Αντώνης Καρπετόπουλος: Δεν καταλαβαίνω τι ακριβώς περνά από το μυαλό του Μεντιλίμπαρ

Η συζήτηση για τους πιτσιρικάδες όποτε προκύπτει είναι ενδιαφέρουσα – κυρίως γιατί είναι ποδοσφαιρική. Δράττομαι της ευκαιρίας να εξηγήσω την θέση μου κυρίως σε όσους δεν την καταλαβαίνουν.

Ούτε υπέρ, ούτε κατά

Πρώτα από όλα ας ξεκαθαρίσουμε κάτι: δεν είμαι ούτε υπέρ των νέων παιδιών, ούτε κατά των νέων παιδιών. Δεν πρόκειται για ιδεολογικό ζήτημα, ώστε να τοποθετείται κάποιος σαν να γίνεται κάποιου είδους σφυγμομέτρηση: ήμουν και θα είμαι πάντα υπέρ των καλών ποδοσφαιριστών οι οποίοι δεν έχουν ηλικία – έχω δει σπουδαίους 17χρονους να συνδυάζουν ενθουσιασμό και ωριμότητα και σπουδαίους 36χρονους με όρεξη για μπάλα που δεν έχουν πιτσιρικάδες. Δεν είμαι επίσης ούτε υπέρ των προπονητών που χρησιμοποιούν μικρούς, ούτε με ενοχλούν όσοι το κάνουν: μου αρέσουν αυτοί που αξιοποιούν το υλικό, φτιάχνουν λειτουργικές ομάδες και παίρνουν αποτελέσματα ή τουλάχιστον δεν προκαλούν ζημιές. Όλα αυτά τα λέω γιατί έχω βαρεθεί να απολογούμαι σε μπαμπάδες που με ρωτάνε γιατί δεν μου αρέσουν οι κολακευτικές αναφορές σε παιδιά, αλλά και σε φίλους που μου καταλογίζουν ότι δεν εκτιμώ το κουράγιο των προπονητών να βάλουν μικρούς κτλ κτλ.

Αν αποδώσει η επένδυση

Πάμε παρακάτω. Η γνώμη μου είναι ότι στην Ελλάδα μιλάμε υπερβολικά πολύ για τους μικρούς κι αυτό δεν κάνει καλό στα παιδιά. Γίνεται με βασική ευθύνη των δημοσιογράφων κι όχι των ομάδων: οι ομάδες δεν θέλουν τόση πολλή δημοσιότητα για τα όποια ταλέντα, όχι μόνο γιατί δικαίως φοβούνται ότι τα μυαλά των παιδιών θα πάρουν αέρα, αλλά και γιατί συχνά οι απαιτήσεις των ατζέντηδων και των γονιών μεγαλώνουν εξαιτίας της δημοσιότητας. Πολλοί νομίζουν ότι οι δημοσιογράφοι μιλάνε πολύ για τα πιτσιρίκια έναντι αμοιβής, ότι υπάρχει πχ ένα κύκλωμα από μάνατζερ που μοιράζει χρήματα για πιασάδικες υπερβολές: κολοκύθια με την ρίγανη. Οι περισσότεροι Ελληνες ατζέντηδες ούτε χρήματα έχουν, ούτε τρόπους για να στήσουν κυκλώματα υποστήριξης. Οσο για τους πατεράδες, αν πιστέψω όσα ακούγονται, κάποιοι συχνά φτάνουν και να πληρώνουν για να πάρουν τα πιτσιρίκια τους μια ευκαιρία και να υπολογίζονται σε μια ομάδα όταν αυτά αρχίσουν να προπονούνται στις Ακαδημίες, ώστε περιμένουν πως και πως το πρώτο συμβόλαιο του γιόκα τους μπας και αποδώσει η επένδυση.

Ακριβώς επειδή ο δρόμος των πιτσιρικάδων προς την καταξίωση είναι Γολγοθάς, δεν μου αρέσουν οι υπερβολές που τους συνοδεύουν. Σέβομαι τις επιτυχίες τους, αλλά θεωρώ υπερβολικό το να τους παρουσιάζεις ως έτοιμους να καταπλήξουν πριν καν παίξουν με τους μεγάλους.

Χαίρομαι πχ για τα παιδιά του Ολυμπιακού που κέρδισαν το Youth League, αλλά θεωρώ πως τα παιγνίδια τους δεν θα έπρεπε να μεταδίδονται από την τηλεόραση. Σε τελική ανάλυση είναι ματς ανάμεσα σε παιδιά της ίδιας ηλικίας – πράγμα που θολώνει τις κρίσεις. Άλλο ένας 18χρονος να παίζει κόντρα σε ένα 18χρονο, άλλο να τον κυνηγά ένας τριαντάρης που μπορεί να τον σηκώσει στον αέρα με ένα τάκλιν.

Τζόλε της Ρούμελης κι άλλα πολλά

Γιατί το παρακάνουν οι δημοσιογράφοι με τα καλά λόγια για τους μικρούς; Κυρίως γιατί νομίζουν πως πουλάνε άποψη αν σου παρουσιάζουν το επόμενο «παιδί θαύμα» του ελληνικού ποδοσφαίρου: σου δείχνουν ότι είναι τρομεροί ειδήμονες, ότι το μάτι τους κόβει, ότι καταλαβαίνουν παραπάνω από εσένα κτλ. Κυρίως κολακεύουν ομάδες μιλώντας για ικανότητες και σχεδιασμούς χωρίς καν αυτά να τα εξηγούν. Οι υπερβολικές αναφορές κάνουν συχνά κακό. Όταν μάλιστα αρχίσουν και τα προσωνύμια το κακό είναι δεδομένο. Ο Κουτσιανικούλης ήταν «ο Μέσι της Κρήτης», ένας από τους πολλούς τότε. Ο Μπιλάλ ο «Φαραώ του ΠΑΟ». Ο Σοϊλέδης «ο Τζόλε της Ρούμελης». Τελικά τα κατάφερε, αλλά στο Survivor.

Αν μπορούσα να απαγορεύσω να γράφονταν τα ονόματα των παιδιών στα ΜΜΕ μέχρι να φτάσουν να γίνουν μέλη της πρώτης ομάδας θα το έκανα ευχαρίστως. Και πιστεύω πως πολλά παιδιά θα γλύτωναν: κανένα δεν θα πίστευε ότι έγινε ποδοσφαιριστής γιατί είδε το όνομα του γραμμένο σε μια εφημερίδα όπως δυστυχώς συμβαίνει. Διότι ποδοσφαιριστής δεν γίνεσαι με δημοσιεύματα και καλά λόγια από όσους σου τα λένε για να χαίρονται οι οπαδοί ή για να χαίρονται οι πρόεδροι και να πιστεύουν πως έρχονται από τις Ακαδημίες παικταράδες. Ποδοσφαιριστής γίνεσαι όταν δείξεις πως μπορείς να παίξεις με τους μεγάλους. Κι αν ξεχωρίζεις παίζοντας με τους μεγάλους κάνεις και μεγάλη καριέρα.

Ωστόσο όσο διαφωνώ με το promotion των μικρών και το πουσάρισμα τους λόγω της ηλικίας τους, τόσο φανατικά υπέρ της χρησιμοποίησής τους είμαι όταν φτάνουν στην πρώτη ομάδα. Αν οι προπονητές κρίνουν ότι οι μικροί είναι έτοιμοι να στελεχώσουν το ρόστερ της ομάδας τους πρέπει να τους χρησιμοποιήσουν, αλλιώς κάνουν κακή δουλειά. Όχι με τα παιδιά. Με την ομάδα.

Το μόνο κριτήριο

Ενας παίκτης που μπαίνει σε μια ομάδα παίρνει μια θέση στο ρόστερ της. Αν δεν παίζει δεν βοηθάει, αν δεν βοηθάει κακώς επιλέχτηκε διότι πήρε τη θέση κάποιου που θα μπορούσε να βοηθήσει. Δεν υπάρχει μια στιγμή που ένα παιδί είναι έτοιμο να παίξει: αυτά είναι κουταμάρες. Από την στιγμή που κάποιος αξιολογείται για να πάρει θέση στο ρόστερ μιας ομάδας πρέπει να είναι έτοιμος. Το αν δεν εκμεταλλευτεί την ευκαιρία, το αν αποδειχτεί ανάξιος της εμπιστοσύνης, το αν δεν τα καταφέρει, έχει να κάνει με τον ίδιο, τα μυαλά του, και την δουλειά του ή την τεμπελιά του. Αλλά αφού βρίσκεται στο ρόστερ μιας ομάδας πρέπει να παίζει. Ειδικά αν, όπως οι μικροί του Ολυμπιακού, έχει βγάλει μια προετοιμασία παίζοντας στα φιλικά, όσο και οι μεγαλύτεροι σε ηλικία συμπαίκτες του.

Το μόνο κριτήριο για την χρησιμοποίηση ενός ποδοσφαιριστή πρέπει να είναι η ετοιμότητα του – ούτε η ηλικία του, ούτε το συμβόλαιό του. Την περασμένη Κυριακή ο προπονητής του Ολυμπιακού κ. Μεντιλίμπαρ προτίμησε να χρησιμοποιήσει στην αρχική ενδεκάδα τον Στάμενιτς, που μεσοβδόμαδα ήταν στο Οχάιο, και να πάρει στην 18αδα τους Γουίλιαν και Ολιβέιρα που δεν ξέρουν τα ονόματα των συμπαικτών τους κι εμφανώς δεν είναι έτοιμοι. Ποιοι πρέπει να είναι έτοιμοι; Αυτοί που έκαναν προετοιμασία και λέγονται Μουζακίτης, Μπακουλας, Κωστούλας και Παπακανέλλος. Ένας από τους δυο πρώτους μπορούσε να αγωνιστεί στη θέση του Νεοζηλανδού. Ο Κωστούλας μπορούσε να μπει και να βοηθήσει αν υπήρχε επιθετικό πρόβλημα. Κι αν ο Ολυμπιακός χρειάζεται «δεκάρι» αντί του Τσικίνιο, σήμερα «δεκάρι» στο ρόστερ του με ρυθμό αγώνων και προπονήσεων είναι ο Παπακανέλλος. Μπορεί το παιδί να μην κάνει τίποτα αν μπει: δεν είναι απλό να παίξεις στον Ολυμπιακό. Μπορεί κακώς να βρίσκεται στην πρώτη ομάδα. Μπορεί να έπρεπε να πάει κάπου δανεικός: συγνώμη, αλλά αυτές είναι σήμερα άκυρες συζητήσεις. Αυτό που εγώ λέω είναι ότι αν μια ομάδα χρειάζεται ένα ποδοσφαιριστή για να καλύψει ένα ρόλο, ο ποδοσφαιριστής που πρέπει να αναλάβει την αποστολή είναι αυτός που με την ομάδα δουλεύει καιρό τώρα. Όχι κάποιος που έχει να παίξει από τον Μάιο ποδόσφαιρο και ψάχνει την φόρμα του γιατί άρχισε προπονήσεις πριν μια εβδομάδα.

Κανείς δεν προοδεύει χωρίς να παίζει

Πολλοί μου λένε πως ο Ολυμπιακός μπορεί να «κάψει» τον Παπακανέλλο (ή τον Μουζακίτη ή τον Κωστούλα ή όποιον άλλο μικρό) αν αυτός αγωνιστεί πιο νωρίς από όσο πρέπει. Το βέβαιο είναι ότι αν χρησιμοποιούνται παίκτες ανέτοιμοι ή παίκτες που έχουν ταξιδέψει 17 ώρες επιστρέφοντας από την Αμερική τρεις μέρες πριν από ένα ματς, θα «καούν» αυτοί. Φυσικά και κανείς παίκτης δεν «καίγεται» όταν δεν παίζει – αλλά κανείς δεν γίνεται ποδοσφαιριστής χωρίς να παίζει. Μπορεί να παίξει και να φανεί κατώτερος των περιστάσεων κι αν αυτό συμβεί θα πρέπει να εξηγηθεί γιατί η περίπτωσή του δεν εκτιμήθηκε σωστά και ποιος τον πήρε στην πρώτη ομάδα ή θα πρέπει να εξηγηθεί γιατί το σχέδιο αξιοποίησης του ταλαντούχου πιτσιρικά πήγε στράφι – δεν υπάρχει αξιοποίηση μικρών χωρίς σχέδιο, αλλά δεν υπάρχει και τρόπος ανάδειξής τους, αν στη θέση τους, προτιμώνται ανέτοιμοι παίκτες. Η μοίρα του προπονητή είναι και να απαντάει και σε δύσκολες ερωτήσεις: αν προσπαθεί να τις αποφύγει, αφήνοντας στην άκρη παιδιά με τα οποία δούλευε όλο το καλοκαίρι, κοιτάζει υπερβολικά το πώς θα αποφύγει την κριτική κι αυτό δεν είναι καλό σημάδι.

Δεν καταλαβαίνω πολλά

Ομολογώ πως δεν καταλαβαίνω τι ακριβώς περνά από το μυαλό του Μεντιλίμπαρ: δεν λέω ότι έχει άδικο απαραίτητα, λέω ότι εγώ δεν τον καταλαβαίνω. Το καλοκαίρι κατέβασε (κυριολεκτικά) από το αεροπλάνο τον Ορτα λέγοντας πως δεν τον χρειάζεται γιατί έχει στη θέση του τον Στάμενιτς, τον Τσικίνιο, τον Μπακουλα και πως αν έρθει δεν θα πάρει ματς κι ο Μουζακίτης. Δεν συμφωνούσα με την εκτίμηση, αλλά θα ήμουν ο πρώτος που θα του έλεγε μπράβο αν έβλεπα ένα Ολυμπιακό λειτουργικό, παραγωγικό και με ένταση στο παιγνίδι του έχοντας στην ενδεκάδα μικρούς. Με τον Παναιτωλικό είδα μια ομάδα που παίζοντας με ανέτοιμους παίκτες έσπασε το πανελλήνιο ρεκόρ σε σέντρες. Κι αναρωτιέμαι πραγματικά πόσο χειρότερος θα ήταν ο Ολυμπιακός αν έπαιζαν ένα δυο πιτσιρίκια. Που πολύ φοβάμαι πως θα εμφανιστούν στην ενδεκάδα κάποια στιγμή ως λύση για όλα τα προβλήματα, όχι δηλαδή με τον καλύτερο τρόπο. Ποιος είναι ο καλύτερος; Για όλα τα παιδιά είναι να παίρνουν ευκαιρίες όταν χρειάζονται, ώστε να νιώθουν κανονικοί παίκτες. Γιατί μια ομάδα κανονικούς παίκτες χρειάζεται πρώτα από όλα. Και ειδικά για τον Ολυμπιακό το υπενθύμιζα όλο το καλοκαίρι…

Πηγή