Νίκος Σαρίδης: Η νύχτα που όλα επιτρέπονται

Στην Καρδίτσα, έξω απ’ τον καθεδρικό ναό της πόλης, κάποιος αρτίστας του δρόμου είχε παρέμβει στο στέγαστρο της αφετηρίας των τοπικών λεωφορείων, γράφοντας με μαύρα καλλιγραφικά σε κίτρινο φόντο: «Καλώς ήρθατε στην πόλη της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού».

Δεν ξέρω αν υπάρχει ακόμη το γκράφιτι, πάντως είναι γεγονός. Δεν χρειαζόταν να είσαι διάνοια, βέβαια, για να καταλάβεις πως η… Φλωρεντία βρίσκεται στην Τοσκάνη κι όχι στον θεσσαλικό κάμπο κι ότι το σύνθημα αφορούσε στην ποδοσφαιρική ομάδα της Αναγέννησης. Ωσαύτως, μπορείς αμέσως ν’ αντιληφθείς χωρίς να είσαι σούπερ ατσίδας, διαβάζοντας κι ακούγοντας πόσο μέγας υπήρξε προχθές το βράδυ ο Τζολάκης, ότι η Κωνσταντινούπολη δεν πήρε το όνομά της απ’ τον συγκεκριμένο Κωνσταντίνο, αλλά από κάποιον προγενέστερο.

Ομως, σε βραδιές σαν την προχθεσινή όλα επιτρέπονται κι όλα δικαιολογούνται. Το ποδόσφαιρο, εξάλλου, είναι κάτι περισσότερο από ένα σπορ που εκτυλίσσεται αυστηρά εντός των ορίων του αγωνιστικού χώρου. Συχνά, μάλιστα, αυτό που παίζεται μέσα στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου είναι απλώς η αφορμή, το ερέθισμα για ένα σωρό άλλα πράγματα έξω απ’ το χορτάρινο παραλληλόγραμμο. Τα λογοπαίγνια, τα ευρηματικά συνθήματα, οι χαρακτηρισμοί, οι επικολυρικές εξάρσεις, τα πειράγματα, οι υπερβολές, αποτελούν κι αυτά μέρος του παιχνιδιού.

Για να μην πούμε πως είναι το άλας του παιχνιδιού πριν, κατά τη διάρκεια και μετά τη διεξαγωγή του. Ειδικά σε περιπτώσεις όπου αγώνας προώρισται να χαραχτεί ανεξίτηλα στην Ιστορία, όπως το ματς-θρίλερ του Ολυμπιακού στην Πόλη, καθώς για πρώτη φορά απ’ την ίδρυσή τους οι «ερυθρόλευκοι» προκρίθηκαν στα ημιτελικά ευρωπαϊκής διοργάνωσης, δεν υπάρχει κανένας λόγος να μπαίνουν στη μέση οι λεπτομέρειες και να βάζουν ζιζάνια στον ενθουσιασμό των παικτών, των φιλάθλων, των προπονητών και των παραγόντων, ενός εκάστου ή όλων μαζί. Παντού και πάντα, η μεγάλη επιτυχία (τέτοια ήταν και στο «Σουκρού Σαράτσογλου») έχει την ιδιότητα να τα σκεπάζει όλα.

Εχει νόημα, ας πούμε, να σταθούμε στο αν ο Τζολάκης στο γκολ του Καχβετσί μπορούσε να έχει καλύτερη τοποθέτηση ή αν σε ορισμένες σέντρες των Τούρκων έπρεπε να είναι λιγότερο διστακτικός; Θυμάται, άραγε, κανείς τι είχε κάνει στα 120 λεπτά πριν απ’ τη διαδικασία των πέναλτι ο εμβληματικός Χέλμουτ Ντουκαντάμ, ο τερματοφύλακας της Στεάουα το 1986, όταν η ρουμανική ομάδα στέφθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης απέναντι στην Μπαρτσελόνα; Φυσικά και όχι.

Μιλάει κανείς για το τι έπιασε ή δεν έπιασε ο Εμιλιάνο Μαρτίνες για λογαριασμό της Αστον Βίλα στο προχθεσινό ματς με τη Λιλ και προτού πάει η αναμέτρηση στα πέναλτι; Φυσικά και όχι. Σκρολάροντας σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης μετά το 1-0 της Φενερμπαχτσέ, έπεσα στην ανάρτηση ενός απόμαχου γκολκίπερ, μ’ ένσημα και στην Α’ Εθνική, όπως κι ο γιος του που υπερασπίζεται φέτος την εστία ομάδας, η οποία ανέβηκε στη Super League 2.

Hταν της γνώμης ότι έπρεπε ο Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ να έβαζε τον Αλέξανδρο Πασχαλάκη. Μπορεί και να είχε δίκιο εκείνη την ώρα, αλλά πλέον τι σημασία έχει; Τον ξεπέρασαν τα γεγονότα. Απαξ κι ο τερματοφύλακας -είτε του Ολυμπιακού, είτε της Ρεάλ, είτε της Κολοπετινίτσας- αποκρούσει τρία πέναλτι και στείλει την ομάδα του στους «4» ευρωπαϊκής διοργάνωσης, αναγορεύεται ήρωας. Τα υπόλοιπα δεν βρίσκουν καμία θέση στη δημόσια συζήτηση· τα καλύπτουν οι πανηγυρισμοί.

Είναι για να τα κουβεντιάζουν μεταξύ τους οι ειδικοί, το τεχνικό σταφ του Ολυμπιακού, ο προπονητής με τους συνεργάτες του. Αλλωστε, αν θέλει κάποιος σώνει και καλά να μιζεριάσει τώρα που περατώθηκαν τα προ- ημιτελικά, υπάρχει κι ελληνική ομάδα, η οποία δεν τα κατάφερε: ο ΠΑΟΚ. Πεδίο για κριτική; Ολόκληρο… ξέφωτο.

Ακόμη και στην περίπτωση του «Δικεφάλου του Βορρά», πάντως, δεν πρέπει να παραβλέπουμε και ποιοι είμαστε ποδοσφαιρικά ως χώρα και να μη θεωρούμε περίπου ως υποχρέωση του κάθε εκπροσώπου μας να πηγαίνει σε ευρω-ημιτελικά. Δύο εθνικές υπερβάσεις σ’ ένα βράδυ, συνεπώς, θα ήταν too much. Υπήρχε μεν η πιθανότητα, θα πήγαινε πολύ δε.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News