Ολυμπιακός: Αν ο Μεντιλίμπαρ ήταν πρωθυπουργός
Ο Ολυμπιακός, που έκανε τα πρωτεύοντα και όχι τα δευτερεύοντα, η «εμπιστοσύνη στη δικαιοσύνη» και ένα ερώτημα…
Οι πρώτες σελίδες του δεύτερου τόμου, λοιπόν, γράφτηκαν στον Βόλο, από όπου ο Ολυμπιακός ξεκίνησε το νέο του ταξίδι. Ακόμα λειψός, έφυγε αλώβητος από μία έδρα που πέρυσι τον πλήγωσε και έχει μπροστά του εννιά καλές μέρες για να συνεχίσει, ουσιαστικά, την προετοιμασία του.
Ασφαλώς έχει να θυμάται το ντεμπούτο του 17χρονου Κωστούλα, τη μεταφορά της φόρμας του Μαρτίνς στα επίσημα και έναν «σκύλο, ψυχάρα, Ολυμπιακάρα». Όχι τον Εσε. Τον τετράποδο φίλαθλο εισβολέα, που ήθελε να παίξει όταν πια δεν ήθελε άλλος κανείς. Σίγουρα μας έδωσε και μια αφορμή να θυμηθούμε πόσο ωραίο, υγειές και δυστυχώς πλέον σπάνιο είναι το χιούμορ της κερκίδας.
Με το δεξί και με τεράστια περιθώρια
Τα βασικά ζητούμενα στα εισαγωγικά παιχνίδια της σεζόν, πάντως, είναι δύο. Να έρχονται οι βαθμοί σε συσκευασίες των τριών και – βέβαια – να δένει σιγά σιγά το γλυκό. Ο Ολυμπιακός έβαλε τικ στα πρωτεύοντα και ο Μεντιλίμπαρ έβαλε «Χ» στο – για τη στιγμή – δευτερεύον, δηλαδή στο θέαμα και στην… πληρότητα της εμφάνισης.
Οι «ερυθρόλευκοι» δεν κινδύνεψαν δευτερόλεπτο και το παιχνίδι ουσιαστικά τελείωσε όταν ο… δαίμονας, που μπήκε μέσα στον Βιγιαφάνιες, τον κατέστησε τον πρώτο ποδοσφαιριστή που έπρεπε να αποβληθεί δύο φορές σε δύο λεπτά. Το αποτέλεσμα, λοιπόν, έπαψε από νωρίς να είναι θέμα προς συζήτηση, η οποία ευλόγως στράφηκε στην εικόνα. Με αυτή, ο Μέντι δεν ήταν ευχαριστημένος και όχι παράλογα. Στη συνέχεια της σεζόν, όμως, ακόμα και κόντρα στην Καλλιθέα, το οπλοστάσιο ενδέχεται να είναι πολύ διαφορετικό, ενώ ο άγραφος νόμος της προόδου, υπόσχεται ότι οι καλύτερες εμφανίσεις δεν αργούν.
Εμπιστοσύνη στη δικαιοσύνη
Αν κάτι, πάντως, μπορεί να χαρακτηριστεί εντυπωσιακό από το Βολιώτικο Σαββατόβραδο, είναι το κλίμα μετά την ανακοίνωση της ενδεκάδας. Ο Ντόη στον άξονα, ο – για πολλούς ξεγραμμένος – Μπιανκόν στο κέντρο της άμυνας μαζί με τον Πιρόλα και στην κορυφή ο Μπάμπης Κωστούλας. Επιλογές, που… στρατηγού απόντος, δε θα γίνονταν αποδεκτές από τη μάζα με τον ίδιο ενθουσιασμό.
Η εμπιστοσύνη του κόσμου στον Βάσκο, όμως, είναι κάτι το ασύγκριτο. Ισως κανείς πρέπει να επιστρέψει στα χρόνια του Ερνέστο για να βρει ένα πρόσωπο, που επιμένει… στον Κοστάνζο, αλλά «κάτι θα ξέρει». Ασφαλώς καμία από τις χθεσινές επιλογές δεν ήταν τέτοια, όμως υπό κανένα άλλο καθεστώς ο κόσμος δε θα ήταν τόσο βέβαιος για τη νίκη βλέποντας στο αρχικό σχήμα παίκτες που δεν έχουν δοκιμαστεί ή δεν εμπνέουν (ακόμα) σιγουριά.
Αυτό είναι ένα από τα πολλά που ο Μεντιλίμπαρ έχει κερδίσει και όχι μόνο με τον περσινό του θρίαμβο αυτόν καθαυτόν.
Δεν πρέπει να υποτιμά κανείς τη δικαιοσύνη. Κι όταν ο κόσμος ξέρει ότι κάθε επιλογή του έμπειρου τεχνικού βασίζεται σε αυτή, τότε τα πάντα περνούν χωρίς ερωτήσεις.
Η «εμπιστοσύνη στον Μέντι», δεν είναι αφήγημα όπως άλλου ή άλλοτε, αλλά μία πραγματικότητα, που αφορά έναν προπονητή όσο ελεύθερο από εμμονές γίνεται. Έναν προπονητή που εφαρμόζει το «αξίζεις, παίζεις», όσο κανένας άλλος και έτσι θέτει βάσεις , που μεταξύ άλλων, είναι ιδανικές για τους μικρούς.
Εμπιστοσύνη στη δικαιοσύνη, λοιπόν. Τέτοια, που στον ελληνικό μικρόκοσμο υπάρχει, μάλλον… μόνο στον Ολυμπιακό. Γι’ αυτό και το ερώτημα, ειρωνικό όσο και θλιβερό.
«Ρε μήπως να τον κάνουμε πρωθυπουργό»;