EURO 2024: Το Sportday.gr βγάζει τον πρωταθλητή Ευρώπης

Απόψε στις 22:00 (ΕΡΤ1) το Euro 2024 ολοκληρώνεται με τον μεγάλο τελικό. Μπάλα, πίτσα, μπύρα και προβλέψεις. Το ίδιον του Έλληνα φιλάθλου. Ήρθε η ώρα, λοιπόν, να καταθέσουμε τις δικές μας προβλέψεις για το αποψινό ζευγάρι και να εκφράσουμε ανοιχτά τις επιθυμίες μας. Ισπανία ή Αγγλία; Οι απαντήσεις παρακάτω.

Σταύρος Γεωργακόπουλος: Μουντζούρα του ποδοσφαίρου αν η κούπα επιστρέψει… σπίτι

Κόντρα σε διάφορους που προσπαθούν να μας πείσουν ότι είδαμε ένα από τα καλύτερα Euro, η δική μου άποψη είναι πως πρόκειται για ένα από τα χειρότερα, για να μην πω το χειρότερο. Τα περισσότερα από τα αστέρια που περιμέναμε να λάμψουν, μαζί με τις ομάδες τους, με πιο χαρακτηριστικό το παράδειγμα της Γαλλίας, εμφανίστηκαν ξεζουμισμένα στη διοργάνωση, με αποτέλεσμα το θέαμα να είναι κάτω του μετρίου.
Η ποδοσφαιρική λογική, αν υπάρχει τέτοια, θα πρέπει να τιμήσει την Ισπανία για την έως τώρα παρουσία της στη διοργάνωση. Ομάδα μοντέρνα, δεμένη, με φαντασία, ταλέντο και πάνω απ’ όλα με φρεσκάδα. Αυτό που έλειψε δηλαδή απ’ όλους τους άλλους διεκδικητές, ακόμη και από την Αγγλία που έφτασε μέχρι το φινάλε της διαδρομής ασθμαίνοντας, χωρίς τίποτα ενδιαφέρον στο παιχνίδι της, χωρίς αριστερό μπακ και με ένα πέναλτι για γέλια, όπως αυτό που σφυρίχθηκε στον αγώνα με την Ολλανδία, δημιούργησα του VAR.
Αν υπάρχει, λοιπόν, ποδοσφαιρική δικαιοσύνη, η κούπα πρέπει να πάει σε εκείνους που τίμησαν περισσότερο το ποδόσφαιρο σε αυτό το τουρνουά κι όχι σε αυτούς που απλά το περιμένουν… σπίτι. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.

Νίκος Σαρίδης: Με… τα σιδεράκια της άνω γνάθου

Λένε για τα «τρία λιοντάρια» ότι δεν αντέχεται το ποδόσφαιρο που παίζουν σε αυτό το Εuro. Υπερβολές. Οταν οι Εγγλέζοι τρώνε σούπα που περιέχει αρακά, μπέικον και μέντα, το ποδόσφαιρο της εθνικής τους ομάδας είναι το λιγότερο.
Στη… σούπα του Σαουθγκέιτ, άλλωστε, το κουτάλι βγάζει ενίοτε και κανέναν Γουότκινς. Δεν είναι και λίγο, σε μια διοργάνωση κομπάρσων σέντερ φορ, ο στράικερ της Αστον Βίλαν να καθαρίζει όπως καθάρισε στοην ημιτελικό με τους Ολλανδούς.
Από την άλλη, αδυνατώ να καταλάβω γιατί τόσος κόσμος εδώ στην Ελλάδα είναι Εθνική Αγγλίας. Τουλάχιστον ο Αρης (μαζί με την Αγγλία είναι οι δύο ποδοσφαιρικές ομάδες που δεν τις έχω δει ποτέ να σηκώνουν κάτι) ήταν μια φορά κι έναν καιρό αυτοκράτορας στο μπάσκετ, οπότε ανανέωνε από εκεί την οπαδική του βάση, οι Αγγλοι ούτε μπάσκετ έχουν ούτε κάποια άλλη εθνική ομάδα σε άθλημα της προκοπής. Και μην ακούω, ότι αυτοί γέννησαν το ποδόσφαιρο. Και η πόπ μουσική από αγγλόφωνους γεννήθηκε, αλλά δεν μας είδα ποτέ να δίνουμε 12άρι στη Γιουροβίζιον στο Ηνωμένο Βασίλειο. Anyway…
H πρόβλεψή μου είναι πως θα πέσει πίκρα. Δεν ξέρω αν οι «λεοντόκαρδοι» θα χτυπηθούν από… Ολμο, ή θα τους το βάλει ο Γιαμάλ με τα… σιδεράκια της άνω γνάθου, αλλά δεν τους φοβάμαι, θα βρούνε αυτοί τον τρόπο να χάσουν.

Σταύρος Καραΐνδρος: Αγγλία για τα κόκκινα μάγουλα, πνιγμένα στο αλκοόλ

Η Αγγλία αντιμετωπίζεται ως κάτι καλτ. Ακόμα και η ομάδα που υποστηρίζεις να βρεθεί απέναντι στα «λιοντάρια» στον τελικό, κακά τα ψέματα θες να δεις μεθυσμένους Άγγλους να πανηγυρίζουν για την κατάκτηση της κούπας, κόκκινα μάγουλα πνιγμένα στο αλκοόλ και τις βρετανικές εφημερίδες να κάνουν διαγωνισμό λογοπαίγνιων στους τίτλους.
Οκ, η Ισπανία είναι η καλύτερη ομάδα του τουρνουά και αυτή που αξίζει να το πάρει, αλλά γιατί δηλαδή να μη το πάρουν μία φορά και οι Άγγλοι; Όχι τίποτε άλλο αλλά θα σπάσει το γραφικόμετρο με τα «it’s coming home» που θα δούμε στα social media.
Προσωπικά, η δική μου «επίσημη αγαπημένη», η Ιταλία, είπε αντίο νωρίς, απογοητευτική, σαν Αγγλία άλλων ετών. Η Ισπανία αν και ελκυστική ομάδα, που θα γεννήσει ιστορίες εφόσον κατακτήσει το Euro, βγάζει αυτή την αδιαφορία. Η Αγγλία, όμως, είναι μία ιστορία από μόνη της. Όπως η Λίβερπουλ όταν πήρε το πρωτάθλημα και όλο αυτό επί δέκα. Ω ρε τι έχει να γίνει!

Αλέξανδρος Χρηστάκος: It’s coming… Madrid!

Τα βρετανικά ταμπλόιντ έχουν έτοιμους τους αρθρογράφους και τους ειδικούς στα λογοπαίγνια των πρωτοσέλιδων. Θα είναι αυτά διθυραμβικά ή θα βγουν τα… μαχαίρια όπως έχουν κάνει στο παρελθόν και αρέσκονται σε αυτά. Η αλήθεια είναι πως οι Τζουντ Μπέλιγχαμ, Χάρι Κέιν δεν έχουν βγάλει μάτια. Ο τελικός είναι τελικός όμως και οι μπύρες στις παμπ της Αγγλίας θα έχουν την τιμητική τους για να δουν μαζί την Εθνική την οποία λατρεύουν αλλά και μισούν ταυτόχρονα. Φαντάσου να κερδίσει πέναλτι ο Μπέλιγχαμ και να το εκτελέσει ο Κέιν και να το στείλει στο δοκάρι. Διόλου μυθική σκηνή, αφού μπορεί να γίνει και πραγματικότητα γι’ αυτή την Εθνική Αγγλίας που έχει περάσει πολλά και στο προηγούμενο Euro ηττήθηκε στα πέναλτι, στον τελικό από την Ιταλία, μέσα στο Γουέμπλεϊ. Η Ισπανια δεν είναι απλά απειλή, αλλά είναι και η πιο σταθερή Εθνική ομάδα. Οι… οιωνοί μπορεί να δίνονται στο πλευρά της Αγγλίας, αλλά οι «φούριας ρόχας» έχουν την αυτοπεποίθηση. Πείτε στον Λαμίον Γιαμάλ και τον Νίκο Γουίλιαμς να μην κάνουν τα μαγικά τους και ον Άλβαρο Μοράτα να μην κάνει γκολ την μισή ευκαιρία!

Μάνος Ανδρουλάκης: Σάουθγκεϊτ όπως Αταμάν

Ο Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ τα είπε πριν από την έναρξη του τουρνουά. «Δεν μπορείς να βάζεις συνεχώς τον εαυτό σου μπροστά στο κοινό και να λες “λίγο ακόμα παρακαλώ”, καθώς κάποια στιγμή ο κόσμος χάνει την πίστη του», προαναγγέλλοντας ότι πιθανότατα θα αποχωρήσει αν η Αγγλία δεν κατακτήσει το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα.
Το ίδιο είχε κάνει και ο Εργκίν Αταμάν στο μπάσκετ. Θα έφευγε, είχε υπογραμμίσει, από τον Παναθηναϊκό αν δεν προκρινόταν στο Final-4 της EuroLeague. Τελικά θριάμβευσε. Επίσης επί γερμανικού εδάφους. Επίσης στο Βερολίνο.
Αγγλία και τίτλοι δεν πάνε μαζί σε εθνικό επίπεδο. Αν πρωτεύσει, θα είναι κάτι σαν ανέκδοτο. Κι όμως πριν από τρία χρόνια είχε χάσει στα πέναλτι το τρόπαιο. Δεδομένου ότι βρισκόταν στο πιο βατό ταμπλό, εκείνο που δεν επεφύλασσε αντάμωμα με την οικοδέσποινα, την Ισπανία, τη Γαλλία και την Πορτογαλία, επί προσωπικού, η απάντηση θα ήταν η ίδια ακόμη κι αν το… γκάλοπ γινόταν πριν από τις 14 Ιουνίου.
Η Ισπανία, λοιπόν, έχει παίξει το καλύτερο ποδόσφαιρο και είναι το φαβορί. Παρ’ όλα αυτά “it’s coming home”. Κι από πού θα πάει σπίτι, ε; Από τα γήπεδα του παραδοσιακού, παντοιοτρόπως, αντιπάλου της Αγγλίας.

Παναγιώτης Γκαμπράνης: Ιt’s coming… Spain!

Δηλαδή τώρα θέλετε προγνωστικό από έναν που έζησε έναν μήνα στην Πορτογαλία το 2004 και έπαιζε την Εθνική να χάσει σε κάθε παιχνίδι (εντάξει για το γούρι το κάναμε…);
Στο φετινό Euro o τελικός έχει ξεκάθαρο φαβορί κι αυτή είναι η Ισπανία, αλλά αν δεν το αποδείξει και πάνω στο χόρτο, δύσκολα θα κάνει τέσσερα τα ευρωπαϊκά τρόπαια. Η «ρόχα» έχει ταλέντο, έχει ποιότητα, έχει φρεσκάδα, έχει ταχύτητα. Θα πρέπει όμως να είναι ψυλλιασμένη απέναντι σε μια ομάδα που θα κάνει τα πάντα για να καταστρέψει τον τελικό αν χρειαστεί, αρκεί να βάλει τα χέρια στο ιερό δισκοπότηρο.
Η Αγγλία δεν πείθει, δεν αρέσει, η ιστοριούλα με το it’s coming home ξέφτισε, ωστόσο δεν παύει να είναι Αγγλία. Οι παίκτες της το θέλουν σαν τρελοί και το μάτι τους θα γυαλίζει μέχρι το τελευταίο λεπτό.
Εγώ βλέπω Ισπανία, έτσι για να μην έχουν και ίδια τρόπαια με τους Αγγλους…

Αντώνης Τσακαλέας: Ο πιο «ποδοσφαιρικός» τελικός

Νας σας πω τη μαύρη μου αλήθεια, αυτό το Euro δεν το φταριστήθηκα. Οχι λόγω του (μη) θεάματος. Αλλωστε αυτές τις διοργανώσεις δεν τις έβλεπα ποτέ για το θέαμα. Λόγω προσωπικών καταστάσεων, δεν το «έζησα» όπως θα ήθελα. Αλλά και λόγω δουλειάς. Ξέρει τι είναι να θέλεις να κλείσεις εφημερίδα με το Ιταλία – Κροατία και να σου αλλάζει όλο το κείμενο στο 98’;
Τέλος πάντων, ούτε πρώτη φορά ήταν, ούτε τελευταία. Ενώ δεν τη γουστάρω την Αγγλία, την προτιμούσα στον τελικό με την Ισπανία, από ότι έναν τελικό Ισπανία – Ολλανδία. Αυτός ο τελικός είναι ο ορισμός του ποδοσφαίρου.
Από τη μια η Ισπανία με ξεκάθαρο ποδοσφαιρικό πλάνο, μια θελκτική μίξη από ηγέτες, ρολίστες και πιτσιρίκια. Η Ισπανία έφτασε στον τελικό; Ναι. Ηταν δίκαιο και έγινε πράξη.
Από την άλλη πλευρά η Αγγλία. Αρεσε σε κανέναν; Όχι. Κυριάρχησε σε κανέναν από τους αγώνες της; Οχι. Είναι δίκαιο που έφτασε στον τελικό; Ναι. Διότι κανείς δεν την κέρδισε στα νοκ άουτ ενώ όλοι προηγήθηκαν εναντίον της. Ενα από τα κλισέ που αφορά το ποδόσφαιρο είναι ότι «δεν κερδίζει πάντα ο καλύτερος». Και αυτός είναι ο… μεγάλος φόβος της Ισπανίας.
Το βράδυ της Κυριακής θα δούμε έναν από τους πιο «ποδοσφαιρικούς» τελικούς καθώς η κάθε ομάδα έφτασε σε αυτόν με διαφορετικό τρόπο. Το σίγουρο είναι ότι θα γραφτεί ιστορία. Είτε η Αγγλία θα ζήσει μυθικές στιγμές ή θα γίνει η μοναδική χώρα που θα έχει χάσει δυο τελικούς Euro μέσα σε τρία χρόνια…

Βασίλης Γιαννούτσος: Για να πειστεί και ο τελευταίος άπιστος

Ολο το σύμπαν έχει συνωμοτήσει για να δούμε την Αγγλία στην κορυφή της Ευρώπης κι αυτό θα συμβεί την Κυριακή το βράδυ. Η «εύκολη» κλήρωση της σε συνδυασμό με το αντιεμπορικό ποδόσφαιρο που παρήγαγε στους ομίλους, με κάποιον τρόπο, την πέρασαν ως πρώτη στην επόμενη φάση, η νίκη στην παράταση με το «μεγαθήριο» της Σλοβακίας, η πρόκριση ,στον ανέκαθεν για τους Αγγλους «εφιάλτη», των πέναλτι επί της Ελβετίας και το γκολ – buzzer beater με την Ολλανδία. Τα σημάδια δείχνουν ότι ήρθε πλέον η στιγμή να φωνάξουμε «It’s Coming Home». Το τρόπαιο θα επιστρέψει στην χώρα που ξεκίνησαν όλα. Για τους ηθικολόγους, η Ισπανία αξίζει την κούπα γιατί έπαιξε πιο ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο. Ας ανακαλέσουν στην μνήμη τους την Δανία του 1992, την Ελλάδα του 2004 και την Πορτογαλία του 2016. Το EURO μας έχει αποδείξει πως στο τέλος κερδίζουν οι παρέες, κερδίζει αυτός που το παλεύει περισσότερο (και το αξίζει, προφανώς) και τα «τρία λιοντάρια» πήγαν αποφασισμένα στην Γερμανία για έναν και μόνο σκοπό. Να ξεπλύνουν την ντροπή του προηγούμενου τελικού και να δουν τον Χάρι τον Κέιν να σηκώνει το βαρύτιμο τρόπαιο στον ουρανό του Βερολίνου, ισοφαρίζοντας σε κατακτήσεις τον Αγγελο Χαριστέα. Σε λίγους μήνες, οι Αγγλοι θα χτίσουν άγαλμα του Γκάρεθ Σάουθγκειτ έξω από το Γουέμπλεϊ, για να πειστεί και ο τελευταίος άπιστος.

Παύλος Χυτήρης: Vamos España!

Είναι δύσκολο να κάνεις πρόβλεψη σε τελικό της Αγγλίας γιατί είναι αδύνατο να γλυτώσεις τις αναφορές σε κατάρες, γκαντεμιές, δεισιδαιμονίες και χαμένα πέναλτι. Από την άλλη, κακά τα ψέματα, η Αγγλία των τελευταίων χρόνων – και ειδικά του φετινού Euro – αρέσκεται στο να κάνει στους αντιπάλους της αυτά που στο παρελθόν λουζόταν η ίδια.
Αυτό το βαρετό σύνολο του 1,5 δισεκατομμυρίου νικά μόνο στο τέλος, με τρόπους που ποτέ δε μπορούσε να φανταστεί. Τι πιο…. Αγγλία, όμως, από έναν χαμένο – ιδανικά με τρόπο επίπονο – τελικό από έναν οριακά 17χρονο και τη «ρόχα» παρέα του; Οι Ισπανοί παίζουν αναμφισβήτητα το καλύτερο ποδόσφαιρο του τουρνουά, έχουν χημεία συλλόγου (σε απόλυτη αντίθεση με τους προσεχείς αντιπάλους τους) και βάσει ρόστερ μπορούν να προσαρμοστούν σε όλους τους τύπους παιχνιδιού. Να παίξουν τόσο με τη μπάλα στα πόδια, δηλαδή, όσο και να περιμένουν πίσω της, χτυπώντας στην κόντρα με τα ταχύτατα εξτρέμ τους.
Σε κάθε περίπτωση, πάντως, η Ισπανία είναι η μακράν καλύτερη ομάδα που έχει βρεθεί στο διάβα του συνόλου του Σάουθγκεϊτ, που αν θέλει να έχει τύχη, πρέπει να «σκοτώσει» τον ρυθμό από τα αποδυτήρια ή να κάνει τρεις φορές καλύτερο παιχνίδι από το ως τώρα κορυφαίο της.

Χρήστος Μπατάκας: It’s coming home»… στην αναμονή

Η μεγάλη ώρα για τον Λαμίν Γιαμάλ θα φτάσει νωρίτερα από ό,τι περιμέναμε, αφού απομένουν μονάχα λίγες ώρες για να κατακτήσει την Ευρώπη, όντας ακόμα ανήλικος.
Οι Ισπανοί είχαν τον πιο δύσκολο όμιλο της διοργάνωσης (Κροατία, Αλβανία, Ιταλία), το πιο δύσβατο μονοπάτι στον τελικό (Γεωργία, Γερμανία, Γαλλία) και τους κέρδισαν.. όλους με ελκυστικό ποδόσφαιρο και αρκετούς πρωταγωνιστές (Όλμο, Γιαμάλ, Ρόντρι, Νίκο Γουίλιαμς). Μια εθνική ομάδα που δεν δίστασε να ρίξει στα βαθιά νέους παίκτες, με τον Ντε λα Φουέντε να πειθαρχεί ιδανικά τον -όπως είναι λογικό- ασυγκράτητο ενθουσιασμό τους και να βάζει την σφραγίδα του στον ελκυστικό τρόπο που βλέπουμε τους Ισπανούς να αναπτύσσουν το παιχνίδι τους.
Η αρμάδα του Σάουθγκειτ έφτασε στον τελικό από ένα φαινομενικά πιο εύκολο μονοπάτι στα νοκ άουτ παιχνίδια (Σλοβακία, Ελβετία, Ολλανδία), ωστόσο, ακόμα κι έτσι, ουκ ολίγες φορές βρέθηκε με το ένα πόδι στο αεροπλάνο της επιστροφής. Τα «τρια λιοντάρια» δεν πείθουν, οι Ισπανοί έχουν να χάσουν σε τελικό οποιασδήποτε διοργάνωσης από το 2001 (εξαιρείται το Nations League του 2021 απέναντι στους Γάλλους) και το «It’s coming home» θα μπει για ακόμη μια φορά… στην αναμονή.