Εθνική Ελλάδος: Η ομάδα που ενώνει την Ελλάδα

Μία ημέρα μετά και τον αγώνα με την Ιρλανδία προσπαθώ να τακτοποιήσω τα συναισθήματά μου για να γράψω δύο γραμμές για αυτά που ζήσαμε όλοι μας αυτές τις ημέρες. Αυτό το συναισθηματικό πάνω, κάτω από το θάνατο του Τζορτζ Μπάλντοκ, το έπος στην Αγγλία, την θλίψη που βλέπαμε στα πρόσωπα των διεθνών μας μετά τον αγώνα, τα αίσχη ορισμένων, ευτυχώς λίγων, στα social media και την τηλεόραση την απίθανη εμφάνιση της Εθνικής για 60’ λεπτά με την Ιρλανδία, την αγωνία για 30’ να κρατηθεί η νίκη όταν οι δυνάμεις άρχισαν να εγκαταλείπουν τους παίκτες μας και η κατάνυξη στην περιφορά της φανέλας του Μπάλντοκ μετά τον αγώνα σα να ήταν επιτάφιος.

Αφού εγώ κάνω προσπάθεια να τακτοποιήσω τα συναισθήματά μου, φαντάζομαι τι αγώνα έχουν κάνει οι ποδοσφαιριστές μας. Νιώθω υπερήφανος για τα αγόρια μας, ένωσαν πάλι τους Έλληνες. Δεν ακούω συχνά τις εκπομπές μετά τα μεσάνυχτα όπου οι φίλαθλοι λένε τον πόνο τους, την χαρά τους, εκφράζουν το θυμό τους. Αυτές τις ημέρες με πήρε το ξημέρωμα. Και αυτό που κατάλαβα από τις δικές μου συναναστροφές, το άκουγα και από τους οπαδούς. Όλοι ενώθηκαν. Όπως τότε, το 2004. Αυτή τη φορά δεν ήταν μία αθλητική επιτυχία, ήταν και άλλα πολύ παραπάνω πράγματα. Για μένα η ομιλία του Τάσου Μπακασέτα στα αποδυτήρια πριν από τον αγώνα με την Αγγλία πρέπει να διδάσκεται στα σχολεία.

Θέλω να γυρίσω λίγο το ρολόι του χρόνου πίσω. Είχα ακολουθήσει την αποστολή της Εθνικής στη Φιλανδία, το πρώτο του Φαν Σιπ στον πάγκο, όταν η Εθνική γνώρισε την ήττα με 1-0. Από τη σημερινή ομάδα μόνο δύο παίκτες ήταν βασικοί, ο Μασούρας και ο Κουρμπέλης. Ο Βλαχοδήμος ήταν τότε αναπληρωματικός του Μπάρκα, στην άμυνα έπαιζαν οι Παπασταθόπουλος, Μανωλάς, αριστερό μπακ ήταν ο Σταφυλίδης και ο Τσιμίκας ήταν αλλαγή του, δεξί μπακ έπαιζε ο Τοροσίδης, σέντερ φορ ήταν ο Κουλούρης και ο Παυλίδης μόλις είχε αρχίσει να καλείται και άρχισε να παίρνει χρόνο συμμετοχής. Ο Πέλκας ήταν αλλαγή του Κολοβού, ο Σιώπης απλά συμπλήρωνε την αποστολή. Τότε ήταν που άρχισε να ψάχνεται ο Ολλανδός προπονητής, ο οποίος έφερε στην ομάδα τον Χατζηδιάκο, τον Ρότα. Τότε άρχισε να φτιάχνεται αυτή η ομάδα και δύο παιχνίδια μετά σε μία ήττα από την Ιταλία ο Ολλανδός έδωσε την μπαγκέτα του μαέστρου στον Μπακασέτα. Ο Φαν Σιπ μέσα από πολλές δοκιμές βρήκε τους παίκτες, ο Πογέτ έφτιαξε την ομάδα βάζοντας και αυτός νέα γρανάζια στην μηχανή. Ο Ιωαννίδης επί Πογέτ έγινε βασικός και πλέον ο Γιοβάνοβιτς εξελίσσει αυτό το γκρουπ που είναι ώριμο, αλλά μπολιάζεται και με νέο αίμα, τον Τζόλη, τον Κουλιεράκη, τον Κωνσταντέλια. Αυτό σημαίνει συνέχεια, εξέλιξη και όχι γκρέμισμα και χτίσιμο από την αρχή, κάτι που γουστάρουμε ως Έλληνες, να τα γκρεμίζουμε όλα στην πρώτη στραβή. Φανταστείτε να είχαμε γκρεμίσει αυτή την ομάδα μετά τον αποκλεισμό από τη Γεωργία…

Όπως όλοι Έλληνες φίλαθλοι έτσι και εγώ αισιοδοξώ ότι θα την δούμε αυτή την ομάδα στα τελικά του Μουντιάλ. Και θα είναι η μοναδική ομάδα που θα πάει στην αποστολή με 24 παίκτες. Ο Τζορτζ Μπάλντοκ, η φανέλα του θα είναι εκεί, δίπλα σε αυτά τα παιδιά για να τους δίνει δύναμη, όπως έκανε πάντα…