των φαναριών της ελληνικής πρωτεύουσας, ενώ δυστυχώς σε κάποια απο αυτά δεν λειτουργεί (πλέον) το σύστημα.

Είναι κουραστικό, ιδιαίτερα για τους Παραολυμπιονίκες μας και τους ανθρώπους ΑμεΑ, να τους θυμόμαστε πιο έντονα κάθε 4 χρόνια, να συγκινούμαστε και μετά να μας απορροφά η καθημερινότητα.

Η πολιτεία σαφώς οφείλει να κάνει το καθήκον της αλλά και ο απλός πολίτης είναι υποχρεωμένος (επιτέλους) να μάθει να σέβεται και να προσέχει.

Οι Παραολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας το 2004, είναι αλήθεια ότι άφησαν μια μεγάλη κληρονομιά σε ένα σημαντικό μέρος του πληθυσμού για το σεβασμό στους ανθρώπους των ΑμεΑ.

Οι οποίοι τις περισσότερες φορές είναι πολύ πιο δυνατοί στην ψυχή και στην καρδιά, αλλά δικαιούνται (δεν το απαιτούν, είναι αναυθέραιτο δικαίωμά τους τόσο απλά) το σεβασμό της καθημερινότητάς τους.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News