Νίκος Σαρίδης: Τόνι... Σοπράνο και γιούχα

Κατ’ αρχήν, η γιούχα αποτελεί στοιχείο της ιδιοσυστασίας της κερκίδας κι είναι μες στη ζωή των δημοσίων θεαμάτων. Καλώς ή κακώς, είναι κάτι που συμβαίνει, αλλού συχνότερα κι αλλού σπανιότερα. Ακόμη και σε πιο ευγενή σπορ απ’ το ποδόσφαιρο, όπως η όπερα, έχουν σημειωθεί κατά καιρούς απ δοκιμασίες. Συχνά, μάλιστα, επικαλούμαι -για να καλμάρω τους μονίμως σοκαρισμένους- τη Σκάλα του Μιλάνου, τους περίφημους loggionisti, τον «εξώστη» που λέμε, οι οποίοι κάποτε είχαν φτάσει στο σημείο να πετάξουν ζαρζαβατικά σε κοτζάμ Μαρία Κάλλας.

Και λόγω και έργω, δηλαδή, η αποδοκιμασία. Τούτων δοθέντων, η συμπεριφορά των οπαδών του Παναθηναϊκού ήταν απόλυτα φυσιολογική την ώρα της αλλαγής του Τόνι Βιλένα. Που δεν είναι σοπράνο (ειδάλλως θα τον έλεγαν… Τόνι Σοπράνο και θα τον ενσάρκωνε ο Τζέιμς Γκαντολφίνι στο δημοφιλές «The Sopranos»), αλλά για τους προκατειλημμένους ούτε και ποδοσφαιριστής.

Κι εδώ που τα λέμε, είναι να μη σε πάρουν με στραβό μάτι οι φίλοι του «τριφυλλιού». Κάποτε, για παράδειγμα, χαλούσαν τον κόσμο με τις σέντρες του Λουκά Βύντρα… Θα πούνε κάποιοι πως δεν φταίει ο παίκτης, αλλά αυτοί που τον έντυσαν στα πράσινα. Σωστό. Ομως, απ’ την άλλη πού να ξέρει ο οπαδός ποιος αποφάσισε την απόκτηση του Βιλένα· αν τη μεταγραφή του Ολλανδού εισηγήθηκε ο τότε προπονητής Ιβάν Γιοβάνοβιτς, ή αν τον πρότεινε ο μυστικοσύμβουλος του Αλαφούζου, Γιάννης Κομπότης, ή αν τον έφερε ο τεχνικός διευθυντής Γιάννης Παπαδημητρίου, ή αν ήταν επιλογή του ίδιου του μεγαλομετόχου, ή αν ήταν ιδέα του… Αταζούνη.

Το κοινό ξεσπά στον επί σκηνής. Οπως τότε με την Κάλλας: δεν έριξαν ζαρζαβατικά οι θαμώνες του εξώστη στον CEO της Σκάλας ή στον καλλιτεχνικό διευθυντή, αλλά στην ίδια τη διάσημη υψίφωνο.

Πάντως, στην ερώτηση αν ο Βιλένα υπέπεσε στη μεγαλύτερη χοντράδα που είδαμε στο ευρωπαϊκό διήμερο των ελληνικών ομάδων, η απάντηση είναι κατηγορηματικά «όχι». Του Κουλιεράκη, που πήγε κι έδιωξε την μπάλα με το χέρι, ενώ την είχε μπλοκάρει ο Κοτάρσκι, κάνοντας απίστευτο πέναλτι, ήταν σκέτη απερισκεψία. Ας μην ξεχνάμε επίσης το… αρχοντικό αυτογκόλ του Βίντα και την γκάφα του Στρακόσια.

Τον Βιλένα, ωστόσο, τον κατατρύχει ο πρότερος βίος του στον Παναθηναϊκό. Ισως και το κορμί του (χωρίς διάθεση body shaming, μόνο στα δικά μου μάτια δεν φάνηκε και τόσο fit για εποχής προετοιμασίας;). Νομίζω ότι η περίπτωσή του μοιάζει κάπως με την αντίστοιχη του Λερίν Ντουάρτε, εκείνου του Ολλανδού που είχε φέρει το 2019 ο Αρης, στη σημερινή ηλικία του Βιλένα. Τον είχε αποκτήσει ως πρώην του Αγιαξ και τελικά αυτός «έκατσε» σε τριετές συμβόλαιο με συνολικό χρόνο συμμετοχής κάτι λιγότερο από 90 λεπτά. Ο Βιλένα, βέβαια, έχει ήδη παίξει περισσότερο απ’ τον συμπατριώτη του, αλλά σε καμία περίπτωση ο χρόνος συμμετοχής του δεν είναι ανάλογος των χρημάτων που εισπράττει, ενώ καλύτερα ας μη μι- λήσουμε για την ποιότητα των εμφανίσεών του.

Αντίθετα, είναι χειρότερη περίπτωση ως προς τη διάρκεια του συμβολαίου απ’ ό,τι ο Ντουάρτε, καθώς έχει τετραετές. Οι ΠΑΕ σ’ αυτές τις περιπτώσεις έχουν δύο δρόμους: ή καταφέρνουν και λύνουν κοινή συναινέσει τη συνεργασία ή αν δεν μπορούν ν’ αποδεσμευτούν, πορεύονται με την ελπίδα ότι με την πάροδο του χρόνου κάτι θα δείξει ο παίκτης. Φρούδες, δυστυ- χώς, οι ελπίδες τις περισσότερες φορές, αλλά δεν έχεις και κάτι άλλο να κάνεις αν δεν «σπάσει» το συμβόλαιο.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στην SPORTDAY που κυκλοφορεί Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News